Verslag 124, Kelowna, Canada, House of Rose Winery

Verslag 124, Kelowna, British Columbia, Canada, bij House of Rose Winery.


Bij dit verslag horen de volgende filmpjes, die je via de link op YouTube kunt vinden:

124.01. Op een winetasting: http://youtu.be/r2vBx9vAKK8

124.02. Behoorlijke bosbrand aan overzijde rivier: http://youtu.be/tMp8Tk7ArXs

124.03 Midway: https://www.youtube.com/watch?v=1I7on22jA48

Vanuit het Japer National Park reden we via het Mount Robson Provincial Park naar Kelowna, waar vrienden van ons een Winery, wijnboerderij hebben. Zo noordelijk? Jawel, Kelowna ligt in een vallei, (De Okanagan Valley), waar het ’s zomers behoorlijk warm wordt, zodat er voldoende druiven van voldoende zoetheid kunnen groeien, ondanks dat het ‘s winters behoorlijk koud kan worden, en alles door stevige pakken sneeuw bedekt is.
Ik had deze route al eens eerder met een camper gereden, en toen echt tientallen beren langs de weg gezien, (ja echte levende beren!). Ik had dan ook Carmelita voorbereid op enkele echte “beren-encounters”. Maar helaas, ze waren er even niet toen we er langsreden. Die vorige keer was aan het eind van de winter, en nu was het aan het eind van de zomer, dat zal het verschil wel geweest zijn. Gelukkig zagen we op een van de wineries die we bezochten wel een “scharrel-beer”, in ieder geval iets. (Foto 07.).
Wouter en Aura zijn onze vrienden die in Kelowna wonen. Met Wouter ben ik al heel lang bevriend. In 1978 zijn we al eens een keer met z’n vieren op vakantie geweest naar Frankrijk/Spanje/Portugal in een veel te kleine auto, met veel te kleine tentjes, met veel te veel bagage, veel te ver weg, maar ondanks alle stress bleef de vriendschap bestaan. Wouter was een vriend uit onze studententijd, die toch lange tijd niet z’n ware liefde kon vinden, gedurende een trektocht van een jaar in Thailand zijn huidige vrouw (Aura) leerde kennen, een Canadese, die ook al twee jaar op reis was, onder andere in Azie. Ze hebben een paar jaar samen in Amsterdam gewoond, maar gingen toch uiteindelijk samen naar het gebied in Canada waar Aura vandaan kwam. Ze hebben allebei een heleboel verschillende banen gehad, meer of minder suksesvol. De vader van Aura (Vern Rose), was een leraar, die tegen zijn pensioen de droom van zijn leven realiseerde, een wijnboerderij beginnen in de Okanagan Valley. Lange tijd keken Wouter en Aura de kat uit de boom, de hoeveelheid werk die een (zelfs klein) wijnboerderijtje oplevert, afgezet tegen de relatief geringe opbrengst heeft hen tegen gehouden meteen in de wijn-industrie te gaan werken. Ondertussen werd Vern alsmaar ouder, en groeide de Winery hem letterlijk boven het hoofd, maar ook begonnen Wouter en Aura besmet te raken met het wijnmakers-virus, gingen Vern steeds meer helpen, en namen uiteindelijk de Winery helemaal over. Wouter en Aura zijn nu de eigenaars en beheerders van de “House of Rose Vineyards”. (De achternaam van Vern en Aura is Rose, vandaar…..) Ze hebben inmiddels een heleboel veranderd, o.a. maken ze nu “eco-vriendelijke” wijnen, en sluiten aan op een trend die in meerdere nieuwe wijnlanden ontstaan is, en in Frankrijk nog helemaal niet aan de orde. Wijn is een “trendy” gebeuren, behalve dat hij eco-friendly moet zijn, en van zeer hoge kwaliteit, worden er ook heel fancy etiketten, met een heel verhaal erachter gemaakt, die de verkoop moeten stimuleren. Twee jaar geleden hadden ze een heel lekkere en suksesvolle wijn met de naam “HotFlash”, refererend aan de gevoelens die vrouwen hebben als ze in de overgang komen. Toen wij er waren, waren ze net bezig die nieuwe lijn voor 2013 te ontwikkelen, geinspireerd op de verfilming van het kontroversiele boek “50 Shades of Grey”. Deze film was in de USA en Canada een hot item, in Nederland was dat eigenlijk helemaal niet zo kontroversieel, en dus ook niet zo bekend. Ook nu weer, een paar prima wijntjes, bijzondere etiketten, en een prachtig verhaal erbij. Op een speciale wijnproeverij die op het grasveld voor de wine-shop en winery gehouden werd, en we toevallig deelgenoot van waren, konden de aanwezigen meehelpen beslissen in de uiteindelijke smaakdetails en etiketten van deze speciale serie wijnen. (Zie foto 25). Op de set van de film “The HotFlashes, 50 Shades of Grey” werd trouwens door de hoofdrolspeelster Brooke Shields geregeld dat er de “HotFlash” van vorig jaar geschonken werd.
In die Okanagan Valley liggen tientallen wineries, die allemaal iets bijzonders zoeken, om zich van de anderen onderscheiden. Zo waren we op de wijnboerderij “Ex Nihilo” waar ze een speciale Icewine gemaakt hadden, met het logo van “Sympathy for the Devil”, een van de meest fameuze songs van de Rolling Stones, deze wijn uiteraard onder licentie van de Rolling Stones, in een leuke verpakking, en stervens duur. (zie foto 26). We hadden een nipje ervan gedronken bij de bezichtiging van de winery, en hij was het bedrag wat we moesten betalen als wijn echt niet waard, maar welke recht-geaarde Rolling Stones-fan kan zo iets speciaals nou laten staan? Zo deden veel wineries wel iets speciaals, om zich van de anderen te onderscheiden.
Toen we er waren, september 2013, was het kort voor het oogst-seizoen, en dan is het een relatief rustige tijd, de jonge wijnen van vorig jaar zijn gebotteld, alle oogst-, pers- en bottel-apparatuur en opslag vaten zijn schoongemaakt, en staan klaar voor de nieuwe oogst. Daardoor hadden Aura en Wouter ook voldoende tijd voor hun buitenlandse gasten, en hebben we veel dingen gezamenlijk gedaan. O.a. een toer langs allerlei wineries in de buurt, waar je kon zien wat voor een verschillende aanpak iedere winery weer heeft, en ook dat de elkaar bekonkurrerende winery-eigenaren toch eigenlijk allemaal vrienden zijn. We waren op een wijnproeverij, die gekoppeld was aan een kunst-tentoonstelling, heel leuk om te zien hoe “onze” Wouter als gewone Nederlander daar zijn produkt staat te verkopen alsof het vloeibaar goud is. (Zie foto’s 26, 27, en filmpje 124-01).

Op een van die tentoonstellingen stond een foto van een Albatros, die gevonden was op “Midway”, een atol, midden in de Pacific Ocean, met een doorsnee van een kleine 6 mijl. (Foto 29). Om een of andere reden komt heel veel plastic afval dat in de “ontwikkelde” landen in zee gegooid wordt op dat Midway eiland terecht, daarmee is dat atol een van de grootste, zo niet dé grootste plastic-afvalberg ter wereld geworden. De raadselachtige stromingen in zee zullen daar waarschijnlijk wel meer vanaf weten. De vele vogels die op dat door mensen onbewoonde eiland wonen, eten al die rare plastic afval op, die er voor hun kennelijk als lekkernij uit ziet. En sterven uiteindelijk een gruwelijke dood, waarbij hun slokdarm, maag en darmen helemaal vol blijkt te zitten met plastic. Ik was erg getroffen door de foto, en het verhaal van de naturalist, die tekst en uitleg bij die foto gaf. Ik had nog nooit van Midway Island gehoord, het eiland is Amerikaans, maar de Amerikaanse overheid doet er niets aan om het probleem op te lossen. De naturalist had de donatie meer dan verdiend….. Later, weer thuis, ben ik op Internet op zoek gegaan naar dit stukje “Lost World”, en vond dit filmpje, klik op de link, let op: SCHOKKENDE BEELDEN! https://www.youtube.com/watch?v=1I7on22jA48
Heeft dit iets met onze toer door USA/CDN te maken? Nee, maar ik vertel hier over de dingen die ons in deze landen geraakt hebben, vandaar.

Wouter en Aura hadden in de tijd dat de woning bij de winery verbouwd werd, een camper gekocht, waar ze in woonden, best wel een grote, nu de verbouwing klaar is, wordt dat ding gebruikt voor vakanties en week-endjes. Het kon niet uitblijven, de beide jongens moesten even uittesten “wie de langste had”. Nou dat spreekt voor zich, als je de foto’s ziet. Ze stonden echt met de achterkanten in lijn. Niet alleen kon je goed zien hoe lang dat monster van ons is, maar ook hoeveel hoger, groter en massiever die HarCar is. Maar in alle eerlijkheid moet ik toegeven dat ons Smartje wel in het niet viel bij hun personenauto, een BMW-cabrio. (Zie foto’s 30, 31, 32 en 33.)

Ook bezochten we een lokale farmers-market, (foto 34, 35 en 36) waar ze o.a. de aller- aller-grootste knofloken verkochten, en een lokale snack hadden, de Spud Stix genaamd, gemaakt van een spiraalvormig gesneden super-aardappel, die dan gefrituurd wordt, en er niet alleen krankjorem uitziet, maar ook nog eens superlekker smaakt. Vraag niet hoeveel % vet er in dat ding zit, maarrrrr, hij gleed wel lekker naar binnen. (Zie foto 37 en 38)

“Ouwe” Vern (de vader van Aura) woonde nog steeds op de winery, maar is een beetje geestelijk de weg kwijt, maar hij bleef de vriendelijke gastvrije man, die hij altijd geweest is. Speciaal voor ons werd er een heel oude Canadese whisky (Alberta Springs) opengetrokken, die hij vele, vele jaren had laten liggen, voor als er eens heel bijzondere gasten op de winery zouden komen, en kennelijk was die tijd nu gekomen…. Jammie, jammie. (Zie foto’s 39, 40, 51 en 42)

Op foto 44. zie je de dreigende lucht die veroorzaakt werd door een fikse bosbrand in de buurt, terwijl wij al allerlei noodplannen aan het uitwerken waren om zo snel mogelijk weg te komen, deden ze er daar allemaal niet zo dramisch over, bosbranden komen zeer veel voor, en deze lag aan de overkant van de rivier, het Okanagan Lake, so “no worries”. Op filmje 124.02 krijg je een indruk van de dreigende rokwolken.
Vern had ook nog een hondje, zie foto 40, het lukte Bjoetie niet om echt vriendjes te worden met hem.
Tenslotte zie je op foto 45. de favoriete plaats van Bjoetie voor een middagdutje, in haar hutje, recht voor het ventilatorkacheltje…….

We gingen diverse keren naar “de grote stad” Kelowna, meestal met het Smartje, maar ook een keer met de Camper, omdat we een kapotte koplamp moesten laten vervangen, ja “moesten laten”, die lamp zat zo idioot ingebouwd dat een normaal mens daar niet bij kon, dus werd er in de winkel een “slangenmens” opgetrommeld. Uiteraard was dit weer een heel speciale lamp, waar veel moeite voor gedaan moest worden om hem in Kelowna te krijgen. Ook weer een idioot dure lamp, maar gelukkig zaten er wel twee lampjes in de verpakking, dat is handig, als je maar een lamp kapot hebt. (De gebruiksaanwijzing adviseerde ze allebei tegelijk te verwisselen, maar dat leek me toch meer wat voor echte kapitalisten.) Aansluitend gingen we nog even shoppen in het naastgelegen winkelcentrum, en toen we terug kwamen wachtte ons opnieuw een verrassing. De spiegel was er voor de derde keer vanaf gereden, en hing te bungelen aan een draadje. (Foto’s 51. en 52.) Je kon zien dat degene die het veroorzaakt had, ook flinke schade moet hebben gehad, grijsbruin getint glas lag op de grond, waarschijnlijk van een camper of paardentrailer, of zo. (foto 53.). Gelukkig had de veroorzaker een briefje onder de ruit gestopt, alleen dat telefoon nummer werd dus niet opgenomen, we dachten dat het een truc was, en gingen aangifte doen van “Hit and Run”. En probeerden te regelen dat er een nieuwe spiegel zou komen. Dat bakbeest rijden zonder spiegel is onverantwoord. De vorige keer had die spiegel zo’n US$ 1000,-- gekost (was toen door de verzekering van de tegenpartij betaald), maar nu bleek dat iets duurder uit te pakken. De vorige keer lag er nog een op de fabriek van de camper op voorraad, maar nu was er geen voorraad bij Tiffin, maar ook de spiegel-fabriek (in Mexico) had geen voorraad, de spiegel moest dus speciaal voor ons gemaakt worden. Deze spiegel is zo’n beetje de standaard op de grote motorhomes, je zou denken fluitje van een cent. Allereerst wordt dus de hele spiegel, met bevestigingssteun op de carosserie, tussenstang (die gebroken was), spiegelhuis, en spiegels alleen als een deel verkocht, terwijl het goedkoopste stukje gebroken was, (alle drie de keren, trouwens). Maar je schrikt enorm hoeveel varianten er mogelijk zijn. Links of rechts, meer dan 10 verschillende bevestigingssteunen, meer dan 8 verschillende tussenstangen, met of zonder knipperlicht, met of zonder achteruitrij-camera ingebouwd (bij sommige campers zelfs twee camera’s in een spiegel), een, twee of drie spiegels in een behuizing, elektrische verstelbaarheid van een of twee spiegels, en elektrische verwarming van een, twee of drie spiegels. We hielden ons hart vast of het wel allemaal goed zou gaan. De spiegel werd gemaakt in Mexico, met spoedtransport over de weg naar Alabama (in het zuiden van de USA) gebracht, uiteraard bij de grens ingeklaard, en fors met invoerrecht belast, van Alabama per spoed-luchtvracht naar Vancouver in Canada gebracht (ook weer invoerrechten), en vandaar per spoedtransport naar Kelowna. De dealer, die dit al vaker bij de hand had gehad, schatte dat dat wel 3 tot 4 weken ging duren! (Als het tenminste goed zou gaan……) Ze noemen zo’n transport overigens “over-night”, hetgeen de indruk wekt, dat het de volgende dag zal aankomen, en de zeer aanzienlijke transportkosten dus wel waard zal zijn. Niets is minder waar, in de USA heb ik zo’n 10 keer iets “Over-night” verstuurd, en het snelste resultaat was 3 dagen later, maar twee weken kwam ook wel voor….. Intussen hadden we de man van het briefje onder de voorruit te pakken gekregen, (hij was naar een paardenconcours geweest, met een paardentrailer), en hij was bereid de kosten cash te betalen. (Toen wisten wij en hij nog niet hoe duur dat zou worden). En ondertussen konden (durfden) we niet met die bak grotere afstanden te rijden zonder die spiegel. Om die reden heb ik die spiegel provisorisch gerepareerd met een stuk hout, enorme lengtes duct-tape (daar was-t-ie weer), en een plastic touwtje om hem naar het dak af te spannen. (Foto’s 59 en 60.). We besloten om toch maar weer te gaan rijden, en over enkele weken dan weer langs Kelowna te rijden om de spiegel te laten vervangen, en tegelijkertijd bij de Rose-Winery het Wine-stomping-feest mee te maken (waarbij de gasten de druiven van de nieuwe oogst met de blote poten mogen platstampen). Op de ochtend dat we zouden gaan rijden, kregen we een telefoontje dat de spiegel toch was gearriveerd in recordtijd, en lieten we de spiegel monteren, de veroorzaker van alle ellende kwam ook naar de dealer, maar hij trok wel wat witjes weg, toen hij de rekening kreeg (US$ 2000,---), terwijl wij hem verteld hadden dat de vorige keer US$ 1000,-- betaald was. Maar hij betaalde vlotjes, en wij gingen op weg.

©Harrie & Carmelita, 2014-10-10