Verslag 117, Klaasje kanker, Bjoetie onder ‘t mes

Verslag 117, Klaasje heeft kanker, Bjoetie onder ‘t mes, rammel in de coach en Glacier Nat.Park.


DE LINKS NAAR DE BIJBEHORENDE FILMPJES:

Bij dit verslag horen 4 filmpjes, die te vinden zijn op YouTube via de onderstaande links:


117.01: Alles trilt in de camper, maar de deur wel het hardest. http://youtu.be/OnPiHS7_6GY

117.02: Je kunt goed zien hoe binnenwegen in de USA kronkelen. http://youtu.be/E0xlZ48HAvM

117.03: Bij sommige snelheden is het echt onverdragelijk. http://youtu.be/z-rfuHcmaYw

117.04: De coach is 12’7” (3m84), en de tunnel was 13’ (3m96), was toch wel heel even spannend. http://youtu.be/otTM-ulTUF8

NIEUWS OVER GEZONDHEIDSPROBLEMEN (KANKER) BIJ VRIENDEN EN FAMILIE.

Verder weer nieuw nieuws van het kanker-front.
Zoals in allerlei vroegere verslagen al vermeld zijn terwijl wij in de USA aan het reizen waren, 3 vrienden/familie overleden aan kanker, eentje is overleden aan hartfalen, en eentje lijkt het overleefd te hebben. Bijna allemaal jonger of veel jonger dan wijzelf. Dit grijpt ons telkens heel erg aan. Zeker ook omdat we zo ver weg zitten, en minder steun kunnen geven als we graag zouden willen. Maar ook omdat we zelf ook ouder worden, en dit soort dingen dus dichterbij komen….
En daar is dus alweer een nieuwe kankerpatient bijgekomen. Klaasje, een vrouw waar ik zo’n 20 jaar geleden een 7 jaar durende relatie mee heb gehad, waaraan ik met veel plezier aan terug denk. Ze is zo’n 10 jaar jonger dan ik. Gedurende de tijd dat wij die relatie hadden heeft ze al eens baarmoederhalskanker in een vroegtijdig stadium gehad, en een deel van die baarmoederhals is toen verwijderd, en gelukkig kon ze daarna toch nog een kind krijgen, dat was een van haar grootste wensen. En nu, (medio augustus 2012) werd er bij haar borstkanker gekonstateerd. Om een-of-andere reden was een borstsparende operatie niet mogelijk en moest een hele borst, samen met enkele omliggende lymphe-klieren verwijderd worden. Na kontrole van die klieren bleek een tweede operatie nodig te zijn om alle kankercellen geheel te verwijderen. Uiteraard doorging ze op wonderbaarlijk dappere wijze alle bijbehorende chemo-therapie, en is ze kortgeleden “genezen” verklaard. Wij zijn heel erg blij voor haar. Ze is weer aan het auto-rijden, en voorzichtig begonnen met werk.
Daarnaast is er nog een Amerikaanse vriendin van ons, Cindy, die we kennen van Bonaire. Ze heeft diverse malen, terwijl ze al meerdere kanker-operaties achter de rug had, nog van ons strand af gesnorkeld. Het laatste dat we van haar gehoord hebben, is al meer dan een maand geleden, en het ging toen niet goed met haar, sindsdien hebben we niets meer gehoord.
Een vriendin van Carmelita op Bonaire, had ook al borstkanker, en ze wilde een speciale borstsparende operatie laten doen in Cuba, (ze schijnen daar in Cuba zeer veel ervaring mee te hebben), waar we haar mee geholpen hebben. (De ziektekostenverzekering wilde die behandeling in Cuba niet vergoeden). Ze zit nu in Cuba en we weten niet hoe het met haar gaat.

GEZONDHEIDSPROBLEMEN MET ONS HONDJE: BJOETIE.

Al vrij snel nadat we Bjoetie gekocht hadden in Georgia, kwam een van de dierenartsen die haar moesten onderzoeken om een gezondheidsverklaring af te geven, zodat we haar mee konden nemen met een van de vliegreizen, met de mededeling dat de gewrichten in haar achterpoten (achterbenen) ons op latere leeftijd nog wel eens problemen konden opleveren.
Officieel heet deze afwijking “Patellae Luxatie”, en is een genetisch probleem, waarschijnlijk veroorzaakt door inteelt. De knieschijf zit bij honden redelijk los, en verschuift in twee gleufjes in de botten. Bij Patellae Luxatie komt de schijf los uit de gleufjes, en schiet eventueel vanzelf weer terug. Wanneer het erger wordt, kan deze nog wel teruggedrukt worden, wanneer het heel erg wordt, blijft hij nooit meer op zijn plaats zitten, en raakt het dier kreupel. Dit is een afwijking die relatief veel vaker voorkomt bij die hele kleine hondenrassen. (7% bij grote honden tot wel 50% bij kleine honden!) Nou en onze Bjoetie is zo’n klein hondje, ’n Chi-hua-hua. Toen ons dat verteld werd schrokken we daar behoorlijk van. Het was met redelijk goed resultaat door een operatie te verhelpen, alleen het zou wel een dure operatie worden. Ze had het aan beide achterpootjes. Trouwens als je die pootjes ziet, ’t is ook wel allemaal heel petieterig, die pootjes.
We hielden het in de gaten, en ze had er eigenlijk zelden last van. Ze meldde het wel als ze het had, met een imposant gepiep voor zo’n klein hondje. We probeerden het zoveel mogelijk te voorkomen, en tilden haar op als ze op hoge dingen wilde springen, of ervan af, en dat beviel haar eigenlijk ook wel goed. Maar toen we op een feestje bij vrienden in SaltLakeCity waren, waar ze vrijuit los kon rondlopen in de tuin, tussen alle gasten, is er iets gebeurd (wij weten ook niet precies wat), ze is wellicht van het opstapje bij de achterdeur afgevallen (geschrokken van de openslaande deur), of tussen deur en drempel beklemd geraakt toen een van de gasten de deur dicht deed. We hoorden het bekende gepiep, en ze kwam struikelend en huilend naar ons toe gehinkt. De dierenarts die we daarna bezochten, gaf haar wat pijnstillers (heftig spul hoor, zelfde spul wat voor mensen gebruikt wordt, alleen in een relatief veel hogere dosis. Hij raadde ons aan de operatie in Canada te laten doen, waar het 40 to 50% goedkoper zou zijn dan in de USA, en hij wist in Calgary een dierenkliniek met een Indiase dierenarts, die algemeen in hun wereldje als een wonderdokter beschouwd werd. We maakten een afspraak met die kliniek voor over een paar weken, als we toch in Calgary waren, (hij zou inderdaad ongeveer half zo duur zijn), en probeerden Bjoetie zoveel mogelijk te ontzien. Toch begon het bij Ginny en Damon bij het Seeley Lake weer veel erger te worden, en we besloten (in overleg met Damon, die huisarts was) de wonderdokter in Calgary af te zeggen, en kwamen in Montana bij de Animal Clinic van Kalispell terecht, op de weg van Seeley Lake naar Canada. Een kleine kliniek, maar zeer professioneel. Ze bleef een nacht over, en werd de volgende dag aan ons afgeleverd. De rekening was zeer hoog, we hadden voor de kosten van de operatie wel tien nieuwe Bjoeties kunnen kopen. Maar goed, je zet zo’n beestje toch niet bij het grof vuil, of op de BBQ, als er zo’n probleem is, trouwens op de BBQ zou niet veel uitgehaald hebben, want er zit maar heel weinig vlees aan dat hondje…….

We kregen haar terug, met twee röntgenfoto’s die de stalen pennen lieten zien in haar knieën (ter grootte van een halve paperclip.) Deze pennen zouden er te zijner tijd vanzelf uitgroeien, of niet. Als ze er last van kreeg, moesten ze dan alsnog verwijderd worden. Ze had veel meer last van haar ontblootte achterlijf, dat was écht geen gezicht voor zo’n lady…. Ze liep zielig haar edele delen af te schermen voor de omgeving…..
En die stomme draadjes (hechtingen) moesten er zo snel mogelijk uit getrokken, terwijl dat beslist niet mocht…. Wat ook beslist niet mocht was langere afstanden lopen, nou daar was ze toch al altijd te lui voor, en zeker, zeker de eerste twee weken, NIET springen. Maar hoe maak je dat zo’n spring-in-‘t-veld duidelijk? Zodra ze weer een beetje rechtuit kon kijken (na de verdoving) zat ze natuurlijk weer meteen op ’t bed, de bank, of het dashboard. Eventueel gepaard gaande met luid gegil. Dat deed haar genezing niet direkt goed. We zijn heel blij dat we die operatie hebben laten uitvoeren, en het gaat nu veel beter met haar. Soms heeft ze nog wel eens een probleem bij een onverantwoorde sprong, maar ze is zelf ook veel voorzichtiger geworden. Je ziet haar soms staan te overwegen, “zal ik springen, of misschien toch maar beter niet, of toch wel…..) Als we dat zien, tillen we haar erop of eraf, waar ze dan heel dankbaar voor is. Waar ze echt iedere keer weer intrapt, is een losliggend slipperig kleedje. Ze denkt dan heel slim, dat kleedje is zacht, kan ik lekker op springen, maar ja, dan schuift dat kleedje onverwacht toch onder haar weg, en gaat ze echt op haar neus…..

NIEUWE PROBLEMEN MET DE COACH?

Nadat de coach zo’n twee maanden geleden terug naar de fabriek was geweest, is eigenlijk alles wel goed gegaan. Geen grote problemen meer. Alleen het gerammel en getril, dat er al vanaf het begin geweest was, begon langzaam-maar-zeker veel erger te worden. Irritant. De coach was daarvoor al diverse malen bij diverse dealers en de fabriek geweest. Die klacht werd konstant afgedaan met “dat is normaal”. Zo’n kampeerwagen is uiteindelijk op een vrachtwagen-chassis gebouwd. En alles is groter, en grover. En ik had natuurlijk nog nooit zo’n grote kampeerwagen gehad. Mijn camper in Nederland is 3.500 kg, en deze 17.000 kg, liefst 5 keer zo zwaar. Maar het gerammel begon dusdanige vormen aan te nemen, dat we bang begonnen te worden dat de zijdeur eruit zou rammelen. Bekijk dat zelf via de links naar YouTube, die bovenaan in dit verslag staan aangegeven. Ik had al regelmatig de banden gekontroleerd, de bandenspanning gekontroleerd en aangepast, diverse bedrijven om raad gevraagd, maar er was niets vreemds te vinden. Zodra we weer een grote servicebeurt zouden hebben nog maar weer eens nadrukkelijk aandacht voor vragen. In plaats van dat we Bjoetie een servicebeurt zouden geven, zou dat dan de kampeerwagen worden in Calgery. Ik had geen problemen dat dit “in het buitenland” zou zijn. De service die Canadese bedrijven in het algemeen gaven, was van een aanzienlijk hoger nivo dan die bedrijven in de USA. (We hadden een keer een klacht over een fluitgeluid in de cabine. De service-engineer kon niets horen, toen bleek dat hij steke-doof was. Het geluk was toen met ons, want hij ZAG in ieder geval dat die spleten in de cabine niet afgedicht waren. Goeie service…..)

VAN SEELEY LAKE NAAR CANADA.

We zaten inmiddels al vlakbij Canada. We wilden alleen nog ”even” het “Glacier National Park” bezoeken en het Canadese zusterpark “Waterton National Park”. In 1932 werden beide parken verenigd tot het “International Peace Park”. Leuk idee, maar daar kwam toch niet al te veel van terecht. Die internationale wereldvrede is er nog steeds niet, en die twee parkjes zijn nog gewoon ’n Amerikaans en ’n Canadees park, met zo’n (meestal) onvriendelijke grenspost ertussen in. Om bij het Glacier N.P. te komen, moest je onder zo’n laag tunneltje door met slechts 12 cm speling; dat was even zweethandjes krijgen. Voor je het weet, maak je van je kampeerwagen een cabriolet! Je weet namelijk ook nooit helemaal zeker of de opgave die de kampeerwagenfabrikant gegeven had wel klopte (de lengte bleek ooit ook maar liefst een voet langer te zijn dan de opgave (= 30cm)!!. Ook de wegbeheerder kon de opgave natuurlijk niet erg zorgvuldig gedaan hebben. Maar het lukte! (zie filmpje).
Maar wat wij verder nog meemaakten was wel een topper. We hadden een camping gereserveerd, in het park en nog nét voor de Canadese grens, althans dat dachten we. Toen we door de park-entree reden bleek dat de douane te zijn geweest. We hadden al gereserveerd (en betaald) op de camping, terugrijden door de douane zou vast-en-zeker grote problemen bij de Amerikaanse douane opleveren, dus we moesten besluiten in Canada te kamperen, en met de Smart weer terug te gaan om het Amerikaanse park te bezoeken. Och dat viel uiteindelijk toch ook nog wel mee. Meer over het Amerikaanse en het Canadese park in het volgende verslag.


©Carmelita & Harrie, 2013-03-12