Verslag 107: Overlijden Will en Break in Nederland

Verslag 107: Overlijden Will en Break (zomer 2012) in Nederland en van alles.

___________________________________________________________

Door problemen met de website staan de foto's niet helemaal in de goede volgorde, en kan ik ze ook niet in de goede volgorde zetten. Bovendien staan de foto's, wanneer je kijkt bij de link "Foto's" in de linkerkolom "ondersteboven", je begint met de laatste foto, en gaat dan terug naar de eerste. De beheerder van "WaarBenjij.Nu heeft me beloofd dat dat spoedig gekorrigeerd wordt, samen met een heleboel andere problemen die er nog zijn. (Al mijn oude video's zijn verdwenen, en het plaatsen van nieuwe video's gaat ook nog niet, enzovoort). Ik hoop dat ze dat inderdaad gaan oplossen, want zo is het voor jullie, gewaardeerde HarCar-volgers, ook maar knudde. Sorry daarvoor. Harrie.
___________________________________________________________

In verslag 83 meldde ik dat de vriend waar ik het langst mee bevriend was geweest (Kees), in december 2011 overleden was (aan slokdarmkanker), Vorig verslag meldde ik dat mijn buurman Jake in Juni overleden was aan melanoma-huidkanker. Nu alweer een kankerslachtoffer in mijn direkte omgeving, Will. Hij was zo ongeveer 25 jaar de echtgenoot van Gerry, een goede vriendin van mij, uit mijn studententijd in Eindhoven. Hij haalde Gerry uit een heel diep dal, na de scheiding van haar eerste echtgenoot. Het was een heel bijzondere man, kon altijd enthousiast worden over gebieden waar hij op bezoek was, en wilde daar dan altijd een huis kopen, en komen wonen. Helaas is dat nooit gelukt. Hij vond het prettig om te diskussieren over allerlei onderwerpen, en dat was ook heel leuk. Samen met Gerry hebben ze vele reizen gemaakt naar allerlei exotische bestemmingen, en genoten van het leven. Hij was een pas kort geleden gepensioneerde beroepsfotograaf, die voor een groot reklamebureau werkte, en hoofdzakelijk reklamewerk deed.
Will en Gerry waren nog op allebei onze trouwfeesten geweest, in juni 2009 op Bonaire, en augustus 2009 in Maasbree. Toen was er nog niks aan de hand, Will was echt zoals we hem altijd gekend hadden. In december 2009 werd ontdekt dat er “iets vreemds” met zijn alvleesklier (Pancreas) was, en in januari kwam het schokkende nieuws: alvleesklierkanker, en niet te opereren, dus Will mocht de dood in de ogen zien. En dat deed hij heel dapper, hij heeft er behoorlijk voor gevochten. De specialisten hadden hem gezegd dat hij maximaal nog 2 maanden tot maximaal 5 jaar te leven had, en uiteindelijk heeft het 2 ½ jaar geduurd. Hij heeft verschillende chemo-therapieen ondergaan, Hij bleef nog heel lang in staat een redelijk akseptabel leven te leiden, maar het ging wel langzaam aan steeds verder achteruit. Hij moet toch wel veel pijn gehad hebben, en al die tijd was Gerry een geweldige steun voor hem. We hadden een afspraak gemaakt om hem tijdens de break in Nederland even te bezoeken, maar kregen op het vliegveld van Bonaire een SMS-je van Gerry dat hij op 7 juni 2012 overleden was. In plaats van een bezoek aan Will konden we op zijn crematie aanwezig zijn…. Foto 02. is de foto die bij de crematie opgesteld was, gemaakt op een van de laatste vakanties die ze gehad hebben, foto 03. is gemaakt tijdens het “Vrij Gezellig Feest”, voorafgaand aan onze trouwerij. Will heeft enorm genoten van die dagen op Bonaire. Gerry is Will tot enorme steun geweest, en heeft zichzelf ook heel goed overeind gehouden, terwijl ze zelf ook al sukkelde met haar gezondheid.
Dit was de derde vriend in mijn direkte omgeving die aan kanker overleed in een half jaar tijd. Dat weegt heel zwaar, en zet je aan het nadenken over jezelf.

Op foto 01. kun je zien welke onze vaste luchtvaartmaatschappij is, die ons van Bonaire naar Nederland brengt, net op het moment dat we het strand van Noord-Holland overvliegen.
Foto 04. om op tijd te zijn voor de crematie, overnachtten we in dit hotel in Amstelveen. Was prima.
Foto 05.: geeft duidelijk het gemiddelde zomerweer aan, wat we hadden in Nederland.
Foto 06.: Wat een snoepje is het toch, die Bjoetie, je zou er meteen verliefd op worden….


Behalve de bovengenoemde kankerpatienten, waar het niet goed mee afliep, is er ook nog Angelique, de dochter van Carmelita, waar het een stuk beter mee gaat. Bijna een jaar geleden kreeg zij te horen dat ze een kwaadaardig knobbeltje in een borst had; borstkanker. Ze was toen 35 jaar oud. Haar hele leven kwam in een keer op z’n kop te staan. In december 2011 werd ze geopereerd, (borst-sparend), de uitslagen van ook verwijderde lympheklieren waren goed, er waren geen uitzaaiingen. Wel werd duidelijk dat haar borstkanker hormoon-gerelateerd was, dwz. hormonen bevorderen de ontwikkeling van kanker in haar lichaam, en de hormoonproduktie in haar lichaam moet tot stilstand gebracht worden.
In ieder geval moest er na de operatie nog een hele toestand aan nabehandelingen komen. Eerst een cyclus bestralingen (5 keer in een week), waar ze redelijk makkelijk doorheen gekomen is, na een rustperiode van enkele weken kreeg ze dan nog zes chemo-behandelingen, met telkens 3 weken ertussen. De eerste viel nog wel mee, maar daarna werd het steeds moeilijker. Alle haren verdwenen, en als (twee weken na de chemo) er weer een nieuw donslaagje op haar hoofd kwam, moest ze voor de volgende chemo, en was alles weer weg. Ook werden de verdere chemo’s steeds zwaarder. Maar Angelique heeft zich er op fantastische wijze doorheengeslagen. Ze toonde een ontzettend doorzettingsvermogen, hield ondertussen haar gezin nog draaiende, en dwong bij iedereen respekt af. Tegelijk kreeg ze dan ook nog medicijnen om de hormoon-produktie te remmen, zodat ze vervroegd in de overgang zou komen, en zoiets
levert ook nogal wat stress op, zoals opvliegers, en zo. De haaruitval werd opgelost met petjes, pruikjes en hoofddoeken; en ze wist er al die tijd toch altijd even leuk uit te zien. Uiteraard heeft ze ook dagen als een natte doek in bed gelegen. Haar man, Willem, heeft haar daarbij prima ondersteund, en zelfs de kinderen (Anthony en Solaika) waren tot steun. Dat is nu allemaal achter de rug, en het enige dat nog gebeuren moet is een operatie om de eierstokken en eileiders te verwijderen, ook om die hormoon-produktie te verminderen. Dat gaat begin september gebeuren. Zoals het er nu naar uitziet is de borstkanker verwijderd, en zijn alle kankerverhogende faktoren in haar lichaam verlaagd. De littekens van de operatie zijn grotendeels goed genezen. De tijd zal uitwijzen of dat inderdaad zo is, alles lijkt positief.
Foto 07. En 08.: kort voor de eerste chemo’s had ze zelf maar haar eigen haar afgeschoren, dat leek haar minder erg als wanneer het haar met bosjes tegelijk zou uitvallen, en dat was ook zo. Met een pruikje (foto 07.) , “Koningin Beatrix-hoeden” (foto 08.), of hoofddoeken (foto 11.) werd de kale kop leuk gecamoufleerd; op foto 09., die genomen is toen we er gedurende deze break waren, kun je zien hoe het er werkelijk uitzag. Foto 12. laat zien dat na de laatste chemo er alweer enig donshaar teruggekomen is, naar verwachting komt alles weer terug, zoals het vroeger ooit geweest is. Foto 10. en 13.: de leuke kleinkinderen (Anthony en Solaika), die samen met hun moeder door deze moeilijke periode gegaan zijn. Samen met hun vader (Willem) hebben ze Angelique geweldig gesteund in dit afgelopen halfjaar.
De tijd moet het bewijzen, maar we hebben goede hoop en ook de indruk, dat ze nog lang bij ons zal zijn; en wensen het hele gezinnetje veel sterkte met alle problemen die gepaard gaan met de overgang, waar ze nu in terecht is gekomen. Als het net zo moeilijk is, als bij haar moeder, wens ik Willem nog heel veel sterkte…..

Door de enorme drukte, die zo’n paar dagen in Nederland voor ons betekent, zijn we niet eraan toegekomen om mijn neef Gerrie te bezoeken, die afgelopen December een open-hart-operatie heeft ondergaan. Hierbij is er een hartklep “gereviseerd”, en zijn er vier by-passes gemaakt. Het genezingsproces ging langzaam, hij is nog steeds slechts voor 50% aan het werk, en dat zal wel nooit meer hoger worden, maar voor wat betreft zijn “praatjes” is hij weer helemaal de oude, en dat is een prettig idee. Zijn vader en mijn vader en moeder hadden ook hartproblemen, en zijn operatie heeft ertoe geleid dat alle neven en nichten speciale onderzoeken zijn gaan doen om te zien of er bij ons ook “iets mis is”.

Deze break was voor ons niet echt een vakantie. Behalve de crematie van Will, en het ziekenbezoek aan Angelique, gebruikten we het ook voor een aantal bezoeken aan doktoren voor ons zelf.
Foto’s 14 t/m 17.: We bezochten dr. Otto twee keer, die jaren geleden op Aruba Carmelita’s ogen gelaserd heeft, en nu een beroemdheid op dat gebied is, en in diverse klinieken in Nederland zijn “laser-truukjes” uitvoert. Hij doet momenteel een grootschalige proef met laseren ter vervanging van een bril met lees-“maantjes”. Dat was tot-op-heden nog niet mogelijk. Ikzelf kom daar nog niet voor in aanmerking, omdat ik te ver weg woon. Op foto 16. zie je hem propjes in de traanklieren plaatsen, omdat Carmelita erg veel last heeft van droge ogen.
Foto 19. moet bewijzen dat we echt in Nederland waren….
Foto 20 t/m 21. We bezochten dr. Janssen in Oisterwijk, die enkele jaren geleden plastische chirurgie bij Carmelita heeft uitgevoerd voor een routine-kontrole.
Foto 22 t/m 26. We hebben in januari 2012 mijn hele elektrische-treintjes-verzameling aan Gerard, een fanatieke verzamelaar in Noord-Brabant, verkocht via “Marktplaats”. Later bleken er nog enkele treintjes op Bonaire te staan, die we meegebracht hebben, en bij hem thuis gingen afleveren, konden we tegelijk zijn trein-banen zien. Hij is een echte “Marklin”-verzamelaar, en heeft twee banen voor de moderne digitale Marklin-treinen, en eentje voor de “echte oude” analoge Marklin-treinen. Die banen waren weggepropt op een heel lage zolder, waarbij elke cm² optimaal gebruikt was. Twee van die banen lagen boven elkaar, en waren verbonden met een zeer ingenieuze cirkelbanen-konstruktie om het hoogteverschil te overbruggen, die je op foto 26. kunt zien. Op foto 24 en 25 zie je de locomotieven-loods met draaischijf, die eens trots deel uitmaakte van het treinenkomplex van mezelf, of eigenlijk van mijn vader. Ook de Disneyland monorails waren van mij afkomstig, en nog wel meer onderdelen. Gerard was heel blij met de van mij gekochte treinverzameling. Vergeet ook niet naar de filmpjes te kijken die we er gemaakt hebben (zodra Waar.Ben.Jij.Nu weer filmpjes kan plaatsen).
Foto 27.: Dit is een unieke foto! Harrie aan het werk! Van het dak van ons huisje en schuurtje in Maasbree moest een dikke laag dennenaalden en mos verwijderd worden…..
Foto 28.: Mijn vader had een mooie postzegelverzameling, waar hij de laatste jaren van zijn leven druk mee geweest is. Die heb ik georven, en meer dan 20 jaar in een kluisje bewaard. Ik heb helemaal niks met postzegels, maar uit respekt heb ik ze nooit verkocht. Deze vakantie heb ik dan uiteindelijk besloten die (bijna komplete, bijna geheel ongestempelde) verzameling Nederland te verkopen. Met pijn in mijn hart, helaas. Deze foto heb ik bewaard als herinnering.
Foto 29.: Patty op bezoek in Maasbree.
Foto 30. en 31.: We bezochten Oma Bep, Debbie en Nick, al 20 jaar vrienden van Carmelita in Arnhem. Nico weigerde even op de foto te komen. Debbie en Nico wonen al vele jaren in het zuiden van Spanje. We hadden geluk dat we allebei tegelijk in Nederland waren.
Foto 32.: omdat zoveel vrienden van ons allerlei rare kankers hadden, en diverse familieleden van mij diverse hart-problemen hebben, lieten we in een gespecialiseerde kliniek in Duitsland een uitgebreide “Total-body-scan” uitvoeren. Die duurde twee dagen. Het resultaat verbaasde ons. Op wat kleinigheden na, waren we prima in orde, we waren geslaagd voor de APK! Zo’n onderzoek garandeert natuurlijk niks, maar het is toch wel een fijn gevoel dat er niks specifieks gevonden is.

En met al deze akties vlogen de twee weekjes in Nederland als een starfighter voorbij. Op de laatste dag bezochten we nog de “Floriade”, een grote tuinbouwtentoonstelling, die eens in de tien jaar in Nederland gehouden wordt, dit keer in Venlo, vlakbij ons huisje. Het was weer het bekende Nederlandse zomerweer, zodat we tussen de regenbuien van het ene naar het andere deel moesten rennen. (Wat zijn we blij dat we niet meer in Nederland wonen !) De foto’s 34 t/m 47 geven een beeld van die tentoonstelling. Wat kunnen ze toch geweldige dingen doen met bloemen en planten! Dat hebben we nou weer niet op Bonaire ! Foto 47.: het regenwater dat opgevangen werd op het dak werd gebruikt om een enorme mobile mee in beweging te zetten, die het uitstekend deed, met de enorme hoeveelheden regen die er viel….

De laatste vijf weken van onze zomerbreak brachten we door op Bonaire, waar we eindelijk eens een beetje tot rust konden komen, dingen doen die we leuk vonden, en het volgende stuk van onze USA-reis konden voorbereiden, daarover meer in het volgende verslag.


©Carmelita & Harrie, 2012-10-10