Verslag 106: Overlijden Jake; en break Bonaire (1)

Verslag 106: Overlijden Jake Richter, en break zomer 2012: Bonaire (1).

De vlucht van Salt Lake City in Utah, naar Bonaire, inmidels gelegen in Caribisch Nederland, verliep uitstekend. We vertrokken om 11:00 uur ’s ochtends vanaf ons hotel, en kwamen de volgende dag om even voor 6 uur ’s ochtends op Bonaire aan, hoofdzakelijk veroorzaakt door een 6 uur durende wachttijd op Houston. Je bent echt wel helemaal gaar van zo’n tocht. Bjoetie gedroeg zich, zoals het hoort bij een welopgevoed hondje uitstekend. Ze mag altijd mee in de cabine, in een speciaal mandje. Zodra we het mandje uit de opslagbakken onderin de coach halen gaat ze er meteen in zitten, zodat ze zeker is dat we haar niet vergeten…

Op Bonaire, en later in Nederland, stonden ons weer de nodige prettige en onprettige verrassingen te wachten.

Allereerst overleed mijn vroegere buurman op Bonaire, Jake Richter, op 1 juni 2012. Ruim een jaar daarvoor (half maart 2011) was bij hem huidkanker gekonstateerd, dat bleek melanoma te zijn, en kwaadaardig. Hij heeft maar een jaar of vijf naast mij gewoond, maar we raakten wel bevriend. Hij was een briljante man, altijd bezig, zeer gedreven, en buitengewoon inspirerend. Hij is 47 jaar oud geworden. Toen ik op Bonaire kwam wonen was hij degene die mij iedere keer weer hielp, als ik problemen met mijn kompjoeter had, of een-of-ander virus opgepikt had. Zoveel verstand als hij had van software, zo weinig mechanische kennis had hij, regelmatig hielp ik hem met zaken waar ik beter in was, er was bij hem in huis geen steeksleutel te vinden. Hij was buitengewoon bedreven op Internet, maakte allerlei websites voor bedrijven, maar ook voor non-profit-organisaties, o.a. op Bonaire. Dat laatste onbezoldigd. Hij deed heel veel dingen voor Bonaire, o.a. de eerste onder-(zout-)water webcam ter wereld werd door hem aangelegd, ongeveer voor mijn strandje. Hij startte de befaamde clean-up-dives, rondom het eiland, om alle verontreinigingen uit de zee rondom Bonaire te verwijderen, een maandelijks terugkerend gebeuren. Veel van de sites hadden een promotionele waarde voor Bonaire, waarmee het eiland wereldwijd via Internet “op de kaart” gezet werd. (Bekend zijn “BonaireTalk” , “BonaireWebCams”, en “Infobonaire”, die nog steeds bestaan, en een grote populariteit bezitten.) Hij was een wereldwijd gewaardeerde patent-deskundige op het gebied van software, waardoor hij met grote regelmaat geraadpleegd werd wanneer de grote jongens op dat gebied weer eens onenigheid met mekaar hadden. Dat deed hij veelal vanaf Bonaire via Internet of telefoon. Daarnaast had hij een kunstzinnige achtergrond, en maakte foto’s die dan weer met behulp van kompjoeterprogramma’s tot kunstwerken werden getransformeerd. Juweeltjes! Ook was hij een begenadigd schrijver, die over allerlei onderwerpen, en onder diverse pseudoniemen op Internet zeer interessante korte (?) verhalen produceerde. Toen ik ze hielp met verhuizen, bleken er zo’n 38 werkende kompjoeters in zijn huis te staan, en dozen vol met allerlei kastjes en snoeren om die kompjoeters (op) te kunnen aansluiten. In de tijd dat er op Bonaire alleen nog maar Internet beschikbaar was via inbelverbindingen, had hij een reusachtige schotel op zijn dak voor Internet via satelliet, waarop ik mocht “meeliften”. Dat was toen al vele malen sneller als wat nu (10 jaar later) als “High-speed-Internet” wordt aangeboden. Kortom, een fascinerende man.

Jake heeft een blog bijgehouden over het verloop van zijn ziekte, en daarin beschrijft hij op buitengewoon boeiende wijze hoe hij het proces van verwerken, en de behandelingen die hij moest ondergaan beleefd heeft. Buitengewoon boeiend! Als je wat tijd overhebt en in kanker geinteresseerd bent, moet je beslist dat blog eens lezen. Via de link http://www.jakestake.tv/2011/04/ kom je terecht bij het begin van zijn logboek. Buitengewoon interessant! Hij had een enorme overlevingsdrang, en heeft werkelijk alle therapien die er beschikbaar zijn geprobeerd, o.a. Sylatron , dat meer dan US$ 3000.— per injektie (1 x per dag) kostte, oorspronkelijk moest hij dat zelf betalen, maar pas na zeer lange onderhandelingen werd dat (gedeeltelijk?) door de ziektekostenverzekering betaald. Ook enkele nieuwe behandelingsmethoden werden geprobeerd, die nog niet vrijgegeven waren (alle witte bloedlichaampjes uit zijn lichaam werden buiten het lichaam “getraind” om kankercellen, die ook uit zijn lichaam verwijderd waren, aan te vallen en te vernietigen, en weer terug geplaatst. Het is ongelooflijk hoe positief Jake gedurende het hele proces bleef, terwijl er toch vanaf het begin maar een zeer kleine overlevingskans werd ingeschat. Het heeft niet mogen baten, de melanoma heeft de strijd in 15 maanden gewonnen. Zijn vrouw, Linda, en beide kinderen, Krystyana en Bas hebben Jake geweldig ondersteund en bijgestaan. Mochten ze dit lezen, dan nogmaals heel veel sterkte toegewenst voor de toekomst.
Een gedeelte van zijn as zal op Bonaire over de zee, waar hij zo zielsveel van hield, uitgestrooid worden.
Jammer, het was een heel bijzondere man, ik zal nog vaak aan hem denken. Alweer een kanker-slachtoffer in mijn nabije omgeving, en er zullen er nog meer volgen, en dat is geen prettige gedachte.

Onze kampeerwagen was inmiddels van Salt Lake City naar de fabriek in Alabama gereden. Wij hadden al vanaf het begin van onze toer een GPS-tracking-systeem ingebouwd. Hierbij wordt de exakte positie van de camper doorgegeven aan een website (StreetEagle) en kan ik als eigenaar precies zien waar de camper zich bevindt, maar ook hoe hard hij rijdt etc. Dat systeem was erin gezet, om te kunnen nagaan waar de camper zich bevindt als hij onverhoopt gestolen zou worden. We zouden de politie dan kunnen zeggen waar hij zich op dat moment bevindt. Nu kwam dat uitstekend van pas. Je krijgt een landkaart van (een deel van) de USA te zien waar elke 5 minuten een marker geplaatst wordt. Elke dag op een nieuwe kaart. Je kunt kiezen of je een gewone kaart met de wegen erop ziet, of de mooie zeer gedetailleerde landkaarten van Google Earth, met alle huizen, bergen, rivieren en alles erop. Daarbij hoort dan een gedetailleerde lijst met allerlei gegevens per meetpunt (elke 5 minuten). Die 5 minuten kan wel korter, maar dan wordt het abonnement duurder. Dat Streeteagle-systeem kwam nu mooi van pas. We konden precies volgen hoe de chauffeur reed, maar ook, toen de camper bij de fabriek stond, in welke service-stations hij stond. Omdat we er al vaker geweest waren, wisten we precies wat ze aan het doen waren. Zo vonden we uit dat de chauffeur extreem hard reed, (tussen de 75 en 86 miles per hour = 120 – 140 km/uur). Zo hard hebben we zelf nog nooit met dat ding gereden! En het leek ons ook erg veel voor een camper met een gewicht van meer dan 15.000 kg. En dat terwijl de maximum snelheid op de snelwegen begrensd is op 70 mph. We hoopten maar dat dat allemaal goed zou gaan, en dat er ook geen bekeuringen in de bus gaan dwarrelen.
Daarnaast konden we prima volgen wanneer de chauffeur een plasje ging doen, of een hapje eten, ging tanken, en zelfs in welk hotel (motel) hij overnachtte. Zeer interessant! Wel viel ons op dat hij aan een stuk door reed, vrijwel zonder pauzes. Hij reed bijvoorbeeld van 15:11 uur door tot 23:43 (meer dan 8 uur), met een keer een pauze om te tanken van 10 minuten. Ook dat vonden we onverantwoord lang. Omdat we bang waren dat hij in de camper zou gaan slapen, hetgeen we strikt verboden hadden, hield ik dat de eerste nachten nauwkeurig in de gaten. Zo zag ik hem stoppen bij een bepaald motel, en kontroleerde op internet of er nog kamers beschikbaar waren. Dat bleek niet zo te zijn. Dus trokken we de (onterechte) konklusie dat hij dan wel in de camper (op ONS bed) zou slapen. Maar dat bleek toch niet zo te zijn, want na een halfuurtje reed hij weer een stukje verder naar een ander motel, waar wel nog kamers beschikbaar waren. Dat was een hele opluchting.
Ik wilde jullie laten meegenieten van die Streeteagle beelden, maar op een of andere manier laten die zich niet kopieren, zodat ik foto’s van het kompjoeterbeeldscherm gemaakt heb, en die zijn niet geweldig. Mijn ekskuses daarvoor.
Op foto 32. kun je zien dat hij de tweede dag van Utah (Thompson) via Colorado en New Mexico naar Texas (Amarillo) reed. Dat is wel 710 miles ofwel 1150 km’s ! Totaal duurde de tocht van Salt Lake City naar Alabama vier dagen.
Nadat de coach aangekomen was, bleef hij 3 weken op het parkeerterrein bij het service-centrum van Tiffin staan. Jammer. Ze zouden weer alles op het allerlaatste moment gaan doen, zoals we dat inmiddels in Amerika gewoon zijn gaan vinden.
Op foto 33. zie je dan het gehele servicegebied van Tiffin, in het lange gebouw in het midden van de foto zijn 46 service-stations gevestigd, het gebouw bovenaan heeft een opslagfaciliteit en de glas-shop, (waar ze glasreparaties doen), terwijl in het gebouw links “geheime” aktiviteiten (produktontwikkeling?) plaats vinden. De coach werd op een bepaalde dag van de parkeerplaats (de gele “P” rechtsonderaan) naar het servicestation in het servicegebouw, (de gele “P” linksbovenaan) gereden. Onderweg werd er nog even gestopt (de gele “S” in het midden), om voor ons onverklaarbare reden. Door te analyseren waarheen en in welke volgorde specifieke service-stations bezocht werden trokken wij zo onze konklusies wat er nou werkelijk aan die coach gedaan werd. Omdat het station waar ze normalerwijze polyesterwerk deden NIET bezocht werd, trokken wij de konklusie dat waarschijnlijk het front van de coach niet verwisseld werd, wat wel beloofd was. Onze vragen daaromtrent via e-mail werden niet of uiterst vaag beantwoord. Dus moesten we maar afwachten tot we over 8 weken weer terug in de USA zouden zijn…


Onze eerste 10 dagen op Bonaire vlogen om, wat vrienden bezocht en op bezoek gekregen, Carmelita heeft veel gesnorkeld, maar bekijk de foto’s maar, dan zie je wat we in grote lijnen gedaan hebben.

Foto 01. t/m 04. zijn van Jake, om hem een beetje beter te kunnen herinneren.
Foto 05. en 06. We hadden in de winterbreak van dit jaar mijn gehele elektrische trein verkocht via Marktplaats aan Gerard, een échte treintjes-freak. Op Bonaire stonden nog een paar treintjes en trolley-bussen die weer terug zouden gaan naar Nederland en aan de verzameling van Gerard toegevoegd werden.
Foto 07. t/m 21. Wat onderwaterkiekjes (allemaal gemaakt door Carmelita), die een idee geven hoe mooi het wel in “onze” zee is. Regelmatig komen bekenden en vrienden bij ons duiken.
Foto 22. Nikita, onze hond op Bonaire (is genoemd naar de prachtige vrouw in de clip van Elton John’s Nikita, een prachtig muziekstuk ook trouwens), is altijd heel blij als we weer terug zijn. Het is een zeldzame lieverd, en wordt door Delvin, de jongste zoon van Carmelita, prima verzorgd onder de naam Jacky, afgeleid van het beroemde whisky-merk Jack Daniëls.
Foto 24. en 25. Delvin werkt bij een van de betere restaurants op Bonaire: “Appetite”. Altijd de moeite waard daar te gaan eten of drinken.
Foto 26 t/m 31. Op de luchthaven van Salt Lake City hadden we kennis gemaakt met een stel uit Utah, die vakantie gingen vieren op Bonaire (Vicky en Everett), en samen met een ander stel Amerikanen uit Arizona, die we vanaf Bonaire kenden hebben we menig gezellig avondje doorgemaakt, en lekker gegeten bij Captain Don’s Habitat, waar deze mooie avondfoto (foto 27.) gemaakt werd.

We maakten een afspraak met Will, onze vriend in Amstelveen, die twee jaar geleden met alvleesklierkanker was gediagnosteerd, (hij ging toch langzaam verder achteruit), om hem te bezoeken, maar in de wachtruimte op het vliegveld op Bonaire, om naar Nederland te gaan, kregen we een SMS-je van Gerry, dat hij overleden was. Dus zou het bezoekje aan Will omgezet worden in een bezoek aan de crematie…. Alweer een.

Meer over het bezoek aan Nederland in het volgende verslag.

©Carmelita en Harrie, 2012-10-04.