Verslag 105, Op weg naar Salt Lake City (Utah)

Verslag 105: Op weg naar Salt Lake City (Utah).

Onze Amerika-reis zou oorspronkelijk 1½ tot 2 jaar duren, met één break op Bonaire. Dat bleek om een heleboel redenen niet uitvoerbaar: er is veel te veel te zien; zo’n hoog tempo zou veel te vermoeiend zijn geweest; de Amerikaanse douane doet zeer moeilijk als je langer dan drie maanden achter mekaar in de USA wil zijn, ondanks dat wij visa voor 10 jaar hadden gevraagd en gekregen; door de vele reparaties aan de coach ging erg veel reistijd verloren. De praktijk was nu dat we telkens blokken van 3-4 maanden in de USA waren, afgewisseld met 1-2 maanden op Bonaire en in Nederland. Op dit moment (mei 2012) waren we in het zesde blok, van maart 2012 t/m mei 2012.
Toen we in maart 2012 met dit blok begonnen, moesten we meteen naar de fabriek van de Coach in Alabama, om een aantal reparaties uit te voeren, (o.a. de voorruit, die voor de achtste keer kapot was gegaan. We hadden die afspraak al in oktober 2011 gemaakt met de fabriek. Na die reparatie gingen we weer verder met de trip (zie de verslagen 86 t/m 105.) Van Alabama via Mississippi en Texas via New Mexico en Colorado naar Utah. Eigenlijk was het ’t plan om niet in mei al weer terug te gaan naar Bonaire, maar pas in Augustus, we hadden dan ongeveer in British Columbia, in Canada moeten zitten.
Helaas… dat lukte niet. De pas eind maart 2012 gerepareerde ruit ging alweer binnen enkele weken (begin mei) kapot (zie verslag 100.). We hebben uitvoerig gekorrespondeerd met de adjunkt-direkteur van de fabriek, die nu pas doorkreeg dat er echt een ernstig probleem met die voorruit was (8 keer gerepareerd in 2 jaar tijd). Hij schreef letterlijk: “Mr. Cox if this is the ninth windshield then there is definitely a problem with the windshield opening. That coach needs to be brought back to Red Bay.” (Red Bay is het plaatsje waar de fabriek gevestigd is). Eigenlijk wilde hij dat wij de coach naar RedBay zouden terugbrengen, maar we hadden dat al vier keer gedaan, en ik vond het nou wel genoeg. We hadden dat ding al vier keer naar de fabriek teruggereden, waaronder twee keer vanuit Canada, en ongeveer 16 keer naar andere servicepunten, die soms ook op grote afstand van waar we ons op dat moment bevonden gelegen waren. (De fabriek ligt in Alabama, dat is helemaal in het zuiden van de USA, tegen Florida aan, dat zijn geen kleine afstanden….). We speelden hoog spel, en kregen voor mekaar dat er een rijder van de fabriek de coach zou oppikken, waar we ook maar op dat moment zouden zijn. Om de afstand nog een beetje te beperken voor die rijder besloten we de break dan maar wat eerder te houden, en kwamen overeen dat de coach in Salt Lake City (Utah) zou worden opgepikt, in plaats van British Columbia in Canada, waar we oorspronkelijk de break gepland hadden. Dit spaarde de fabriek duizenden mijlen rijden. (In feite ons ook, want die mijlen kwamen toch maar op onze teller, zonder dat we er wat aan zouden hebben.) Wij waren blij met deze afspraken, wij hoefden niet naar Alabama te rijden, die service zou gebeuren in de periode dat wij toch niet in de USA waren, en bovenal, de adjunct-directeur wilde de hele voorkant van de coach vervangen, waarmee het probleem nou eens echt goed opgelost zou worden.
We waren wel blij, maar we realiseerden ons pas later wat er allemaal nog bij zou komen kijken…..
(Verzekering moest geregeld worden, afspraken met de storage, al onze spullen lagen gewoon in die coach, en een wildvreemde zou ermee gaan rijden, wij wilden niet dat hij op ons bed zou gaan slapen/rusten, de tocht zou 10 dagen duren, 5 dagen heen en 5 dagen terug, enzovoort, enzovoort. We hebben de vluchten, die we al geregeld hadden, weer geannuleerd, en vanuit een geheel andere plaats weer opnieuw geboekt, en dat is ook al niet zo simpel, omdat we ook telkens voor ons hondje moeten boeken, en nu ook nog naar een geheel andere maatschappij moesten veranderen. Toen we alles aan het regelen waren, hebben we regelmatig verzucht: “waar zijn we aan begonnen….”. Maar we hadden ’t geregeld, hij zou met een kapotte voorruit opgehaald worden, en met een volledig vervangen voorkant, en een nieuwe hele voorruit weer op tijd teruggebracht worden. Hou anders zou het lopen…

We hadden een kleine week gepland om in Salt Lake City alles te regelen, de coach netjes schoon te maken, alles goed en veilig in te pakken, storage te regelen voor Coach en Smart, afspraken maken met de storage over het oppikken, enz. enz., en nog wat van Salt Lake City te zien.

Bij de foto’s:

Foto 01.: Bij een van de vorige voorruit-reparaties waren er houten blokjes aangebracht, om de voorruit te fixeren ten opzicht van de kastjes boven het dashboard. Er werd toen beloofd dat dat het probleem definitief zou oplossen, dat werd trouwens ook gezegd bij andere wijzigingen die er al eerder uitgevoerd waren om het voorruit-probleem op te lossen. Letterlijk werd er gezegd: “Jullie zullen nooit meer een probleem met de voorruit hebben”. Dat werd dus geen enkele keer waar gemaakt. Van de negen reparaties was er een keer een dealer die eerlijk zei, “er is een ernstig probleem met die voorkant, ik kan jullie niks garanderen voor wat betreft die voorruit, je moet ermee terug naar de fabriek”, wat we dan gedaan hebben.
Foto 02 t/m 08: De tocht door Utah was ook weer indrukwekkend. Niet in een Nationaal Park, maar toch weergaloze vergezichten.
Foto 09. Vlakbij Salt Lake City werd er aan de weg gewerkt. Wij zijn altijd extreem voorzichtig bij wegwerkzaamheden, en hebben nog nooit steenslag in de voorruit gehad. De chauffeur van de fabriek moest later ook over deze weg rijden, en wat daar gebeurde, vertel ik nog wel in een van de komende verslagen.
Foto 10. Bjoetie maakt er een sport van, om zodra de schone was uit de droger komt, en op het bed ligt om af te koelen en op te ruimen, zich lekker in dat wasgoed rond te draaien, ze heeft het altijd koud. Zoek het hondje op het plaatje.
Foto 11. en 12. De beheerders van de stalling hadden ook een chi-hua-hua. Bjoetie was er meteen “vriendjes” mee. Ze hebben uren met mekaar gespeeld.
Foto 14. en 15. Jullie weten waarschijnlijk al dat Bjoetie een kleine alcoholist is. Ze is altijd bij lege drankflessen in de weer. Hier werd een Jack Daniels-fles zorgvuldig “schoon”-gelikt.
Foto 17. en 18. Al onze kleren en spullen werden in plastic zakken gedaan, en vacuum gezogen, de kostbare spullen of althans die waar we niet van wilden dat ze door de chauffeur gebruikt zouden worden, werden in het kluisje gepropt.
Foto 19. Het aantal mijlen op de teller werd vastgelegd, “voor het geval dat”.
Foto 20.: Carmelita was blij, we gingen weer even naar “haar” eiland…..
Foto 21. t/m 23.: Voor het geval dat er wat mis ging bij het transport, hebben we toch maar even wat kiekjes gemaakt van onze geliefde coach.
Foto 24.: De laatste avond voor we terugvlogen werkelijk verukkelijk gegeten bij “The Red Iguana”. Dit is een lokaal restaurant in Salt Lake City. (Er zijn er overigens twee.) Mocht je er ooit komen, zeker heen gaan!
Foto 25. Wanneer we aan een break beginnen of terugkomen, zetten we de coach en Smart de middag vantevoren in de stalling, ruimen alles op, en overnachten in een hotel. Dit keer dus ook, en wel bij de Quality Inn. De naam zegt het al….. Op de foto is de vloer in de kamer te zien. Dikke lagen stof. Mocht je ooit in Salt Lake City willen overnachten, weet je nu dus waar je niet moet gaan slapen…..
Foto 26. Ook de Smart werd gestald, maar ging niet mee naar Alabama.

Het bezoeken van Salt Lake city schoot er helemaal bij in, maar dat hielden we dan maar tegoed voor wanneer we weer terug zouden komen.
We verlieten Salt Lake City, bleven 2 weken op Bonaire, 3 weken in Nederland en 4 weken op Bonaire, om terug te komen naar de vernieuwde camper, en verder te gaan met onze reis. Daarover meer in de volgende verslagen.

©Carmelita & Harrie, 2012-09-27.