Verslag 104: Arches National Park, Utah.
Blijf op de hoogte en volg Carmelita & Harrie
17 Mei 2012 | Verenigde Staten, Moab
Verslag 104: Arches National Park, Utah.
Zoals een tijdje geleden al gemeld, rijden we rond in een coach, met alweer de voorruit kapot, er zitten een flink aantal barsten in, gelukkig storen ze niet het zicht van de bestuurder. (Dit is het negende probleem met de voorruit. We rijden nu nóg voorzichter, en telkens wanneer we toch weer door een onverwacht kuiltje of drempeltje gaan wordt er met angst en vrezen weer naar de ruit gekeken. Voorlopig gaat het in ieder geval nog steeds goed. We zijn onderweg naar Salt Lake City, vanwaaruit de coach door een professionele rijder naar Alabama wordt gereden, waar ze de hele voorkant van de coach gaan vervangen onder garantie. Zo kwamen we dus in Utah, waar Salt Lake City ligt.
Maar eerst nog even een stop bij Arches National Park. De andere parken langs de route, (Glen Canyon, Canyonlands, Capitol Reef, Grand Staircase, en Zion) moesten we door tijdgebrek laten liggen tot het najaar 2012, wanneer we weer in deze richting komen.
Ook Arches was weer een heel bijzonder gebied. De rit ernaartoe alleen al was heel bijzonder, met al die rare bergen (je komt vlak langs Canyonlands National Park en Glen Canyon National Recreation Area). Het Arches National Park staat bekend om de vele arches en natuurlijke bruggen (2000!) Wij, op de vroegere Nederlandse Antillen, waren zo trots op onze Natural Bridge op Aruba, die enkele jaren geleden ingestort is, maar ja, die lag wel vlakbij de oceaan, en deze 2000 niet.
300 miljoen jaar geleden lagen hier een aantal binnenzeeën. Deze zeeën droogden op, en werden weer gevuld, in totaal zo’n 29 keer. In totaal bleef er een zoutlaag van honderden meters dik achter. Daarna werd zand en rotsen aangevoerd vanuit de hogere gebieden door grote rivieren, die het zout bedekten met dikke lagen steen. Door beweging van de ondergrondse lagen kwam het zout naar boven, en vormde de bergen en zandruggen, met valleien ertussen in. De meeste formaties in Arches zijn gemaakt uit rode zandsteen, dat hier zo’n 150 miljoen jaar geleden neergelegd is. De zoutlagen werden opgelost en verdwenen (Kun je het nog volgen?), en de zandsteen koepels stortten in, waardoor de zogenaamde “vinnen” (Fins) ontstonden, (Foto 44 en 45). De zachtere gedeeltes van deze vinnen werden weer weggeerodeerd door water en wind, waardoor de arches (bogen) ontstonden, zoals we er nu dus 2000 kunnen zien. Alhoewel, slechts een veel kleiner gedeelte is gewoon direkt te zien, het merendeel moet je door middel van een speciale tour doen, samen met een ranger. En daar hadden we geen tijd meer voor. Maar het gedeelte dat we wel op korte afstanden van de weg konden bekijken was al meer dan indrukwekkend. Ik hoef aan de foto’s weinig toe te voegen, die spreken voor zichzelf. In het tweede gedeelte van het park (foto 28 t/m 46) zag je wat minder bogen, maar wel heel vreemde vertikale rotsformaties, sommige leken op hele grote standbeelden (zoals de Drie Koningen op foto 33), of heel andere rotsformaties die ook wel bijzonder tot de verbeelding spreken (Foto 36, 37, 38, 42 en 46). Het aparte ding op foto 35. spreekt bijzonder tot je verbeelding, en het is en blijft een raadsel dat het zo blijft staan. Het is niet door een laag cement met elkaar verbonden, het is echt helemaal natuurlijk, waarbij de lichtere laag grotendeels ertussen weg geërodeerd is. De rotsformaties, voorzover ze niet in het Nationale Park liggen, mogen ook beklommen worden. Dat ziet er wel heel spannend uit, wanneer ze langs zo’n vrijwel rechte wand omhoog of omlaag gaan. (Foto 42.)
Zei ik nog in verslag 102 (Bisti) dat de wonderlijke bouwwerken daar wel niet overtroffen zouden kunnen worden, nou dit was nog wonderlijker of ten minste gelijkwaardig.
We gingen onderweg naar Salt Lake City, en de rare rotsformaties gingen maar door, ook buiten het Nationale Park. Ik geloof dat ze beter heel USA een groot Nationaal Park hadden kunnen maken, in plaats van al die kleinere parken. Soms is er buiten de parken meer te zien dan in de parken.
Op de camping zat er ineens een Knijntje naast de coach. Bjoetie (door mij ook wel Knijntje genoemd) had nog nooit zoiets vreemds gezien, en hield het konijn (of was het toch een haas?) nauwlettend in de gaten vanaf haar riante positie op de eethoek-bank, in het zonnetje.
Volgende verslag: Salt Lake City, voorbereidingen voor de reis van ons naar Bonaire en Nederland, en de reis van de coach naar RedBay, Alabama. Maar dat was niet alles…..
©Carmelita & Harrie, 2012-09-25
Zoals een tijdje geleden al gemeld, rijden we rond in een coach, met alweer de voorruit kapot, er zitten een flink aantal barsten in, gelukkig storen ze niet het zicht van de bestuurder. (Dit is het negende probleem met de voorruit. We rijden nu nóg voorzichter, en telkens wanneer we toch weer door een onverwacht kuiltje of drempeltje gaan wordt er met angst en vrezen weer naar de ruit gekeken. Voorlopig gaat het in ieder geval nog steeds goed. We zijn onderweg naar Salt Lake City, vanwaaruit de coach door een professionele rijder naar Alabama wordt gereden, waar ze de hele voorkant van de coach gaan vervangen onder garantie. Zo kwamen we dus in Utah, waar Salt Lake City ligt.
Maar eerst nog even een stop bij Arches National Park. De andere parken langs de route, (Glen Canyon, Canyonlands, Capitol Reef, Grand Staircase, en Zion) moesten we door tijdgebrek laten liggen tot het najaar 2012, wanneer we weer in deze richting komen.
Ook Arches was weer een heel bijzonder gebied. De rit ernaartoe alleen al was heel bijzonder, met al die rare bergen (je komt vlak langs Canyonlands National Park en Glen Canyon National Recreation Area). Het Arches National Park staat bekend om de vele arches en natuurlijke bruggen (2000!) Wij, op de vroegere Nederlandse Antillen, waren zo trots op onze Natural Bridge op Aruba, die enkele jaren geleden ingestort is, maar ja, die lag wel vlakbij de oceaan, en deze 2000 niet.
300 miljoen jaar geleden lagen hier een aantal binnenzeeën. Deze zeeën droogden op, en werden weer gevuld, in totaal zo’n 29 keer. In totaal bleef er een zoutlaag van honderden meters dik achter. Daarna werd zand en rotsen aangevoerd vanuit de hogere gebieden door grote rivieren, die het zout bedekten met dikke lagen steen. Door beweging van de ondergrondse lagen kwam het zout naar boven, en vormde de bergen en zandruggen, met valleien ertussen in. De meeste formaties in Arches zijn gemaakt uit rode zandsteen, dat hier zo’n 150 miljoen jaar geleden neergelegd is. De zoutlagen werden opgelost en verdwenen (Kun je het nog volgen?), en de zandsteen koepels stortten in, waardoor de zogenaamde “vinnen” (Fins) ontstonden, (Foto 44 en 45). De zachtere gedeeltes van deze vinnen werden weer weggeerodeerd door water en wind, waardoor de arches (bogen) ontstonden, zoals we er nu dus 2000 kunnen zien. Alhoewel, slechts een veel kleiner gedeelte is gewoon direkt te zien, het merendeel moet je door middel van een speciale tour doen, samen met een ranger. En daar hadden we geen tijd meer voor. Maar het gedeelte dat we wel op korte afstanden van de weg konden bekijken was al meer dan indrukwekkend. Ik hoef aan de foto’s weinig toe te voegen, die spreken voor zichzelf. In het tweede gedeelte van het park (foto 28 t/m 46) zag je wat minder bogen, maar wel heel vreemde vertikale rotsformaties, sommige leken op hele grote standbeelden (zoals de Drie Koningen op foto 33), of heel andere rotsformaties die ook wel bijzonder tot de verbeelding spreken (Foto 36, 37, 38, 42 en 46). Het aparte ding op foto 35. spreekt bijzonder tot je verbeelding, en het is en blijft een raadsel dat het zo blijft staan. Het is niet door een laag cement met elkaar verbonden, het is echt helemaal natuurlijk, waarbij de lichtere laag grotendeels ertussen weg geërodeerd is. De rotsformaties, voorzover ze niet in het Nationale Park liggen, mogen ook beklommen worden. Dat ziet er wel heel spannend uit, wanneer ze langs zo’n vrijwel rechte wand omhoog of omlaag gaan. (Foto 42.)
Zei ik nog in verslag 102 (Bisti) dat de wonderlijke bouwwerken daar wel niet overtroffen zouden kunnen worden, nou dit was nog wonderlijker of ten minste gelijkwaardig.
We gingen onderweg naar Salt Lake City, en de rare rotsformaties gingen maar door, ook buiten het Nationale Park. Ik geloof dat ze beter heel USA een groot Nationaal Park hadden kunnen maken, in plaats van al die kleinere parken. Soms is er buiten de parken meer te zien dan in de parken.
Op de camping zat er ineens een Knijntje naast de coach. Bjoetie (door mij ook wel Knijntje genoemd) had nog nooit zoiets vreemds gezien, en hield het konijn (of was het toch een haas?) nauwlettend in de gaten vanaf haar riante positie op de eethoek-bank, in het zonnetje.
Volgende verslag: Salt Lake City, voorbereidingen voor de reis van ons naar Bonaire en Nederland, en de reis van de coach naar RedBay, Alabama. Maar dat was niet alles…..
©Carmelita & Harrie, 2012-09-25
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
