Verslag 103, Four Corners en Mesa Verde (Colorado)

Verslag 103, Four Corners en Mesa Verde (Colorado).

Het zou moeilijk worden het onwezenlijke landschap van Bisti Badlands to overtreffen, maar dat gaat toch nog lukken, nu eerst even wat anders.

Allereerst het Four Corners monument. Four Corners is een punt waarbij 4 verschillende staten met de punten aan mekaar liggen. Zoiets als het 3-landen-punt in Vaals, Limburg, maar dan 4 staten i.p.v. 3. Dit komt maar een keer voor in de USA. In de hele wereld komt er geen 4-landenpunt voor. Er is wel nog een 4-statenpunt in Canada, (Northwest Territories, Nunavut, Saskatchewan en Manitoba), maar dat zullen we niet kunnen gaan bezichtigen, omdat het veel te ver uit onze route ligt.
Het 4-statenpunt is dus wel iets unieks. De Amerikanen hebben er dan ook een hele show van gemaakt. Van veraf staan er al wegwijzers, er is een heel monument-achtig gebeuren precies op het hoekpunt gemaakt, met (uiteraard) giftshops in elke aangrenzende staat, en de mogelijkheid om tegelijkertijd in elke aangrenzende staat te staan. Nu hebben wij maar 2 voeten, maar met zijn tweetjes konden we dat wel realiseren. (foto 04.) De staten zijn: New Mexico, Arizona, Utah en New Mexico. Och, veel bijzonders was het niet, maar de ijzige straffe wind die er stond was wel heel vervelend.
De voorruit was uiteraard nog steeds stuk, die zou vanuit Salt Lake City gerepareerd worden, en wij moesten een beetje opschieten om op tijd in Salt Lake City te arriveren. We konden nog net twee uitstapjes realiseren, Mesa Verde Nationaal Park in Colorado, en Arches National Park in Utah. De andere parken in Utah, die we nog niet gezien hebben, moeten blijven liggen tot nader order.
We verlieten New Mexico definitief, en gingen Colorado weer in, op weg naar Mesa Verde.
Foto 07.: Lange, rechte wegen, die uitnodigen tot hard rijden, maar dat moet je toch maar beter niet doen. Al rij je nog zo snel, de sheriff achterhaalt je wel….
Foto 09 t/m 13.: Bij een-of-ander Indianenwinkeltje stonden zowaar 3 oude Ford Thunderbirds buiten, in redelijke staat. Nu moet je weten dat mijn vader diverse Ford Thunderbirds gehad heeft. Allereerst de eerste 4/5-persoons versie die op de markt kwam uit 1958. (Daarvoor was de Ford Thunderbird een 2-persoons sport-coupe). Deze 1958-Thunderbird ontwaakte bij mij de gevoelens voor auto’s (op 9-jarige leeftijd), en dat is nooit overgegaan. Het was een werkelijk geweldige auto, met zo’n 350 pk onder de motorkap, en loaded met allerlei luxe (elektrische raampjes, elektrisch intrekbare antenne, het stuurwiel kon opzijgedraaid worden, zodat je met een dikke buik makkelijker kon instappen, wit-leren stoelen, enzovoort. Hij had ook vleugeltjes, zoals dat mode was in die tijd, maar dan wel heel bescheiden en niet overdreven. De witte Thunderbirds die daar stonden waren uit 1960 (6 achterlichten, die uit 1958 had er maar vier). Daarnaast stond er nog een rode, uit 1962, die mijn vader ook al gehad had. Onder de niet onaanzienlijke motorkap huisde zo’n 400 pk, maar het design was aanzienlijk minder charmant dan die van de 1958/1960 versies. Rond 1968 kwam er nog een nog lompere versie uit met meer dan 450 pk, en daar mocht ik indertijd nadat ik een jaar lang schadevrij mijn rijbewijs had gehad, ook in rijden. Inderdaad, dat ding haalde met gemak 260 km/uur, maar leek dan meer op een vliegende dweil, en ik heb geluk gehad dat ik dat ding op de weg kon houden. (Jeugdige overmoed heet dat, geloof ik.) Onnodig te vermelden dat ik watertandend bij al dat moois heb staan te kijken.
Foto 14.: Een leuk authentiek cowboy-dorpje bleek bij nadere beschouwing (foto 15.) toch niet zo heel erg authentiek te zijn….

We kwamen bij Mesa Verde. Het eerste deel van het park waren hoge bergen met adembenemende vergezichten, zeker vanaf het hoogste punt in dat park (Park Point) dat meer dan 2.600 meter boven de zeespiegel lag. (Foto’s 16. t/m 32). Daarna kwamen we bij de rotswoningen, waar Mesa Verde bekend om is. (Foto 33. t/m 51.) Tussen 550 en 1300 na Christus hebben hier Indianen onder overhangende rotspunten prachtige woningen gebouwd en bewoond. Op foto 36 zie je een display waarin weergegeven wordt hoe dat uitgezien moet hebben. Ze werden oorspronkelijk de Anasazi-indianen genoemd, maar later onderzoek wees uit dat het voorouders van de Pueblo-indianen zijn geweest, die nu nog leven in het zuid-westen van de USA. Ze worden dan nu ook “Ancestral Pueblans” genoemd. Het is nog steeds onduidelijk waarom de woningen verlaten werden. Misschien waren die Indianen zo suksesvol door de handige en veilige woningen, en de slimme wijze waarop ze hun vee teelden, dat hun aantallen veel te groot werden (meer dan 5000), waardoor ze, mede door een enorme droogte-periode, moesten gaan verhuizen. We zullen het niet weten. Door de ligging van de woningen hoog boven de ravijnen en valleien, werden ze pas in 1888 door cowboys ontdekt. Je kunt ze alleen maar bezoeken met een georganiseerde toer door parkrangers. (Wel een kaartje kopen). De ranger die onze toer deed (foto 48.) wist er al niet al te veel vanaf, en dacht alleen aan zo snel mogelijk erdoorheen gaan, zodat ze extra-vroeg naar huis kon gaan, en ze gaf gewoon geen antwoord meer op onze vragen, aan het eind van de toer. Jammer.
Aan de overzijde van de vallei lagen ook rotswoningen, die vrijwel niet te zien, en geheel anders van konstruktie waren. (Foto 52.: zoek de woningen!, foto 53.: detail).
Foto 56.: “Er is licht aan het eind van de tunnel…..”
Foto 58. en 59.: Op een of andere tentoonstelling zagen we deze schilderijen, die eigenlijk wel een leuk beeld gaven van hoe mooi dit land kan zijn.

Het volgende verslag zal gaan over het Arches National Park. Wij waren altijd zo trots op “onze” Natural Bridge op Aruba (die helaas enkele jaren geleden ingestort is…), Arches heeft wel 2000 Natural Bridges….. Ja alles in de USA is groter, langer, hoger, meer, zwaarder, enzovoort. We wisten dat al.

©Carmelita en Harrie, 2012-09-23.