Verslag 100, Santa Fe, NM, en alweer de ruit kapot

Verslag 100, Santa Fe, New Mexico en alweer de ruit kapot.

Het honderdste verslag, eigenlijk reden voor een feestje, ware het niet dat…… Lees maar verder.

Van Albuquerque reden we naar Santa Fe, onze bijna-laatste kampeerplaats in New Mexico.

New Mexico bleef tot op de laatste stukjes interessant, leuke rotspartijen onderweg, een heel leuk plaatsje vlakbij Santa Fe, met de uitdagende naam Las Vegas (Foto’s 05 t/m 19), het was natuurlijk niet het beroemde Las Vegas met alle gokpaleizen in Nevada, bovendien stukken kleiner, maar wel een leuk plaatsje. Foto 05 t/m 15: Hier zagen we een leuke “tentoonstelling” over de historie van het gebied rondom Las Vegas (NM). Het was eigenlijk meer een oude boerderij met een ongelooflijke verzameling oude troep, die ze hier “Antiques” noemen. Och ja, USA heeft nog niet zoveel historie, dat ze iets hier al heel snel antiek noemen. Oude kachels, ’n stuk dinosaur-bot, ’n oude koffiemolen, ’n oude telefoon, een verzameling hoefijzers, ’n oude piano, alles moest het verhaal van die regio vertellen. Er was zoveel te zien, dat we er wel een heel kwartiertje rondgelopen hebben. Foto 16: Buiten werd een demonstratie lama-scheren gegeven. Ongelooflijk wat daar een hoop wol vanaf komt. Onderweg zagen we nog een oud mijnbouwplaatsje met de prachtige naam “Ghost Town” (foto 20 t/m 22), met allerlei leuke huisjes, en we hebben lekker gegeten op een terrasje, met live-muziek door een enthousiaste jongedame, die nog wel enige ervaring kon gebruiken….
Onderweg naar het plaatsje Taos alweer mooie roodachtige rotspartijen en wolkenluchten.

En toen sloeg het noodlot weer toe. Onderweg naar de camping, hadden onze beide GPS-systemen enige onenigheid, en ook Carmelita wist het niet meer, ze wilden alledrie een andere kant uit, terwijl we er eigenlijk vlakbij moesten zijn. Dus maar van de snelweg af, een bocht om naar de secundaire weg, en direkt daarna een parkeerplaats op, om de kaart te bestuderen. En bij het oprijden op die parkeerplaats klonk weer de bekende KNAL, en zat er opnieuw een aantal barsten in de voorruit. Het negende voorruit-probleem was een feit. Je kunt op de foto’s 27 en 28 zien dat er eigenlijk nauwelijks oneffenheden in die oprit naar de parkeerplaats zaten, maar het was wel genoeg om de voorruit naar de Filistijnen te helpen. Op de foto’s 29 en 30 zie je die barsten, nu in de rechteronderkant, en op foto 31 kun je zien hoe de ruitpakking die vastgeplakt hoort te zitten aan het kunststof van de coach scheuren vertoonde. Ach, voor ons was dit niets nieuws, we hadden het al zo vaak meegemaakt… Het was wel triest dat het nog geen twee maanden geleden was, dat we speciaal naar Alabama gereden waren om de voorruit te laten vervangen. Toen werd ons verteld dat ze echt het probleem gevonden hadden, en dat die voorruit nóóóóit meer kapot zou gaan. (Dat hadden we ook al 7 keer gehoord.) Niet dus. Maar we zagen op tegen alle gedoe om die voorruit weer vervangen te krijgen, er zeker van te zijn dat de kosten door Tiffin, de fabrikant van de coach, betaald zouden worden, maar bovenal maar weer eens die mensen ervan te overtuigen dat er écht iets mis was met de passing van de voorruit in het polyester van de voorkant van de coach.
De kapotte voorruit bleef erin zitten, we reden er gewoon mee door, maar ondertussen werd er koortsachtig ge-e-maild met diverse mensen bij Tiffin en Lazydays, (fabrikant en dealer). Uiteindelijk overtuigden we die adjunct-directeur van Tiffin ervan dat er écht een probleem was. Hij schreef letterlijk: “9 new windshields, then there must be a serious problem”. (Dat hadden wij al 8 keer eerder gezegd…..) Hij stelde voor dat we de coach weer naar Tiffin in RedBay, Alabama zouden rijden, en dan zouden zij uitzoeken wat er aan de hand was. Dat hadden we al vier keer gedaan, zonder signifikant resultaat, en we weigerden dat. Dus kwam Tiffin met het voorstel dat zij een chauffeur naar een stad naar onze voorkeur zouden sturen, de coach ophalen, repareren en weer terugbrengen, zodra wij voor een van onze breaks naar Bonaire zouden gaan. Dat leek ons in eerste instantie een heel redelijk voorstel, maar we kwamen er pas later achter wat voor konsekwenties dat had. Wij hadden onze volgende break gepland zodra we in Canada bij Wouter & Aura zouden zijn (British Columbia), hetgeen zo’n 7000 mijl rijden zou betekenen. Dat wilden we Tiffin niet aandoen, maar wilden wel al die extra mijlen op de teller van onze coach proberen te beperken, (voor het waardeverlies van de coach wilde Tiffin echt niets vergoeden), dus wijzigden we onze reisplannen maar weer eens, en maakten afspraken dat we de break in SaltLakeCity (Utah) zouden hebben, (bijna twee maanden eerder), en dat het op-en-neer rijden en de reparatie dan zou plaats hebben, (zo’n 4000 mijl). Naarmate we meer foto’s en gedetailleerde gegevens over alle reparaties opstuurden, werd de adjunct-directeur er meer en meer van overtuigd dat een serieuze aanpak noodzakelijk was, en hij beloofde dat ze de hele voorkant van de coach zouden vervangen, en een nieuwe voorruit zouden plaatsen, alles op kosten van Tiffin. Alhoewel wij in feite het idee hebben dat zo’n grote voorruit in zo’n slappe konstruktie een struktureel probleem betekent, in feite een ontwerp-probleem, waren we toch blij dat er een grootschalige wijziging aan de voorkant van de coach zou plaatsvinden, die wellicht onze problemen met die voorruit nou eens echt kon oplossen.
Vanuit TAOS reden we in een min-of-meer rechte lijn naar SaltLakeCity, waar we een stalling reserveerden voor de Coach en Smart, (Tiffin zou de coach in de stalling ophalen). Onderweg nog een paar Nationale Parken meepakkend, en vluchten van en naar SaltLakeCity voor onszelf naar Bonaire en Nederland regelden.

Onderwijl alle diskussies over-en-weer in volle gang waren, bezichtigden we nog de plaats Santa Fe, met de bijzondere kerk “The Cathedral Basilica of Saint Francis of Assisi”, meerdere aparte gebouwen, mooie sieraden uit de halfedelsteen turquoise, dat in deze regio veel gevonden wordt, en ook veel in door Indianen gemaakte sieraden verwerkt is.

Vanuit Santa Fe reden we heel voorzichtig met een gebarsten voorruit verder naar SaltLakeCity, met als eerste stop “The Great Sand Dunes” in het zuiden van Colorado. Daarover meer in een volgend verslag.

©Carmelita & Harrie, 2012-09-05.