Verslag 99: Albuquerque (New Mexico).

Verslag 99: Albuquerque (New Mexico), Sandia kabelbaan, Nat. Museum of Nuclear Science.


Na het mooie Petrified Forest gingen we van Gallup verder naar het oosten, naar Albuquerque New Mexico.

We hadden bij de aanschaf van de kampeerwagen, zo’n twee jaar geleden gekozen voor bedden met een toplaag van “memory-foam”. Dat was best behoorlijk prijzig, en het viel ons tegen dat we nu al, na twee jaar gebruik, eigenlijk moesten konstateren dat het memory-foam zijn geheugen was kwijtgeraakt. We waren aan nieuwe matrassen toe. Op TV zagen we reklames van “Sleepnumber”-bedden, waarbij je elk afzonderlijk de hardheid van jouw kant kunt instellen. Voor iemand als ik, die pas gelukkig is, als er heel veel knopjes op zitten, leek dat een leuke oplossing. In Texas (Austin) zagen we een winkel waar ze die Sleepnumber-bedden verkochten, en hebben we ons uitgebreid voor laten lichten. Het was inderdaad wel lekker. ’t Is eigenlijk een super-de-luxe luchtbed, bestaande uit twee helften, en een high-tech luchtbeddepomp, die je met afstandsbediening kunt besturen. Je stelt je eigen helft in op een schaal van 0 tot 100, en de andere kant ook, die dus een geheel andere instelling kon hebben. Het bed wordt niet slapper met de tijd, en zolang het bed niet lek wordt, kun je het eenvoudig harder of zachter maken. Omdat het ingebouwd moest worden in de camper, in een bed, dat naar binnen en naar buiten glijdt met de slide, en bovendien ook nog een funktie als bergruimte onder het matras heeft, waarbij het matras met onderliggende bodem omhooggeklapt moet worden, moesten er nog wat verlengslangetjes bij komen. De verkoper had zijn werk goed gedaan, en we kochten er een. Toen pas bleek dat dat matras helemaal niet op voorraad was, speciaal gemaakt moest worden, en we moesten een maand later terugkomen in Austin om het op te halen. Ik wilde toen eigenlijk van de koop af, maar dat ging niet meer, het bedrag was al van de CreditCard afgehaald. Afijn men wilde wel het matras voor een niet geringe meerprijs naar een andere vestiging sturen, en dat werd dus Albuquerque, waar we een maand later zouden zijn.
Dus gingen we nu het matras ophalen, dat paste natuurlijk niet in de Smart, dus deden we dat met de camper. Uiteraard ging daar weer een-en-ander mis, de verlengslangetjes waren ze vergeten te bestellen, en moesten nageleverd worden. Het installeren was een fluitje van een cent, en we sliepen de volgende dag op ons nieuwe Sleepnumber-bed. Na wat spelen met de instellingen was het eigenlijk wel lekker slapen, raakten we eraan gewend te slapen op een soort luchtbed waar we heel veel voor betaald hadden……

Bij foto 1. We hebben een hele tijd geleden de satellietontvanger eruit gegooid, omdat DirecTV een groep geweldig grote bedriegers was, en hun afspraken niet nakwamen. We hebben alleen nog de gewone antenne (waar je alleen lokale kanalen op kunt ontvangen) en een kabelTV-aansluiting. Op veel campings is er kabelTV beschikbaar (als het systeem niet door regen, storm, flooding, tornados of blikseminslag uitgevallen is, en dat wordt wel heel vaak als reden gegeven voor slechte ontvangst). Soms heb je honderden kanalen. Maar er is echt zelden iets goeds op. Er zijn heel veel shows, van vaak zeer matige kwaliteit. In het begin was er nog de Oprah Winfry-show, een geweldig goede show, met veel diepgang, en eigenzinnige onderwerpen, maar die is er mee opgehouden, en ze heeft nu een eigen TV-kanaal, wat maar zeer zelden op de kabel te vinden is. Verder zijn er een aantal shows, die seksueel/relationeel getinte onderwerpen hebben. De Gerry Springer-show kennen we ook wel in Nederland. Hier worden mensen tegen mekaar opgezet, vaak over buitenechtelijke aktiviteiten, als de bel gaat gaan de partner en de toekomstige partner met mekaar op de vuist, op afstand gehouden door een paar potige bodybuilders. Hierbij vliegen de pruiken in de rondte, en het glaasje water om de stem te smeren vliegt in het gezicht van de tegenstander. Tegenwoordig is er ook een paal in de studio, waar vrouwen hun kwaliteiten als paaldanseres kunnen tonen. In het publiek wordt er meestal door enkele vrouwen de blouse of T-shirt opgetild, toegejuicht door het publiek. Uiteraard worden de vrijkomende lichaamsdelen door de redactie netjes onzichtbaar gemaakt. Ook wordt ongepast taalgebruik weggepiept. Soms bestaat de helft van de konversatie uit piepjes…. Gerry Springer behandelt zijn “clienten” op een zeer onfatsoenlijke manier, zonder enig respekt. Een show van ongelooflijk laag kaliber, maar wel verslavend. Dan is er nog de Maury-show. Maury biedt DNA testen aan aan mensen die willen bewijzen of ze wel of niet de vader zijn van ’n bepaald kind. Vaak gekombineerd met een leugen-detektor-test. De onderwerpen worden met de tijd steeds belachelijker. Een jongeman van 17 jaar oud werd beschuldigd dat hij kinderen bij diverse minderjarigen gemaakt had. Hij beweerde dat geen van de kinderen van hem konden zijn, en verliet de show enkele minuten later, wetende dat hij ten minste 16 kinderen verwekt had. Die kan de hele rest van zijn leven betalen… Zo was er ook een vrouw die wilde weten wie van de twee door haar aangegeven mannen de vader van haar kind was, en beide mannen liepen uit de show wetende dat zij NIET de vader waren. Een paar weken later was ze er weer met twee nieuwe mannen, bewerende dat deze vier mannen écht de enige waren waar ze ooit mee geslapen had. Ook nu was de ware vader er niet bij. Mannen (ook vrouwen) beweren dat ze echt nooit vreemdgegaan zijn, maar de leugentester toont dan aan dat ze meer dan 30 keer vreemdgegaan zijn. Soms wordt de zogenaamde onschuldig van vreemdgaan betichtte man in een wachtkamertje voor de show verleid door een prostituée, wat dan geheel vastgelegd wordt met verborgen camera’s. Je kunt het zo gek niet verzinnen. We vinden dit nog wel een beetje redelijke show, omdat er tenminste soms twee winnaars tevoorschijn komen.
Dan is er nog Dr. Phill, die een beetje psychologie in de strijd gooit, en de boel in ieder geval redelijk netjes houdt. En dan heb ik ze nog niet eens allemaal opgenoemd, en zijn er tientallen. Eerlijk gezegd denken wij dat het helemaal geen “echte mensen” zijn, maar gewoon toneelspelers. Men beweert dat het allemaal echt is. We weten het natuurlijk niet zeker.
’t Zijn soms vreselijke shows, eigenlijk walgelijk, maar ze zijn enorm verslavend, en we zitten soms uren te kijken.
Dan zijn er nog de rechtbank-shows, lijkt een beetje op “De rijdende Rechter”, zoals we die in Nederland kennen, alleen speelt het zich nu helemaal in een rechtszaal af. Gaat altijd over problemen tussen twee of meer mensen, en meestal over leningen, of schade aan een uitgeleende auto. ’n Bekende is Nancy Grace, die ’t wel aardig doet. Ook Peter R. de Vries-klonen zijn er bij overvloed.
Tenslotte zijn er dan nog de dokter-shows, die allerlei spektakulaire pillen, poeder en drankjes promoten, of hele gewone middelen aanraden voor een lagere bloeddruk, verlaagde kanker-kans, langere levensduur, verhoogde potentie, of noem maar op, zoals artichock-harten. Het grappige is dat de aangeraden middelen ook altijd advertenties hebben tijdens de show, en/of sponsor zijn…… Met name Carmelita is verslaafd aan dit soort shows, “The Doctors” is een bekende, en “Dr. Ozz” is onweerstaanbaar. En hem kun je dus zien in foto 01.

Na deze ietwat lang uitgevallen inleiding terug naar Albuquerque.
Foto 05 t/m 07. We houden niet zo van restaurants die onderdeel van een keten zijn, maar helaas de meeste restaurants zijn dat dus wel, (McDonalds is daar een voorbeeld van). We proberen altijd lokale restaurants te vinden, en dat is soms heel moeilijk. Over een van de ketens zijn we wel enthousiast, dat is “The Melting Pot”, die een zeer uitgebreid menu met allerlei fondues aanbieden. Meestal eten we daar kaasfondue vooraf, vleesfondue als hoofdgerecht en chocoladefondue als nagerecht, en worden dan naar de auto gerold…… Voor elk onderdeel hebben ze tientallen varianten. Heel goed verzorgd, heel smakelijk. De restaurants zijn allemaal hetzelfde qua inrichting. Een beetje schemerig, met kronkelige gangetjes. Omdat er bij het nemen van bochten diverse ernstige ongelukken zijn gebeurd met de hete fondue-olie, wordt er nu door de serveerders bij elke bocht “corner” geroepen, om tegemoetkomend “verkeer” te waarschuwen, hetgeen bij ons enorm op de lachtspieren werkte. Zie hiervoor de filmpjes. Als vaste klanten kregen we tot onze verrassing als toetje na het toetje nog een doos met bonbons mee (foto 07.)
Foto 08. Onze camper was door Tiffin met een enorm ijzersmeedwerk opgesierd. Dit vonden we zo mooi dat we het direkt verwijderd hebben, maar toch nog een halfjaar meegesleept, maar nu werd het definitief bij het oud vuil gezet, waarschijnlijk is er iemand heel gelukkig mee geworden.
Foto 09 t/m 37. Alweer een keer iets grootst of langst, of hoogst. Dit keer de langste kabelbaan (ter wereld?), in Sandi, bij Albuquerque. Was inderdaad wel indrukwekkend, hij ging tot 3100 meter hoogte in een kwartiertje. In de winter deed hij ook dienst als skilift, je kwam langs imposante rotspartijen, boven was er een z.g. “klasse-restaurant”, maar de klasse zat hem uitsluitend in de prijzen, de maaltijd was niet meer dan matig. Op foto 27. een leuk ideetje, op het bord stonden allemaal plaatsen die je in de buurt kunt zien, en als je door het bijbehorende pijpje keek, zag je precies hoe het uitzag, en waar het lag. Leuk en handig.
Foto 38 t/m 46.) Dan bezochten we nog het “National Museum of Nuclear Science and History” in Albuquerque, dat ligt hier, omdat de kernbommen hier in New Mexico ontwikkeld zijn, en de eerste kernbom ooit getest is. Ene “Einstein” legde ons het een-en-ander over kernenergie uit, en er stonden modellen van de twee eerste kernbommen ooit. Wat ik niet wist, is dat Duitsland ook met kernbommen bezig was in de tweede wereldoorlog, en eigenlijk een voorsprong op de USA had, maar USA heeft uiteindelijk de eindsprint gewonnen. De eerste werkende kernbom ooit (Foto 42 en 43: “Little Boy” genaamd) is nooit getest, en meteen op Hiroshima gegooid, dat was de test. De tweede werkende atoombom (Foto 44: “Fat Man” werd eerst in de woestijn bij New Mexico getest, ze hadden voor het gemak maar meteen twee van die dingen gemaakt, en de tweede werd enkele dagen later op Nagasaki gegooid, en maakte daarmee een eind aan de tweede wereldoorlog.
In de buurt van Albuquerque liggen enkele Indianen-pueblo’s die je kunt bezoeken. Dat wilden we wel. Maar toen bleek dat je dat dus niet alleen mocht, maar daarvoor een indianen-gids moest inhuren, en dat ging, afhankelijk van je onderhandelingskwaliteiten wel zo’n US$ 90.— tot US$ 100.— kosten. (ja, per persoon dus, en eksklusief fooi.). Na lang overwegen besloten we dat dan toch maar moesten doen, maar toen we wilden reserveren, bleken we gepland te hebben op 5 mei, (Cinquo de Mayo), een groot Mexicaans feest dat hier in het zuiden van de USA uitbundig gevierd wordt. Dus geen rondleidingen bij de Indianen, maar wel US$ 200.—bespaard. We bezochten zo’n feestlokatie (foto 47 t/m 49), wat eigenlijk alleen maar een markt bleek te zijn, waar allerlei mexicaanse spulletjes verkocht werden, en gingen van ellende dus maar naar een nabijgelegen wijnboerderij, (foto 50 t/m 56.) waar ze op kleinschalige wijze heel lekkere wijn maakten, die op die prachtige boerderij ook nog geproefd kon worden.
Foto 57 t/m 59 ten slotte, lekker gegeten in een heel apart restaurant, geopend door iemand die zijn hele leven over de hele wereld gereisd had, en altijd “op straat” gegeten. Die gerechten had hij verfijnd, en werden dus verkocht in het restaurant “Streetfood Asia”. Heel lekker, en heel erg apart.

We gingen verder naar het noorden, naar Santa Fe, nog steeds in New Mexico. Langzaam-maar-zeker waren we New Mexico aardig gaan waarderen. Maar daarover meer volgend verslag.

©Carmelita & Harrie, 2012-08-17