Verslag 96. Alamogordo en White Sands Nat.Monument

Verslag 96. Alamogordo en White Sands National Monument. (New Mexico).

Het is nu 24 april 2012. Voor dat ik met het reisverslag verder ga, even een update over de lichamelijke gesteldheid van onze vrienden en familie-leden.
Allereerst natuurlijk mijn beste vriend Kees, die eind december 2011 overleden is (slokdarmkanker). Silvia, zijn vrouw, probeert in haar eentje de wereld weer terug te vinden, en (voorzover we dat van zo grote afstand kunnen beoordelen), gaat dat met vallen en opstaan. Meer vallen trouwens, maar het lijkt erop dat ze een nieuwe draai aan haar leven kan gaan geven, met hulp van kinderen en vele vrienden in haar omgeving.
Will (van Will en Gerry), die alvleeskliekanker heeft, dat ging de afgelopen twee jaar eigenlijk nog wel heel aardig, alhoewel de kengetallen over de gevorderdheid van de kanker steeds slechter werden, bleef Will eigenlijk nog wel wonderbaarlijk op de been, wandelde elke dag een stuk, maar hij schijnt de laatste tijd toch ook lichamelijk harder achteruit te gaan. Afwachten hoe lang hij nog onze reisverslagen zal kunnen blijven lezen…. Jake, mijn oud-buurman op Bonaire, heeft melanoma (de meest agressieve vorm van huidkanker). Hij schrijft (soms zijn vrouw of dochter) een buitengewoon interessant blog over zijn avonturen als strijder tegen de melanoma. Het is voor ons, als buitenstaanders heel moeilijk in te schatten hoe zijn strijd verloopt. Jake blijft altijd positief, staat open voor elke nieuwe (experimentele) behandelingstechniek. Maar als je hoort dat er kanker in allerlei lichaamsdelen opduikt, wekt dat bij ons weinig vertrouwen. We wachten af.
Nog wat positief nieuws op het eind van dit stukje, Angelique, de dochter van Carmelita vecht haar strijd tegen borstkanker. Het kwaadaardige gezwel is eind december 2011 operatief verwijderd, en ze heeft radiatie-therapie achter de rug, en zit nu midden in de chemo-therapie. Ze krijgt zo’n beetje de zwaarste chemo die er bestaat, haar kanker is hormonen-gerelateerd. De bestraling was in feite een fluitje van een cent, de chemo aanzienlijk zwaarder, de eerst paar dagen na de therapie is ze ontzettend moe, en ligt in feite alleen maar gestrekt op de bank. Na een paar dagen begint ze weer wat mens te worden, en met een opmerkelijk doorzettingsvermogen vecht ze zich erdoorheen. We hebben heel veel respekt voor haar. Moed, uithoudingsvermogen, doorzettingsvermogen, ongelofelijk. Bij chemo-therapie hoort dus ook het verlies van je haar, Angelique is zo’n beetje alle haar op haar lichaam kwijtgeraakt, en net als het weer klein beetje begint terug te komen, komt de volgende chemo eraan, en gaat weer alles eraf. Ze lost dat op dappere wijze op met hoofddoekjes, pruiken, en enorme hoeveelheden make-up. Wij hebben goede hoop en de indruk dat ze de strijd aan het winnen is…
Mijn neef(je) ten slotte, die een hart-operatie en bypasses gekregen heeft, had een wat moeizame recovery, maar begint nu toch ook weer de van ouds aanwezige praatjes terug te krijgen, zo kennen we hem! Alle broers en de ene zus van hem, evenals ik, zijn enorm geschrokken van wat hem gebeurde, en we hebben allemaal scans en specifieke onderzoeken gepland, in hoeverre deze (erfelijke) problemen in de verdere familie voorkomen.

Wij gingen intussen verder met onze toer, in NewMexico. Na de zeer indrukwekkende grotten van Carlsbad verder naar Alamogordo. De eerste foto’s 03 t/m 12 zijn genomen onderweg naar Alamogordo. We zaten inmiddels al weer aardig hoog in de bergen (2.500m), en vrachtwagens, dus ook onze camper, hebben daar een stevige klim aan. Veel gevaarlijker nog, zijn de afdalingen, waar de remmen van die zware trucks ongelofelijk op hun donder krijgen, en er voorzieningen (Runaway Truck Ramps) zijn waar je je truck met verbrande remmen in een oplopend grindbed tot stilstand kunt proberen te brengen. Gelukkig was onze coach van een heel slimme automatische versnellingsbak voorzien, waardoor hij keurig netjes automatisch gaat afremmen op de motor, in kombinatie met een zeer efficiente uitlaatrem. Wij hadden geen enkel probleem met deze afdalingen.
Het plaatsje Alamogordo is het centrum van historisch belangrijk ruimte- en atoom-research programma’s. De aller- aller-eerste atoombom werd hier in de buurt uitgetest, voordat ze op de bekende plaatsen in Japan werden gebruikt. Die atoombom werd tot ontploffing gebracht in een afgezet gedeelte van het White Sands gebied. Dit gebied wordt nog steeds gebruikt als testgebied voor nieuwe raketten, en wapens. In allerlei uitest geheime projekten werden en worden in deze omgeving onder andere “weapons of mass-destruction” ontworpen en uitgeprobeerd. Het afgesloten gedeelte (heet nu White Sands Missile Range”) kan tweemaal per jaar bezocht worden (waarschijnlijk na een uitvoerige screening), maar dat zat er voor ons niet in. Het “White Sands National Monument” is een fascinerend gebied met allemaal witte duinen en zandvlakten die uit gips bestaan. Duinen, terwijl de dichtstbijzijnde zee zo’n 1000 kilometer ver weg ligt… Het gips wordt opgelost uit de omringende bergen, en verzamelt zich in de dalen, hier regent het vrijwel niet, zodat het gips niet hard wordt, en vrijuit door de wind in bizarre duinen en vlaktes gewaaid wordt. Het gips krijgt de vorm van zandkorreltjes. Je kunt er met de auto doorheen rijden, één ongelofelijk witte wildernes. Planten groeien er vrijwel niet, althans ze overleven de bizarre omstandigheden niet. Dieren hebben zich aan de omstandigheden aangepast, zo bestaat er een witte vos, witte hagedissen, en zo voort. Die hebben zo’n bijzondere schutkleuren (wit) dat je ze in het zand vrijwel niet ziet. Wij hebben er in alle geval geen een gezien…. Het gips-zand is ongelooflijk wit, zonder zonnebril is het er niet uit te houden. Onze automatische witbalans-instellingen van de camera’s waren volledig de kluts kwijt. De wegen worden vrijgehouden met echte sneeuwschuivers… Bekijk de foto’s (14 t/m 31), en geniet van het bijzondere landschap.

Het nabijgelegen Alamogordo had weinig te bieden, alleen het “New Mexico Museum of Space History” was zeer de moeite waard. Vier etages met allerlei rariteiten uit het tijdperk van de ruimte-exploratie. Er stonden V1’s en V2’s, de beroemde/beruchte allereerste raketten ter wereld met explosieve ladingen, afkomstig uit Duitsland. Als je dat allemaal zo ziet, waren die Duitsers toch wel heel ver gevorderd in hun technologie. Eerder hadden we ook al eens gelezen dat ze bijna eerder waren met de ontwikkeling van een atoombom. Och ja, als alles een beetje anders was gelopen, spraken we nu allemaal Duits i.p.v. Engels…..
In dit museum ook afbeeldingen van Chimp 65, de wegbereider voor de bemande ruimtevluchten, (foto’s 40, 42. en 43. Op 31 januari 1961 ging de zwaar getrainde Chimp 65 de ruimte in, in een “Mercury”-capsule, was 17 ½ minuut buiten de dampkring op een hoogte van 157 mijl, onderging 7 minuten gewichtsloosheid, alvorens hij met een vertraging van 15G weer terugkwam op aarde. Chimp 65 overleefde de reis, en werd enkele maanden later opgevolgd door de eerste Amerikaan in de ruimte. Chimp 65 kreeg de koosnaam HAM, die hij tot zijn dood op 19 januari 1983 bleef dragen. Hij ligt (volgens de verhalen) begraven bij de entree van het museum.
Ook allerlei andere rariteiten stonden in dat museum, zoals de F2 Airphibean uit 1947 (foto 46.), een auto waar je ook mee kon vliegen, of een vliegtuig waar je ook mee kon autorijden. Volgens de folder kon hij “door een vrouw” (!!!) binnen enkele minuten van de ene in de andere funktie omgebouwd worden. Het ding heeft inderdaad enkele honderdduizenden kilometers gevlogen! Ook stond er de Reeves Octoauto uit 1911, waarvan er enkele gebouwd zijn en 0 (nul) verkocht (foto 47.). Dit ding had 8 wielen, met als filosofie erachter dat je dan minder bandenslijtage zou hebben, en bovendien kon doorrijden met een lekke band. Hij kostte in 1911 het ongelofelijke bedrag van $ 3.200,--. Ook de “Ford Levicar Mach 1” uit 1959 stond er. Dit ding had geen wielen, en zou op een magnetische baan zo’n 500 mijl per uur gaan rijden. Over veiligheid had toen trouwens nog niemand nagedacht. Zelfs bij een crash met een vaartje van 50 mijl per uur bleef er niets meer van je over….

Verder gingen we, naar Silver City en de Gila Wilderness en het Gila National Forest. Daarover meer, volgende keer.

©Carmelita & Harrie Cox, 2012-07-16.