Verslag 95: Carlsbad Caverns in New Mexico.
Door: HarCar
Blijf op de hoogte en volg Carmelita & Harrie
22 April 2012 | Verenigde Staten, Carlsbad
Verslag 95. Carlsbad Caverns in New Mexico.
In NewMexico is echt een heleboel te zien, maar dat merk je nog wel in de volgende verslagen. Zowel bovengronds als ondergronds. Wij gingen naar Carlsbad Caverns, een ondergronds grottenstelsel, vol met allerlei surrealistische natuurlijke bouwwerken. Ik heb in mijn leven al heel wat grotten gezien, vele druipsteengrotten, in Frankrijk, Spanje, Portugal, Canarische Eilanden, Madeira, voormalig Yougoslavie, en nog wel meer. Maar Carlsbad Caverns versloeg echt alles. Zo’n uitgestrektheid, zo’n verscheidenheid, zo fascinerend. Ik moest alleen een ernstig probleem overwinnen. Carmelita is een beetje claustrofobisch en bang onder de grond. Ze heeft bijvoorbeeld al problemen in een parkeergarage onder de grond, dus kun je je wel voorstellen wat zo’n grottenstelsel voor haar betekent. Gelukkig hadden al onze adviseurs, (o.a. Nathalie, Judi, Cathy) en een groot aantal van de mensen die we op campings spreken, ons dit als “best-of-the-best” aanbevolen, en op voorwaarde dat we er meteen weer uit zouden gaan, als ze het benauwd kreeg, gingen we erin. Nou, ze wilde er niet meer uit, op het eind, zo mooi en indrukwekkend was het.
Je kon kiezen voor een paar verschillende mogelijkheden, de natuurlijke ingang, zonder gids voor absolute beginners, of alleen “The Big Room”, waarbij je met een lift naar beneden gaat, de toer “King’s palace”, die een beetje inspannend is, net als de “Left Hand Tunnel”, de Lower Cave, behoorlijk inspannend, en dan had je nog een drietal toers voor gevorderden tot zeer gevorderden, onder begeleiding van ervaren gidsen, waarbij je grote stukken op je buik moet schuiven door kleine doorgangen, half in het water. Daar stonden echt forse waarschuwingen bij, zoals niet zwanger, geen claustrofobie, uitstekende conditie, geen hart- of ademhalingsproblemen, en die hele toer was geen verlichting aanwezig, je moest dus een geschikte (door de gidsen te keuren) set lampen meenemen, inklusief kakelverse batterijen, van het merk Duracell.
Nou, je snapt wel, welke wij gekozen hebben, uiteraard die met de lift, de allermakkelijkste, waarbij we toch nog 2 ½ uur in de duisternis gescharreld hebben.
Het bijzondere van die Carlsbad Caverns is, dat het enorm afwisselend is, allerlei dingen zijn er onder de grond te zien. “Gewone” Stalactieten en Stalagmieten, die gevormd worden door miljoenen jaren kalkhoudende druppels die uit het plafond van de grot naar beneden vallen, en die kalkafzettingen aan het plafond maken (Stalactiten), of torentjes op de grond (Stalagmiten). Die waterdruppels zijn oorspronkelijk afkomstig van regenwater, dat aan de oppervlakte valt, jarenlang door piepkleine scheurtjes sijpelt, en daar z’n kalk opdoet, en dan uiteindelijk aan het plafond van zo’n grot weer tevoorschijn komt, en die strukturen vormt. Stalagmiten en Stalagtiten komen vaak samen voor, de druppel loopt langs de stalagtite, en zet daar een deel van zijn kalk af, valt daarna naar beneden, en vormt ook weer wat kalk op de stalagmite. Soms groeien ze aan elkaar, en vormen dan een kolom. Maar er zijn ook allerlei andere vormen, en wat heel bijzonder was, en ik eigenlijk nog vrijwel nooit gezien had, waren allerlei kristalstrukturen, die zich onafhankelijk van de kalkstrukturen aan het plafond, de wand of de vloer gevormd hebben, of zelfs kombinaties van stalactieten waar kristalstrukturen op gevormd zijn, of andersom, kristalstrukturen waar een stalactiet op gevormd is. Ongelooflijk, en bijzonder mooi. Ik had eigenlijk verwacht dat alles met een bontgekleurde lightshow verlicht zou zijn, overeenkomstig Amerikaanse traditie, en opgevrolijkt met gepopulariseerde klassieke muziek op de achtergrond, die pijn aan de oren doet, (hoezo achtergrond?) maar niets van dat al, heel decente verlichting, ongekleurd, en geen James Last-achtige klanken.
Natuurlijk weet ik bij de plaatjes niet de namen van deze versierselen, dus noem ik ze ter kompleetheid maar even allemaal, en zet bij de plaatjes alleen maar nummers.
We hebben de volgende fenomenen gezien:
Stalactiten, Stalagmiten, Limonaderietjes, Gordijnen, Druipsteen, Kolommen, Lelie-kussentjes, Grotparels, Popcorn, Helictieten, Aragoniet kristallen en Randsteen-dammen. Waarschijnlijk nog wel meer, maar zo moet het maar genoeg zijn.
Bekijk de plaatjes en geniet ervan. Wij waren in elk geval diep, diep onder de indruk.
Diep onder de grond was een kompleet cafetaria ingericht, temidden van de stalac-dingesen, uiteraard met hamburgers die aangepaste namen hadden, zoals de Stalactite-burger. Ook was er diep onder de grond een...... jawel, een giftshop.
Aan het eind van de toer kom je dan door de gebruikelijke gift-shop, en stonden we wat onwennig weer in de verzengende hitte van het woestijnlandschap. We waren heel moe, want je moet toch behoorlijk omhoog en omlaag, en heel voorzichtig je voeten zetten op de weliswaar gebaande paden, maar glibberig waren ze wel…..
Een heel bijzondere tocht, en Carmelita wil beslist een volgende gelegenheid weer mee naar beneden.
We gingen verder NewMexico in, naar Alamogordo, waar midden in het land (geen zee in de verre omtrek te bekennen) een enorme zandpartij ligt met duinen, allemaal van het witste zand: White Sands National Monument.
© Carmelita en Harrie, 2012-07-09
In NewMexico is echt een heleboel te zien, maar dat merk je nog wel in de volgende verslagen. Zowel bovengronds als ondergronds. Wij gingen naar Carlsbad Caverns, een ondergronds grottenstelsel, vol met allerlei surrealistische natuurlijke bouwwerken. Ik heb in mijn leven al heel wat grotten gezien, vele druipsteengrotten, in Frankrijk, Spanje, Portugal, Canarische Eilanden, Madeira, voormalig Yougoslavie, en nog wel meer. Maar Carlsbad Caverns versloeg echt alles. Zo’n uitgestrektheid, zo’n verscheidenheid, zo fascinerend. Ik moest alleen een ernstig probleem overwinnen. Carmelita is een beetje claustrofobisch en bang onder de grond. Ze heeft bijvoorbeeld al problemen in een parkeergarage onder de grond, dus kun je je wel voorstellen wat zo’n grottenstelsel voor haar betekent. Gelukkig hadden al onze adviseurs, (o.a. Nathalie, Judi, Cathy) en een groot aantal van de mensen die we op campings spreken, ons dit als “best-of-the-best” aanbevolen, en op voorwaarde dat we er meteen weer uit zouden gaan, als ze het benauwd kreeg, gingen we erin. Nou, ze wilde er niet meer uit, op het eind, zo mooi en indrukwekkend was het.
Je kon kiezen voor een paar verschillende mogelijkheden, de natuurlijke ingang, zonder gids voor absolute beginners, of alleen “The Big Room”, waarbij je met een lift naar beneden gaat, de toer “King’s palace”, die een beetje inspannend is, net als de “Left Hand Tunnel”, de Lower Cave, behoorlijk inspannend, en dan had je nog een drietal toers voor gevorderden tot zeer gevorderden, onder begeleiding van ervaren gidsen, waarbij je grote stukken op je buik moet schuiven door kleine doorgangen, half in het water. Daar stonden echt forse waarschuwingen bij, zoals niet zwanger, geen claustrofobie, uitstekende conditie, geen hart- of ademhalingsproblemen, en die hele toer was geen verlichting aanwezig, je moest dus een geschikte (door de gidsen te keuren) set lampen meenemen, inklusief kakelverse batterijen, van het merk Duracell.
Nou, je snapt wel, welke wij gekozen hebben, uiteraard die met de lift, de allermakkelijkste, waarbij we toch nog 2 ½ uur in de duisternis gescharreld hebben.
Het bijzondere van die Carlsbad Caverns is, dat het enorm afwisselend is, allerlei dingen zijn er onder de grond te zien. “Gewone” Stalactieten en Stalagmieten, die gevormd worden door miljoenen jaren kalkhoudende druppels die uit het plafond van de grot naar beneden vallen, en die kalkafzettingen aan het plafond maken (Stalactiten), of torentjes op de grond (Stalagmiten). Die waterdruppels zijn oorspronkelijk afkomstig van regenwater, dat aan de oppervlakte valt, jarenlang door piepkleine scheurtjes sijpelt, en daar z’n kalk opdoet, en dan uiteindelijk aan het plafond van zo’n grot weer tevoorschijn komt, en die strukturen vormt. Stalagmiten en Stalagtiten komen vaak samen voor, de druppel loopt langs de stalagtite, en zet daar een deel van zijn kalk af, valt daarna naar beneden, en vormt ook weer wat kalk op de stalagmite. Soms groeien ze aan elkaar, en vormen dan een kolom. Maar er zijn ook allerlei andere vormen, en wat heel bijzonder was, en ik eigenlijk nog vrijwel nooit gezien had, waren allerlei kristalstrukturen, die zich onafhankelijk van de kalkstrukturen aan het plafond, de wand of de vloer gevormd hebben, of zelfs kombinaties van stalactieten waar kristalstrukturen op gevormd zijn, of andersom, kristalstrukturen waar een stalactiet op gevormd is. Ongelooflijk, en bijzonder mooi. Ik had eigenlijk verwacht dat alles met een bontgekleurde lightshow verlicht zou zijn, overeenkomstig Amerikaanse traditie, en opgevrolijkt met gepopulariseerde klassieke muziek op de achtergrond, die pijn aan de oren doet, (hoezo achtergrond?) maar niets van dat al, heel decente verlichting, ongekleurd, en geen James Last-achtige klanken.
Natuurlijk weet ik bij de plaatjes niet de namen van deze versierselen, dus noem ik ze ter kompleetheid maar even allemaal, en zet bij de plaatjes alleen maar nummers.
We hebben de volgende fenomenen gezien:
Stalactiten, Stalagmiten, Limonaderietjes, Gordijnen, Druipsteen, Kolommen, Lelie-kussentjes, Grotparels, Popcorn, Helictieten, Aragoniet kristallen en Randsteen-dammen. Waarschijnlijk nog wel meer, maar zo moet het maar genoeg zijn.
Bekijk de plaatjes en geniet ervan. Wij waren in elk geval diep, diep onder de indruk.
Diep onder de grond was een kompleet cafetaria ingericht, temidden van de stalac-dingesen, uiteraard met hamburgers die aangepaste namen hadden, zoals de Stalactite-burger. Ook was er diep onder de grond een...... jawel, een giftshop.
Aan het eind van de toer kom je dan door de gebruikelijke gift-shop, en stonden we wat onwennig weer in de verzengende hitte van het woestijnlandschap. We waren heel moe, want je moet toch behoorlijk omhoog en omlaag, en heel voorzichtig je voeten zetten op de weliswaar gebaande paden, maar glibberig waren ze wel…..
Een heel bijzondere tocht, en Carmelita wil beslist een volgende gelegenheid weer mee naar beneden.
We gingen verder NewMexico in, naar Alamogordo, waar midden in het land (geen zee in de verre omtrek te bekennen) een enorme zandpartij ligt met duinen, allemaal van het witste zand: White Sands National Monument.
© Carmelita en Harrie, 2012-07-09
-
10 Juli 2012 - 07:28
Klaasje:
Dat moet heel indrukwekkend geweest zijn die grotten, dapper van Carmelita dat ze meegegaan is.
De foto van de indianenhandelspost is mooi vanwege het contrast, het gele autotje voor het ouderwetse gebouw -
10 Juli 2012 - 07:51
Silvia:
Harrie, mooie foto's in de grotten gemaakt. Prachtig. -
10 Juli 2012 - 15:37
Marga De Hoog:
Prachtige foto's zeg, vooral die 46 en 48 zijn indrukwekkend. Maar je moet ook hier op Bonaire de grotten zien, misschien wat minder groot, maar ook heel mooi en indrukwekkend. Alles verder goed met jullie en Bjoetie ?? Tot wanneer blijven jullie eigenlijk nog toeren ? En hopenlijk zonder al teveel problemen. Warme groetjes uit Bonaire, Marga en Joop.
-
12 Juli 2012 - 16:23
Huub En Anke Bloem:
Wat zijn er toch mooie plekken op de aarde....! Prachtige foto's, hoor.
Groetjes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
