Verslag 93: Fredericksburg en Lubbock (Texas)

Verslag 93, Fredericksburg en Lubbock (Texas)

Verder naar het westen. Op naar Fredericksburg, een klein plaatsje, met duitse roots midden in een groot toeristisch gebied. Hier hebben zich in de loop der jaren grote hoeveelheden duitse settlers gevestigd, en de duitse erfenis is er nog altijd te zien in de bouwstijl, de biersoorten, de bratwurst-feesten, en noem maar op. Je komt overal in de USA dit soort plaatsjes tegen.

Onderweg kwamen we de Enchanted Rock tegen, dwz. we reden erheen. Het zou een zeer mooi natuurgebied zijn, en dat was ook zo. Het is een State Park, waar zich een enorme batholiet bevindt, van rose graniet, die zo’n 140 meter boven de omgeving uitsteekt. Het is, je snapt het al, de grootste batholiet van de USA. Omdat ik niet weet wat een batholiet is, en ook niet weet waar anders in de USA dit soort dingen zich bevinden, heb ik dat niet kunnen kontroleren. Het is een platronde dome, waar weinig op groeit, die lekker voor zich uit in de zon ligt te bakken. We hebben maar afgezien van de wandeling naar de top. Maar het State Park was inderdaad een mooi natuurgebied, met grote rotsblokken, kleine stroompjes, veel bloemen en planten, en veel kleinschaliger dan de meeste andere parken die we bezocht hebben. Foto 08 en 09: er stond een groot bord dat je geen stenen mocht meenemen, jammer genoeg kan Bjoetie dit soort borden nog niet lezen, dus liep ze meteen met allerlei stenen te sjouwen. ’t Blijft leuk, een steen in het water gooien, Bjoetie wild enthousiast erachteraan, tot ze erachter komt, dat je onderwater niet kunt ademhalen, en ze als een haas weer de vaste grond opzoekt. (zie filmpje 1.)
De Blue Bonnet is een lief klein blauw bloemetje, dat als symbool van Texas dienst doet. (foto 16 en 17.) Officieel is dit plantje met uitsterven bedreigd, waardoor je je gras rondom het huis niet mag maaien, als er zo’n Blue Bonnet in staat, op straffe van een forse bekeuring. Texanen verwijderen dan ook alle Blue Bonnets die hun kop opsteken in hun grasveldje, voordat ze herkenbaar worden. Wij hebben zo ontzettend veel van die plantjes gezien, dat ik me nauwelijks kan voorstellen dat ze met uitsterven bedreigd zijn.
Op foto 18 zie je een peilstok die aangeeft hoe hoog het water daar kan staan tijdens een flash-flooding, als de rivieren buiten hun oevers treden. Wonderlijk zo’n stok te zien staan in een vrijwel vlak landschap, met in de verre omtrek geen riviertje te vinden.
Wij zoeken altijd via Internet naar muziek-evenementen in de buurt, zo vonden we Luckenbach, een plaatsje, officieel met drie inwoners, de kat niet meegeteld, zoals het in de folders staat. Dat klopt echter niet meer, een van die drie is enige tijd geleden overleden, maar ja, het is veel te duur om alle bordjes en folders aan te passen. Dus blijft het op drie inwoners staan. (Foto 19.) Daar is elke avond een grote muziek-gebeurtenis, in de plaatselijke dance-hall. Gewone door-de-weekse-dag, hartstikke druk. Op de dans-vloer werd driftig gedanst, de Texas-shuffle, een soort geschuifel, waar we geen touw aan vast konden knopen. Het leek ook eigenlijk dat iedereen een andere dans deed….. Vrijwel alle dansenden hadden een cowboy-hoed op, ook de vrouwen. Gelukkig was er een winkel op hetzelfde terrein, waar je echte originele handgemaakte cowboyhoeden kon kopen (made in MEXICO), en Carmelita kon niet achterblijven. Speciaal voor de toeristen kon je een foto laten maken wanneer je op een Texas Longhorn gehesen was. Die Longhorns doen hun naam eer aan (heel lange horens), en ze zijn behoorlijk agressief, maar hebben wel het lekkerste steak-vlees (biefstuk) ter wereld. Carmelita wilde wel eens proberen hoe dat voelt, zo boneop zo’n LongHorn. . Gelukkig hadden ze de Longhorn waarschijnlijk speciaal voor de foto-sessie volgestopt met tranquilisers. Hij liet zich de operatie behoorlijk rustig welgevallen…..
De muziek was een Texaanse variant van country-music, en alhoewel de kwaliteit niet erg bijzonder was, was het toch een leuke avond, die tot een leuk eind in de kleine uurtjes doorging, waarbij we genoten van de texas-shuffle dansende koppeltjes, die mekaar de hele tijd in de weg zaten met de cowboyhoeden.

Verder ging het, naar het Westen, naar Lubbock, dat zou de laatste plaats in Texas worden. Veel Amerikanen, die we verteld hadden over onze reisplannen, hadden merendeels Texas afgekraakt, weinig te zien, vervelende mensen, maar wij vonden Texas in zijn geheel eigenlijk heel erg de moeite waard, relaxed, leuke natuurgebieden, maar zeker ook vriendelijke en open mensen, wellicht een beetje gestoord, maar daar voelen we ons kennelijk bij thuis. Texanen zijn in het algemeen niet erg geliefd in de rest van de USA.
Texas staat bekend om zijn grote olie-produktie. Overal zag je de oeroude “Ja-knikkers”, die dag-en-nacht olie staan te pompen. Het lijkt een volledig achterhaalde techniek, maar deze techniek schijnt enorm betrouwbaar te zijn, ze staan echt overal her-en-der in het landschap verspreid. (zie filmje 5.) De ja-knikkers zijn ook nog eens relatief goedkoop, waardoor ze, zodra het olieveld leeggepompt is, gewoon bijven staan te roesten in het landschap.
Onderweg naar Lubbock, kwamen we weer in de uitlopers van de Rocky Mountains terecht. Het landschap werd weer heuvelachtiger, en dat vonden we leuk, na die lange tijd in het relatief vlakke Texas. Het is er droog, wanneer ze het land aan het bewerken zijn, ontstaan er enorme stofwolken, waarin je geen hand voor ogen ziet, en flink vaart moet minderen. (foto 34 en 35).

In Lubbock aangekomen, een weinig interessant plaatsje, we kwamen er terecht omdat we vanwege de afstand een tussenstop moesten maken om niet al te veel mijlen op een dag te hoeven rijden, zagen we opeens de lucht boven ons donker worden, dreigend donker mag ik wel zeggen. Als je op TV die storm-chasers bezig ziet in de buurt van tornados, zie je ook van dit soorten luchten, en alhoewel er geen tornado-waarschuwingen op de radio, weather-radio en TV waren, zaten we hem toch wel even te knijpen. De donkere luchten waren “slechts” enorme onweersbuien, die we lekker over ons heen lieten komen. Dit had een groot voordeel, we konden meteen kontroleren of de gerepareerde lekkages in de kampeerwagen nu echt goed gerepareerd waren, en dat leek erop. Het bleef lekker droog binnen. Na anderhalf jaar sukkelen waren de vier lekkages nu opgelost, niet door de fabriek, maar door een serieuze, vakbekwame dealer in Buda, Crestview. Ik moet een slag om de arm houden, die lekkages zijn tricky, er zijn veel variabelen die van invloed zijn op die lekkages. Windrichting, windsnelheid, rijrichting, rijsnelheid, en last-but-not-least de hevigheid van de regenbui. Dus nog steeds afwachten dus, om er zeker van te zijn dat die problemen nou eindelijk echt opgelost zijn.

Van Lubbock (Texas) gingen we verder naar het Westen, naar NewMexico, waar al onze adviseurs het eigenlijk wel over eens waren, NewMexico schijnt buitengewoon mooi, indrukwekkend en interessant te zijn. We zijn benieuwd.

©Carmelita & Harrie, 2012-06-28.