Verslag 90, Galveston, Texas, Deel 2.

Verslag 90, Galveston, Texas, Deel 2

Galveston is een klein langgerekt eiland voor de kust van Houston, in de Golf van Mexico. Een heel toeristisch gebied, de hele kustlijn is volgebouwd met grote luxueuze vakantiehuizen.
We vonden het er leuk, en er was ook veel te zien, dus we bleven er, ondanks het slechte weer, toch enkele dagen.
Er waren een drietal glazen pyramides gebouwd, met daarin een pretpark, diverse leerzame tentoonstellingen, en in een van de pyramides was een heus subtropisch regenwoud gemaakt, kompleet met allerlei dieren, die er vrij rondliepen, vlogen en zwommen. Alweer heel erg leuk gedaan, je waant je echt in een regenwoud. (Zeker ook omdat het buiten de pyramides stortregende, en je dat binnen ook merkte, maar niet echt nat werd.) We vonden het duidelijk zichtbaar dat de dieren niet echt gelukkig waren in hun kunstmatige omgeving, maar ze hadden het er wel veel beter dan in een gewone dierentuin. Foto 09.: in de kelder was een “echte” vleermuisgrot gemaakt, en toen ik de foto gemaakt had, las ik pas het bordje, dat er niet gefotografeerd mocht worden. Och ja. Foto 12: Hier kun je goed al die tanden in de bek van een haai zien, die kun je toch maar beter niet in het echt tegenkomen. Foto 14. is een heel mooie foto van een Lion-fish. Dit beest, niet inheems op Bonaire, verovert momenteel de wateren rondom ons thuis-eiland in hoog tempo. Hij verslindt werkelijk alle andere zeedieren, en als hij op het huidig tempo doorgaat, is er binnenkort niet veel vis meer over in de Caribische zee. Behalve een enorme eetlust, heeft hij ook nog heel erg giftige stekels op zijn rug. Als je daardoor gestoken bent, moet je heel snel naar een ziekenhuis, wil je een redelijke kans hebben om te overleven. Nee, dat zijn geen lieverdjes, die Lion-fishjes. Er is een positief ding over dat beest te melden, hij schijnt heel erg lekker te smaken, als je als kok weet hoe je de stekels moet verwijderen. Misschien lukt het de grootste moordenaars op de wereld, (de mens), de opmars van dit beest tot staan te brengen.
Op Galveston werd ook de musicall Hair tot uitvoering gebracht, een zeer trendy en muzikaal gebeuren, uit de zestiger jaren. Wie (althans van de daarvoor geschikte leeftijd), herinnert zich niet “Let the Sun Shine in, Aquarius, Black Boys/White Boys, Three-Five-zero-zero niet meer? Hair herinnerde mij persoonlijk ook aan het eerste studentenjaar dat ik met Kees doorbracht, waarbij we talloze “Hair”-feesten vierden en mee-organiseerden. Kees is helaas niet meer hier.
Deze uitvoering van Hair, werd gebracht door allemaal lokale artiesten uit Galveston en Houston. ’t Was heel erg knap in mekaar gezet, alleen die scene die heel Nederland toendertijd op de kop zette, (waarbij de hele cast in z’n blootje ging), kon hier in het hypocriete en preutse Amerika, nog steeds niet uitgevoerd worden. Jammer, dat hoorde toch eigenlijk wel echt bij de sfeer van die musicall, in die tijd. We mochten geen foto’s maken, dus heb ik de foto’s maar geleend van de website van het theater. Ja, dat was een leuke avond.
Tijdens het vorige verslag kon je al wat fototjes van de huizen aan de kust zien, nu ook weer een bloemlezing. Wat een aparte gebouwen, en wat een grote weekend-huisjes…..
Op foto 32. zie je wat Bjoetie doet als ze het koud heeft. Ze steelt onze dekens van het bed, sjouwt ze naar een hoekje, en wikkelt zich er helemaal in. Dat doet ze ook ’s nachts, als wij eronder liggen te slapen. Als je haar zo daarmee bezig ziet, kun je niet echt kwaad worden, ze kijkt je dan met van die grote onschuldige ogen aan, en kruipt weer onder de wol.
Van Galveston gingen we weer terug naar het vaste land van Texas, via Houston, en bezochten onze vrienden van de stalling, waar de camper eerder gestaan had, in Tomball, een klein plaatsje ten noorden van Houston. In Texas zijn er diverse plaatsen met grote concentraties Duitse immigranten. Ook hier. Er werd een Biergarten Fest gehouden, dat moesten we even zien. Veel mensen hadden zich daarvoor in traditionele Duitse kleding gehesen, en het bier werd in enorme glazen geschonken, (nee, geen halve liters, ze rekenen hier in Gallons….., 1 gallon is bijna 4 liter…..) Druk en gezellig. Helaas sprak werkelijk niemand nog echt Duits, hoezeer ze ook hun best deden om op Duitsers te lijken. Ook het bordje met toepasselijke tekst hadden ze beter even door een echte duitser kunnen laten kontroleren….. (Foto 44. )
Met Cathy en Karl gingen we weer een avondje doorzakken, onder het genot van xx Margarita’s in meerdere lokale eet- drank- en muziek-tenten. Het was heel erg gezellig, de muziek is dan wel niet van topklasse, maar wel gewoon leuk om naar te luisteren. Amerikanen zijn dan wel erg chauvinistisch, maar Texanen zijn dan nog een stapje erger. Hier wordt hoofdzakelijk muziek van Texaanse kom-af gespeeld.
Ten slotte nog de laatste foto (50.). Hier wordt heel vaak de as van overleden familie-leden in een heel klein kokertje gedaan, en dan ofwel aan de sleutelbos, ofwel aan de spiegel in de auto gehangen. De overledene is dan heel dicht bij je, en zal je bijstaan op je levenspad. Ook Karl had drie kokertjes aan z’n spiegel hangen. Of het werkt, weet ik niet.

Na de grote reparatie bij de fabriek in Alabama, een maand eerder, waren er weer een aantal problemen met de coach terug gekomen. Het lijkt er wel op, alsof we de coach nooit helemaal 100% in orde zullen krijgen. Er waren nog steeds op drie plaatsen lekkages, en dat merk je pas als het eens echt stevig regent, en dat deed het op Galveston. Ook het elektrische raampje in de bestuurdersdeur, ik had het al voorspeld, wilde niet meer omhoog, en dat is ook al niet zo geweldig als het hard regent. De nieuw geplaatste luchtverwarmer maakt een lawaai als een opstijgende straaljager, dat merk je ook pas als het eens een keer lekker koud is, en dat was het in Galveston. Dus alweer afspraken gemaakt voor service tussendoor. Dat zou in Austin (Texas) gaan plaatshebben, maar hopen dat het niet al te koud en nat blijft, de komende paar weken.

Van Houston gingen we onderweg naar Centraal/Oost Texas, een streek die Hill Country heet, waar we weer allerlei aparte dingen beleefden. Maar daarover meer volgende keer.

©Harrie & Carmelita, 2012-05-16.