Verslag 89, Galveston, Texas, deel 1.

Verslag 89, Galveston, Texas, deel 1.

We zijn een paar weken achter geraakt met de verslagen, ik zal jullie niet vermoeien met de redenen. Maar ze blijven komen…. Sorry, sorry, sorry.

Van Lufkin en Nacogdoches gingen we naar Galveston, ook Texas. Galveston is een langgerekt eiland voor de kust van Texas, bij Houston. ’t Is inderdaad een echt eiland, en je kunt het alleen maar bereiken over een aantal bruggen. Voordat we Galveston bereikten reden we langs Houston, met zo’n typisch Amerikaanse skyline, zie de foto’s 02 en 03. Op foto 04 zie je een vrachtwagen met enorme buizen, die met een paar dunne spanbanden waren vastgemaakt. Dat ding jakkerde ons met enorme snelheid voorbij, wij vertrouwden het maar niks, als zo’n spanband breekt, waren we helemaal plat geweest. ’t Grappige is, dat Bjoetie het ook niet vertrouwde. Ze lag lekker op het dashboard in het zonnetje, en toen die buizen ons voorbijkwamen sprong ze geschrokken achteruit, en begon enorm te blaffen…. Nee, dat beest is echt niet gek….
Het eiland staat vol met weekend-huisjes, waar mensen uit Texas en verder weg komen genieten van de Golf-kust, een groot deel staat ook te huur. Maar vergis je niet, die weekend-huisjes zijn gigantisch groot, daar past een gemiddelde Nederlandse eengezinswoning echt wel meerdere malen in, maar daar zijn we inmiddels wel aan gewend, alles is hier groter…. (Zie foto 08 en 09, het filmpje, en ook in het volgende verslag.) Het weer was niet erg uitnodigend voor echt strandleven, maar een giga-cocktail in een tentje aan de boulevard, dat wilde nog best wel lukken. (Foto 10.)
Houston, ligt een half uurtje van Galveston, is tijdens de Amerikaanse ruimtevluchten altijd het commando-centrum geweest, terwijl de raketten veelal vanaf Kennedy Space-center in Florida werden afgeschoten. In Florida waren we al geweest, en dit was ook weer zeer interessant, dus gingen we vanuit Galveston naar het Johnson Space Center in Houston. Die verovering van de ruimte was toch uiteindelijk een van de grootste prestaties van de Amerikanen in de tweede helft van de 20ste eeuw. Het Space-center in Florida vonden we in feite toch een stuk interessanter dan Houston. Die rocket-transporter langzaam voorbij te zien schuiven, met erbovenop die gigantische raket die de space-shuttle de ruimte inbrengt was echt veel interessanter dan een kopie van het controlcenter, bedolven onder enorme stoflagen. (foto11 t/m 27.) We mochten een kijkje nemen in de trainingsversie van de space-shuttle, die in verste verte niet op het echte space-shuttle dashboard leek, (foto 11 en 12). Leuk was de enorme trainingshal waar het hele Skylab was nagebouwd, en de astronauten oefenden voor hun taak in het Skylab. (foto 13 en 14). Ook de Nederlander André Kuipers, die nu op dit moment in de ruimte zit, heeft hier uitvoerig getraind. Omdat het Skylab een samenwerkingsverband is tussen de USA en Rusland (en nog een paar landen), staat er in Rusland nog precies zo’n zelfde oefen-lokatie. Nu Amerika met het Space-shuttle-programma gestopt is, (was toch niet helemaal wat ze ervan gedacht hadden), worden de astronauten tegenwoordig met in feite ouderwetse Russische raketten naar en van het Skylab gebracht. Momenteel worden hier ook de nieuwe karretjes ontwikkeld voor tochten op (verre) planeten in de toekomst. Daarbij wordt veelal gekeken naar voortbewegingstechnieken met een soort pootjes, geen wielen. Dat ziet er heel futuristisch uit (Foto 15 en 16.) Buiten stond een versie van de Mars-rover, die wellicht gebruikt zal gaan worden op de eerste bemande Mars-missie die nog heel wat jaartjes op zich zal laten wachten. (Foto 17.)
Op foto 18 zie je een herdenkingsmonument voor de omgekomen astronauten. Voor elke omgekomen astronaut werd er een specifieke boom geplant. Nou, dat is inmiddels een heel aardig bos. Ruimtereizen is toch nog lang niet zo veilig…. Foto 21: een foto van de eerste maanmissie, de Apollo 1, die in hun cabine verbrandden, nog voordat ze zouden vertrekken. Indertijd was de cabine met pure zuurstof gevuld, en was een piepklein vonkje voldoende om de cabine in enkele seconden volledig in een vuurzee te veranderen. Nu wordt er geen pure zuurstof meer gebruikt, maar dat heeft wel 3 astronauten het leven gekost. Op foto 22 zie je het logo van de Apollo 11-missie, waar bij de rondvlucht rond de maan enkele “kleine probleempjes” optraden, en de bemanning met de hakken over de sloot weer levend naar de aarde werd teruggebracht. In feite was dit net zo’n geweldige prestatie als het daadwerkelijk landen op die maan. Foto’s 23 t/m 26 geven een beeld van het enorme gevaarte dat mensen naar de maan (en terug) moest brengen. Wat een gigantisch apparaat.. Kijk ook even zorgvuldig naar de foto 27, waar de bemanning van de eerste Mars-vlucht staat afgebeeld. En kijk ook even naar het filmpje.
Terug naar Galveston, gegeten bij het Rainforest Cafe, dat is een keten, die je op diverse plaatsen in de USA aantreft. Foto 29, 30 en 31). Het eten is er niet van topnivo, maar ook niet heel erg slecht, maar de entourage is geweldig leuk, je lijkt er in een regenwoud te zitten, met enorme aquaria, af en toe beginnen gorilla’s aan de wand te bewegen en schreeuwen, barst er een enorme onweersbui uit, met donderslagen, bliksemschichten, en wapperende bladeren, (gelukkig zonder échte regen), vlinders (elektrische natuurlijk) fladderen door de eetzaal, een alligator komt tot leven in een plas, en bij dit Rainforest-cafe was dan buiten ook nog een bijna echte vulkaanuitbarsting. Het is echt een belevenis. Natuurlijk ook hier weer een echte onvervalste “gift-shop. Ook hier weer twee filmpjes van deze belevenis.
Onze camping lag direkt aan zee, gelukkig ietsje hoger, want het was best ruig weer, we hielden de voetjes droog, en Bjoetie kon zich goed uitleven op het strand o.a. met vangen van zeemeeuwen. Gelukkig waren de meeuwen echt nog wel sneller als Bjoetie, en konden ze in tegenstelling tot Bjoetie veel beter vliegen. Zie ook Bjoetie zich uitleven op het filmpje.
Galveston heeft geen natuurlijke bescherming tegen stormen, zoals duinen of zo. In het jaar 1900 was hier een orkaan, waarbij zo’n 6000 mensen omkwamen. Sindsdien is er een verhoogde zeeboulevard gebouwd, die bescherming zou moeten bieden tegen dit soort geweld. En zijn er diverse andere maatregelen genomen. Toen het werk in de dertiger jaren van de vorige eeuw klaar was, verklaarden de specialisten dat dit soort natuurrampen nooit meer tot grote dodentallen zouden leiden. Ze hadden gelijk. In 2008 werd dit getest door de hurricane “Ike”, waar we op Bonaire ook last van gehad hadden. Ike nam precies dezelfde “tricky” weg als die orkaan van honderd jaar eerder. Er was wel enorme schade, maar er viel geen enkele dode. De schade van die orkaan van 4 jaar geleden is echter nog lang niet volledig hersteld. Jammer is dat een hele rij bomen, die de boulevard versierden, als luciferhoutjes afknapten. Er staat op de boulevard een heel indrukwekkend beeld om die 6000 doden te herdenken (foto 35 t/m 37. ) Op foto 39 ten slotte, is een enorme souvenirs-winkel te zien ( Wij spreken dan van een prullaria-winkel), die op een pier boven de zee gebouwd is.

Ondanks het slechte weer, hebben we meerdere dagen op Galveston doorgebracht. Het was er leuk. Het tweede deel van Galveston komt in het volgende verslag.

Carmelita & Harrie, 2012-05-13.