Verslag 86: Van Texas naar Alabama

Verslag 86, Van Texas naar Alabama.

Na de break van meer dan 4 maanden, kwamen we weer aan in Houston, Texas. De coach en de Smart hadden daar al die tijd staan wachten in een half-open stalling, die beheerd wordt door Cathy en Karl Grimes. Zij hadden al die tijd een oogje op de coach geworpen. Hij stond netjes aan de 110V-spanning om de accu’s geladen te houden. Maar na de moeilijke vlucht van Bonaire naar Houston (zie verslag 84), stond ons een nieuwe verrassing te wachten. De coach wilde NIET starten. Het ding heeft in totaal 6 accu’s, vier zijn er voor het woongedeelte, en 2 voor het motorgedeelte. En juist die twee laatste waren niet geladen. Die van het woongedeelte waren helemaal vol. Je zou verwachten dat die motor-accu’s juist wel geladen zouden zijn. Want die zijn het belangrijkst. Niet dus. Bij mijn camper in nederland, zit een lader, die EERST de start-accu laadt, en wanneer die voor 90% vol is, gaat hij de woon-accu’s laden, totdat die vol zijn, waarna de start-accu’s helemaal geladen worden. Zo is dat normaal in Europa. Niet dus in de USA. Eerst dachten we dat het laadgedeelte voor de startaccu’s kapot was, maar later, (bij Tiffin) bleek dat er in onze camper helemaal geen laadgedeelte op 110V zit voor de startaccu’s, dat vindt men in feite onnodig. Dus was onze startaccu helemaal leeg na 4 maanden. Ik denk dat onze alarminstallatie op de startaccu zit aangesloten, terwijl dat eigenlijk de huisaccu had moeten zijn. Daardoor is dus de startaccu leeggelopen na 4 maanden. Nou is er een oplossing voor dat probleem ingebouwd. Je kunt met een schakelaar start- en huis-accu doorverbinden. Maar dat werkte ook alweer anders dan verwacht. Ik hield die schakelaar dus even vast, en wilde starten. Dat ging niet. Je moest die schakelaar driekwart uur vasthouden, en pas dán starten. Nou geen mens die dat volhoudt. Ik blokkeerde die schakelaar met een pen, en ging de Smart ophalen, maar daarover later. Na driekwart uur startte de coach perfekt, en werd de startaccu verder geladen door de motor. (6 accu’s? Ja alles is groter in de USA. In feite zitten er nog 2 accu’s in, de generator heeft een eigen start-accu, en de alarm-installatie heeft ook al een eigen accu.)
De Smart stond een eindje van de coach vandaan in een andere storage, NIET aan de lading, en ik had eigenlijk wel verwacht dat deze niet zou starten. Maar ik had ook verwacht dat ik de Smart eenvoudig uit de stalling had kunnen duwen, om hem met startkabels uit de coach te starten. Aanduwen kon natuurlijk niet, omdat het ding een automatische versnellingsbak heeft. Maar gewoon vooruit duwen lukte ook al niet, omdat het ding een elektrische koppeling heeft, die niet werkt als de accu leeg is. Dus nadat de coach gestart was, was het een heel geklungel om de Smart aan het lopen te krijgen. De accu zit onder het voetengedeelte van de passagiersplaats, en de startkabel was nét te kort om de voorgereden coach te bereiken. Gelukkig kwam een andere gebruiker van de storage langs, die ietsje dichter bij de Smart kon komen, en zo gingen we dus na ruim 3 uur geklungel alsnog van start. We hebben van alle gedoe natuurlijk wel wat geleerd, voor de volgende keer.

Gelukkig hadden we besloten niet diezelfde dag verder te rijden, maar Carmelita zei van-te-voren al, “doe dat nou niet, je weet nooit wat er nog gebeurt”, en ze had alweer gelijk. En zo gebeurde het dus dat we Cathy en Karl mee uit eten namen, en ’s avonds in een plaatselijke club terecht kwamen waar een (bejaarde) band zestiger-jaren muziek maakten, hoofdzakelijk soul. ’t Was niet direkt topklasse, maar wel heel gezellig. De zanger van die band had vroeger (heeeeeel lang geleden) nog in een van die soulbandjes gezeten die hoog scoorden op de hitparades, maar ik ben de naam even vergeten….. Het was een heel gezellige avond, niet in het minst door de vele prettig-gestoorde gasten, en de overvloedige tequila-shots die makkelijk naar binnen gleden. (“ONE MORE?”). Sinds die avond beschouwen we Karl en Cathy als een stel goede vrienden, net zoals zij ons zien. Bijzonderheid: vier maanden geleden zat Cathy midden in een chemo-radiatie-behandeling i.v.m. borstkanker, net als de dochter van Carmelita nú ondergaat. Er stonden wat miezerige sprietjes boven op haar hoofd. Toen we terugkwamen na die vier maanden had Cathy weer een prachtige kop haar, zelfs voller als voor die tijd. Dat gaf hoop voor de toekomst van Angelique’s hoofd. Ze zijn allebei heel erg open over die operatie en de periode erna, dat heeft ons heel erg geholpen te begrijpen wat Angelique nu doorstaat. Het is ongelooflijk hoeveel kankergevallen we op dit moment in onze omgeving van nabij meemaken. Het lijkt wel een epidemie. We zijn vastbesloten die vriendschap in stand te houden, het zijn heel prettige mensen. Zij hebben zich voorgenomen na onze USA-toer ons op Bonaire te komen bezoeken.

Na twee-en-een-halve dag stevig doorrijden kwamen we aan in RedBay, waar de fabriek en service-afdeling van Tiffin zit. We hadden bijna 6 maanden eerder met het hoofd van de service- en after-sales-afdeling al deze garantie-service-beurt afgesproken, maar toen we aankamen bleek dat we niet ingepland stonden, en dus moesten wachten. Wachten, dat leer je hier wel, in de USA. We hadden zelf moeten reserveren, en dat had de eerste dag van het 4e kwartaal moeten gebeuren, voor een service-beurt in het 1e kwartaal van het jaar erna. Die eerste dag van het kwartaal kun je vanaf middernacht een telefoonnummer bellen, en je naam inspreken, en word je ingepland, maar hebt niets over de precieze datum van je servicebeurt te vertellen, “ergens in het volgende kwartaal”. We hebben diverse mensen gesproken die dat zo deden, maar die wisten ons te vertellen dat die telefoonlijn ’s nachts op de eerste dag in het kwartaal roodgloeiend staat. En dat mensen die vanaf nabijgelegen telefoonnummers bellen, automatisch (door de werking van de telefooncentrale) voorgaan. Dus hebben we dat niet geprobeerd, vanuit de verafgelegen staat waar we toen waren. We konden ons dus verheugen op een lange wachttijd, zeker ook omdat van onze lijst van 30 punten er een groot aantal punten waren die in speciale sites moesten worden opgelost, zoals de voorruit in de “glasshop”, de acculader in de “electro-shop”, de stabilisers in de bay waar de coach de hoogte in gebracht kon worden, enzovoort.

Ik vat de lijst van 30 problemen even samen:
1. Lekkage op 4 verschillende punten,
2. De voorruit springt er iedere keer uit, (zeven keer, inmiddels), en de laatste keer kwamen er zelfs barsten in. Dit zou een kombinatie kunnen zijn met het feit dat de voorruit op-en-neer schuift in de rubber pakking, dat het dashboard op en neer rammelt tijdens het rijden, en dat er tijdens het rijden koude lucht naar binnen komt door het dashboard.
3. Problemen met de slides,
4. Een van de stabilisers is extreem langzaam, en komt soms niet helemaal omhoog, zodat we soms bijna een uur moeten wachten, alvorens we weg kunnen rijden,
5. Een van de kachels ging konstant in storing,
6. Een heleboel kleine, maar wel vervelende problemen ,
7. Het probleem van de acculader zoals we bij terugkomst hadden gekonstateerd,
8. Alle systemen kontroleren, smeren, enzovoort,
9. Een 2-jaars servicebeurt voor chassis en motor.

We hadden een jaar geleden gedaan gekregen dat we 2 jaar garantie zouden krijgen, ipv. een jaar, dus dit zou grotendeels onder garantie vallen.
Om een lang verhaal kort te maken, er werd aan vrijwel alle problemen gewerkt, maar we hadden niet het idee dat ze allemaal écht opgelost werden. Dat bleek ook wel, toen we weer weggereden waren, twee van de vier lekkages waren er nog steeds, en sommige problemen waren erbijgekomen, omdat andere problemen wel opgelost waren. (Zo werd de lekkage van de zijdeur aanzienlijk verminderd, door de deur “strakker” af te stellen, maar daardoor was het niet meer mogelijk de deur zonder exorbitant geweld te sluiten, dat schoot ook al niet op.)
’s Avonds komen ze je aan de coach vertellen dat je ’s ochtends voor 07:00 uur bij service-bay nummer zo-en-zoveel moet klaarstaan, ben je te laat, kom je weer achteraan de lijst te staan….. Zo gebeurt het dus dat ’s ochtends zo’n 50 van die zware dieselmotoren van de 300 geparkeerde coaches beginnen te starten, de snoeren en slangen opruimen, en naar de bays rijden. Een drukte van jewelste, tussen half 7 en 7 uur, en zeker vervelend, als je zelf nog niet opgeroepen bent.
De voorruit werd vervangen, de defekte kachel werd geheel vervangen, nadat er eerst al een printplaat, een schakelaar en een sensor vervangen waren, er is een acculader voor de startaccu’s geplaatst, er is een nieuwe Magnesium-opofferingsanode in de boiler geplaatst, een nieuwe stabiliser was niet op voorraad, maar werd besteld, en ons achternagestuurd. De rekening voor alles (meer dan US$ 8.500,--) werd volledig kwijtgescholden, zelfs de kosten voor de camping nam Tiffin volledig voor zijn rekening.
We zijn in totaal twee volle weken bij Tiffin geweest, en nog eens twee weken later kan ik zeggen dat er aan de lijst van 30 punten aan drie punten in feite geen aandacht is besteed (daar moeten we mee leren leven), vier punten zijn inmiddels weer terug gekomen (o.a. lekkage, en dat gaat ons de komende tijd weer tijd kosten), een stuk of 8 punten is wel aan gewerkt, maar ik heb daar geen vertrouwen in, en verwacht daar in de toekomst weer problemen mee. Dat wil zeggen dat van de totale lijst van 30 punten toch wel zo’n 15 naar tevredenheid zijn opgelost. Aan het belangrijkste probleem (de voorruit) is nu aanzienlijk aandacht aan besteed, en ze hebben hopelijk ontdekt en opgelost wat die problemen écht veroorzaakten. (Om het dashboard vast te zetten worden 4 lange schroeven gebruikt om het dashboard aan het frame vast te zetten. De gebruikte schroeven waren té kort, waren losgeraakt, waardoor de voorruit en het dashboard konden bewegen, en het dashboard de voorruit eruit kon drukken. De ruit beweegt nu niet meer in het rubber, het dashboard rammelt niet meer, en er komt geen koude lucht meer door het dashboard naar binnen. Of de ruit écht blijft zitten, moeten we afwachten. Het vervelende is dat de verlengde garantietermijn nu voorbij is, en wij waarschijnlijk in de toekomst zelf voor de kosten moeten opdraaien, in voorkomende gevallen kan ik alleen proberen die kosten onder coulance betaald te krijgen. Het schijnt dat Tiffin daat heel flexibel mee omgaat, we zullen zien…. Laten we hopen de problemen blijven beperkt.
RedBay is een heel klein plaatsje, met in feite maar twee grote industrieen, Tiffin en een hondenvoeder-fabriek, die werkelijk ontzettend kan stinken. (foto 15). Het hele plaatsje leeft van deze industrieen. En voor de rest is er ook helemaal niets te beleven, en wat er op grotere afstand te doen is, hadden we bij onze eerdere bezoeken aan de Tiffin-service-afdeling al allemaal gezien…..

Wij waren de trouwerij van Christel en Marcel Kerssen (zoon van mijn allerbeste vriend, die 3 maanden eerder was overleden) door alle gedoe helemaal vergeten. Heel vervelend en jammer, maar dat konden we niet meer terugdraaien. Daarom plaats ik maar een paar leuke foto’s van die trouwerij. (Foto’s 20 en 21).
Tijdens het lange wachten ging Carmelita haar haar kort maken om te laten zien dat ze meeleeft met haar dochter, die binnenkort door de chemo-therapie al haar haar waarschijnlijk gaat verliezen. Eerlijk gezegd, dat korte haar staat haar wel goed. Oordeel zelf! Op foto 33. zie je hoe Angelique er op dit moment uitziet, en het zal nog minder worden. We moeten zeggen, we vinden het uitermate dapper hoe ze door alle ellende gaat, die met haar behandeling gepaard gaat. Gesteund door Willem, uiteraard. Petje af! Of toch maar niet, want dat is toch wel erg kaal…..
We hadden net de hele coach gewassen en in de was gezet (laten doen natuurlijk, dat ding is zo groot, er is geen beginnen aan), toen de dennebomen in de buurt pollen begonnen te verspreiden. Daardoor werd de zwarte coach heel erg geel, en wij erg snufferig. De Smart had er veel minder last van, die was al geel.
Carmelita wilde al lang gaan schilderen (nee niet huizen of auto’s, maar kunstschilderen). Beoordeel haar eerste kunstwerk op foto 38.
En ik heb de tijd gebruikt om allerlei modifikaties aan de coach door te voeren. Het is echt ongelooflijk hoe weinig efficient er met ruimte wordt omgesprogen. Er is zoveel verloren ruimte, die gewoon niet gebruikt wordt. Ik heb 4 kasten bijgemaakt. De belangrijkste is de ruimte onder het bed. Daar ligt een gigantische rommel van kabels, hete-lucht-slangen en waterslangen. Door alles een beetje te reorganiseren, en af te timmeren, heb ik daar een bergruimte van gemaakt van bijna 1 kubieke meter…. Zo is er ook bij de opbergbakken onderlangs enorm veel verloren ruimte. Wordt niets mee gedaan. Als we de coach langer zouden houden, had ik daar al lang extra bergruimte in gemaakt. (Zie foto 43, daar zou zomaar een berging van 200 liter gemaakt kunnen worden. (En zo’n situatie doet zich vier keer voor, rondom de coach).
Op foto 44. zie je Jackie Evancho. Dit is een 11-jarig meisje, die opera, en eigenlijk allerlei klassieke muziek zingt als de beste volwassene. Ze is werkelijk ongelooflijk. Een grote rijzende ster in de USA. Waar we stonden in Alabama waren maar drie TV-programma's te ontvangen, en eentje speelde kontinu Jackie, en het was fatastisch!. Kijk ook naar de video, die we vanaf de TV opgenomen hebben. Indrukwekkend!

Op foto 01. kun je zien dat we van Houston langs een zuidelijke route naar RedBay zijn gereden, terug van RedBay naar Housten reden we een noordelijke route, via Little Rock en Hot Springs in Arkansas, daar waren we ook al eerder geweest, maar dat zijn leuke plaatsen. Daarover volgend verslag.

©Carmelita & Harrie, 2012-04-04