Verslag 84: Terug op Bonaire.

Verslag 84: terug op Bonaire.

Na de toch wat verdrietig makende zaken die we in Nederland deden, gingen we weer terug naar Bonaire. Waar ons een heel druk programma wachtte, maar wel heel veel leuke dingen, feestjes, mensen ontmoeten, in zee snorkelen, carnaval, uit eten met vrienden, en ga zo maar door. Bonaire was weer fantastisch, en ook al onze vrienden en bekenden. Natuurlijk waren er weer een groot aantal problemen op te lossen met overheden en semi-overheden, daar zal ik het nu eens niet over hebben, dat hoort er gewoon bij, als je in een “ontwikkelingsland” wil wonen.

De leuke dingen zijn voldoende gedokumenteerd in de foto’s, bekijk ze maar eens. Een paar opmerkingen bij de foto’s en filmpjes.
Foto 1 t/m 16.: We maken zoveel foto’s in allerlei aquaria over wat er allemaal in de zee te vinden is, terwijl we ze gewoon voor de deur hebben zitten. Je hoeft niet eens te duiken, snorkelen is al genoeg om al dat moois te zien.
Foto 07 en 08.: Op de zeebodem, net te diep om als free-dive te bereiken lag een ingesealde foto, met daarop twee, ons onbekende mensen. Iemand die wel kan duiken, kan de foto zó ophalen, Carmelita en Nathalie weten precies waar hij ligt. Kent iemand deze mensen?
Foto 14, en eerste video: Onze huis-inktvis is zo mooi om te zien, kijk zeker ook even op het filmpje.
Foto 19: Onze buurman heeft een belangrijke baan, bij een van de grootste bedrijven van Bonaire. Daardoor zijn er vast wel wat mensen die hem niet zo heel aardig vinden. Dat werd dus even uitgedrukt door hem midden in de nacht een fikse steen door de voorruit te gooien. Zo doe je dat op Bonaire!
Foto 20 t/m 22: José, een goede vriendin is bezig om te proberen een boterham te verdienen als cateringservice met Skottelbraai Barbecue’s (Zuid-Afrikaans). Het opstarten gaat langzaam, maar we hopen en denken dat het wel eens een sukses zou kunnen worden. Om zichzelf bekendheid te geven, ging ze geskottelbraaide hamburgers op de kermis verkopen. En geloof me, die dingen waren best erg lekker. Carmelita ging haar helpen. Die kermis, overigens wel een heel apart gebeuren. Het was zo’n 15 jaar geleden dat er kermis op Bonaire geweest was. Dit was een groep vrijbuiters uit Venezuela, die alle eilanden in de Caraiben langs trekken, en ook enkele weken op Bonaire doorbrachten. De kermis werd trouwens best redelijk goed bezocht, maar de “attrakties” waren allemaal heel erg oud, en versleten.
Foto 24.: Kees, mijn beste vriend, kortgeleden overleden, is een paar jaar geleden nog op Bonaire geweest, en Carmelita daagde hem toen uit een onmogelijk zware boomstronk die als drijfhout ergens op ’n strand lag, mee naar huis te nemen. Dat kon Kees niet laten, en even later lag die boomstronk op ons strand op te vallen. Carmelita gaf de boomstronk wat leuke kleurtjes, om aan Kees te blijven denken.
Foto 25.: Er zijn mensen die denken dat ze met een paar originele tuk-tuk’s een boterham kunnen gaan verdienen. We wensen ze veel sukses, ze zijn gelukkig wel op accu’s i.p.v. stinkende twee-takt-motortjes.
Foto 26 t/m 31.: Een heel gezellig en redelijk smakelijk etentje op Sorobon-Beach met een deel van onze vriendenkring op Bonaire.
Foto 33 t/m 39.: Meta en Aad hebben een mooie boot, en we mochten mee op een trip langs Bonaire en Klein-Bonaire. Kapitein Aad verrichtte weer een perfekte job, terwijl Meta de catering weer uitstekend verzorgd had. Ook Ruth en Rudolpho waren van de partij.
Foto 40. Er bestaat een buurtvereniging in Hato (onze wijk), die werd weer eens nieuw leven ingeblazen, i.v.m. het stijgende aantal inbraken op het eiland. Die vergadering werd bij gebrek aan een betere lokatie bij ons gehouden. Het is altijd erg leuk om op zo’n vergadering al je buren eens te leren kennen. En het komt de veiligheid in de buurt zeker ten goede. Jammer dat we zelf door onze reizen niet wat meer tijd kunnen besteden aan deze “Hato Watchdogs”. Wellicht later, wanneer we klaar zijn met de grote USA-trip.
Foto 41. Inmiddels is er een Albert Heijn op Bonaire, deze winkel laat in een klap alle bestaande supermarkten in de schaduw staan. Het is niet een echte A.H., omdat de direktie van Albert Heijn bang is voor een slechte naam i.v.m. de moeilijke aanvoer van goederen uit Nederland. De zaak heet officieel “Van den Tweel”, maar verkoopt in principe Albert Heijn levensmiddelen. Een echte aanwinst voor Bonaire. Meneer van den Tweel heeft meerdere franchise A.H.-vestigingen in Nederland en ook op Curaçao. Hij kent het klappen van de zweep…. Om hun BBQ-pakketten te promoten, werd de Skootelbraai-Catering van José weer ingeschakeld, en ook hier was Carmelita weer van de partij.
Foto 42.: Ook Delvin haalde de krant, ditmaal de “Extra”, waar hij in het zonnetje werd gezet als serveerder bij het restaurant “Appetite” in de Kaya Grande.
Foto 44. De Carnaval op Bonaire (viel trouwens samen met de kermis), was weer een hele belevenis. We hebben er zoveel foto’s van gemaakt, dat ik gekozen heb om er een apart verslag van te maken (Verslag 85: Carnaval op Bonaire). Het is altijd een heel groot feest.
Foto 45 t/m 64. Cliff, een goede vriend van ons, was uitgezonden naar Saba om ze daar te gaan leren hoe douane werkt. (Saba heeft nooit douane gehad, en Cliff doet ’t als douanier erg goed op Bonaire). Zijn partner (Zinia) bleef achter op Bonaire, en zou ook haar verjaardag zonder Cliff vieren. Cliff vroeg ons een verjaardagsfeestje voor haar te organiseren, en hij zou zorgen dat haar moeder onverwacht zou komen opdagen, en als klap op de vuurpijl zou Cliff laat op de avond nog aankomen om het feest op te luisteren. Het was heel erg moeilijk om dat allemaal voor de jarige (Zinia) verborgen te houden, maar dat lukte, wij zijn, laten we zeggen, redelijk ervaren in het organiseren van feestjes, dus het werd een leuk feest, met tegen half twaalf ’s avonds de binnenkomst van Cliff, die Zinia kompleet in verbazing bracht. Ze werd zelfs nog kwaad omdat het erop leek dat iedereen wist dat Cliff zou komen, en zij zelf dus niet. De traantjes werden weggeveegd, en ze genoot van zijn aanwezigheid.
Foto 66.: Wouter, een vriend van mij al heel lang, woont in Canada, en is daar samen met vrouw en dochter heel druk met het reorganiseren en op poten zetten van een wijn-makerij, die we zeker nog gaan opzoeken als we in dat gedeelte van Canada komen. Wouter is jarig op 29 februari, en dus eigenlijk maar een keer in de vier jaar écht jarig. Wij vierden dat op Bonaire mee, om gelijk maar even vier glaasjes bubbeltjeswijn naar binnen te jassen. Dat was nog best een behoorlijke opgave.
Foto 68 en 69.: De dochter van Angelique, geopereerd aan borstkanker (zie vorige verslag) gaat een zware periode in van bestraling en chemo-therapie. Vooruitlopend op het waarschijnlijke haarverlies, heeft ze zichzelf een kort kapsel aangemeten, dat zie je op deze foto’s. Zij, en wij weten niet of ze inderdaad al haar haar gaat verliezen, en we weten ook niet of we toestemming krijgen foto’s daarvan te plaatsen. Ze gaat zo vreselijk dapper deze zeer zware behandeling in, daar hebben we heel veel respekt voor.
Foto 70.: De luchtvaartmaatschappij waar we de vlucht van/naar Houston hadden geboekt (United), was juist in een ingewikkeld proces om te fuseren met een kollega-maatschappij (Continental). Gedurende de dagen voor onze vlucht naar de USA, bleek dat onze boeking kompleet was kwijtgeraakt (we hadden natuurlijk wel al lang betaald), de kompjoeter was de hele tijd down, en ik moest om bevestigingen te krijgen naar een gratis nummer in Amerika bellen, dat nummer werkt helaas vanuit Bonaire’s telefoons niet, en via de nederlandse mobiele kost dat zo’n honderd €uro per uur. Ik werd telkens doorverbonden en doorverbonden, en verschillende keren na uren gewacht te hebben, van de lijn gegooid. In totaal heb ik zo’n US$ 1300,-- verbeld om bevestigingen te krijgen. Ook de boeking voor ons hondje Bjoetie was zoek geraakt, en kostte ook uren bellen. Daar hadden we nog niet alle problemen mee gehad, juist gedurende de nacht voorafgaande aan de onze vlucht naar de USA, waren de beide kompjoeter-systemen samengevoegd, met als resultaat dat ’s ochtends het inchecken totaal mislukte. Gelukkig probeerden ze alle mensen met een enigszins aannemelijke boeking mee te nemen, waardoor er verschillende uren vertraging ontstonden, maar we kwamen uiteindelijk aan in Houston (Texas), waar Cathy, de beheerder van de stalling waar onze camper trappelend op ons stond te wachten, ons naar Tomball, even noordelijk van Houston bracht; en we mochten heel blij zijn, dat we niet meteen gepland hadden om verder door te rijden, want ook in Houston stonden ons weer diverse verrassingen te wachten.
Daarover meer in verslag 86; het volgende verslag (85) zal over de carnaval op Bonaire gaan.

©Carmelita & Harrie, 2012-03-21.