Verslag 83, Kees, en Oud & Nieuw in Nederland.

Verslag 83: Kees, en Oud & Nieuw in Nederland.

Zoals in het vorige verslag al geschreven, waren we van plan om Kerst en Oud & Nieuw op Bonaire te vieren. We wilden die feestdagen graag samen met Delvin (de jongste zoon van Carmelita) die op Bonaire woont, doorbrengen, bovendien waren de vluchten rond de feestdagen vanuit Bonaire naar Nederland heel erg duur, en zoals gewoonlijk pas ik de vluchten zover mogelijk aan aan de prijsstelling van de KLM. (KLM heeft zo’n beetje het monopoly op deze vluchten, het enige alternatief , Arkefly, is met zijn 1 vlucht per week niet echt een serieuze konkurrent te noemen, en zij hebben ook al de prijzen aardig omhooggedreven.). Die vluchten in de week voor Kerstmis zijn druk doordat veel Bonairianen graag Kerstmis bij familie in Nederland willen vieren. De vluchten zijn gewoonlijk zo’n 3x zo duur als in de week ná Oud & Nieuw. Ik had dus ook al enige tijd geleden die vlucht na Oud & Nieuw geboekt.

Daar kwam wat tussen. Bij mijn beste vriend, Kees, met wie ik al sinds onze gezamenlijke studentijd bevriend was (zo’n 42 jaar) was in april 2011 slokdarmkanker gekonstateerd, korte tijd later werd duidelijk dat er allerlei uitzaaiingen waren, bestraling en chemo-therapie mochten niet meer helpen, en ook een stent plaatsen leverde weinig op. In augustus 2011 hebben we nog een heel gezellig (afscheids)feest gehad, met veel oude bekenden van vroeger (zie verslag 69, Bonaire zomer 2011 – dl. 2). De laatste maanden ging het heel snel achteruit, het was net of hij na dat afscheidsfeest het leven los liet. Hij heeft er nog voor gezorgd (als organisator op de achtergrond) dat Silvia, zijn vrouw, naar een kleiner huis verhuisde, waar ze nog enkele weken samen gewoond hebben, en uiteindelijk ging de verzorging in huis niet meer, en heeft hij nog een week in een hospice gewoond, waar hij heel goed opgevangen is. Het is nooit duidelijk geworden of hij vreselijk veel pijn gehad heeft. Kees was niet zo’n zeurder, en hij wilde nooit iemand lastig vallen. Hij heeft enorme hoeveelheden pijnstillers gehad, maar zei altijd “dat het wel mee viel”…….. Enkele dagen voor hij AOW zou gaan krijgen overleed hij, kort voor Kerstmis. En besloten wij onze vlucht te wijzigen om nog bij de crematie te kunnen zijn.
In onze studententijd waren we onafscheidelijk. We deden ontzettend veel dingen samen, waarbij eigenlijk laten we zeggen te weinig tijd aan de studie op zich besteed werd. We zaten bij toneelverenigingen, waarbij Kees en ik de techniek (licht en geluid) verzorgden, (als ik me goed herinner heetten die clubs Asjera en Xochiquetzal), we zaten bij een filmclub, een foto-club, deden wedstrijdjes in clubverband met elektrische miniatuur-race-autotjes, en waren samen Eindhovens kampioen tafelvoetbal. En dit is nog een bloemlezing. Begrijpelijk dat er geen tijd meer over was om te studeren….. Totdat onze beide ouders ingrepen, en ons het ware doel van onze studieperiode voor ogen brachten, Bij Kees speelde de “subtiele” motivatie van Silvia natuurlijk ook een rol. Waarna we allebei naar de H.T.S. overstapten en achter mekaar onze diploma’s haalden. Ik denk dat we beiden makkelijk de Techische Hogeschool (T.H.) hadden kunnen doen, als we niet de boel zo verlummeld hadden, maar we hadden allebei geen spijt van dit stapje terug, omdat we erg praktisch en weinig theoretisch ingesteld waren (zijn). Silvia en Kees woonden de laatste jaren van de studietijd samen, en ik heb een jaar lang de zolder-etage van hun bewoond. Maar toen was het studeren prioriteit 1 geworden. Ook na de studietijd zijn we stevig bevriend gebleven. Op hun trouwerij heb ik de muziek verzorgd, de kinderen Ingrid en Marcel heb ik bij wijze van spreke geboren zien worden (niet echt, maar toch van heel dichtbij). Ze hadden ook vaak pleegkinderen in huis die met dezelfde liefde opgevoed werden als hun eigen kinderen, ondanks de vaak afschuwelijke ambtenarij die daarbij kwam kijken. Toen ik nog in Nederland woonde, kwamen ze heel veel op vakantie in Drenthe, vlakbij waar ik woonde, en deden we veel dingen samen. En was ik vaak bij hen. We hebben met z’n 5en (en soms nog aangevuld met “Opa Kerssen”, heel mooie tijden gehad. Natuurlijk waren er wel eens problemen, maar die werden prima opgelost. De laatste jaren, nadat ik op Bonaire ging wonen, is dat kontakt wel wat verzwakt, maar nog steeds zagen we mekaar vrijwel elke keer dat wij in Nederland waren, en zijn Kees & Silvia zelfs een keer op Bonaire op vakantie geweest. Intussen was Ingrid volwassen geworden, en zelfstandig (met vriend) meerdere keren bij ons op Bonaire geweest, en ook verliefd geraakt op de huisvisjes voor ons huis.

Ja, Kees was een aparte vent, met een heleboel eigenaardigheden, maar een geweldige vriend, om nooit meer te vergeten. Ik kan honderden pagina’s volschrijven met wat we allemaal samen meegemaakt hebben. Dus wilde ik graag vervroegd naar Nederland, om hem de laatste eer te bewijzen, en vooral ook de achterblijvers een hart onder de riem te steken.
De reis omboeken naar een vroegere datum was niet zo simpel, omdat bijna alles vol zat, en de KLM ernstige problemen had met hun website, waardoor het boeken moeizaam verliep. Uiteindelijk boekten we een vlucht die ’s avonds van Bonaire vertrok, en ’s middags de volgende dag op Schiphol aankwam, daarna hadden wij nog gelegenheid een auto te huren, naar Tilburg te rijden, en ongeveer een tot anderhalf uur voor de crematie bij het crematorium in Tilburg zouden zijn. Het mocht niet zo wezen….. Het KLM-toestel kwam zo’n 4 uur te laat op Bonaire aan, we wisten dus al toen we instapten dat we wel te laat zouden zijn, maar we hebben al eens vaker meegemaakt dat de KLM op de vlucht Bonaire-Nederland (als ze “wind in de rug” hebben) meer dan een uur inloopt. Dat lukte deze keer niet, we kwamen zelfs iets over schematijd aan. Door onze koffers een “priority”-behandeling te laten geven kon er ook mogelijk nog wat tijd bespaard worden. Maar dat lukte deze keer niet, onze koffers kwamen als allerlaatste uit het toestel. Zodat we in feite bij het crematorium met zweet in de handen aankwamen, (ik heb nog steeds geen snelheidsbekeuring doorgestuurd gekregen), om net de laatste bezoekers van de koffietafel naar buiten te zien komen. Iedereen was blij dat we er toch waren, en Kees moet zich daarboven, of waar dan ook, kapot hebben zitten lachen om al onze krampachtige pogingen om het tóch nog te halen……) We misten de crematie, maakten nog een klein gedeelte van de koffietafel mee, en hebben het begin van de avond bij Silvia (met andere genodigden) doorgebracht. Jammer, maar het was niet anders.

Behalve het bezoeken van grote aantallen familie, vrienden en bekenden en het gebruikelijke afhandelen van alle post die in de voorafgaande maanden bij mijn lievelingsnicht Annie bezorgd was, wilden we speciale aandacht besteden aan allerlei ernstig zieke personen in onze bekendenkring. Allereerst was daar natuurlijk Angelique, Carmelita’s enige dochter, die gediagnosteerd was met borstkanker (34 jaar oud), die geopereerd moest worden, gelukkig was het een borstsparende operatie, en daarna zowel een heftige radiatie- en chemo-therapie zou krijgen, gevolgd door eventuele andere operaties omdat de kanker hormonen-gerelateerd is. De borst-operatie op zich verliep in de periode dat we nog net op Bonaire waren, prima. Angelique hield zich overigens als een buitengewoon sterke vrouw, en ging door alle ellende op wonderbaarlijke wijze. Natuurlijk bezochten we Angelique, Willem en de kleinkinderen Anthony en Solaika diverse malen. Ik zal op het verloop van Angelique’s kankerbehandeling in latere verslagen nog wel terugkomen. Dan was er nog een andere goede vriend, Will, die al anderhalf jaar geleden met alvleesklierkanker was gediagnosteerd, en er waren ook uitzaaiingen, alvleesklier is een kankervorm met erg slechte perspectieven, maar vooralsnog is Will er nog steeds. Hij vecht als een echte gladiator tegen de kanker, en vooralsnog gaat hij niet verder achteruit. We bezochten hem in Amstelveen, maar door een kommunikatie-probleem kwamen we aan de deur, terwijl hij zijn middag-wandelingetje aan het doen was. Jammer, we misten hem.
Tenslotte bezochten we nog Gerrie, mijn hoveniers-neef, die een hart-operatie moest ondergaan en enkele by-passes kreeg. Met hem gaat het goed.
Daarmee hebben we nog niet alle gezondheids-ellende genoemd die er in onze omgeving plaatsvindt. Mijn oud-buurman op Bonaire, Jake, de man die me verslaafd aan Internet gemaakt heeft, en zelf een leuke boterham verdient aan computer-gerelateerde zaken, (hij is een zeer gewaardeerde software-patent-deskundige, die vaak door grote bedrijven wordt ingeschakeld voor een advies bij software gerelateerde problemen bij ingewikkelde patent-gerelateerde computer-processen. (HewlettPackard tegen Microsoft en zo), heeft Melanoma gekregen, (zo ongeveer 45 jaar oud!), begin 2011, en vecht daar een titanenstrijd tegen, waarbij werkelijk alle technieken die er maar beschikbaar zijn, al zijn ze nog in ontwikkelingsstadium, toegepast worden. Melanoma is een vorm van huidkanker, de meest agressieve kankervorm die er is. Jake zou tussen Kerst en Oud & Nieuw Bonaire bezoeken, en we zouden hem daar ontmoeten. Doordat we de trip vervroegden, moesten we ook onze afspraak met hem afzeggen. Jammer, ik hoop dat er nog een andere kans komt. Het is ons niet helemaal duidelijk hoe het écht met hem gaat, hij houdt een blog bij op Internet, en hij is en blijft ongelofelijk positief, dat kenmerkt hem op en top.
Als je alles zo hoort en leest, hangt elk leven eigenlijk aan een ontzettend dun draadje. Carmelita is enorm bedrukt door wat haar dochter moet doorstaan, ik ben down door wat mijn vrienden meemaken, en elke morgen worden we wakker, kijken in de spiegel, en bedenken,” lachen joh, je bent er nog steeds! Geniet er maar van!” Wat zijn we gelukkig dat we in relatief goede gezondheid zo’n geweldige trip kunnen maken. Maar het is wel heel erg moeilijk om dat gewoon te accepteren, en ervan te genieten.
Tot zover de moeilijke zaken die we tijdens Kerst en Oud & Nieuw meemaakten.

We hadden ons voorgenomen om tijdens de dagen in Nederland ons weekend-huisje in Maasbree een beetje op te ruimen. Er lag een heleboel “troep” van mezelf, uit de tijd dat ik verhuisde van Nederland naar Bonaire. Ook spullen, die na het overlijden van mijn moeder, en mijn tante Gerda bij mij terechtgekomen waren. We hebben een heleboel opgeruimd, en ik probeerde enkele speciale zaken via Marktplaats te verkopen. Allereerst waren er zo’n 150 VHS-video-banden, hoofdzakelijk muziek-videos. Voor sommige banden had ik ooit zo’n 200 gulden betaald. Ik kon ze nog voor geen 1 €uro per stuk kwijt. Ook op een set semi-professionele video-editing apparatuur (alles bij mekaar meer dan 4000 gulden voor betaald), reageerde helemaal niemand. Tenslotte was er nog mijn elektrische trein-baan, die min-of-meer netjes in 10 kratjes was opgeslagen, die werd wel verkocht, er was zelfs enorm veel belangstelling voor. Maar je hebt geen idee wat voor ongelooflijke vragen de kopers konden stellen, terwijl ze er nauwelijks geld voor wilden geven. (Bijvoorbeeld hoeveel masten er waren voor bovenleiding…..) Alles werd na tientallen e-mails in een koop verkocht voor 3 % van de oorspronkelijke waarde. Het leuke was dat de koper duidelijk een echte freak was, die zelf een heel interessante treinbaan tussen de spanten op de zolder had gebouwd in meerdere etages. Het was leuk om te merken dat de spullen goed terecht waren gekomen…..

Bij foto 8, 9 en 10, hoort een uitleg. Wij zaten in Nederland, samen met Bjoetie; Nikita, de grotere en oudere hond, bleef op Bonaire achter bij Delvin, de jongste zoon van Carmelita. Delvin noemt Nikita overigens Jacky, waar ze even zo vrolijk naar luistert. We hadden vergeten door alle gedoe met het overhaaste vertrek naar Nederland, Delvin te instrueren om Nikita (Jacky) tijdens Oud & Nieuw in de keuken te zetten om haar wat af te schermen van het vuurwerk. Wij gaven Nikita in vorige jaren ook altijd wat tranquilisers, want het vuurwerk is met Oud & Nieuw heftig op Bonaire. Er zijn ook nog locals die het leuk vinden om vuurwerk naar blaffende honden te gooien. Dat maakt zo’n hond natuurlijk helemaal gestressd. Delvin moest werken oudejaarsavond, en Nikita zat alleen op het buitenterrein. Wat moet die arme ziel geschrokken zijn. Ze is van schrik in een klein gat gekropen, achter de duik-wasbak. Daar kan ze gewoon niet in. Maar van schrik wel dus. Toen Delvin rond middernacht thuis kwam zocht hij Jacky, en na lang roepen hoorde hij een zielig geblaf. Ze zat helemaal klem achter de wasbak. Hij kreeg haar er niet uit door te roepen of zelfs met lekkere hapjes te lokken, en kon haar alleen maar troosten. Hij zegde zijn afspraken voor de jaarswisseling met vrienden af, wilde de wasbak laten slopen, maar (gelukkig) kon hij geen aannemer vinden die dat op oudejaars-avond wilde doen… Uiteindelijk kwam hij op het idee de brandweer te bellen, die Jacky (Nikita) met grote hoeveelheden wasmiddel en veel handigheid eruit haalden. Hulde aan de brandweer van Bonaire! De eerste paar dagen was ze nog heel erg onder de indruk van haar “avontuur”, maar nu is ze weer de oude. Er lopen op oudejaarsavond ook heel veel honden weg. De mailbox van de buurtvereniging staat altijd vol oproepen om naar loslopende honden te zoeken, die ergens “thuis” horen. Nikita bleef trouw bij het huis, om dit te bewaken, dat is haar dan ook geleerd.

Verder is er niet veel te vertellen over die drie weken in Nederland. Behalve dat het “Nederlands” weer was, veel regen, en voor ons natuurlijk heel erg koud. De echte Nederlanders vonden het natuurlijk “niet koud”.

Na vier weken in Nederland, waren we blij weer naar Bonaire te kunnen vertrekken. Ook daar hadden we weer een druk schema, maar daarover volgende keer meer.

©Carmelita & Harrie, 2012-03-16.