Verslag 81: Texas, deel 1.

Verslag 81. Texas, deel 1.

We wilden op tijd terug op Bonaire zijn, om de bruiloft van Benaia en Giovanni mee te maken. (vrienden van ons). Vlucht geboekt vanaf Houston, en we hoefden alleen nog maar van Oklahoma naar Houston (Texas) te rijden, en lekker op ons gemakje de camper stallingklaar te maken, alle tanks aftappen en schoonmaken, alle stroomverbruikers uitschakelen, de verwarming standby zetten, koelkast uit en schoonmaken, alle restjes opmaken, of weggooien. We zouden 4 maanden de USA verlaten, en de camper in een stalling in Houston stallen. Hiervoor hadden we nog 10 dagen, en dus was er tijd genoeg nog een paar leuke dingen in Texas te bekijken. Eerst Dallas, eigenlijk niet zo’n bijzondere stad, ware het niet dat hier de beroemde 35ste Amerikaanse president John F. Kennedy op 22 november 1963 werd vermoord. Ja, dat is echt al wel 48 jaar geleden, zo snel gaat de tijd. Dit zijn van die gebeurtenissen, waarvan iedereen nog wel weet waar hij op dat moment was, net zoals bij de terroristische aanvallen op 9/11. Ik was op dat moment bij de huishoudelijke hulp van mijn ouders, Jeske, omdat mijn ouders op zakenreis waren, en ik “uitgeleend” was aan Jeske. Zij had wél een TV, (mijn ouders hadden er (nog) geen). De rapportage van die moord (in zwart-wit) heeft toen een diepe indruk op me gemaakt, en was zelfs de reden dat mijn ouders uiteindelijk ook een TV gingen aanschaffen…..
President Kennedy was een heel charismatische president, heel veel (jonge) Amerikanen hadden hun hoop op hem gericht voor een betere toekomst. Een of enkele (het juiste aantal is nooit helemaal zeker geworden) schoten deden die hoop in een fraktie van een sekonde vervliegen. Er doen over die moord heel erg veel speculaties de ronde, en de werkelijkheid zal wel nooit met 100% zekerheid tevoorschijn komen. De waarschijnlijke moordenaar van Kennedy werd al snel na de moord vermoord, en de moordenaar van de moordenaar van Kennedy werd ook al vermoord. En de moordenaar van de moordenaar van de moordenaar van Kennedy is ook al dood….. Overigens was die John F. Kennedy ook een enorme schuinsmarcheerder, dat schijnt bij de meeste US-presidenten zo te zijn, ook Bill Clinton kon er wel wat van. Regelmatig komen er nog foto’s tevoorschijn van John Kennedy in compromitterende foto’s of filmbeelden.
Er ligt in het centrum van Dallas een heel strak vormgegeven monument ter nagedachtenis aan John F. Kennedy, zeer indrukwekkend, maar hij ligt er niet begraven. Ook zijn we in het gebouw geweest van waaruit de schutter de (waarschijnlijk fatale) schoten heeft afgevuurd, we hebben zelfs bij het raam gestaan vanwaaruit er geschoten is, (op de zesde etage, wij zouden zeggen de vijfde etage, de BG is in Amerika al de eerste etage), en hebben ook op de boulevard gelopen waar J.F. Kennedy geraakt is. De tentoonstelling die er rondom dit thema is gemaakt (The sixth Floor Museum) was ook wel indrukwekkend. Veel foto’s, maar ook de camera waarmee de laatste levende beelden van Kennedy gemaakt zijn. Wat moet je daar nou mee?

Verder ligt er vlakbij Dallas nog het beroemde Fort Worth, waar de Amerikaanse goudvoorraad ligt opgeslagen, en de Amerikaanse bankbiljetten worden gedrukt. We bezochten het “Bureau of Engraving and printing Western Currency Facility”, een hele mond vol. Je kunt een excursie door de fabriek maken, heel hoog langs het plafond loopt er een wandelroute, geheel door kogelvrij glas afgescheiden van de échte produktie. Je snapt niet dat ze zo’n lelijke bankbiljetten kunnen ontwerpen en maken. Maar er is goed nieuws, de toekomstige bankbiljetten krijgen iets meer kleur. Wij zagen de nieuwe bankbiljetten drukken van US$ 100, die hebben al meer kleur, en ze zijn eind 2011 in roulatie gegaan. De bankbiljetten lagen er klaar op tientallen pallets met biljetten, ongeveer 1 meter hoog. Onvoorstelbare bedragen aan bankbiljetten lagen er klaar om via banken oude ingezamelde biljetten te vervangen. Een US$-bankbiljet gaat normaal maar zo’n 3 tot 4 jaar mee. In principe wordt er geen “nieuw” geld gedrukt, alleen maar ter vervanging van bestaande biljetten, tenzij de Amerikaanse overheid besluit wel extra geld in omloop te brengen, maar dat heeft negatieve invloed op de inflatie, en gebeurt dus niet zo vaak. Hier worden per jaar meer dan 8 billion bankbiljetten gedrukt, oftwel een 8 met 9 nullen: 8,000,000,000 stuks. Elk biljet dat vervangen wordt kost zo’n 7 ct per stuk. Dat valt dus nog wel mee bij 100 US$-biljetten, maar als je je realiseert dat dat ook zo’n 7 ct per biljet van 1 dollar elke 3 a 4 jaar betekent. Het is een bekend gegeven dat op elk omgeruild biljet altijd sporen van cocaine of heroine zitten…..
Normaal gesproken krijg je bij dit soort rondleidingen altijd een kadotje mee, zoals bijvoorbeeld bij de honkbal-bat-fabriek in Louisville (Kentucky), zie verslag 58: “Severe Weather in Illenois, Indiana en Kentucky”, kregen we een mini-Louisville Slugger (Baseball-bat) mee. Nou waren onze verwachtingen in de fabriek waar ze alle bankbiljetten printen aardig hoog gespannen, een bankbiljetje meekrijgen zou toch wel leuk zijn geweest, zeker omdat ze net de US$ 100-biljetten aan het drukken waren. Helaas, niets van dat al. Wel was er een gift-shop waar je van alles kon kopen. Zo kon je een kompleet vel, waarop 32 echte biljetten geprint waren, voordat ze gesneden zouden worden, kopen. Een vel met 32 US$ 1-biljetten moest echter wel US 58,-- kosten, de schurken! Je kwam er pas in na een uitvoerige security-scan, waarbij ook je camera’s werden afgenomen. Dus geen foto’s van de stapels honderd dollar biljetten….. Het hele proces van het drukken van de biljetten, en alle voorzieningen om ze kopieerveilig te maken was zeer interessant. Ondanks al die beveiligingen, is het US$ 20-biljet het meest illegaal gekopieerde bankbiljet ter wereld…..

Ook ligt er nog het Dallas World Aquarium, waar op een heel klein oppervlak een uitzonderlijk fraai aangelegd aquarium is, met allelei exotische dieren. Ik heb weinig toe te voegen aan de foto’s en filmpjes, de lokatie was echt adembenemend (niet letterlijk), en ze hadden een prachtige kollektie (zee-)dieren.

Verder naar Houston.
(Foto’s 33 en 34). Onderweg zaten we plotseling op een carpool-strook (wisten wij veel), en daar moet je eigenlijk een elektronisch pasje (met chip) voor hebben. Dat hadden we dus niet, en we wachten nog steeds op een pittige bon op ons postbusadres. Voorlopig nog niks gekregen, gelukkig!

De laatste stop voordat we bij de storage aankwamen was bij “Traders Village” een gigantische rommelmarkt, waar van alles en nog meer te koop was. Zie foto’s 35 t/m 41. Kijk even naar de tentoongestelde panty met erbijbehorende potentiele klanten, in de maat XXXXL. (Foto 36). Ja, ze lopen daar gewoon mee rond, ik durf alleen nooit een foto van echte XXXXL-billen te maken, je weet nooit of er ineens een loshandig vriendje tevoorschijnkomt, die mijn hoofd wenst te verbouwen…. Op foto’s 38 t/m 41 zie je een “kunstenaar”, die met behulp van spuitbussen verf, stukjes karton en stukjes papier in no-time heel aparte kunstwerken maakte. Uiteraard bleef ons zo’n kunstwerkje aan de vingers hangen, terwijl we op Bonaire niet eens meer een vrij stukje muur hebben om het op te hangen.

Bij de filmpjes zie je enkele leuke filmpjes van Dallas World Aquarium, en van de spuitbussen-kunstenaar, het is natuurlijk geen echte kunst, maar wie weet, wordt deze man ná zijn dood net zo beroemd als Carel Appel, of Herman Brood.

We kwamen aan bij de stalling voor de camper, die we via internet gereserveerd hadden. De barsten in de voorruit waren inmiddels aanzienlijk langer geworden, maar de ruit bleef er nog in zitten. Het werd hoog tijd dat we bij de fabriek in Alabama zouden komen voor de 2-jaars garantie. Dat zou nog moeten wachten tot in maart 2012. De camper zou die 4 maanden onder dak staan, in een stalling die aan 3 kanten afgesloten was, alleen een zijde was open. De Smart werd in een aparte garage gestald, en de mensen die die stalling beheerden, Cathy en Karl Grimes, waren buitengewoon vriendelijk en behulpzaam. We lieten de Smart en de camper met een vertrouwd gevoel achter in Tomball, (bij Houston) in Texas, ze waren zo vriendelijk om ons naar het vliegveld in Houston te brengen, voor een toestel rechtstreeks naar Bonaire.

BONAIRE, HERE WE COME !

©Carmelita & Harrie, 2012-03-12.