Verslag 78, Colorado (deel 2)

Verslag 78: Colorado (deel 2)

Nog steeds vanuit Central City gingen we een bezoekje afleggen aan Denver, de hoofdstad van de staat Colorado. De stad heeft zichzelf de troetelnaam “One Mile City”gegeven, omdat de stad zo rond een mijl boven zeenivo ligt ( 1.600 meter). Denver ligt dan ook aan de voet van de Rocky Mountains, de bergketen die vanaf Canada door geheel de USA tot aan Mexico in het zuiden loopt. Eigenlijk loopt die bergrug helemaal via midden-Amerika tot in het zuiden van Zuid-Amerika door. Het hoogste punt van de Rocky Mountains is de Mount Elbert met 4401 meter, en ligt ook in de staat Colorado. (Ter vergelijking het hoogste punt in West- Europa is de Mont Blanc (4810 meter); de hoogste berg op de hele wereld is de Mount Everest op de grens van China en Nepal met 8.848 meter, dus toch nog wel twee keer zo hoog !) Wij zijn niet op die hoogste piek geweest, (omdat je daar niet met de auto kunt komen, zo sportief zijn we nou ook weer niet.) Maar met het autotje zijn we wel tot op ongeveer 4.200 meter geweest, (Mount Evans). Zie daarvoor het vorige verslag. En met de tandradbaan tot op 4.300 meter (Pikes Peak). (Dit verslag).

Goed, dan is een stad als Denver met 1600 meter natuurlijk “een fluitje van een cent”. Denver was een moderne, grote stad, met de nodige “wolkenkrabbers”, alemaal uit staal en (spiegel-)glas. Op zich een mooie frisse, schone stad (de zuivere lucht op die grote hoogte werkt natuurlijk ook mee). Maar verder weinig interessant. Een paar leuke foto’s : op foto 05. zie je de spiegeling van omringende gebouwen in zo’n spiegelende wolkenkrabber, best apart. Foto 06. Ook in Denver een World Trade Center; deze staat nog fier overeind. Dat kun je niet zeggen van het World Trade Center in New York City. Foto 09.: Veel reklame werd gemaakt voor Larimer Street, volgens de omschrijvingen een oude winkelstraat vol met oude winkeltjes met antiek, sjieke boetiekjes met designer-spullen, en leuke restaurantjes. Mijn vertaling van deze omschrijving is: een nieuwe winkelstraat met oud gemaakte nieuwe winkeltjes met oude spulletjes/rommel, boetiekjes met veel te dure kitsch, en restaurantjes die veel te kleine porties van zogenaamde Nouvelle Cuisine voor veel te hoge prijzen verkopen. Was toch wel leuk, maar “What is in a name?” Verder gingen we in Denver nog naar de U.S. Mint, waar per dag maar liefst 50.000.000 munten geslagen worden. Helaas konden we niet meer mee met een ekskursie, je had van-te-voren moeten reserveren. Wisten wij veel?
Op foto 10. kun je goed zien de dreigende luchten van het naderende koufront. We schrijven 3 oktober.
In het plaatsje Central City, waar we vlakbij kampeerden, werd met grote spandoeken reklame gemaakt voor een “Streetscape Project”. “Come and see the beautification “ ! Behalve veel overlast was er van die verfraaiing eigenlijk alleen maar één grote modderbak te zien.
We besloten naar een zuidelijker gebied in Colorado te gaan om nog een ander stukje van de Rocky Mountains te bekijken. Colorado Springs en Manitou Springs. We kampeerden op een mooie camping in Colorado Springs. Vandaaruit wat tochtjes in dit zeer toeristische gebied gemaakt, waar we een winkel aantroffen met een werkelijk ongekend assortiment aan accessoires om van hasj te genieten. De sortering was vele malen groter dan in welke winkel dan ook in Amsterdam. Hasj is in principe verboden in de USA, dus ook in deze speciaal-winkel, (behalve voor zogenaamd medicinaal gebruik, waar dan ook ruimschoots misbruik van wordt gemaakt), maar de pijpjes, stoofjes en waterpijpen mogen wel vrijuit verkocht worden (hoezo hypocriet?). Op foto 16 zie je een paar van de meest hi-tech pijpjes die er te koop waren. Ook de winkelier was uitermate vriendelijk, en wist er echt veel van. Alhoewel hij bleef beweren dat hij nog nooit hasj gebruikt had (??).
En dan natuurlijk naar de hoogste piek in de Rockies, waar je met “openbaar vervoer” kunt komen. De Pikes Peak. Met een tandradtreintje ga je van 2.000 meter boven zeenivo naar 4.300 meter. Onderweg passeer je 4 verschillende klimaatzones. De tandradbaan is van een oorspronkelijk Zwitsers patent, en de bouw begon in 1891. De tocht duurt ongeveer 5 kwartier (enkele reis). De treinstellen worden tegenwoordig in de USA gemaakt. Het gehele jaar door wordt er gereden, en er is zelfs een speciale sneeuwruim-trein, die naar boven gaat als er sneeuw op de baan ligt. Er kan soms 2 meter sneeuw in een nacht vallen! Die sneeuwploeg-trein is fascinerend. Voorop zitten grote ronddraaiende messen, die de sneeuw afsnijden, de plakjes worden dan verpulverd en door grote ventilatoren naar de zijkant geblazen. De ronddraaiende messen gaan eerst naar achteren, ongeveer 30 cm. Dan rijdt de hele sneeuwploeg-trein die 30 cm weer omhoog, en stopt. De messen graven zich dan een weg in de sneeuw, waarna het hele circus weer opnieuw begint. Soms, wanneer er echt heel veel sneeuw is gevallen, gaat er een ploeg met enorme kettingzagen die trein vooraf, om de sneeuw voor te bewerken. We hebben het helaas (of gelukkig maar) niet gezien, het moet een spektakulair schouwspel zijn. We hebben wel een indruk gekregen hoe bar de omstandigheden daar zijn, want de winter was op komst. Bij het basis-station was het nog (+)25 grdC, onderweg begon het te sneeuwen, (een beetje maar), en boven was het -15 grdC. En dat alles in 5 kwartier…… Van het treintje vlucht je dan in noodgang naar het restaurant op die top, waar het lekker warm was, en je na een lange tijd in de rij gestaan te hebben, je plasje kwijt kon, en een hamburger kon bemachtigen, voor je weer naar beneden kon (mocht).
De volgende dag had het koude-front ons dus inderdaad ingehaald, en lag er niet alleen op die grote hoogte sneeuw, maar ook op lagere hoogte. Als de winter écht ingevallen was, dan hadden we nog leuk in de problemen kunnen zitten, maar na een dag flinke sneeuw, was het de volgende dag weer wat warmer, en gingen we weg uit de Rockies, op weg naar Texas, waar we de camper zouden stallen, en het vliegtuig naar Bonaire zouden pakken.

Gezien de vele verslagen en foto’s en films is het onnodig om te zeggen dat we de Rocky Mountains geweldig mooi en indrukwekkend vonden. We zijn er veel langer gebleven dan we gepland hadden, en we hebben ons voorgenomen volgend jaar, als we in het voorjaar weer naar het Noorden gaan, nogmaals de Rockies in te gaan, maar dan vanaf het westen. Nu moesten we afscheid nemen, en de Rockies verlaten, hoofdzakelijk vanwege het dreigende slechte weer, dat er aan zat te komen. Eerst weer oostwaarts, naar Kansas. Daarover volgende keer meer.

Kijk ook even naar de filmpjes, Filmpje 1.: Bjoetie als volleerd surfer, staande op het dashboard, trotseerde alle rempartijen en bochten. (nou ja, bijna alle). Filmpje 2.: geeft weer aan een volgend probleem met de camper, de kachel wil niet starten. Hij probeert 6 keer achter mekaar te starten, geeft dan de moed op en gaat definitief in vergrendeling. Gelukkig is er nog een tweede kachel in dat ding (Amerikanen denken ook werkelijk aan álles, zou je denken, maar het zou beter zijn om er een kachel in te zetten, die het wél blijft doen…….) Zodra we van de break op Bonaire terugkomen, moeten we toch naar de fabriek van de camper, en zetten we de niet werkende kachel als nr. 29. op het “to-do”-lijstje. Filmpje 4. en 7. geeft een idee van de sneeuwbuien waar we in zaten. Op filmpje 6. krijg je een indruk van die veelgeroemde weather-radio, die ons werkelijk perfekt waarschuwde voor de naderende sneeuwbuien. En op filmpje 9. zie je hoe ik een van de speeltjes van Bjoetie moet voorzien van nieuwe batterijen, onderwijl heftig aangemoedigd door Bjoetie, die na de reparatie meteen met haar speeltje aan de haal gaat.

©Carmelita & Harrie, 2012-02-17