Verslag 72: De Devils Tower in Wyoming.

Verslag 72: De Devils Tower in Wyoming.

Op verzoek van een van onze trouwe lezers, heb ik de lay-out van deze site weer teruggebracht van paars met gele letters (vonden we toch wel heel erg mooi…..) naar wit met zwarte letters. Maar de vreemde (Amerikaanse) wit met blauwe sterren die daarbij tevoorschijn kwamen was ook al niet zo’n sukses, dus ik ga proberen weer een min-of-meer wit met zwarte lay-out terug te vinden.

We gingen zuidelijker, van North Dakota, naar South Dakota, en zoals gebruikelijk gingen we, zodra we een nieuw staat binnenkwamen bij een Tourist Information langs, om gewapend met een hele stapel folders, weer naar buiten te komen. Deze folders brachten ons op het idee om even Wyoming in te gaan, waar een heel aparte rots al vele eeuwen op ons lag te wachten, om bekeken te worden, de Devils Tower. Op de weg ernaartoe kwamen we in een klein plaatsje, Aladdin, een meer dan honderd jaar oud dorpswinkeltje tegen, dat waarschijnlijk in al die tijd onveranderd was gebleven. Alleen de vrouw in de winkel was een kleindochter van de oorspronkelijke eigenaresse. Er was ook nog nooit enig onderhoud verricht, zo te zien, niet aan de winkel en niet aan de eigenaresse. Ongelooflijk hoeveel troep er op een dergelijk klein oppervlak verkocht werd.
De Devils Tower werd voor het grote publiek bekend door de film “Close Encounters of the Third Kind”, een van de kassuccessen van Steven Spielberg. Het is ook een heel raar buitenwerelds ding. Vanaf grote afstand steekt de “toren” boven het vlakke land uit. Ongeveer 50 miljoen jaar geleden (er kan een paar jaartjes aan ontbreken) is het onstaan ONDER de grond, als magma, lava, dat onder de grond stolde, waardoor de typische kolommen, waar het blok uit is opgebouwd ontstonden. Later verweerde de zachtere aarde er rond omheen, en spoelde weg, waardoor het lavablok bleef staan, als een 366 meter hoog monument van een lang vervlogen verleden. De doorsnede onder aan de basis is zo’n 330 meter. De naam is overigens door Indianen eraan gegeven, die dat als een heilige plaats zien. Tegenwoordig is het een sport voor bergbeklimmers, alhoewel de beheerders van het park heel strenge regels hebben, om te voorkomen dat er te veel ongelukken gebeuren. (Boven een bepaalde windsnelheid mag er niet geklommen worden, enzovoort). Wij hadden trouwens echt geen behoefte om dat ding te beklimmen. Uiteraard is er een park omheen gelegd, zodat er entree geheven kan worden, (het National Monument Wyoming), met een giftshop met een gigantische verzameling prullaria (uiteraard “Made in China”). Maar de toren is waar het om ging, en die is inderdaad zeer indrukwekkend. Het was uiteraard weer president Theodore Roosevelt, die dit park, het eerste National Monument in de USA die status gaf. Die man had echt gevoel voor de natuur, al meer dan 100 jaar geleden. (Er bestaan in de USA op het moment bijna 400 nationale parken !!!)
In het park zaten ook weer een heleboel prairie-dogs, die zich gewillig lieten fotograferen. Bjoetie wilde maar wat graag de auto uit, om met ze te spelen, eindelijk beestjes van eigen formaat. (Ja, dat lawaai op het filmpje is echt geblaf. Zo noemen ze dat ook bij Chihuahua’s.) uiteraard mocht ze niet naar buiten, die prairie-dogs kunnen gemeen bijten, en in de verlaten gangenstelsels zitten nu ratelslangen en “Black Widow”-spinnen, daar blijf je ook maar beter uit de buurt.
Terug naar South Dakota, maar daarover volgende keer meer. Eerst moet ik de bijna 2000 foto’s die we daar gemaakt hebben terugbrengen tot ongeveer 50 a 60, en dat is een hele klus, want ze zijn allemaal heel erg mooi….

©Carmelita & Harrie, 2011-10-14.