Verslag 71: North Dakota, Theodore Roosevelt N.P.
Door: HarCar
Blijf op de hoogte en volg Carmelita & Harrie
20 September 2011 | Verenigde Staten, Medora
Verslag 71: North Dakota, het Theodore Roosevelt National Park.
Na zorgvuldige bestudering van alle beschikbare weersberichten (en dat zijn er nogal wat, hier in de USA), besloten we toch nog verder noordelijk te gaan, North Dakota in.
North Dakota ligt tegen de Canadese grens, en het was al eind september, dan begint het daar al aardig kouder te worden. De verwachtigen waren positief, er was geen regen- (sneeuw-)buitje op komst. We gingen meteen door naar het Theodeore Roosevelt National Park, dat in 1947 gesticht is door President Truman, ter nagedachtenis aan President Roosevelt, een van de grote presidenten van de USA, die in 1901 president werd. Van oorsprong een bison-jager, kreeg hij tijdens zijn presidentschap steeds meer gevoel voor natuurbehoud, en legde hij de basis voor veel nationale parken door heel de USA. Dank zij zijn werkzaamheden zijn er nu zoveel stukken natuur behouden gebleven. Het Theodore Roosevelt National Park bestaat uit twee gedeelten (North Unit en South Unit), die wel 75 mijl uit elkaar liggen. De North Unit is wat ruiger, en minder bezocht. Maar daar liggen die heel bijzondere paddestoelvormige rotsformaties, die wij wel heel graag wilden zien, als grote champignon-liefhebbers.
Eerst de south-unit, waar we die heel aparte Prairie Dogs zagen, die wel wat op de stokstaartjes lijken, waar we altijd in de dierentuin naar staan te staren. Ze leven in grote groepen in zanderige graslandschappen, en bouwen onder de grond hele burchten, met allerlei ontsnappingsgangen, en ook valse gangen, om indringers op een verkeerd spoor te zetten. Er moet onder de grond een hele stad bestaan. Nadat de bison, mede door de naamgever van het park, vrijwel uitgeroeid was, is hij nu weer terug aan het komen, zodanig dat in sommige parken zijn hoeveelheden moeten worden “gereguleerd”, (een net woord voor afschieten). Hierover later meer. Het zijn indrukwekkende beesten. Voor de rest staat dit verslag vol met foto’s van bergjes en nog meer bergjes. We waren zeer onder de indruk van deze bergjes, en dan moest het allergrootste deel van de Rocky Mountains nog komen.
In Medora, een klein plaatsje bij de ingang van de South Unit, en vlakbij onze camping, “genoten” we van een drop-ijsje. (Foto 38.) Nou, trap er maar niet in, we hebben het ijsje allebei stiekum weggegooid.
Onderweg naar de North Unit zagen we de eerste Ja-Knikkers, (Foto 39), waarmee olie omhoog gebracht wordt. De USA heeft eigenlijk best veel olie binnen hun grenzen, maar daardoor (???) gebruiken ze ook heel veel olie, en moet er een heleboel van dat zwarte goud geimporteerd worden. We zagen al aardig wat van die Ja-knikkers, maar vrijwel de helft stond stil. Niemand kon me antwoord geven waarom. Maar ik vond dat wel vreemd, ze kunnen die olie zo goed gebruiken. Overigens kennen wij die Ja-Knikkers in Nederland ook, met name in Drenthe. Het is heel simpele techniek, behoorlijk onderhouds-vriendelijk, ik snap niet waarom ze niet draaiende gehouden worden.
De North Unit was inderdaad veel verlatener, het laatste stukje konden we niet rijden, omdat de wegen na heftige regenval in de zomer ernstig waren beschadigd, en dus afgesloten (foto 53). De champignons waren heel bijzonder, alhoewel niet giftig toch niet eetbaar. We kwamen een eenzaam kuierende bison tegen, die zo nadrukkelijk de weg opeiste, dat we maar de berm inreden. Kijk ook even naar de filmpjes.
Eigenlijk was het Roosevelt Park het enige dat we van North Dakota grondig gezien hebben, maar het was heel bijzonder, geweldig mooi.
Op weg naar het zuiden, om de kou voor te blijven. Van North Dakota weer naar South Dakota. Overal kom je trouwens oude goudmijnen tegen, die allang geen goud meer opleveren, behalve dan van de toeristen, die in de val gelokt worden. (Foto 64.) In South Dakota (en Colorado) lagen een heleboel bezienswaardigheden (niet alleen bergjes) op ons te wachten, daarover meer volgende keer.
© Carmelita en Harrie, 2011-10-08
Na zorgvuldige bestudering van alle beschikbare weersberichten (en dat zijn er nogal wat, hier in de USA), besloten we toch nog verder noordelijk te gaan, North Dakota in.
North Dakota ligt tegen de Canadese grens, en het was al eind september, dan begint het daar al aardig kouder te worden. De verwachtigen waren positief, er was geen regen- (sneeuw-)buitje op komst. We gingen meteen door naar het Theodeore Roosevelt National Park, dat in 1947 gesticht is door President Truman, ter nagedachtenis aan President Roosevelt, een van de grote presidenten van de USA, die in 1901 president werd. Van oorsprong een bison-jager, kreeg hij tijdens zijn presidentschap steeds meer gevoel voor natuurbehoud, en legde hij de basis voor veel nationale parken door heel de USA. Dank zij zijn werkzaamheden zijn er nu zoveel stukken natuur behouden gebleven. Het Theodore Roosevelt National Park bestaat uit twee gedeelten (North Unit en South Unit), die wel 75 mijl uit elkaar liggen. De North Unit is wat ruiger, en minder bezocht. Maar daar liggen die heel bijzondere paddestoelvormige rotsformaties, die wij wel heel graag wilden zien, als grote champignon-liefhebbers.
Eerst de south-unit, waar we die heel aparte Prairie Dogs zagen, die wel wat op de stokstaartjes lijken, waar we altijd in de dierentuin naar staan te staren. Ze leven in grote groepen in zanderige graslandschappen, en bouwen onder de grond hele burchten, met allerlei ontsnappingsgangen, en ook valse gangen, om indringers op een verkeerd spoor te zetten. Er moet onder de grond een hele stad bestaan. Nadat de bison, mede door de naamgever van het park, vrijwel uitgeroeid was, is hij nu weer terug aan het komen, zodanig dat in sommige parken zijn hoeveelheden moeten worden “gereguleerd”, (een net woord voor afschieten). Hierover later meer. Het zijn indrukwekkende beesten. Voor de rest staat dit verslag vol met foto’s van bergjes en nog meer bergjes. We waren zeer onder de indruk van deze bergjes, en dan moest het allergrootste deel van de Rocky Mountains nog komen.
In Medora, een klein plaatsje bij de ingang van de South Unit, en vlakbij onze camping, “genoten” we van een drop-ijsje. (Foto 38.) Nou, trap er maar niet in, we hebben het ijsje allebei stiekum weggegooid.
Onderweg naar de North Unit zagen we de eerste Ja-Knikkers, (Foto 39), waarmee olie omhoog gebracht wordt. De USA heeft eigenlijk best veel olie binnen hun grenzen, maar daardoor (???) gebruiken ze ook heel veel olie, en moet er een heleboel van dat zwarte goud geimporteerd worden. We zagen al aardig wat van die Ja-knikkers, maar vrijwel de helft stond stil. Niemand kon me antwoord geven waarom. Maar ik vond dat wel vreemd, ze kunnen die olie zo goed gebruiken. Overigens kennen wij die Ja-Knikkers in Nederland ook, met name in Drenthe. Het is heel simpele techniek, behoorlijk onderhouds-vriendelijk, ik snap niet waarom ze niet draaiende gehouden worden.
De North Unit was inderdaad veel verlatener, het laatste stukje konden we niet rijden, omdat de wegen na heftige regenval in de zomer ernstig waren beschadigd, en dus afgesloten (foto 53). De champignons waren heel bijzonder, alhoewel niet giftig toch niet eetbaar. We kwamen een eenzaam kuierende bison tegen, die zo nadrukkelijk de weg opeiste, dat we maar de berm inreden. Kijk ook even naar de filmpjes.
Eigenlijk was het Roosevelt Park het enige dat we van North Dakota grondig gezien hebben, maar het was heel bijzonder, geweldig mooi.
Op weg naar het zuiden, om de kou voor te blijven. Van North Dakota weer naar South Dakota. Overal kom je trouwens oude goudmijnen tegen, die allang geen goud meer opleveren, behalve dan van de toeristen, die in de val gelokt worden. (Foto 64.) In South Dakota (en Colorado) lagen een heleboel bezienswaardigheden (niet alleen bergjes) op ons te wachten, daarover meer volgende keer.
© Carmelita en Harrie, 2011-10-08
-
09 Oktober 2011 - 10:33
Klaasje:
de foto's zijn prachtig, de bisons zijn imposant, groetjes uit Drenthe in de herfst. -
09 Oktober 2011 - 12:24
Nathalie:
Vul hier je reactie in...
Interesting pictures and commentary. You are now seeing part of our country that George and I have never seen. "Happy trails to you, until we meet again," (old Roy Rogers TV show theme song).
My eyes thank you for returning to black and white.
Nathalie
-
09 Oktober 2011 - 15:05
Debby Nico:
wat een mooie ver gezichten ,die diertjes doen mij denken aan knabbel en babbel.
die bisons zijn prachtig om te zien. groetjes deb en nic
-
10 Oktober 2011 - 03:45
Marga De Hoog:
Wat een schitterend landschap, heel mooi op de foto gezet. En jullie boffen wel met het weer zeg, want dat is toch wel eens anders geweest. Wat wordt het nu, welke plaatsen zijn nu aan de beurt ? En gaan jullie nog meer van de Rocky mountains bekijken ? En uit wat voor materie bestaan die paddenstoelen, zijn het steenformaties of zachter materiaal ? Veel reisgenot en blijf ons s.v.p verrassen met zulke mooie foto's. Groetjes Marga.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
