Verslag 70: Van Michigan naar de Dakota’s.

Verslag 70: Van Michigan naar de Dakota’s.

Maak je geen zorgen, we leven nog en alles is prima in orde, we hebben het gewoon druk gehad met allerlei mooie dingen zien. De verslagen komen nog wel.

Allereerst bij foto 01. Deze hoort eigenlijk nog bij het vorige verslag. Bjoetie wordt altijd heel nerveus, als we met koffers bezig zijn, ze sprint op-en-neer door het huis, maar heeft het nu gevonden, ze gaat gewoon in de koffer zitten, zodat ze er zeker van is, dat we haar niet kunnen vergeten. Soms zelfs verstopt ze zich onder de kleren in de koffer. Wees maar niet bang, we vergeten je heus niet…..
Ook bij het vorige verslag de video. We vlogen onderweg van Atlanta naar Flint in Michigan door een groot en heftig onweer heen. Of eigenlijk, we vlogen eroverheen. Dat was heel beangstigend, maar ook mooi. Het flitste aan alle kanten om ons heen. Het filmpje geeft in de verste verte niet aan hoe heftig het werkelijk was. Fascinerend.

Op foto 02. kun je zien welke stukken van de USA we tot op heden (in anderhalf jaar) al “gedaan” hebben. We hebben van de 50 staten ongeveer 25 stuks gehad, maar de mooiste en grootste moeten nog komen. Zwarte inkt is wat we gedaan hebben, paarse inkt geeft aan de plannen voor de komende weken. De camper heeft sinds twee grote service-beurten in januari en februari uitstekend gefunktioneerd, en ons op wat kleine dingen na, niet meer in de steek gelaten.
Ik heb in het vorige verslag al verteld dat we erop gerekend hadden dat we bij de douane-kontrole slechts een maand toegang zouden krijgen tot de USA, maar dat we totaal onverwacht toch 6 maanden mogen blijven. Een enorme meevaller! Dit gedeelte van reis stond onder goed gesternte, eigenlijk liep alles van een leien dakje. Omdat we laat in Flint aankwamen, hadden we daar een hotelletje voor een nacht gehuurd, en kwam Ken ons de volgende ochtend ophalen. De camper stond keurig achter de schuur van Kenny en Kathy geparkeerd, (foto 03.). Ken had regelmatig een kontrole gedaan, en alles was picco-bello in orde. De coach had de passerende hittegolven en enorme regenbuien goed doorstaan. Hij startte na enkele maanden stilstand als een zonnetje, en stond te trappelen van ongeduld om verder te gaan, net als zijn baasjes, trouwens. We hadden hem netjes op steunplaatjes gezet, maar die hadden de drassige bodem, en het enorme gewicht niet doorstaan (zie foto 04.) Nog een paar dagen bij Ken, Kathy en Kenny, die heel gezellig waren, (Bjoetie kon het uitstekend met de jonge poesjes vinden, die op de boerderij rondscharrelden) gingen we weer op pad.
Het eerste was een lange tocht van enkele dagen van oost naar west, om vandaar naar het zuiden af te zakken voor winter. Die tocht ging door de staten Michigan, Indiana, Illinois, Iowa naar South Dakota. Op foto 07 zie je de tocht die we voor de boeg hadden. Stukken daarvan hadden we al gereden, en verder was er weinig interessants te zien of te vertellen. Alleen Galena (helemaal in het Westen van Illinois) was erg leuk, dit stadje was vroeger een mijnstadje geweest, met allerlei loodmijnen in de buurt, die niet meer in gebruik zijn. Nu is het een gezellig toeristenstadje/dorpje, met allerlei leuke dingen om te bezoeken. De foto’s (08 t/m 14) spreken voor zich.
Verder door Iowa met enorme velden koren, graan, mais, zonnebloemen. Zo groot, dat je het einde ervan soms niet kunt zien. (foto 15 t/m 19). We hadden een leuke mooie camping uitgezocht in een natuurreservaat, maar toen we daar aankwamen werd ons vriendelijk te kennen gegeven dat die camping alleen maar was voor mensen met paarden, die behalve een caravan ook nog een paardentrailer meesleepten, en daar onderling met die dieren bezig waren. Mijn opmerking dat we honderden paarden onder de motorkap hadden hielp ook al niet. We moetsen een andere camping zoeken. (foto 20 en 21.)
De eerste plaats die we aandeden nadat we in South Dakota waren aangekomen was Mitchell, daar staat het enige Corn-Palace ter wereld. (Foto’s 27 t/m 43). Het is eigenlijk een grote schouwburg, waar allerlei plaatselijke aktiviteiten plaatsvinden (we misten net enkele bekende country-artiesten, die een week eerder daar hadden opgetreden) Dat gebouw is van binnen en buiten versierd met grote afbeeldingen, die geheel gemaakt zijn van mais. Plaatselijke artiesten maken de ontwerpen, en tekenen ze uit op gigantische borden, die dan door vrijwilligers met maiskolven ingevuld worden (gespijkerd). De taferelen worden elk jaar veranderd. Mitchell noemt zichzelf the Corn-Capital of the World. Och ja, dat Corn-Palace was wel fascinerend. Maar voor de rest was er in het stadje weinig te beleven.
Onze Smart is nog steeds een zeer weinig gezien autotje. Iedereen wil er van alles over weten (is it electrical, where is the engine, what mileage do you make, enzovoort). Ook leuke reakties krijg je zo af-en-toe (zie foto 40), maar ook medelijdende blikken worden je toegeworpen. En heel vaak wordt er stiekum een fototje gemaakt.

Van South Dakota verder naar het noorden, naar North Dakota, en het is de bedoeling van daaruit verder westelijk te gaan de Rocky Mountains in. North Dakota ligt helemaal in het noorden van de USA, tegen de Canadese grens, en we namen een behoorlijk risicovolle beslissing om zo laat in het seizoen (september) nog zo noordelijk te gaan. Van noord- naar zuid-USA wordt dat middengedeelte de Prairies genoemd, en het zijn inderdaad enorme vlaktes, licht glooiend, waar veel koeien gehouden geworden. Het is echt het land van de cowboys. Daar lopen de meeste mannen nog met echte cowboy-hoeden stoer te doen, alleen de paarden zijn vervangen door enorme SUV’s. We beginnen in het “Wilde Westen” te komen….. Op de foto’s 44 t/m 55 krijg je een leuke indruk van die Prairies. Uiteindelijk hebben we uitstekend weer gehad, best heel warm, en in ieder geval zonder regen. ’s Nachts kan het weel behoorlijk afkoelen. Ook hebben we nog kennisgemaakt met een van de unieke weersgebeurtenissen die ze hier kennen. In een dag daalde de temperatuur meer dan 40 grd. C. In één dag!

Vlak voor we North Dakota inreden was er weer een probleem met de voorruit van de camper. We reden vanaf een parkeerplaats de grote weg op, en daar gingen we met een voorwiel door een kuiltje, en ja hoor, een barst in de voorruit. Gelukkig op een nogal onopvallende plaats, en na overleg met een camper-werkplaats, besloten we ermee door te rijden tot de volgende servicebeurt, die begin volgend jaar gepland staat, na onze winterbreak. En uiteindelijk, het wondermiddel van de Amerikanen, Duct-tape, hield de ruit bij mekaar. Hopen dat we er onderweg geen grote problemen mee gaan krijgen, en dat de barsten niet verder gaan lopen.
We reden North-Dakota in, onderweg naar de Rocky Mountains….. Daarover meer in het volgende verslag.

©Carmelita & Harrie, 2011-10-02