Verslag 69: Break op Bonaire&NL, zomer 2011, dl.2

Verslag 69: Break op Bonaire en Nederland, zomer 2011, deel 2.

Allereerst nog een aanvulling bij foto 39 van het vorige verslag “Onze stroomvoorziening”. Behalve de windgeneratoren is er ook een auto te zien aan de waterkant. Hier hoort een verhaal bij. De eigenaresse wilde zelfmoord plegen, en reed met haar auto de zee in. Ze had pech (?), ze werd gered. De auto spoelde later aan op de kust, en ligt daar voorlopig nog wel even.

Onze gasten kregen ook nog de kans om een kennismakingsduik te maken vanaf ons eigen strandje, onder leiding van divemaster Robbie, een van de beste van het eiland. Rono, de oudste zoon van Carmelita moest helaas vervroegd terug naar Nederland, zodat we alweer naar het airport gingen, nu om hem uit te zwaaien. De anderen bleven langer en genoten van alle goeds dat Bonaire te bieden heeft. En niet alleen Bonaire. De drie wilde meiden, (Mary, Angelique en Carmelita) gingen nog een paar dagen naar Curacao, om de roots van Carmelita en Angelique op te zoeken, en ook Adelijn, het jongere zusje van Carmelita, te ontmoeten.
Op Bonaire werd nog de tour rond de zuidpunt gedaan, inklusief rode slavenhutjes, de zoutbergen van de Salt Company, de vuurtoren (zie foto 18,) (voor de duidelijkheid, de vuurtoren staat links op de foto, Angelique staat in het midden,) en strandplezier op Sorobon Beach, waar je heel goed kunt windsurfen. Op Sorobon liepen ze allemaal ernstige zonnebrand op. Tenslotte nog een bezoek aan de kinderboerderij, Klein Bonaire, een boottochtje met de enige echte Captain Aad, en een proefrit op een stel pony’s door Anthony en Solaika.

De 5 weken waren zo voorbij, en we gingen met z’n allen naar Nederland, de gasten naar school of aan het werk, en wij moesten in 11 dagen een gigantisch programma afwerken, leuke maar ook minder leuke zaken. We zagen onze Nederlandse camper weer eens (foto 48+49), die APK-gekeurd moest worden, en dan zie je meteen hoe ontzettend klein dat ding is vergeleken met de camper waar we in de USA mee reizen, (toch is dat ding naar nederlandse begrippen best wel groot…., alles is relatief.) We moesten in die 11 dagen zo’n 25 afspraken nakomen, waarvan er bijna 20 gelukt zijn. O.a. het nieuwe huis van Ruth&Rudi bezocht, waar ze apetrots op zijn, en dat mag ook wel, in het hartje van Nijmegen (foto 50). Ook nog twee vrienden bezocht, die ernstig ziek zijn, o.a. Kees, die al zo’n 45 jaar mijn beste vriend is, hij gaf een groot feest, een beetje met het idee dat het wellicht het laatste feest is dat hij kon geven. Dat soort achtergrond maakt zo’n feest altijd moeilijk om ten volle van te genieten. Hoe dan ook, Kees en zijn familie hebben er wel met volle teugen van genoten. En dat was natuurlijk het belangrijkst. Leuk was ook dat er twee vrienden uit onze gezamenlijke studententijd waren (Eelco en Leo), die ik wellicht al 40 jaar niet meer gezien had. Een andere vriend, (Will), die ook al ernstige gezondheidsproblemen heeft, bezochten we ook; al met al vlogen de 11 dagen in Nederland om. Nog een kiekje van het strandmeer dat op het bungalowpark ligt (foto 55), waar ons mini-huisje in nederland staat, om te laten zien hoe druk dat strand is wanneer het ’t bekende nederlandse weer is in Augustus: koud, nat en waardeloos. Op zo’n manier kan zo’n recreatiecentrum, die het toch hoofdzakelijk moet hebben van die paar weken in Juli en Augustus, natuurlijk nooit uit de kosten komen.

Daarna nog een weekje op Bonaire, waar de volgende verrassing ons wachtte: de flatscreen-TV gaf de geest, ’t is net of alles kapot ging deze keer.

En toen weer naar de USA. We waren zeer benieuwd hoe het zou aflopen met het inreisvisum. Bij diverse grenspassages hadden we daar al de nodige opmerkingen over gehad, nu zouden we erachter komen hoe het nou werkelijk was.
Toen we vorig jaar aan de USA-trip begonnen, vroegen we een (multiple-entry-) visum in Amsterdam aan voor 10 jaar, en dachten daarmee ons reisplan te kunnen realiseren. Afgelopen januari bleek al, dat de douane-beambten je nog eens screenen, en kunnen besluiten je slechts voor een beperkte termijn toe te laten. Toen bleek dat je maximaal 6 maanden achter mekaar in de USA mocht verblijven. Bij de grensovergang tussen Canada en de USA in Juni dit jaar werd dat verder aangescherpt, je mocht slechts 6 maanden per jaar in de USA blijven, en het werd niet duidelijk of dat per kalenderjaar of voor het afgelopen jaar geldt. Uit het begeleidend kommentaar van de douane-beambten leek het, dat als je een “goed verhaal” had, je wellicht toch langer kon blijven, dan moest je in ieder geval aantonen dat je niet voornemens was in de USA te gaan wonen, en voldoende middelen van bestaan had om die periode te kunnen uitzingen. (En nog een aantal voorwaarden). Al met al, die zes maanden is, voorzover wij begrepen wel een regel, maar er zijn uitzonderingen mogelijk.
Vorig jaar zijn we zo’n 7 maanden (zonder problemen) in de USA geweest, dit jaar hadden we er al 5 maanden opzitten. Met een beetje pech zouden we nog een maand krijgen voor dit kalenderjaar. Dat zou dan net genoeg zijn om de kampeerwagen vanuit het noordelijke Michigan (waar soms meters sneeuw kan vallen) naar het Zuiden te rijden, om hem daar te laten overwinteren, zodat we volgend jaar met de tour verder konden gaan.
Wetende dat we in principe maar 1 maand toestemming zouden krijgen, en gewapend met allerlei bewijzen dat we niet in de USA wilden gaan wonen, en voldoende geld hadden, gingen we naar de douane-beambte, en vroegen 2 maanden aan. We wilden toch eind oktober weer naar Bonaire, i.v.m. een trouwerij.
De douanebeambte keek niet op of om van die twee maanden, en gaf het stempel in ons paspoort. Wij blij, en gingen verder door de douane-kontroles. Pas later zagen we dat in het paspoort een stempel staat dat ons zelfs 6 maanden toestaat. Vraag mij niet hoe dat kan. Maar we waren er wel heel blij mee.

Die hele douane-toestand gebeurde overigens op onze overstap-luchthaven, in dit geval Atlanta, omdat we daar de USA binnen kwamen. We hadden daar maar 1 uur en 50 minuten om over te stappen op de vlucht naar Flint, inklusief alle douane-gedoe. We zaten lekker te wachten bij de gate die we gevonden hadden voor een vlucht naar Flint, en op de juiste tijd, totdat we erachter kwamen dat het met een andere maatschappij was, die precies op dezelfde tijd naar precies dezelfde bestemming vanaf een gate met hetzelfde nummer, vloog. We moesten rennen en de shuttle-bus nemen naar een geheel andere vertrekhal, waar we nog net de vlucht haalden. Dat gebeurt ons geen tweede keer meer……

De kampeerwagen stond netjes op ons te wachten bij Kathy, Kenny en Ken, en had alle stormen en hittegolven in goede orde doorstaan, klaar voor het volgende deel van de USA-reis. Waarover meer in het volgende verslag.

Ook nu weer zijn niet alle foto’s door ons gemaakt. Dank aan Angelique, Willem, Mary, Rono, Delvin en Kees & Sylvia.

©Carmelita&Harrie, 2011-09-08