Van Toronto (CDN) naar Michigan (USA).

Verslag 67: van Toronto (CDN) naar Michigan (USA).

Het werd tijd om weer naar Bonaire te gaan. We zouden zo’n 10 weken onze rondreis onderbreken. We hadden geregeld dat we de Coach bij Kathy en Kenny op de boerderij konden laten staan. Kathy is een zuster van Ken, die we weer van Bonaire kennen. En ook Ken was op dat moment op die boerderij in Saginaw, Michigan. Dat was een mooie oplossing, je weet dat er af-en-toe een oogje op geworpen wordt, als er zich een calamiteit voordoet (tornado of zo) kan er direkt gereageerd worden, we konden stroom krijgen zodat de koelkast en alle essentiele systemen (alarm en zo) konden blijven werken, en de accu’s geladen zouden blijven. Hij zou mooi achter een grote schuur geparkeerd worden. Prima geregeld.
Maar eerst moesten we nog van Toronto naar Saginaw rijden. Normaal is dat in een dag gepiept, maar gezien de problemen die we vorige keer aan de Canadees-Amerikaanse grens hadden, namen we voor de veiligheid er maar twee dagen voor. Gelukkig maar.
Vanuit Toronto moesten we eerst nog even de gezondheidsverklaring voor Bjoetie zien te krijgen, om haar over de grens mee te kunnen nemen, en samen met het feit dat we ons enorm verreden bij de grens kwamen we pas laat aan op de camping, vlak voor de grens. Toen we uiteindelijk opgesteld stonden was het half 8, en echt zin om nog te gaan koken hadden we niet meer. Gelukkig zagen onze (Canadese buren) ons afgepeigerd daar staan, en ze zeiden: “we hebben net gebarbequed, en nog van alles over, kom even de restjes opmaken.” En het is een heel gezellige avond geworden, toen we in de kleine uurtjes naar bed gingen. Heel vriendelijke mensen, gastvrij. Eerlijk gezegd hadden we zoiets in de USA nog nooit meegemaakt.
Volgende dag met de moed in de schoenen naar de grens. De vorige keer hadden de douanebeambtes ons enorm gekleineerd, en beroofd van vrijwel alle groente en fruit in de coach, (dit keer hadden we bewust alle voorraden geminimaliseerd), en van dat ene kleine lievelings-plantje van Carmelita, achterin de badkamer. Dit keer was (een nieuw gekocht) plantje zorgvuldig verstopt, tussen de vuile was in de wasmachine, daar zouden ze wel niet zoeken, dachten we.
Dit keer hadden ze wat anders verzonnen om ons te pesten. We werden weer apart gezet, en kregen diverse interviews. Zo kom je dan dus alleen in een hok met glazen deuren te zitten, en alle andere mensen lopen daar gewoon naar binnen starend langs. Je voelt je een echte crimineel. Die deuren konden overigens alleen maar een richting open, eenmaal binnen kon je alleen met een enorme bos sleutels, en twee visuele inspekties weer naar buiten. Het duurde enige tijd voor we door hadden wat nu het probleem was. Ze zijn niet echt mededeelzaam, en je blijft in onzekerheid zitten af te wachten wat er nu weer gaat gebeuren. Vernederend. Dit keer verdachten ze ons van het feit dat we in de USA wilden gaan wonen, omdat we al vier-en-een-halve maand achter mekaar in de USA waren geweest, en alweer naar binnen wilden. Allerlei verdekte vragen, die onze werkelijke motieven moesten onthullen. Eerlijk gezegd lag het me op de lippen om te vragen welke idioot nou werkelijk in de USA zou willen wonen, maar gelukkig kon ik me inhouden. Allerlei vragen, of we een huis hadden op Bonaire, wat voor werk ik er deed, (gepensioneerd), waarvan we leefden, hoeveel geld we hadden, wat voor werk we vroeger gedaan hadden, waarom we zo nodig drie tot vier jaar in de USA wilden reizen, hoe we de coach betaald hadden, of we al een retourticket naar Bonaire hadden, en dat wilden ze ook wel zien, (had ik nog niet afgedrukt, en stond nog in de kompjoeter, die daarvoor opgestart moest worden), enzovoort, enzovoort. We moesten van de coach naar het kantoor precies over het paadje lopen, en niet stilstaan, want dan begon er meteen weer iemand te schreeuwen.
Toen we anderhalf jaar geleden een “Multiple-entry-visum” voor tien jaar in Amsterdam aanvroegen hadden we in principe dat verhaal ook al verteld, alleen heeft toen niemand ons erop attent gemaakt dat er eigenlijk een soort regel is dat je maar maximaal 6 maanden per jaar als toerist in de USA mag verblijven. En daar werd nu op terug gegrepen. Helemaal vast staat die regel niet, je bent afhankelijk van de goede zin van de douane-beambte op het moment dat je de USA binnenkomt. Achteraf was dat ook de reden van de problemen die we eerder dit jaar gehad hadden, toen we in januari in Miami binnenkwamen. Alleen deze douaniers hadden het wat minder druk en probeerden in ieder geval uit te leggen, waarom ze zo moeilijk deden…..
Hoe dan ook, we voelden ons als criminelen behandeld. En dat is niet echt leuk…..
En dat betekent ook als we straks weer van Bonaire naar de USA gaan, (we willen dan zo’n drie-en-een halve maand blijven), we wellicht maar voor drie weken toestemming krijgen, en dan weer terug moeten. Dat wordt dan een enorm hectische toestand, want we willen de Coach niet voor de winter in het Noorden laten staan, ivm. de heftige kou en gigantische pakken sneeuw daar, zodat we in die drie weken naar het zuiden moeten rijden, een stalling voor enkele maanden zoeken, alles winterklaar maken, en dan weer terug naar Bonaire, zodat we volgend jaar pas verder kunnen. Ondertussen maakt dit allemaal de reis wel veel duurder, de afschrijving van de Coach loopt gewoon door, en een veilige stalling voor een paar maanden is ook nogal prijzig. Plus de extra vluchten die we dan moeten maken. Laten we hopen dat we bij een douanier terecht komen die ons welgezind is……. In ieder geval weten we nu wel waar ze naar vragen, en kunnen we ons daarop voorbereiden door de juiste papieren (koopakte huis en camper, vermogensspecifikatie, enz. enz.) afgedrukt bij ons te hebben. Naar de groente en fruit, en eventuele plantjes werd helemaal niet gekeken, en ook de gezondheidsverklaring voor Bjoetie hadden we nutteloos laten maken.
Zoals Asterix het al zei, “Rare jongens, die Amerikanen….”. (Of zoiets).
Overigens heeft het plantje de verbanning tijdens de overtocht tussen onze vuile was uitstekend doorstaan.

Uiteindelijk na ruim 2uur waren we weer op weg naar Saginaw, waar Kathy, Kenny en Ken (en T’ Bear, de hond van Ken) ons hartelijk stonden op te wachten. We hadden nog een paar dagen over om de coach klaar en schoon te maken voor die weken zielig alleen staan op een boerenerf. En om de koffers te pakken, we hadden natuurlijk wel 5-en-een-halve maand allerlei prullaria in de USA gekocht die mee moesten. Gelukkig is Carmelita een meester in het goochelen met de inhoud van de koffers. Als je de stapel ziet die meemoet, schiet je de moed in schoenen, dat past nooit! Maar uiteindelijk krijgt ze toch vrijwel alles erin, en blijft ook nog binnen een overgewicht van een halve kilo per koffer. Het blijft een van haar best bewaarde geheimen! Bjoetie weet inmiddels, als dat gedoe met koffers aan de gang is, dan gaan we weer vliegen. Ze zat de hele tijd boven op de bagage in de koffer, zodat we haar maar niet konden vergeten….
We hadden 4 koffers van 23,5 kg, 1 handbagage, (veel te zwaar, maar die wordt toch niet gewogen) en een tas met daarin Bjoetie.

Ondertussen nog een beetje van Saginaw en omgeving gezien, het zal jullie niet verbazen, lekker gegeten, en verwonderd gekeken naar een Christmas-shop, die het gehele jaar door open is, en uitsluitend kerstartikelen verkoopt, en neem maar aan, dat was geen klein winkeltje. Als ze iets doen in de USA, dan is het GROOT, GROTER en GROOTST.

Vliegen naar Bonaire is niet zo makkelijk vanuit de USA. Er zijn maar een paar vliegvelden, waarvandaan een keer per week een vlucht naar Bonaire gaat. Miami (Florida), Atlanta (Georgia), Charlotte (North Carolina) en Houston (Texas). Overal elders moet je een- of meer-malen overstappen, en de aansluitingen op de luchthavens zijn meestal hopeloos, of net te kort, of veeeeeel te lang. En als je een aansluiting mist, dan gaat het volgende toestel natuurlijk pas volgende week.
Na lang puzzelen hadden wij een mooie vlucht gevonden, van Flint (een kleinere luchthaven vlakbij Saginaw) naar Atlanta, een overstaptijd van iets meer dan 2 uur op Atlanta, en vandaar rechtstreeks naar Bonaire. Enige nadeel, de vlucht vertrok om 6 uur ’s ochtends van Flint, maar daarvoor in de plaats zouden we wel op een normale tijd (in de middag) op Bonaire aankomen. Zes uur ’s ochtends vliegen met de reistijd naar het airport, en wat extra tijd voor eventuele problemen met het inchecken van Bjoetie, betekende dat we om twee uur ’s nachts van huis vertrokken, we werden (heerlijk) door Kathy en Kenny gebracht. Alles verliep voorspoedig, ruim voor half-4 waren we bij de gate, (waar uiteraard nog niemand aanwezig was). Maar we konden wel al lezen dat het toestel dat we moesten hebben, net zoveel vertraging had dat we de aansluiting in Atlanta zouden missen, en wij zaten dus tegen een vertraging van een week aan te kijken…..
Maar toen de bezetting van de gate zo om half zes kwam aanzetten, bleken die al de vluchten voor ons veranderd te hebben, en we vlogen met geheel andere maatschappijen een totaal andere route. (Flint-Detroit, Detroit-Houston en Houston-Bonaire, een keer meer overstappen.) Het is wel alsof je van Amsterdam naar Maastricht gaat via Rome….. Nog een nadeel, in plaats van omstreeks vier uur in de middag, kwamen we de volgende dag pas op 6:30 uur in de ochtend aan, en hadden dus een reistijd van meer dan 28 uur achter de rug. En we hebben uren en uren op de tussenliggende luchthavens moeten wachten, op Houston zelfs bijna 12 uur…. En officieel mocht Bjoetie dus al die tijd helemaal haar hokje niet uit, maar dan kenden ze Carmelita nog niet, en Bjoetie dartelde lekker om ons heen, werd af en toe weer naar haar hokje verbannen, maar dat slechts voor zeer korte tijd……. Het is heel leuk, hoe zo’n klein hondje alom aandacht trekt, iedereen komt kijken, en soms blijven ze omkijken, daarbij strategisch geplaatste prullebakken over het hoofd ziend, wat dan weer kijkvoer voor ons oplevert….

Dat was het voorlopige einde van onze Amerika-reis, over flink wat weken gaan we weer verder, eerst even genieten van ons “eigen” eiland Dushi-Bonaire, en een tiental dagen in Nederland, waar we wat minder leuke dingen gaan doen.

©Carmelita& Harrie, 2011-07-18.