Toronto, Ontario, Canada.

Verslag 66: Toronto, Ontario, Canada.

Allereerst een opmerking van organisatorische aard. Door de struktuur van Waar.ben.jij.nu komt er bij de verslagen en de foto’s altijd de naam te staan van de stad/streek/land waar het verslag geschreven is. Omdat ik verslagen meestal schrijf langer of korter nadat we betreffende gebieden verlaten hebben, geeft dit een onduidelijke weergave. Bovendien is dit voor de “heren” van het inbrekersgilde een duidelijke aanwijzing of we wel of niet thuis zijn. Ik ga proberen Waar.ben.jij.nu een beetje voor de gek te houden, om de plek waar het verslag over gaat, ook bij de tekst en foto’s vermeld te krijgen. Ik hoop dat het lukt.


Na de indrukwekkende tocht langs de Great Lakes, (we hebben overigens maar een deel van die hele tocht gedaan,) even van de mooie natuur naar de Big City.
We waren al eens eerder hier in de buurt geweest, vorig jaar, toen we van de Niagara Falls wilden oversteken naar Canada, om Canada’s oost-kust te bezoeken. Toen was het hier een gekkenhuis, omdat er vergaderingen in Toronto waren van de G8 en G20, waar de grote wereldleiders bij elkaar kwamen om beslissingen te nemen over de economie. (En wat is er nu, na een jaar, allemaal van terecht gekomen?). Toen besloten we met een grote boog om Toronto te rijden, vanwege alle relletjes en onlusten, en waarschijnlijk was toch het hele centrum toen afgesloten. Tweede kans, en die pakten we maar. Toronto is echt een metropool. De dichtst bij het centrum gelegen camping, (Toepasselijkerwijs “Toronto-Centre” genaamd,) was nog altijd anderhalf uur rijden van het stadscentrum. Wel makkelijk bereikbaar met openbaar vervoer, metro enzovoort. Mooie stad, redelijk schoon, maar wel veel wegwerkzaamheden. Iemand zei, “Toronto has two seasons, winter-season and roadwork-season,” En dat kon best wel eens kloppen.
Toronto heeft een vrij groot China-Town, maar ik kon me van een vroeger bezoek aan Toronto (35 jaar geleden) eigenlijk een veel intiemer stadsdeel herinneren, met vele kleine eettentjes, kleine straatjes, winkeltjes, enigszins onguur. Daar konden we niets meer van terugvinden. Er zijn vele wijken, met etnische groepen. O.a. Korea, Vietnam, Spanje, Portugal, Italie hebben allemaal zo hun eigen wijken. Er is zelfs een specifiek Joods stadsdeel.
We deden een stadstour met een dubbeldekker, waar ze het dak van de bovenste etage hadden afgehaald. Maar goed ook, want anders waren we niet onder sommige tunnels doorgekomen. Nu hoefden we alleen maar zo af-en-toe te bukken, en dat werd door de ervaren chauffeurs gelukkig goed en tijdig aangegeven….
De grote blikvanger is de CN-Tower, jarenlang de hoogste toren van de wereld geweest, nu voorbij gestreefd door de Burj Khalifa in Dubai (2009). In ieder geval is hij hoger dan welke toren dan ook in de Verenigde Staten (lekker puuuh). Let wel er is verschil tussen torens en gebouwen, die bewoond worden. Indrukwekkend, dat wel, maar mooi, nou niet echt, gewoon een uit zijn krachten gegroeide Euromast. Deze toren heeft weliswaar een grootste hoogte van 553 meter, maar we vonden de “Gateway to the West” in St.Louis (zie het verslag van Missouri) met slechts 200 meter veel fraaier en indrukwekkender. Ter vergelijking, de Euromast in Rotterdam (Nederlands trots) komt tot 181 meter, de Eiffeltoren in Parijs schopt het tot 324 meter hoogte, maar die is natuurlijk wel al meer dan 120 jaar oud, en die Burj Khalifa in Dubai is 828 meter hoog.
Goed, die CN-Tower. Naar verluidt is hij bestand tegen aardbevingen met een kracht van meer dan 9 op de schaal van Richter. Dus dat moesten we maar eens gaan bekijken. Op 335 meter is er een Main Deck, met daarin een restaurant, dat in 72 minuten helemaal ronddraait. (Als dat niet apart is). De lift ernaar toe is van de akelige soort. Niet alleen is de buitenwand van glas, ook de bodem van de lift is van glas, en dat ding gaat met een vaart van 22 km/uur naar boven. Naar beneden gaat zelfs nog iets sneller. Zeg nou niet, 22 km/uur is niet zo snel, nou als je in een lift staat met aan de ene kant alleen maar uitzicht op open, vrije ruimte, en onder je sta je op een glasplaat, en je zoeft in minder dan een minuut naar boven, dan is dat heeeeeeeel erg snel….. Ik moet wel zeggen, het vertragen en versnellen gebeurde zo geleidelijk dat je niet doorhad dat het zo hard ging. Het restaurant was, toen wij er waren, gesloten voor een besloten party, en daar hadden we geluk mee, want het was wel exorbitant prijzig. En niet alleen de wijnen uit de hoogst gelegen wijnkelder ter wereld. (Ja in superlatieven zijn ze goed). Een etage onder het ronddraaiende restaurant was dan nog een etage, met alweer een glazen vloer. Nou we vonden het maar akelig, kinderen speelden gewoon op die glazen vloer, niks voor ons. Vanuit die Main Deck kon je dan nog met een lift naar de Sky Pod, op 450 meter hoogte, waar je in een achthoekige knobbel helemaal rond kunt kijken. Hier dan wel geen glazen vloer, maar de wanden lopen van boven naar beneden naar binnen toe. Kun je het nog akeliger bedenken? We wilden allebei zo snel mogelijk weer naar beneden. We zijn veilig beneden aangekomen. Met wiebelige benen vervolgden we de stadstour. We stapten definitief uit bij de St.Lawrence Market, een oud fabriekskomplex, waar nu allemaal boetiekjes, exklusieve winkels en eetgelegenheden waren. Echt wel lekker gegeten. Je kon er verse (!) oesters krijgen van “all over the World”, zowel oost- als west-kust van Canada en de USA, maar ook uit Engeland, Frankrijk, Spanje en Japan.
Kijk zeker even naar de laatste foto (42). Deze is zoooo “Carmelita”…….

Volgend verslag gaat over de tocht van Toronto over de grens naar Michigan in de USA, vanwaar we naar ons geliefde Dushi-Bonaire zouden vliegen. Lees en huiver.