Een weekje naar Florida; Annie & Charles bezoeken.

Verslag 62: Een weekje naar Florida; Annie & Charles bezoeken.

Annie, mijn nicht, die ook getuige was geweest op onze trouwerij, had, samen met haar vriend Charles, ook het plan opgevat om met een grote camper door Amerika te trekken, gedeeltelijk ook door onze enthousiaste verhalen op HarCar. Ze konden slechts 2 weken vakantie krijgen, dus heel Amerika zat er niet in, maar een (deel van) Florida moest lukken. We hadden ooit eens beloofd dat we ze zouden opzoeken als ze in Amerika waren, tja, en toen ze uiteindelijk aan hun toer begonnen, zaten wij in Wisconsin, dat opzoeken zou zo’n 6 tot 7 dagen met de camper heen en terug reizen kosten, toch een beetje teveel. We besloten dus op en neer naar Florida te vliegen. Het is eigenlijk nog steeds zo dat je vliegen in de USA het beste kunt vergelijken met in nederland een trein pakken. Op kleinere vliegvelden kun je nog steeds binnen een half uurtje voor vertrek aankomen, en ticket kopen en opstappen. Door de zwaardere security-maatregelen i.v.m. de terrorisme-dreigingen duurt het wel allemaal wat langer, maar toch….
Doordat we Bjoetie wilden meenemen boekten we toch maar wat eerder, en namen ook wat langere tijd om in te checken. We vlogen met Airtran, een prijsvechter, maar dan heb je wel een goedkoop ticket, maar je moet overal extra voor betalen, zelfs je eerste koffer is niet meer voor niks. Een maaltijd aan boord is er niet bij, je moet het met een minuscuul zakje zoute krakelingen doen, en de drankjes zijn beperkt tot 1 klein glaasje alcoholvrij. De vlucht was overigens prima.
In Florida zagen we op de snelweg een mooi voorbeeld van dat Amerikanen in het algemeen geen gevoel voor stijl hebben. Een heel mooie grote luxe limousine had kennelijk ruimtegebrek, en dat werd opgelost met een lelijke gedeukte bak achterop. Echt geen gezicht. (Foto 03).
Direkt nadat we Annie & Charles getroffen hadden gingen we naar DownTown Disney, waar we “Cubaans” gegeten hebben, en verwonderd naar alle gebeurtenissen daar keken. Helaas konden we geen kaartjes krijgen voor Cirque du Soleil, dat een vast opgestelde tent vlakbij Disney heeft. Cirque du Soleil was voor de komende twee maanden volledig uitverkocht. Maar gelukkig kwam er een herkansing, zie volgende verslag.
De volgende dag was voor Disney World. We kozen uit de ongeveer 13 parken die je kunt bezoeken voor Epcot. Elk park op zich heb je al minimaal enkele dagen voor nodig. Elk park heeft zijn eigen thema, sommige gaan over films, of over de Disney-figuren, of waterparks, met vele waterglijbanen, enzovoort. Epcot is een beetje meer gericht op volwassenen, en heeft veel edukatieve elementen. Toch altijd weer leuk om een dag rond te lopen in die wereld van illusie. Epcot heeft een heleboel landenpaviljoens, waar elk land op “Walt Disney”-achtige wijze uitgebeeld wordt. Noorwegen, China, en Mexico hebben we bekeken. (Foto 15 t/m 17). Ook heel interessant was de proeftuin, waarin vruchten, groenten en planten op onorthodoxe wijze gekweekt werden, om aan te tonen hoe wellicht dit soort processen in de toekomst zullen uitzien. Deze proeftuin is echt in gebruik, en de gekweekte produkten worden ook echt gebruikt in de diverse restaurants van Disney. Je wordt in een klein bootje rondgetoerd door deze proeftuin. Heel interessant. (Foto 20 t/m 23). Op de GeneralMotors testbaan wordt je in een klein open karretje met duidelingwekkende snelheden (150 km/uur) over allerlei testtrajekten gereden. (foto 25.) De Disney-monorail (foto 27.) is al zeker 50 jaar oud, maar lijkt nog steeds futuristisch.
Na Disney hadden we eindelijk tijd om eens goed bij te praten, bij de camper die Annie & Charles gehuurd hadden. Dit was ook al geen kleintje (9 meter), maar had helaas geen slides, dus het échte Amerikaanse campergevoel moesten ze toch een beetje ontberen, maar ze hebben wel enorm genoten van hun tocht. In ieder geval hebben ze een beetje een idee gekregen hoe zo’n campertocht door de USA in zijn werk gaat. (Foto 28 t/m 32).
Annie en Charles beschouwden ons als ervaren Florida-gangers (toch wel een beetje teveel eer), en we mochten reisleidertje spelen. Dus gingen we de volgende dag een kijkje nemen bij het Kennedy Space-center, waarvandaan de ruimtevluchten van Amerika plaatsvonden. Indrukwekkend, hoe de Amerikanen een inhaalslag realiseerden, nadat de Russen de eerste mensen in een baan om de aarde gekregen hadden (Youri Gagarin). President John F. Kennedy besloot dat de Amerikanen de eerste mens op de maan zouden zetten, hetgeen gelukte, en sterker nog, er is nog steeds geen Rus op de maan geweest. Die raket die naar de maan ging, (het Apollo-projekt) was eigenlijk een soort bouwdoos, waarbij diverse bekende komponenten aan elkaar geknoopt en op elkaar gestapeld werden, en dat bleek dus suksesvol te zijn. Het was alleen heel erg kostbaar, omdat zo goed als alle onderdelen in de oceaan verdwenen, of ergens in de ruimte bleven ronddraaien. (Alleen de capsule met de drie kosmonauten kwam terug op de aarde). Voor het vervolgprojekt, de shuttles, werd gekozen voor een systeem waarbij veel onderdelen terugkwamen, en hergebruikt zouden kunnen worden. Zelfs de zware aandrijfraketten werden weer uit de oceaan gevist. De technologie van het shuttle-projekt bleek echter zo onbetrouwbaar te zijn, (er zijn verschillende vluchten in katastrofes of bijna-katastrofes met vele doden geeindigd) dat gekozen is ermee te stoppen (de voorlaatste shuttle “Endeaver” met 19 vluchten de meest gebruikte, was ten tijde van ons bezoek net naar het space-station); nog een vlucht, en dan stoppen ze ermee. De Russen hebben veel ouderwetsere technologie, maar die blijkt veel betrouwbaarder te zijn. Moeten Amerikanen in de toekomst van/naar het space-station, kunnen ze meeliften met de Russische raketten, voor 65 miljoen dollar per persoon (wel retour dan). Er wordt een nieuw ruimteprogramma opgestart, na de laatste shuttle-vlucht (augustus 2011), weer afgeleid van het stapel en blokkendozen systeem van de Apollo-missies….. Het schijnt nog ter diskussie te staan waarvandaan dat nieuwe projekt gaat vliegen, Cape Canaveral-Florida, of Houston-Texas. Er zijn tienduizenden banen mee gemoeid, dus wordt er fors gelobby’ed door diverse parlementariers.
Als je ziet hoe zo’n raketmotor eruit ziet (Foto 34.), dan snap je niet dat zo’n ding kán werken….
Zoals hierboven al gezegd, het Apollo-projekt was het allerindrukwekkendst, en nodigde dan ook uit tot het maken van vele foto’s (33 t/m 46).
Na iets meer dan twee dagen met Annie & Charles, die gewoon geweldig leuk waren, gingen we nog even bij Judy langs, die in de buurt van Orlando woont, om Bjoetie met haar oude maatje Ely te laten spelen, en na een bezoek aan de dierenarts voor een kleine doorsmeerbeurt vlogen we weer terug naar het koude Wisconsin. Een heel drukke week, maar wel heel erg genoten van het prettige gezelschap (eindelijk eens gewone mensen, i.p.v. Amerikanen,) en het lekkere weer. Op de TV konden we zien dat onze camper, die in Milwaukee-Wisconsin was achtergebleven, enkele hele zware onweersbuien te verwerken had gekregen, terwijl wij lekker in de hitte van Florida verbleven…….

Bij de video van de springende waterstralen hoort nog een opmerking. Ik vind die dingen altijd erg leuk, waardoor ik vergat de camera goed te houden, zodat alles op z'n kant staat. Ik weet ook niet hoe ik de vdeo kan verdraaien, dus moeten jullie je hoofd maar scheef houden, om een indruk te krijgen..... (Sorry)


©Carmelita & Harrie, 2011-06-04