Van Ohio, via Indiana en Illenois naar Wisconsin.

Verslag 61: Van Ohio, via Indiana en Illenois naar Wisconsin.

Bedankt voor alle felicitaties, maar je moet niet ons feliciteren, maar alle trouwe lezers, die dit grote aantal page-views mogelijk maakten….

We wilden mijn nicht Annie en haar vriend Charles (voor ingewijden “Sjarelke”) ontmoeten, die een trektocht door Florida aan het maken waren, ook al in een grote camper, geinspireerd door onze avonturen. Maar vanuit noord-USA, bij de canadese grens helemaal naar Florida rijden zou een tocht van meer dan een week heen, en net zolang terug zijn. Dat was toch even teveel. Dus besloten we “even” naar Florida te vliegen. Ja, zo gaat dat hier in de USA. Vroeger was het vliegen nog meer net zoals bij ons op de trein stappen. Nu, met alle beveiligingen ivm. de terrorisme-dreiging is het wat ingewikkelder, maar je kunt nog steeds een half uur voor vertrek op het vliegveld een kaartje kopen…. Daar hebben we het maar niet op aan laten komen, ook omdat we met het hondje wilden vliegen, van te voren een vlucht uitgezocht en geboekt, die ons zonder overstappen naar Florida zou brengen. Zo kwamen we in Milwaukee Wisconsin terecht, dat, nadat we uit Florida teruggekomen zouden zijn, mooi op de weg naar Canada lag, waar we daarna naartoe willen.

De tocht leidde van Ohio door Indiana, een puntje van Illenois, waar we met een grote bocht om de wereldstad Chicago reden, naar Wisconsin.
Nog steeds was het weer niet echt geweldig. We hadden nu een zware regenbui, die, nadat hij over ons heen getrokken was, omdraaide, en ons nogmaals op plensbuien trakteerde. De dag daarna, kwam hij voor de derde keer over ons heen. We hebben door het slechte weer dit stuk lekker rustig aangedaan, en lekker gerelaxed, om goed uitgerust in Florida Annie & Charles goed op te kunnen jagen.
Foto 4. en 5.: we waren al laat op stap gegaan, en kwamen in een file te staan, omdat er een vrachtwagen door de middenberm gereden was, en frontaal tegen een andere vrachtwagen gebotst was. Een van de chauffeurs werd met een helicopter afgevoerd, en, terwijl iedereen stond te wachten (5 uur….) waren de wachtende vrachtwagenchauffeurs alleen maar bezig met praten over hun collega, of hij ’t wel overleefd had. Was heftig. We kwamen in stikdonker op de camping aan, maar onze ervaring zorgde ervoor dat het aansluiten en opbouwen uitstekend verliep.
Foto’s 6 t/m 22.: Lang voordat Detroit het centrum voor de Amerikaanse auto-industrie werd, werden er in het plaatsje Auburn in Indiana al geweldige auto’s gebouwd. Namen als Auburn, Deusenberg en Cord bepaalden de norm. Een Deusenberg was in die tijd (twintiger jaren) aanzienlijk beter en duurder dan een Rolls-Royce. In Auburn waren dan ook een drietal goedgevulde musea, waar de meest exotische auto’s stonden. Mijn vader heeft in 1947, direkt na de oorlog nog een tijdje een 1937-Cord gehad. Deze auto was zijn tijd ver vooruit. Maar eerlijk gezegd was hij ook ontzettend slecht. Hij stond meer stil, dan dat-hij reed. De Cord had o.a. een zelfdragende carrosserie, voorwielaandrijving, wegklappende koplampen, turbo-compressor, zaken die in die tijd ongekend waren. En zoals het zo vaak gaat, ging Cord (in de jaren voor de oorlog) roemloos ten onder, omdat ze zoveel problemen hadden, zo duur waren, en alle nieuwe technieken veel te duur. Ook de andere merken verdwenen in diezelfde tijd. In diezelfde tentoonstelling stonden ook nog drie Ford Thunderbirds, waar mijn vader er vier van gehad heeft. Zijn eerste Thunderbird, het 1958-model was heel bijzonder. In de tijd dat alle Amerikaanse auto’s gigantische vleugels kregen, had de ’58 Ford Thunderbird juist heel kleine subtiele vleugeltjes. Mijn vader had een zilvergrijze, met rood/wit leren interieur, zoals op foto 11. te zien is. Ik was 9 jaar oud, toen die auto in ons gezin kwam. Deze auto heeft mijn interesse in auto’s volledig ontwaakt. Vanaf dat moment was ik (net als mijn vader) een auto-gek.
Op foto 22. zie je een elektrisch aangedreven sportwagen uit de 80’er jaren van vorige eeuw. Die was dus ook zijn tijd ver vooruit, er zijn er dan ook maar drie van gebouwd. Het moest nog meer dan 30 jaar duren voordat elektrische auto’s op grotere schaal kommercieel gebouwd konden worden.

Onze kampeerwagen, waar we het eerste jaar zo ontstellend veel problemen mee gehad hadden, begon intussen een beetje over de kinderziektes heen te komen, maar er waren natuurlijk toch nog wel allerlei relatieve kleinigheden, zoals je in foto 26 kunt zien. Bij bepaalde windrichting, komt het regenwater met bakken binnen door de bestuurdersdeur. Daar moeten we dus ook ooit nog naar laten kijken.

Aan het Lake Michigin ligt een mooi natuurgebied, de “Indiana Dunes National Lakeshore State Park”. Een hele mond vol, maar het was dan ook een heel afwisselend gebied, met mooie stukken moeras, een zwaar begroeid duingebied, gewone zandduinen, en een strand. Er is zelfs een wandelend duin, dat door de wind elk jaar ongeveer een meter landinwaarts verschuift. Ik heb dat ooit eerder gezien in Zuid-Frankrijk, bij Pilat, aan de Atlantische kust. Dat duin was nog groter, hoger en indrukwekkender dan deze. Dus niet alles in de USA is groter en hoger….. maar dit was ook heel indrukwekkend. Bekijk de foto’s van dit State Park, om een indruk te krijgen van de schoonheid. We hadden geluk, het was langzamerhand droog en zelfs zonnig geworden, maar nog steeds heel erg koud. We konden weer met Bjoetie gaan wandelen, maar ze is zo’n koukleum, dat we een nieuw jurkje voor haar kochten (foto 49). Op de video kun je zien hoe blij ze er mee was, van alles werd geprobeerd dat rare ding uit te doen.
We waren op tijd in Milwaukee, om naar Florida te gaan.
De kampeerwagen blijft die paar dagen treurig op de camping staan, en we reden met het Smartje naar het airport. Gelukkig hadden we niet al te veel bagage… Maar het paste er allemaal keurig in. En Bjoetie was ook enthousiast, ze houdt van vliegen….
Op naar Orlando – Florida! Na een dag mooi weer regent het hier inmiddels weer, dus: op naar Annie & Charles, en de zon!
Maar daarover meer volgende keer.

©Carmelita & Harrie, 2011-05-21.