Severe Weather in Illenois, Indiana en Kentucky.

Verslag 58: Severe Weather in Illenois, Indiana en Kentucky.

Vanuit St. Louis (Missouri) gingen we oostwaarts, omdat naar het noorden te koud zou zijn. Of dat nou zo verstandig was, is te betwijfelen, want daardoor bleven we hangen in hele partijen slecht tot zeer slecht weer, die alsmaar over ons heen kwamen. Eerste stop was Louisville in Kentucky, waarbij we kampeerden in een voorstadje dat nog net in Indiana lag. Trouw onze routeplanners volgende kwamen we via een heel klein straatje voor een tunneltje dat 10 ft hoog was, terwijl onze coach bijna 13 ft. is, tot stilstand, (foto 06.) De camping lag echt direkt aan de andere kant van het tunneltje. Maar goed dat we goede remmen hebben. Draaien met aangekoppelde Smart was onmogelijk, zelfs nadat de towcar afgekoppeld was, was het nog een hele operatie. Met losgekoppelde Smart reden we met z’n tweeen langs een omweg naar de camping.
’s Avonds begon onze Weather Radio als een gek te piepen, en waarschuwen voor naderende tornado’s. Op onze camping zelf waren geen veilige schuilplaatsen, en we moesten samen met de andere kampeerders evacueren naar de kelder van het dichtbijzijnde Holiday Inn, waar we anderhalf uur verbleven, alvorens de dreiging voorbij was. Gelukkig was er op de camping niets gebeurd. Maar de volgende dag werd duidelijk dat er wel degelijk een orkaan op minder dan 2 km bij ons vandaan geweest was. Als echte ramptoeristen moesten we de volgende dag natuurlijk wel even gaan kijken, waar we toch wel behoorlijk schrokken. Oude grote bomen waren ontworteld, en lagen over huizen en auto’s. Toen we er kwamen waren de opruimwerkzaamheden al in volle gang. Een mobile-home-park in de nabijheid was nog erger getroffen, allerlei huizen waren in stukken uit elkaar gereten. Helaas konden we daar niet bij komen. Als je je realiseert wat er had kunnen gebeuren, dan hebben we toch wel heel veel geluk gehad.
Volgende dag de stad Louisville bezocht. Alweer zo’n typische Amerikaanse stad, met een centrum met brede straten, maar weinig aktiviteit. Gelukkig niet zo veel gesloten winkelpanden. Er lag in dat centrum wel een klein fabriekje, waar ze baseball-bats vervaardigden. In feite één produkt, in honderden uitvoeringen. De keuze voor het materiaal bepaalt de kwaliteit van de bat. De ruwe stokken worden daarop geselekteerd. Er werd een rondleiding door de in bedrijf zijnde fabriek gehouden, dat was natuurlijk een uitgelezen kans voor een oud-produktie-man. Er was best wel veel geautomatiseerd, maar op een “ouderwetse” manier, dus niet middels gecomputeriseerde systemen. Gelukkig hoefden ze niet vaak om te schakelen naar andere maten bats, want dat zou een ramp geweest zijn. Het verfproces was zelfs uitgesproken handmatig. Dat had echt wel anders gekund. Ook het aanbrengen van het serienummer ging handmatig, en had wel met een laser aanzienlijk sneller gekund. We mochten in de produktie niet fotograferen. Bekende baseball-grootheden laten hun bats in dit bedrijf maken, en voorzien van hun eigen “merknaam”. De standaard bats worden verkocht onder de naam “Louisville Slugger”. Er bestaat zelfs een speciale moederdag-versie, die rose geverfd is. (derde van rechts op foto 22.). Speciaal voor onervaren baseball-spelers hadden ze extra grote bats en handschoenen, die Carmelita natuurlijk even moest uitproberen (foto 23 en 24.).
Ook in Louisville een museum van/voor Muhammed Ali, ook bekend onder zijn oorspronkelijke naam Cassius Clay. Na zijn grote zeges als zwaargewicht bokser, vele lezers zullen vast wel eens een nacht opgebleven zijn om zijn wonderlijke dansachtige passen, waarmee hij zijn tegenstanders gek maakte, te bekijken. Het schijnt dat hij zijn hele leven al veel voor minderheden gedaan heeft. De laatste 12 jaar lijdt hij aan de ziekte van Parkinson, waar hij nu veel geld voor verzamelt. We hebben in het museum niets kunnen vinden over zijn overlijdensdatum, dus hij zal nog wel leven…. Het gigantische museum was eigenlijk weinig interessant, maar toch wel indrukwekkend. Het leek eerlijk gezegd nog een beetje “in opbouw”.

Verder naar Kentucky naar het Daniel Boone National Forest, waar we kampeerden op een kleine camping (Outpost Campground in Salt Lick), met veel vaste bewoners, die één grote gezellige groep kampeerders bleken te zijn, waar we heel hartelijk werden opgevangen. Want ook hier kregen we vier Tornado-waarschuwingen. Bij gebrek aan een echte stormshelter in een (veilige) kelder, konden we hier opvang zoeken in de waslokalen, die van beton gemaakt waren. Direkt na de waarschuwingen op de Weather Radio kwamen buren op de camper kloppen, en rende iedereen in de stromende regen naar de waslokalen. Voor dat waslokaal kwam iedereen bij mekaar, blikjes bier werden rondgedeeld, in afwachting tot de tornado op zichtafstand zou komen, waarna dan iedereen in de kleine waslokalen zou gaan. Ook hier hadden we alweer geluk. De tornados gingen links en rechts aan de camping voorbij, en soms was hij ook gewoon opgehouden. Vier keer voor niks naar de stormshelter, gelukkig maar voor niks. En ook weer heel gezellig zitten kletsen, midden in de nacht……..
Deze tornados maakten overigens deel uit van een front met zeer slecht weer, vergezeld van tornados van zuid naar noord USA, waar zo’n 600 gerapporteerde twisters in een dag (een absoluut record) geweest zijn, en, met name in het zuiden, Alabama, meer dan 350 doden gevallen zijn. (Dat is de stand op dit moment, er zijn nog honderden vermisten.) Behalve wat afgeknakte bomen in het National Forest hebben wij weinig schade gezien, maar in Alabama zijn hele wijken en dorpen met de grond gelijk gemaakt…..

Al die regen en onweer van de afgelopen weken had er overigens voor gezorgd dat de rivieren allemaal op overstromen stonden. Hele landerijen stonden al onder water, en er werd konstant via de Weather Radio voor flash floodings gewaarschuwd. Onze reisplannen voor de komende weken werd dan ook voor een groot gedeelte bepaald door waar de minste bedreigingen waren…. En gelukkig tussendoor nog wat leuke dingen bekeken. Vlakbij de camping lag een groot kunstmatig meer, dat gebruikt werd om de grote toevoer van water in sloten, beken en rivieren te reguleren. Dit meer was bijna vol, dus veel opvangmarge was er niet meer. Gek idee, als je dan aan de lage kant van de stuwdam staat, wetend dat er aan de andere kant een enorme hoeveelheid water ligt te wachten om losgelaten te worden. En de verhalen die je hoorde van de vaste kampeerders dat er vorig jaar een fout(je) gemaakt was bij dat openen van de sluizen, waardoor de hele camping onder water gelopen was, en de bewoners van de kampeervoertuigen met bootjes gered waren.

We bezochten de bovenloop van het Cave Run Lake, en besloten nog een beetje naar het oosten te rijden, en dan maar weer verder noordelijk, het weer moest nu toch langzaam-maar-zeker wat beter worden? Dat bleek toch een misvatting te zijn…..

Volgende keer meer.

©Harrie & Carmelita, 2011-05-02