Hot Springs, Arkansas.

Verslag 55: Hot Springs, Arkansas.

Het is aangetoond dat Indianen omstreeks het jaar 1750 al gingen baden in de warme bronnen van wat nu Hot Springs heet. Wellicht al zelfs generaties eerder.
Franse immigranten waren in die tijd ook al bezoekers van deze bronnen. In 1803 nam de “Unites States” het gebied over, en werden de bronnen verder gecommercialiseerd. In het begin waren het maar simpele houten konstrukties met canvas. In de 20er en 30er jaren van de vorige eeuw was het een zeer druk bezocht gebied omdat er vermoedelijk helende werking van het bronwater uitging. Toen stond de “Bathhouse row” vol met luxe badhuizen. Rond 1950 begon de populariteit wat terug te lopen (ook omdat er allerlei medikamenten kwamen die het nooit echt bewezen effekt van de bronnen wel konden bewerkstelligen.) De badhuizen raakten in verval, en kregen andere bestemmingen. Er zijn nog twee werkende badhuizen over, en in een ander oud badhuis is het Visitor Center gevestigd, dat ook nog eens helemaal gerestaureerd is naar de inrichting zoals die was tijdens de hoogtijdagen. En daarmee begint de fotoreportage. (foto 01 t/m 10). Het is echt indrukwekkend als je al die oude armaturen ziet, en niks geen thermostaatkranen, alles werd met de hand ingeregeld. Het water is 4000 jaar geleden als regenwater de grond ingegaan, naar beneden gezakt, daar verwarmd door de aardwarmte, en zo weer aan de oppervlakte gekomen. De 47 bronnen produceren samen per dag meer dan 2.500 kubieke meter bronwater, met een temperatuur van 62 grd. C. Het water wordt opgevangen in pijpen en kanalen, en verdeeld over diverse badgebouwen; behalve luxe “badderen” in water tussen de 37 en 43 grd C, kun je daar ook allerlei massages krijgen, tussen een uur en de hele dag. Wij zijn daar ook enkele uren geweest, en Carmelita kreeg een massage, terwijl we allebei met een echt kinderhuidje weer uit het bronwater kwamen.
HotSprings is een toeristen attraktie, dus waren er ook allerlei toeristische valkuilen, zoals het wassenbeelden museum. Gelukkig stonden bij de beelden bordjes, wie ze voorstelden, anders hadden we de meeste niet eens herkend. Ik heb de drie meest herkenbare in de foto’s opgenomen (foto’s 11 t/m 13). (Albert Einstein herkend?).
Bjoetie is een echte koukleum. Ze heeft het altijd koud, en als er ergens maar een straaltje zon de coach inkomt, ligt ze er direkt in. Dus kochten we een lekker warm pakje voor haar, maar echt gelukkig is ze er niet mee…… (foto’s 15 en 16).
Het Science Museum was ook zo’n tourist-trap, maar daar waren nog wel aardige dingen te zien, zoals de grootste Tesla-Coil ter wereld, (bevestigd door het Guinness-book of Records), die een spanning van 1,5 miljoen Volt op een bol aanbrengt, waarmee in een gesloten kooi (van Faraday) prachtige bliksemschichten teweeg gebracht worden. (Zie de video’s). Ook andere inter-aktieve displays waren wel aardig, zoals die rare lachspiegel (foto 19).
Kijk ook even naar foto 25, waarin een roze-geverfd poedeltje in een boetiek de aandacht van toeristen moest trekken. Leuk of dierenmishandeling?
Dan was er nog de Arkansas Alligator Farm and Petting Zoo. Behalve een heleboel alligators (die vanwege de kou nog binnen zaten), waren er ook allerlei andere dieren, zoals heel mooie en indrukwekkende wolven.
En och, dat tochtje met die “Duck” een amfibivoertuig dat de tweede wereldoorlog overleefd had, was ook wel leuk, maar die zogenaamde entertainende toerleider/chauffeur was meer dan oervervelend. (Zie foto’s 41 tm 47, en de video).
Leuk is ook foto 49. waar je kunt zien wat er met je snackbar gebeurt als je je salestax niet op tijd betaalt. Moesten ze op Bonaire maar niet doen, dan was er nergens meer iets te eten…..
Ten slotte nog twee fototjes van de camping. We stonden eerst helemaal boven op de berg, mooie plaats, maar toen er een stevige storm aankwam, verhuisden we toch maar naar een lagere plaats, vlakbij een meertje. Overigens was de storm niet zo heftig als aangekondigd, en hadden we best op de berg kunnen blijven staan. Maar we hebben wel de hele nacht bij de TV en de weather-radio gezeten, en angstig naar buiten gekeken, want het kan wel te keer gaan, hier. Er waren ook weer tornado’s, maar wel op tientallen mijlen van ons vandaan.

We verlieten HotSprings, waar we toch heel leuke herinneringen aan overgehouden hebben, ondanks de tourist-traps, en gingen verder naar het noorden, op weg naar de Ozarks, een bergketen op de grens van Arkansas en Missouri, de staat ten noorden van Arkansas; met als eerste stop het Petit Jean State Park, in “the middle of nowhere”.

©Harrie & Carmelita, 2011-04-12