Van RedBay (Alabama) naar NewOrleans (Louisiana).

Verslag 48: Van RedBay (Alabama) naar NewOrleans (Louisiana).

Bij het vorige verslag was ik nog vergeten te vertellen dat we nog een gesprek met de heer B. Tiffin (Bob) hebben gehad. Hij is de oprichter van Tiffin Motorhomes, inc. En heeft daar nu de officiele funktie van President, alhoewel al jaren geleden gepensioneerd, heeft hij nog steeds de touwtjes stevig in handen. Hij moet inmiddels een aardig eind in de zeventig’s zijn. Tiffin is een familiebedrijf, waarbij diverse zonen en andere familieleden belangrijke funkties vervullen.
Hij beschouwt het behandelen van klachten, en het tevreden houden van klanten als een van zijn belangrijkste taken. Dit is ook wat we gehoord hadden van vele tevreden Tiffin-klanten onderweg. Tiffin heeft op het moment zo’n 1200 personeelsleden, en produceert nu zo’n 10 motorhomes per dag, maar in 2007 waren dat er nog 15, en daalde tijdens de grote crisis naar slechts 3 per dag. Ze hebben de crisis goed overleefd, door tijdig ingrijpen in produktiequota en personeelsbestand. Bob Tiffin heeft daarin een doorslaggevende en goede rol gespeeld. Het grappige is, dat je als “ontevreden” klant ten allen tijde bij hem terecht kunt. Zijn kantoordeur staat altijd open. Dit verwacht je niet bij de president van zo’n groot bedrijf. Maar dit is een deel van de image die ze opgebouwd hebben, dat ze een geweldige after-sales-service verlenen. Wij kwamen zonder afspraak bij zijn kantoor, en hoefden slechts enkele minuten te wachten omdat hij aan de telefoon was. ’n Vriendelijke, innemende man. Hij luisterde naar onze verhalen, maakte enkele notities. Hij beloofde dat we bij problemen altijd rechtstreeks met hem konden bellen, en kregen zijn directe telefoonnummer. Hij leek wel een beetje op een van mijn vroeger bazen, Gerriet Koolma. Opvallend was bijvoorbeeld dat er geen computer op zijn buro stond. (De heer Koolma liep indertijd regelmatig door zijn bedrijf, om “die televisies” op de buro’s van zijn medewerkers te verwijderen.). Ik had zelf het idee dat de werkelijke message van ons niet echt aankwam. De ongeveer 160 problemen die we gehad hadden, waren grotendeels opgelost, en dus niet echt interessant meer. Ik probeerde over te dragen dat het veel belangrijker is om te voorkomen dat er problemen ontstaan, dan er voor te zorgen dat ze perfekt opgelost worden. Nee, ik geloof niet dat dat overgekomen is. Hij leek eigenlijk wel erg tevreden met de image die Tiffin heeft, dat ze altijd problemen achteraf perfekt oplossen. Mijn konklusie dat er helemaal geen gestruktureerd kwaliteitssysteem aanwezig is, werd niet tegengesproken, en mijn pleidooi voor een gestruktureerd kwaliteitssysteem in de stijl van ISO 9000 of zo werd vriendelijk knikkend aangehoord, maar ik twijfel er geen moment aan, hij doet er niets mee. Toen ik hem een hint gaf dat we wellicht gaan proberen om de coach terug te geven en ons geld terug te eisen, veranderde het vriendelijk knikken in een wat strakker nee schudden. Maar verder geen reaktie. Mochten we dat door de overweldige stroom problemen toch ooit gaan doen, zal dat moeten middels een proces op basis van de “Florida Lemon Law”, maar het lijkt erg moeilijk daar een geld-terug-situatie uit te halen. Op zijn best krijg je een geheel nieuwe coach eruit, (met de daarbijbehorende kinderziektes, die we nu wellicht grotendeels opgelost hebben), en daar hebben we al helemaal geen zin in. Ondanks de vriendelijke ontvangst, gingen we toch enigszins gedesillusioneerd weer het kantoor van Bob Tiffin uit.

Eindelijk op weg naar NewOrleans. Voor de viering van MardiGras (Carnaval). Je rijdt dan van Alabama via Missisippi naar Louisiana. Hele grote stukken zijn weinig interessant. Overnacht in Jackson, waar we op een mooie camping aan een groot meer een extra dagje rust namen om wat van alle stress bij te komen (zie foto’s 4 en 5). We hebben nog een stuk van de Natchez Trace Parkway gereden, dat zou een hele mooie weg door grote stukken bos zijn, maar die viel erg tegen, deels omdat we nog te vroeg in het seizoen waren, en alle loofbomen nog bladerloos, maar ook omdat de tocht in het niet viel bij de Blue Ridge Parkway, die we veel eerder al eens gereden hadden, toen wel alles groen was, en waar we toen enorm van genoten hadden.

Tijdens die Natchez Trace Parkway kwamen we erachter dat het probleem met de versnellingsbak niet opgelost was. Sterker nog, het leek wel erger geworden. Tijdens die tocht schakelde de bak tijdens het rijden geheel vanzelf van D (drive) in N (neutral), en kon je op het gaspedaal trappen wat je wilde, de coach ging steeds langzamer rijden, tot je tot stilstand kwam, en dat is op zo’n smalle 2-baansweg, zonder parkeermogelijkheden langs de weg niet zo erg leuk. Kwam dat weigerige gedrag van de versnellingsbak een tijd geleden nog eens in de maand voor, nu kwam dat een paar keer per dag tevoorschijn. De reparatiemethode was nog steeds hetzelfde: een beetje met de kabels onder het dashboard rammelen, en we konden weer rijden. Ik durfde niet onder het uitrijden met de kabels te rammelen, want in plaats van in N, kon de bak wellicht zomaar naar D of R (achteruit) schakelen, en dan heb je boel wel aardig kapot. Dus moesten we weer gaan regelen dat er opnieuw naar de versnellingsbak gekeken zou gaan worden. En natuurlijk was het net weekend, en is niks en niemand bereikbaar.

Zodra we van Missisippi Louisiana binnenreden werd het weer veel interessanter. We kwamen in marchlands terecht, die rondom de Missisippi-rivier liggen. Uitgestrekte moerassen, waar je overheen rijdt over een 26 mijl (40 km) lange brug. Naar verluidt de langste brug van de wereld, maar dat verhaal hebben we al vaker gehoord. Op de foto’s krijg je een idee hoe dat uitziet. ’n Heel apart landschap, indrukwekkend. ’t Wemelt er van de alligators, tijdens deze tocht hebben we ze niet gezien, maar dat zouden we nog goed maken. Maar eerst: MardiGras, daarover meer in volgend verslag.

© Harrie & Carmelita 2011-03-20