Van de Florida Panhandle naar Tiffin in RedBay Al

Verslag 47: Van de Florida Panhandle naar Tiffin in RedBay (Alabama).

Direkt nadat we de grens van Florida en Alabama waren overgestoken, bezochten we bij Mobile, een van de grotere steden van Alabama) een mooi partikulier park, de Bellingrath Gardens and Home, in het plaatsje Theodore. Het leek wel wat op ons eigen Keukenhof, als je daar heengaat direkt nadat het geopend is, is het ook nog grauw, en moeten alle bloemen nog opengaan. Zo was het hier ook. Maar toch een heel mooi park. (Zie de foto’s 05 t/m 20.).

We wilden van de Panhandle langs de golfkust naar NewOrleans, om daar de Louisiaanse versie van Carnaval (MardiGras) te gaan vieren. Daarna zouden we naar het noorden gaan om bij Tiffin in Noord-Alabama de eerste grote servicebeurt aan de camper te geven (na een jaar)en tevens wat garantie-problemen op te lossen, voordat het eerste jaar zou verlopen. Alle Tiffin-eigenaren, die we onderweg spraken, gaven ons allemaal het advies dat bij Tiffin te doen, die waren “The best!”. Dus begin februari naar de Tiffin-service-afdeling gemaild voor een servicebeurt eind maart / begin april. Nadat we een paar dagen niks gehoord hadden, maar eens gebeld. Daar kregen we te horen dat reserveren alleen telefonisch mogelijk is, en dat er geen plek meer vrij was. Ze hebben een systeem waarbij je de eerste dag van het kwartaal kunt bellen voor een kwartaal later. We hadden 1 januari moeten bellen voor een afspraak in april, mei of juni. En 1 april konden we weer bellen voor juli, augustus of september. In de praktijk betekent dit, dat ’s nachts op 1 april om 12:00 uur, alle mensen die dat eerder hebben meegemaakt beginnen te bellen, en dan een antwoordapparaat krijgen, waarin ze telefoonnummer, naam, VIN-nummer (’n soort chassisnummer), bouwjaar en type moeten inspreken, waarna ze in de daarop volgende dagen teruggebeld worden wanneer ze welkom zijn voor een servicebeurt. Dat het zo druk is, komt doordat in deze maanden alle “Snowbirds” (dat zijn de mensen uit de noordelijke staten en Canada, die de winter in het zuiden, Florida, Alabama, Missisippi, Louisiana of Texas doorbrengen; en dan voordat ze weer naar het Noorden gaan, hun motorhome een goede servicebeurt willen geven en alle opgetreden mankementen willen laten verhelpen. Daar stonden we dan. In juli en augustus plannen we op Bonaire en in Nederland te zijn, en in september zijn we veel te ver over de servicedatum heen, en verliezen rechten op garantie. Daar stonden we dan. Via ons geheime wapen, Judy Bolton, een heel hoge funktionaris bij Lazydays, de “Executive Administrator Service Support”, die ooit beloofd had ons altijd te zullen helpen, kregen we gedaan dat we een servicebeurt konden krijgen wanneer we zo snel mogelijk bij Tiffin zouden zijn, dan was er nog wel een beetje plaats. Dus maar weer ons gehele reisschema aangepast, wat met een hoop gedoe gepaard ging, we hadden immers al verschillende campings gereserveerd, met name in NewOrleans, omdat het daar rond MardiGras hartstikke druk is.
En we gingen voor de tweede keer onderweg naar de fabriek waar onze coach gemaakt was, Tiffin in RedBay, Noord-Alabama. We hadden inmiddels weer een lijst met zo’n 18 garantie-punten. Voor de punten aan onderstel, motor, versnellingsbak konden we, zoals bleek, niet bij Tiffin terecht, en moesten naar een Freightliner-dealer daar in de buurt. Zij zouden ook kijken naar de problemen met de versnellingsbak, zoals genoemd in een paar verslagen geleden. Bovendien lieten we de coach nog eens helemaal lekker in de wax zetten, er zit daar ook in RedBay een gespecialiseerd bedrijfje van allemaal jonge knullen, die zich een slag in de rondte werken om zo’n joekel in de was te zetten, (wat een werk!). Na vier dagen gingen we er weer weg, van de 18 punten waren er zo’n 11 opgelost, de resterende 7 konden ze niks aan doen, of was aan onderdelen die Tiffin niet gemonteerd had, en moesten we bij de oorspronkelijke installateur (Lazydays) zijn. (Zoiets heet kastje naar de muur sturen). Van de wel opgeloste 11 punten zijn er een paar, waar ik niet echt vertrouwen in heb, dus we zullen nog het een-en-ander gaan meemaken…… Soms lijkt het een gebed zonder einde, zo’n kampeerwagen helemaal in orde te krijgen. Maar…. We konden weer redelijk tevreden rijden, dachten we.
Nog een paar opmerkingen bij de foto’s.
RedBay ligt in een gebied waar regelmatig twisters (tornado’s) voorkomen. Nou is een van de onveiligste plekken waar je kunt zitten als er een twister overkomt, wel een kampeerwagen. Er zijn gevallen bekend waarin een caravan of kampeerwagen (zelfs van 15.000 kg), gewoon de lucht in getild werd, om honderden meters verderop neergekwakt te worden. Als je al die verhalen hoort, word je er echt niet vrolijk van, als je in zo’n ding zit. Maar ook de meeste (Amerikaanse) huizen zijn van hout gemaakt, en staan min-of-meer los op een grote betonplaat. Dat is ook niet twister-safe. De steden die regelmatig “last” van twisters hebben, hebben dan ook overal “stormshelters”. Op foto 26. zie je zo’n stormshelter, waar we dan heen moesten rennen. Gelukkig is dat nog niet nodig geweest.
Op foto 27. kun je zien dat het ’s ochtends echt wel aardig koud was. We moesten bij Tiffin ’s ochtends al om 6:45 uur voor de service-stations staan, was je er niet, werd je plaats gewoon aan een ander gegeven, en kon je …….. wachten…… Wachten leren ze je wel, hier in de USA.

Na de uitgebreide servicebeurt weer terug naar de kust, naar NewOrleans, waar we hoge verwachtingen van hadden. Op foto 01. kun je zien hoe die servicebeurt uitpakte voor ons reisplan. Het gebied waar we weer doorheen moesten, hadden we voor een aardig deel al eens gezien. Over de tocht van RedBay naar NewOrleans schrijven we in het volgende verslag.

©Harrie & Carmelita, 2011-03-18.