De Florida Panhandle.

Verslag 46: De Florida Panhandle.

Als je de kaart van Florida ziet, dan zie je aan de linkerbovenkant een uitsteeksel, met heel veel fantasie zou je kunnen denken aan de steel van een pan, vandaar de naam. Het is een stuk met enorme stroken mooie kust, maar toch is dit gebied veel minder toeristisch dan het zuiderlijke stuk. Een gedeelte van die kust wordt dan ook de “Forgotten Coast” genoemd. Hier is het in het algemeen wat minder warm dan in het zuidelijke gedeelte. De stranden hebben iets meer last gehad van de olielekkage in de Gulf of Mexico, alhoewel er weinig meer van te zien is. Soms vind je op het strand kleine harde steenachtige korrels van een tot twee centimeter, dat zijn verharde stukken ruwe olie, maar vrijwel alles is opgeruimd. De vele vissersbedrijven die bestonden van o.a. de garnalenvangst hebben (ondanks de kompensatie van BP) toch enorm veel schade opgelopen. En alle bedrijven langs de kust hebben enorm veel toeristen gemist, en dat is goed merkbaar, iedereen hoopt dat de toeristenstromen dit jaar weer terug komen. Men verwacht eigenlijk in grotere getale dan voorheen, omdat de toeristen vorig jaar Florida hadden overgeslagen. ’n Mooie kust, we hebben er lekker rustig van genoten. Het was af-en-toe wel behoorlijk fris (voor Bjoetie, een echte warmteliefhebber, hadden we zelfs een elektrisch dekentje gekocht, zie foto 01.). We stonden in Carrabelle op een heel mooie kampeerplaats direkt aan het water, en genoten van alle goeds dat het leven en de camper te bieden had.
We hadden al twee weken geen echte problemen met de coach meer gehad, (op wat kleinigheden na), toen het noodlot opnieuw toesloeg. Het pedaal waarmee je het toilet kunt doorspoelen brak af, en we konden de WC dus niet meer gebruiken. Maar weer aan het bellen om reparatie te regelen. Door ervaring wijzer geworden probeerde ik een camperservice-station te regelen, dat onderdelen voor WC’s in voorraad hield. We weten inmiddels dat reserve-onderdelen op voorraad houden in de USA vrijwel niet meer voorkomt, omdat alles toch “overnight” besteld kan worden. Gemakshalve wordt even vergeten dat “overnight” meestal meer dan een nacht betekent, zeg maar 3 nachten, en dat er heel hoge kosten tegenover staan, voor een onderdeel, zoals nu bij de WC van een tientje, moet je gewoon meer dan honderd dollar overnight-kosten betalen, of wachten op het “normale” transport, dat zeker 10 dagen kan duren. Vandaar dus mijn verzoek een service-station met onderdelen te zoeken. Een afspraak werd gemaakt onderweg naar onze volgende camping, en bij het wegrijden kwam probleem nr. 2 uit het niets te voorschijn.
Daar moet ik eerst iets meer over vertellen.
Onze Coach heeft een heel sterke dieselmotor, uiteraard (zoals vrijwel alle auto’s in de USA) met een automatische versnellingsbak, die zijn ook bij dit soort grote vermogens, heel gewoon. Die Coach is eigenlijk een soort bouwdoos, een chassis van Freightliner, een motor van Cummins, een versnellingsbak van Allisson, en op dat alles wordt bij Tiffin een kampeerwagen bovenop gebouwd. We zijn heel tevreden over deze versnellingsbak. Hij heeft 6 versnellingen en twee overdrives. Samen met de uitlaatrem, (een systeem dat de snelheid van de coach afremt wanneer je het gaspedaal loslaat, zeg maar door de uitlaat met een klep af te sluiten) hebben ze een geweldig systeem gemaakt, dat zelfs afremmen op de motor (niet gebruikelijk bij automatische versnellingsbakken) mogelijk maakt, zodat je maar heel zelden de gewone rem hoeft te gebruiken. Er zitten een heleboel sensoren aan dat bedieningspaneeltje, o.a. de snelheid, toerental, water-, olie- en lucht-temperatuur, hellingshoek, enzovoort. Hij onthoudt zelfs je rijgedrag, en past zich daarop aan. Het ding heeft door dat je bergafwaarts gaat, en blijft dan automatisch in een lage versnelling hangen, waardoor je niet hoeft bij te remmen. Na enige gewenning heb je geleerd hoe je deze hele kombinatie met het gaspedaal kunt schakelen en tot-op-zekere-hoogte kunt remmen. Echt geweldig. Dit maakt het rijden heel ontspannen. We hadden een keertje een probleem gehad, dat kwam door de afstelling van het gaspedaal, maar met de versnellingsbak was nog nooit wat geweest. Dat werd dus tijd. Deze versnellingsbak heeft geen pook of handel, maar een elektronisch bedieningspaneeltje met ingebouwde computer op het dashboard (zie foto 06). Je kunt kiezen uit P (=Parkeren), R (=Retour, achteruit), N (=Neutral), en D (=Drive, rijden). Voor gevorderden kun je met de pijltjes ook nog met de hand schakelen, of het aantal beschikbare versnellingen begrenzen, of de bak in “normaal” of “extra veel kracht” zetten. Eerlijk gezegd hebben we deze mogelijkheden nog nooit gebruikt. De uitlaatrem kun je met een andere knop (kun je op die foto niet zien) aan en uit zetten, maar werkt in principe ook geheel automatisch. Al-met-al een heel erg prettige bak, die de Coach “vleugels geeft”. Figuurlijk natuurlijk, want dat ding weegt toch nog altijd 14.000 kg, en al gooi je er een superbak en meer dan 300pk tegenaan, het zal nooit een sportwagen worden. Maar goed, we hebben inmiddels geleerd, hoe meer techniek aan boord, hoe meer er kapot kan gaan, en dat was ook zo. We stonden dus op de kampeerplaats van foto 02, en stonden op het punt om naar het service-station te gaan om de WC te laten repareren, drukten op het knopje R, en wat gebeurde er? Helemaal niets, hij bleef ijskoud in P staan, en we konden niet vooruit of achteruit. Een half uur besteed aan het drukken op alle knopjes, motor aan en uit, alarm aan en uit, handrem vast en los, en een stijgende rij belangstellenden rondom de Coach met allerlei tips, die geen van alle werkten. Daarna maar weer eens met Lazydays gebeld voor advies, maar die konden ons ook al niet helpen. En natuurlijk het dichtstbijzijnde service-station met versnellingsbak-kennis was enkele uren verwijderd. (rijden, niet lopen….). We kregen een telefoonnummer van Allisson, en moesten onszelf (alweer) redden. Een uurtje gebeld, en doorverwezen van de een naar de ander, kwamen we eindelijk bij iemand terecht, die er verstand van had. En deze adviseerde ons de konnektoren aan de onderzijde van het bedieningspaneel te kontroleren, en eventueel met de kabelbundels te rammelen, die aan de onderkant van het bedieningspaneel zaten. Aan de onderkant zaten inderdaad twee bundels met kabels, eentje ging naar de versnellingsbak zelf, en de andere naar alle sensoren her-en-der in de coach. En, je raadt het al, deze professionele reparatiemethode zorgde ervoor dat we weer gewoon met de versnellingsbak konden rijden. Betreffende adviseur zei wel dat we bij een volgende servicebeurt er “even” naar moesten laten kijken, omdat er wellicht een kabeltje los zat. Ik weet nu wat we moeten doen als er weer eens een probleem optreedt, “gewoon even met de kabels rammelen”.
Overhaast naar die dealer die de WC zou repareren, we hadden met alle gedoe wel bijna twee uur verloren. Daar bleek dat het onderdeel dat gebroken was niet op voorraad gehouden werd (ik had het kunnen voorspellen), en we konden beginnen te diskussieren of we 10 dagen zouden wachten, of 100 US$ overnight-kosten zouden gaan betalen. Maar dit keer schakelden we weer eens ons geheime wapen in. Carmelita speelde het klaar om een geheel nieuwe WC (die ze wel op voorraad hadden) geplaatst te krijgen, op kosten van Tiffin, door een paar traantjes tevoorschijn te toveren. Zowel de WC als de versnellingsbak doen het weer prima! Een dag ellende, en we gingen weer verder met genieten, verder de Forgotten Coast af, van Florida naar Alabama.

Ach de foto’ s spreken eigenlijk voor zich, bekijk ze, ik geef een beetje kommentaar, hier en daar:
Foto 10.: maakte ik speciaal voor Marina, van het Donkey Sanctuary of Donkey Safari Park op Bonaire.
Foto 19 en 20. Een nagebouwd schip half gestrand hadden we al eens eerder gezien, maar toen heette die boot de “Titanic”, en een huis ondersteboven, met allerlei attrakties erin, hadden we ook al eens eerder gezien (Orlando). Het ziet er allemaal wel heel spektakulair uit. Het zijn natuurlijk dure toeristenatrakties, met veel optische illusies.
Foto 22. Als er een Hummer naast de SMART staat, zie je pas echt hoe klein hij is, of hoe groot de Hummer… We oogsten heel veel bekijks met het SMARTje, heel veel mensen hebben zo’n ding nog nooit gezien. “Kun je er écht mee rijden?”, “Waar zit de motor?”, “Is het een overdekte Golfkar?” Niemand gelooft dat we er al wel 100 miles per uur (=160 km/u) mee gereden hebben. Nu, op het moment zijn de brandstofprijzen (door de problemen in het midden-Oosten) enorm aan het stijgen, 30% hoger dan een paar weken geleden, pure paniek , en zwaar overdreven) vraagt iedereen naar het brandstofverbruik, en staat in stille bewondering te kijken als je zegt 65 miles per Gallon, (1: 28). Dat komt natuurlijk ook omdat we eigenlijk niet op snelwegen komen met het ding.
Foto 26. en 27. Weer zitten genieten bij de “Melting Pot”, dat is een soort keten van fondue-restaurants, waar we heerlijk een kaasfondue vooraf, en bouillonfondue als hoofdmaaltijd gegeten hebben, De bouillon zelf hebben we meegenomen, evenals de chocolade-fondue (in een Doggie-bag), en de volgende dag weggewerkt.
Foto 29., We stonden direkt aan zee, en op de GPS ziet het er dan zo uit. Wel even schrikken.
Foto 30.: Ze hebben hier echt tientallen hamburgerketens, waarvan McDonalds natuurlijk de grootste en bekendste is, maar ze kennen ook een Wattaburger, net als op Bonaire, het is echter wel anders geschreven.
Foto 36. t/m 41.: We stonden op een camping bij Pensacola, vlak bij de grens tussen Florida en Alabama, en daar was een beroemde kroeg, zwaar beschadigd tijdens diverse hurricanes, met de naam Flori-Bama, maar nog steeds volop in gebruik, elke dag live muziek, en simpel en recht-toe, recht-aan eten. Een grappige mengelmoes van oude en jonge bezoekers, dat zie je niet vaak. Aan een paar touwen boven in de nok van de tent hingen grote hoeveelheden BH’s, die spontane bezoeksters daar vergeten moeten zijn. Heel apart waren de “Holy Cranes”, zoals je die bij ons wel op kermissen ziet, waar je met een op afstand bestuurbare kraan prullaria kunt proberen op te vissen. Hier mocht je met die takel voor één US$ in een bak met levende kreeften hengelen. Die dan aan de achterkant in een luik gekiept werd, vanwaar de keuken hem keurig netjes voor je kookte en serveerde. Die kreeften zijn echter ook niet gek, en wurmden zich uit de takel, zodra ze omhoog getild werden. Een dollar is natuurlijk wel goedkoop voor zo’n kreeft, maar ja, we zagen diverse mensen proberen, en na meerdere mislukte pogingen toch maar gewoon een kreeft bij het keukentje bestellen, voor een aanzienlijk hoger bedrag. Carmelita bestelde toch maar weer eens een dozijn oesters.
Een apart stukje Florida, en Amerika. We zouden verder de kust afrijden, Alabama, Missisippi en Louisiana, omdat dat het enige stuk van de USA was, waar nog enigszins akseptabel weer was, in NewOrleans, (Louisiana), zouden we een kijkje nemen bij het beroemde Mardi Gras, de Louisiaanse versie van ons Carnaval, maar ook deze plannen moesten we weer bijstellen, daarover meer volgende keer.

© Harrie & Carmelita, 2011-02-01