Drie weken bij Lazydays.

Verslag 44: Drie weken bij Lazydays.

We gingen weer terug naar de USA, om onze reis te vervolgen. (Het vierde deel.)
We hadden gedacht die vijf weekjes op Bonaire lekker te relaxen, dat was niet helemaal gelukt, maar we hebben toch wel een heerlijke tijd gehad, met alle vrienden, etentjes en andere bachanalen.

De vlucht met InselAir was weer prima, we kwamen zelfs voor op schema aan in Miami. Bij de douane werden we als echte criminelen behandeld. Niemand zei ons iets, en we moesten van de ene rij naar de andere, en maar wachten en wachten. Uiteindelijk kwamen we in een ruimte te zitten met nog zo’n 30 andere “verdachten”. We wisten toen nog steeds niet waar we van verdacht werden, of wat we verkeerd gedaan hadden. Arme Bjoetie, ze moest zonodig, maar kon het niet temidden van zoveel mensen…, en wij zaten in tijdnood omdat we nog een auto moesten huren, en naar het hotel in Orlando rijden. En niemand die ons iets meedeelde….
Een voor een werden de wachtenden in een hokje geroepen, om onder handen genomen te worden. Er was een jonge knul, net aangekomen, die huilend uit het hokje kwam, tot tweemaal toe. Hem werd kennelijk om een of andere reden de toegang tot het “beloofde land” geweigerd.
Uiteindelijk na meerdere uren wachten werd het duidelijk. We zouden tot juli blijven en vroegen dus toestemming om 7 maanden in de USA te blijven, een maandje extra om bij eventuele problemen niet meteen in moeilijkheden te komen, denk aan ziekte, of een auto-ongeluk of wat dan ook. We dachten dat dat geen problemen aan de grens zou opleveren, omdat we immers een visum voor 10 jaar hadden. In het zweethokje werd ons uiteindelijk duidelijk gemaakt dat we geen 7 maanden toestemming konden krijgen. Regels zijn regels. Geen diskussie mogelijk, als we moeilijk bleven doen, zouden we helemaal geen toegang tot de USA krijgen. Toen we uiteindelijk 6 maanden aanvroegen was een-en-ander zo geregeld. Daar hadden we dus zeker 3-en-een-half uur voor zitten te wachten…. We moeten dus in juni niet ziek worden, want als je die termijn overschrijdt, heb je bij het weggaan uit de USA een heleboel problemen, en kun je het terugkomen enkele maanden later wel helemaal vergeten, dan wordt je de toegang tot de USA helemaal geweigerd, dat wisten we al.
Verder verliep alles prima, we huurden een Nissan Cube (wat een lelijke auto, maar hij rijdt wel lekker, en giga-veel ruimte) , het hotel konden we nog in, onze Coach had die 5 weken lekker binnen gestaan, en wilde meteen starten, en gingen naar de camping bij Lazydays.
Voordat we de USA verlieten, waren we met de coach bij Lazydays geweest, en zij hadden de kans gehad om alles te bekijken wat er gerepareerd moest worden, en eventuele onderdelen te bestellen. Ikzelf schatte dat we daar 2 tot 3 dagen bezig zouden zijn, er waren immers maar 8 punten die gerepareerd moesten worden, we hadden wel erger gehad. Carmelita was wat pessimistischer, die dacht dat we wel een week bezig zouden zijn bij Lazydays. Ze kreeg (alweer) meer dan gelijk, we waren uiteindelijk zelfs bijna 3 weken bij Lazydays. De belangrijkste punten waren het definitief repareren van de slide, die onverwacht naar buiten was gekomen, het repareren van de voorruit, die alweer aan het losgaan was, en de tankmeters, die tot op heden alleen nog maar onzin hadden aangegeven.
Die slide ging goed, er was een as van een koppeling afgebroken, en Andy Dietz, de man die ons een vorige keer zo geweldig geholpen had, had ervoor gezorgd dat hij het vervangende onderdeel gekregen had, en bij hem op het buro gelegd. Dat was zo gebeurd.
De voorruit ging wat ingewikkelder, die zat alweer los, werd er helemaal uitgehaald, de overtollige kit een beetje van afgekrabd, en weer opnieuw ingeplakt. Dit ging helemaal tegen mijn gevoel in, ik denk dat de oude kit in zijn geheel verwijderd had moeten worden, maar de specialisten wisten me te melden, dat dit prima was, en ik me er helemaal geen zorgen over hoefde te maken. We reden op-en-neer naar de camping (2 mijl), en de volgende dag zat de ruit weer los. Dat krijg je ervan, als je niet naar Harrie Cox luistert…. Dus de ruit ging er alweer uit, ditmaal de zesde keer, de oude kitresten werden wat zorgvuldiger verwijderd, en omdat de gehele voorkant gekrast was, werd de voorkant van de coach ook nog eens overgespoten, waardoor we twee nachten niet in de coach konden slapen, en op kosten van Tiffin in een hotel ondergebracht werden. De foto’s (14 t/m 20) zijn wel leuk, je ziet een beetje wat een chaos het is achter die voorruit, van kabels en houten blokken en weet-ik-wat-nog-meer, waar je allemaal niets meer van ziet als de voorruit gemonteerd is, vanwege de zwarte randen die erop zitten. Ze hebben in alle geval enorm hun best gedaan, maar twee dagen later ging de kitlaag alweer los, (foto 25 t/m 27). De Lazydays-specialisten waren er vast van overtuigd, alles was prima in orde en dit zou eeuwig blijven zitten! Ik geloofde er echter niets van.
Op foto 24 kun je mooi zien wat er met de tankmeters mis is. Toen die foto gemaakt werd, waren de beide linkertanks volledig leeg (zwart = WC-water en grijs = douche en alle andere water), terwijl de beide rechtertanks helemaal vol waren, (wit-water = schoon water, en LPG = gastank). In plaats van E voor empty gaven ze 1/3 en 2/3 aan, en in plaats van F = full gaven ze 2/3 aan, er klopte nooit ook maar iets van. We hadden er al verschillende keren over geklaagd. Ze hebben er een paar dagen aan geklungeld, met alleen nog maar een slechter resultaat, en uiteindelijk kwamen ze met de tip om een andere conserverings-vloeistof in de tanks te doen, die op basis van enzymen werkte, en geen formaldehyde bevatte, ook nog veel beter voor het milieu is. Dat verbeterde de aflezing wel behoorlijk, maar kan uiteraard alleen in de zwart- en grijs-water-tank gebruikt worden. We lieten het er maar bij zitten, het probleem dat de meters onbetrouwbaar zijn, hadden we al zo vaak van anderen gehoord, ik snap niet dat ze die dure meters installeren, als ze toch niet betrouwbaar zijn……
Omdat we zo ontzettend veel ellende met de coach gehad hebben, en er eigenlijk niet helemaal van overtuigd zijn dat alles nu prima opgelost is, en het eerste jaar bijna voorbij is, (en de garantie, immers al die ellende heeft ons wel veel tijd maar slechts weinig geld gekost), maakten we een afspraak met Judy Bolton, dat schijnt een heel hoge funktionaris bij Lazydays te zijn, naar verluidt de op een na hoogste, haar officiële funktie is “Executive Administrator Service Support”. Na enige diskussie, en geklaag over alle verloren vakantiedagen en gezeur om service te krijgen, kwam ze uiteindelijk over de brug met een extra jaar garantie. Dus we krijgen nu twee jaar volledige garantie op alle onderdelen van de coach. Bovendien werden er afspraken gemaakt hoe te handelen in geval van een probleem. Ik had overigens duidelijk laten blijken bezig te zijn met de “Florida Lemon Law”, een wet die je in geval van een probleemauto het recht kan geven op een nieuwe. Eerlijk gezegd denk ik, dat de enigen die echt iets hebben aan die wet, de advokaten zijn, dus we zitten niet echt op zo’n Lemon Law rechtszaak te wachten. Bovendien, iedereen zegt dat ALLE campers problemen in het begin hebben, wij misschien iets meer dan gemiddeld, maar om nou weer met een geheel nieuwe te beginnen, hebben we ook niet echt zin in.

We hadden er al regelmatig over gesproken, in de USA tel je met zo’n joekel van een camper écht niet mee, als je er geen boodschappenwagentje achter hebt hangen. En meestal zijn dat geen boodschappenwagentjes, maar een Jeep, of een-of-andere SUV, of Mercedes 500 of Hummer H2 of H3 is zeer gebruikelijk. Wij deden het zonder towcar, en huurden regelmatig een autotje, om in de buurt rond te rijden. Dat beviel eigenlijk wel goed, we hadden al heel wat aparte autotjes en auto’s gehad. Maar al-met-al is dat toch een heel gedoe. En soms zit je in een gebied waar je alleen maar kunt huren als je een Amerikaans paspoort hebt, en een verzekering voor een personenauto, die thuis staat. Ook is soms een échte creditcard nodig, en werkt de debit/creditcard die wij hebben niet, en ook mijn Nederlandse creditcard wordt regelmatig niet geaksepteerd. En dan zit je in the middle of nowhere, en kunt alleen maar met die enorme kampeerwagen naar allerlei bezienswaardigheden rijden.
Dus we besloten toch maar een towcar aan te schaffen, en voor het eigenlijke doel, boodschappen en toeren naar bezienswaardigheden is de kortste auto ter wereld best groot genoeg. We hebben nog naar wat alternatieven gekeken, zoals de Honda CRZ, de opvolger van de beroemde CRX, die ik vele jaren in Nederland gehad heb, maar dan met hybride motor, maar dat viel uiteindelijk toch veel duurder en langer uit. Het werd dus een SMART, die dus sinds een jaar of twee zijn rondjes meedraait in de USA, tussen alle kanjers van gas-guzzlers, die zich hier op de weg bevinden. Met een SMART heb je én een heel erg veilig en zuinig autotje, en ook nog een auto die konstant bekijks heeft. Iedereen vraagt zich af, waar ze de motor verstopt hebben…. En als je dan ook nog een opvallend kleurtje kiest….. Bij SMART hadden ze nog een paar 2010-modellen staan die met leuke kortingen aan de man gebracht werden, en we konden kiezen uit een rose of een gele. Er stond trouwens ook nog een matgroene. Die was volledig elektrisch, (maximaal bereik 100 mijl), dus geen hybride, die wilde ik wel hebben, dan maak je natuurlijk écht een statement, bovendien zouden we hem op de camping gewoon voor niks kunnen opladen. Maar dat lukte niet, omdat er slechts 5000 beschikbaar waren voor een grootschalig testprojekt, je kon ze alleen maar leasen, dat doen de meeste Amerikanen met hun auto’s, en leasen is voor ons in de USA helaas niet mogelijk. Het werd dus de gele. Knalgeel, zou je moeten zeggen, altijd een zonnebril nodig.
Er werd een tow-konstruktie aan de coach en aan de SMART gemaakt, natuurlijk ook weer een aparte konstruktie, de SMART wordt met een elektrische cilinder aan de voorkant opgetild, druk op de knop, lekker makkelijk. Bij het maken van de tow-konstruktie bleek bij de SMART een onderdeel te missen, dat hadden wij natuurlijk weer, dat moet nog opgelost worden, (foto 31 tm 33). We waren ook al met de SMART naar de dealer geweest (dat is in Tampa de Mercedes-garage), omdat het dak niet goed geplakt was, (foto 23). Ik heb overigens nog nooit zo’n schone garage gezien, echt een toonbeeld van hoe het ook kan. We hebben intussen de SMART ook nog een eigen naam gegeven, daarover volgende keer meer, en op foto’s 34 en 35 zie je ons de SMART de eerste keer aankoppelen.

Nadat we na drie weken Lazydays verlaten hadden gingen we naar het Noorden van Florida, maar we konden nog niet écht naar de noordelijke staten. In 49 van de 50 staten lag sneeuw, alleen in Florida niet. We gingen gewoon lekker rustig naar een paar mooie campings, lekker rustig relaxen van alle gestress, de afgelopen weken. En of dat lukte, lees je in het volgende verslag….

© Harrie & Carmelita, 2011-02-18