Break op Bonaire

Verslag 43: Break op Bonaire.

Lekker even op Bonaire relaxen van alle stress in de USA.
Bonaire was niet meer het Bonaire, zoals we dat een paar maanden eerder verlaten hadden. Het eiland was toen nog deel van de Nederlandse Antillen, 6 eilanden in de Cariben. Het grootste eiland (Curacao) regelde het grootste deel van de financien voor de andere eilanden, en daarbij kwam de nadruk natuurlijk op Curacao te liggen, de andere eilanden voelden zich konstant achtergesteld. Toen er dan ook referendums op de eilanden gehouden werden, was de uitkomst duidelijk: de eilanden wilden niet meer onder het bestuur van Curacao vallen, en de Nederlandse Antillen zouden uit elkaar vallen. Aruba had al jaren een Status Aparte, St.Maarten en Curacao gingen streven naar onafhankelijkheid van Nederland, en de overige (de kleinste) eilanden Bonaire, St.Eustatius en Saba kozen voor de status van een bijzondere gemeente van het verweg-gelegen Nederland te worden. Als werknaam tijdens de voorbereidingen werd de naam BES-eilanden gekozen, nu is de officiele benaming “Nederlandse Cariben” of “Dutch Caribbean”. Een heleboel zaken zouden veranderen, we zouden een goed geoutilleerd ziekenhuis krijgen, het vliegveld zal opgewaardeerd worden naar de nieuwste internationale standaards, het nivo van de scholen wordt op Nederlands nivo gebracht, iedere inwoner krijgt een goede (gratis?) ziektekostenverzekering, politie wordt uitgebreid, er komt een goede gevangenis, de wegen worden verbeterd, er komen verbeterde AOW- en WW-regelingen, enz. enz. Er zijn ook wat nadelen. In eerste instantie komen er een groot aantal Nederlanders naar de eilanden om alles op te zetten, waar er zeker een flink aantal van zullen blijven hangen. Daarnaast worden de belastingen veranderd, hetgeen voor mij betekent dat ik in plaats van 10% inkomstenbelasting straks 30,4% moet gaan betalen. Alhoewel ik wist dat dit eraan zat te komen, heb ik toch voor deze verandering gestemd, omdat ik denk dat dat voor de lokale bevolking van Bonaire veel beter is. Ook de salestax (was 5%) wordt verhoogd naar 8%. Maar dan is het een soort BTW, ipv salestax. (er wordt maar een keer tax geheven over het hele eindbedrag, ipv. accumulerende tax bij iedere stap in de handelsketen.) Al deze wijzigingen gingen officieel in op de symbolische datum 10-10-2010, maar zouden pas aktief worden op 01-01-2011. Dan zou ook de Nederlands-Antilliaanse Gulden vervangen worden door de US$. De zakenmensen op Bonaire kozen hiervoor, omdat men meer inkomsten verwacht door Amerikaanse toeristen, die nu eenmaal liever met dollars omgaan als met bijvoorbeeld Naf’s of Euro’s, die door de band met Nederland veel logischer zouden zijn geweest, ook al omdat deze munt op langere termijn veel meer sterkte zal geven. Ook St. Martin, het franse gedeelte van Sint Maarten, gebruikt de Euro. Helaas, deze van kortzichtigheid getuigende beslissing is inmiddels genomen. En op 01-01-2011 werd alles omgeschakeld van de Naf. naar de US$. Ook hier gebeurden dezelfde zaken als bij de omschakeling van de oude Nederlandse Gulden naar de Euro, nu 9 jaar geleden. Iedereen verhoogde zijn prijzen bij de omrekening, soms zelfs in een verhouding van 1:1, terwijl de officiele koers is 1US$ = 1,79 Naf. Ook dat was al een verhoging, want in het verleden werd er altijd met 1,75 gerekend. Daarnaast ging er bij de omrekening van tegoeden op banken, rekeningen, enzovoort ook al van alles mis. En altijd in het nadeel van de inwoners van het eiland.
Afijn, in deze chaos kwamen wij dus terecht toen we een paar weekjes wilden komen relaxen op Bonaire, van de USA-trip. Voor de rest was er nog veel bij het oude gebleven. Rekeningen van alle officiele instellingen op Bonaire (waterbedrijf, telefooncompany, twee mobiele telefooncompanies, de Internet- en kabel-TV-provider, mijn advokatenkantoor, diverse belastinginstanties), niets klopte er. Daarnaast lagen er een aantal onterechte aanmaningen, o.a. van de belastingdienst. En zoals gebruikelijk op e-mails wordt niet gereageerd, maar ook niet op gewone briefwisseling. Dus moet je weer uren en uren in de rij op een kantoor gaan zitten wachten tot je aan de beurt bent, je uitleg wordt vriendelijk aangehoord, en er wordt beloofd dat je antwoord zult krijgen, dat dan op zijn beurt nooit of te nimmer komt, natuurlijk. Het waterbedrijf bijvoorbeeld had zonder ons te laten weten, de oude watermeter vervangen door een nieuwe. Wij hadden de eindstand niet kunnen kontroleren, en toen ik na uren wachten eindelijk iemand sprak daarover, zei deze dat het waterbedrijf de eindstand keurig voor ons had opgeschreven. Toen ik vroeg hoe ik dat moest kontroleren kan ik niet nalaten “ja” te antwoorden op de reaktie: “vertrouwt u ons dan niet?” De oude meter was uiteraard verschrot, en de betreffende waterrekening bleek dus wel zo’n 6-8 keer hoger dan normaal uit te vallen. Daar was niks aan te doen, want ik zou wel meer water gebruikt hebben, of een lekkage gehad hebben. Nou, we waren niet eens thuis, dus meer water gebruiken is dan ook moeilijk, en die lekkage was kennelijk zelf-repararend, want de maand erna was de rekening weer normaal. En: “Oh meneer U wilt de rekening niet betalen? Geen probleem hoor, dan sluiten we u gewoon af hoor….” Ja dat is ook Bonaire. Ook bij de Internet-provider gebeurden wonderlijke zaken. We hebben de regeling “11 maanden betalen, 12 maanden Internetten” Is toch een leuke besparing bij de huidige lage rentetarieven. En dat doen ze dus als volgt: je betaalt voor die elf maanden, en de dertiende maand krijg je op je account die gratis maand gecrediteerd. De twaalfde maand sta je dan dus rood, en word je als je niet uitkijkt “gewoon” afgesloten, daar zijn ze op Bonaire heel vlot mee. Dus daar heb ik ook alweer een paar uur zitten te wachten, en moest het probleem van de onbetaalde 12de maand zelf oplossen, en ook weer er aan denken dat ik de dertiende maand niet betaalde, want dubbel betalen wordt gewoon afgeboekt, en niet gecrediteerd. Je mag aannemen dat straks, als er meer Nederlandse invloed op Bonaire komt, dit soort zaken beter zullen worden. Maar er zal nog heel wat water door de Caribische zee vloeien, voordat het zover is.
Na 1 januari werd het dus nog hektischer, geldautomaten die geen Naf’jes maar ook nog geen US$ wilden uitspuwen, een bank maakte bij de omrekening een klein foutje, uiteraard in mijn nadeel, ik raakte bij de omrekening zo’n 2000 US$ kwijt, dus ook weer uren in de rij zitten….. Je kon je oude kleingeld “overal” omwisselen, nou, niet dus, je moest er wel eerst zelf rolletjes van maken, of bij die ene bank die een machine had die kleingeld kon tellen, een flinke fee betalen, als de machine het overigens deed.

Nou en dan werkte Bonaire zelf ook al niet echt mee, het regende letterlijk elke dag, dit was het natste regenseizoen op Bonaire in mensenheugenis. En het duurde ook nog extra lang.
Maar hoe dan ook, we hebben in die 5 weken wel genoten van ons huis, onze vrienden en kennissen, of wel gewoon de vriendelijkheid van de Bonairiaanse bevolking, maar echt relaxen, niet echt hoor.
Bekijk de foto’s en zie wat er allemaal in die 5 weken gebeurd is.
Een beetje uitleg bij de foto’s:
Foto 01 en 02: Carmelita ging met 4 vriendinnen zelfgebakken koekjes brengen op het bejaardenhuis, de ouwetjes waren daar heel blij mee, en dankbaar voor.
Foto 03 en 04: Je kunt zien hoe auto’s op Bonaire er na enige tijd vanonder uit zien. De uitlaat van onze bijna 5 jaar oude KIA moest gerepareerd worden, wat niet zo simpel was, want er was weken lang geen Acetyleen-gas op het eiland te verkrijgen, en we reden dus in een heuse race-auto.
Foto 05 en 06: een sjiek Kerstdiner met vrienden bij ons thuis. Carmelita had echt haar best gedaan…
Foto 07: die heb je al gezien, maar dan als kerstkaart.
Foto 08: Voor Delvin hadden we een echte “Jack Daniels”-cowboyhoed meegenomen, hij vond hem “TOF!”
Foto 10: Alweer regen, maar wel een heel mooie regenboog. We hebben zelfs een dubbele en drie-voudige gezien, maar die foto’s zijn helaas mislukt.
Foto 12, 13 en 14: Onze hond op Bonaire, Nikita, had het toch wel moeilijk met zo’n druk klein hondje in de buurt, wat ook nog eens extra verwend werd. Nikita wilde wel met Bjoetie spelen, maar een vriendschappelijk tikje van Nikita had waarschijnlijk rampzalige gevolgen gehad voor Bjoetie, het was dus steeds oppassen.
Foto 15: Twee vrienden van ons van de bridgeclub waren op bezoek, en probeerden Delvin en Guy (vriend van Delvin) wijze levenslessen te geven. We hadden niet de indruk dat dat door de jongelui echt op prijs gesteld werd…
Foto 16, 17 en 20: Het zand onder het toegangspad naar het walblok voor de toekomstige pier was weggespoeld door het aanhoudende hoog water, en moest opgevuld worden, wat lastig was, door het, inderdaad, hoge water, maar toch uiteindelijk gelukt.
Foto 18 en 19. Op een gegeven moment zaten we op het terras, toen we verrast werden door een aantal luide knallen. Carmelita dacht dat er geschoten werd, ik dacht dat er kokosnoten op het dak van de porch gevallen waren, maar het was slechts de vloer van het terras, die omhoog kwam, tientallen tegels kapot, en geen reserve-tegels meer. Dat probleem lieten we maar liggen tot we de volgende keer weer op Bonaire zijn.
Foto 23: Bjoetie is echt een vrouwtje, ze ligt heel graag in de kast met de sieraden van Carmelita!
Foto 24 t/m 30: gewoon wat mooie fototjes van ons geliefde Bonaire, nu een bijzondere gemeente van Nederland….
Foto 29: Op Bonaire is het altijd winderig. Een windmolenpark is er dan ook op zijn plek. Er staan er dan ook zo’n 12 inmiddels, in theorie goed voor meer dan 60% van de elektriciteitsbehoefte van het eiland. Helaas staan er telkens door diverse technische problemen een aantal stil, en wordt de elektriciteitsopbrengst met de lokale bewoners afgerekend op basis van de prijs van ruwe olie, en dus zijn we er niets beter op geworden, en betalen nog steeds de hoogste kWh-prijs van de hele wereld…..

We gingen Bonaire weer verlaten, naar de USA, maar maakten wel nog de eerste wijzigingen mee veroorzaakt door de nederlandse hulp. Ik moest aangifte doen van de vermissing van mijn ID-kaart bij de politie, vroeger was je voor een aangifte gauw een halve dag kwijt, nu stond ik na 8 minuten weer buiten, en ditmaal was de aangifte ook nog eens foutloos. Altijd al moest je op 1 januari de wegenbelasting betaald hebben, maar dat kon nooit eerder dan eind januari/begin februari, omdat de stickers dan pas beschikbaar waren. Dan werd eind februari eens een keer door de politie gekontroleerd. Nu waren ze er inderdaad voor 1 januari al, en werd er op 10 januari al op gekontroleerd.
Delvin was inmiddels erg aan onze kleine Bjoetie gehecht geraakt, en we moesten vechten om haar weer mee naar de USA te kunnen nemen. InselAir was weer hondvriendelijk en de vlucht naar Miami verliep uitstekend, alleen de ontvangst door de Amerikaanse Douane op het vliegveld was wat minder, maar daar vertel ik volgende keer meer over.

Harrie & Carmelita © 2011-01-26