Van Georgia naar Miami.

Verslag 42: Van Georgia naar Miami.

Het liep tegen het einde van het derde deel van onze toer door de USA. Wij wilden tijdens de verjaardag van Carmelita, de Kerst en Oud&Nieuw weer op Bonaire zijn. We besloten (net als bij een eerdere keer weer met InselAir vanaf Miami te vliegen. InselAir was ons goed bevallen, en redelijk goedkoop, en bovendien zoals we van Judi en Ken gehoord hadden, “hondvriendelijk”, en met kleine Bjoetie moesten we nu natuurlijk ook rekening houden. Op ons dooie gemakje zouden we van Georgia (Savannah) via een leuk klein schiereilandje aan de westkust van Florida naar Miami rijden. Onderweg nog even langs Largo (daar was de alarminstallatie indertijd geinstalleerd), er waren een paar kleinigheden die gedurende de tocht waren opgehouden te werken. Voor de hele tocht hadden we twee weken uitgetrokken, lekker op ons gemakje, de tijd nemen om een goede stalling voor de kampeerwagen te zoeken, zorgvuldig uitzoeken wat we mee moesten nemen, en inpakken. We waren inmiddels echt aan het genieten van de kampeerwagen, de laatste grote reparatie was alweer zo’n twee maanden geleden, en alles funktioneerde nog perfekt, het gedoe met de spiegel, die ons een week vertraging opleverde was inmiddels ook alweer vergeten. We hadden het idee (de illusie?) dat we de enorme lijst met problemen eindelijk achter ons hadden gelaten.
Hoe anders zou het uitpakken.

Het schiereilandje was Cedar Key, en deed inderdaad een beetje aan de Keys denken, die rij kleine eilandjes helemaal in ’t zuiden van Florida, alleen heel wat minder toeristisch. De echte Keys hadden we een jaar geleden nog met de huurcamper bezocht, en goede herinneringen aan overgehouden. Lekker gerelaxed, organische groenten en fruit gegeten van een teler naast de camping, ’s avonds onder het genot van een glaasje wijn naar de ondergaande zon kijken. En verder naar Largo. Op foto 10 kun je zien wat er gebeurt als je op die lange saaie wegen in slaap sukkelt. Gewoon zonder enige reden lag er een auto op zijn kant. Gelukkig geen gewonden, dus we konden gewoon verder rijden. Op foto 11. kun je zien dat Bjoetie het hondenraampje ontdekt heeft: ze zit telkens voor het raampje naar buiten te kijken....

Op een gegeven moment werden we door een heftig gebarende auto, de bestuurder dan natuurlijk, naar de kant gewezen. Deze man vroeg ons of wel wisten dat een van onze slides uitstak. Eerst kun je dat natuurlijk niet geloven, maar het was echt zo. De linkerachterslide (waar we eerder ook al een reparatie aan gehad hadden), was losgekomen, en stak zo’n 15 cm uit…. En bij inspektie bleek dat hij helemaal los zat, en vrijelijk in en uit kon bewegen, bocht naar rechts, slide naar buiten; bocht naar links, slide naar binnen. En wij maar in de veronderstelling dat dit dus écht niet kan gebeuren. We wisten zeker dat we hem goed gesloten hadden voordat we wegreden. Stel je voor wat er gebeurt wanneer die slide de hele meter naar buiten komt, en er een vrachtwagen, of erger nog, een personenwagen naast je rijdt. Gelukkig is dat allemaal niet gebeurd, maar geschrokken waren we wel. Kontakt met Lazydays leverde een adres op waar ze de slide ofwel konden blokkeren, ofwel provisorisch repararen. We reden voorzichtig door, nadat we de slide met stukken hout en schoenen enigszins geblokkeerd hadden. De dealer, die ons opgegeven was, bleek een officiele Prevost-dealer te zijn. Prevost is een Canadese fabriek van luxe toeringcars, die ook uitermate luxe kampeerwagen maakt. We hadden er al zo af en toe eentje gezien, maar hier stonden ze met bosjes. (Nieuwprijs begint bij anderhalf miljoen dollar!). We keken onze ogen uit, zoveel luxe, en perfekte afwerking, dan zag je heel goed dat er verschil in kwaliteit bestaat tussen onze camper, en de échte dure jongens, die zo’n 10 keer zo duur zijn. Op zo’n ding schrijf je in een jaar net zoveel af, als onze hele camper gekost had!!!!!
In alle geval, de Prevost-dealer repareerde de slide provisorisch, (slide gesloten houden, en niet meer gebruiken…..) en we konden weer verder. We moesten wel naar een echte Tiffin-dealer om, met een nieuw onderdeel de boel weer definitief te repareren. Dus zo kwamen we, na 8 maanden weer terug bij CarTunes in Largo, om de alarminstallatie te repararen, en bij Lazydays in Seffner (Tampa) om de slide, en nog enkele “kleinigheden” te repararen. Inmiddels hadden we gezien dat de voorruit, die al vier keer gerepareerd was, alweer los begon te gaan, en die kwam dus ook op het reparatie-lijstje te staan.
Bij de alarmdealer bleek dat de gemonteerde alarmcentrale niet kon doen wat we verwachtten, en dus vervangen moest worden, maar dat verliep uiteindelijk wel soepeltjes.
Bij Lazydays, waar we de kampeerwagen zo’n 9 maanden eerder hadden gekocht, bleek dat het onderdeel dat vervangen moest worden nergens op voorraad was (ik durf niet te zeggen dat het NOOIT kapot gaat), en dat reparatie voor ons vertrek naar Bonaire niet mogelijk was. Op foto 14 en 15 zie je het kapotte onderdeel. Een asje van 14 mm was afgebroken, waardoor de hele slide los kwam te zitten. Al met al een erg lichte konstruktie voor zo’n zware (weegt bijna 1000 kg) slide. Ook de voorruit, die langzaam-maar-zeker weer los begon te gaan, nu aan de onderkant, kon niet gerepareerd worden, omdat het een forse klus was, en er voor het vertrek naar Bonaire onvoldoende tijd beschikbaar was. Dus maakten we maar een afspraak voor de eerste paar dagen, nadat we weer vanuit Bonaire in Florida zouden zijn (midden januari), en gingen onderweg naar de stalling in de buurt van Orlando, waar we de kampeerwagen veilig (en zelfs onder dak, en aan de stroom) konden achterlaten, geen zorgen over lege accu’s en lekkages en zo. In Florida vriest het nauwelijks, dus daar hoefden we ons in ieder geval ook al geen zorgen over te maken. (In gebieden met vorst moet je namelijk een behoorlijk aantal handelingen verrichten om de camper winterklaar te maken. Dat hoefde nu in alle geval niet).
Met een huurautotje naar Miami gereden, daar in een hotel vlakbij het vliegveld een nacht overnacht (we hebben bijna twee uur naar dat hotelletje gezocht, omdat we bij het verkeerde airport aan het zoeken waren), en met InselAir naar Bonaire. We hadden alle papieren voor Bjoetie zorgvuldig geregeld, het arme ding werd helemaal platgespoten met allerlei injekties, maar ze mocht wel onder de stoelen voor ons in een reistas de vlucht meemaken. En ze gedroeg zich uitstekend. Trouwens op het vliegveld ontdekten we hoe vreselijk leuk de meeste mensen zo’n wurm van een hond eigenlijk vinden.

Op foto 20 kun je zien wat de afgelopen maanden (vana het begin) gezien hebben we van de USA. Een reusachtig land, grote afstanden. We hebben pas een klein deel gedaan. Hele mooie stukken liggen nog voor ons. 18 van de ruim 50 Staten zijn we geweest, maar sommige willen we nog naar terug, en deze 18 staten zijn wel de kleinere. We hebben nog een enorme tocht voor de boeg......

Vijf weken Bonaire lagen voor ons. Eigenlijk kwamen we aan in een ander Bonaire, als waarvan we 3 maanden eerder waren vertrokken. Van een deel van de Nederlandse Antillen waren we sinds 10-10-2010 een bijzondere gemeente van Nederland geworden, allerlei zaken zouden anders zijn, en op 01-01-2011 zouden we op Bonaire de US$ als officiele munt krijgen, in plaats van de zo geliefde Nederlands-Antilliaanse Florijn. (Naf.) Vijf weken sociale kontakten, verjaardag, Kerst en Oud&Nieuw, en lekker uitrusten van alle toestanden in de USA. Ook dat zou weer anders uitpakken…..

© Harrie & Carmelita, 2011-01-24