Noord & Zuid Carolina, en alweer ‘n spiegel eraf.

Verslag 39: Noord & Zuid Carolina, en alweer ‘n spiegel eraf.

Vanuit Nashville gingen we terug naar de oostkust van Noord en Zuid Carolina, met overnachtingen in Asheville en Charlotte. Nu het nog kon, voordat de kou en sneeuw daar gaat binnenvallen. De eerste stop was Emerald Isle in North Carolina. Dit is, zeker in het najaar, een redelijk rustig toeristisch gebied, met veel vakantiewoningen. We hebben er lekker relaxed, grote stukken gewandeld, en genoten van de kampeerwagen, die eindelijk geen kuren meer vertoonde. Het was zoals we het ons hadden voorgesteld. (Foto’s 03 t/m 13). Van Emerald Isle langs de kust verder zuidelijk, naar Myrtle Beach in South Carolina. Dit ligt al weer een behoorlijk stuk zuidelijker, en dus warmer, en dus toeristischer. Maar heel erg leuk en gezellig. (Foto’s 14 t/m 33). In een winkelcentrum zagen we een kunstmatig meertje, dat stampvol zat met hongerige vissen. Een stukje voer was voldoende om honderden vissen per vierkante meter te zien. De droom van elke visser, alleen mocht je er niet vissen. (Foto 18).
En terwijl we eindelijk eens zaten te genieten van een coach die het perfekt deed, en ons het plezier gunde dat we zo graag wilden hebben, sloeg het noodlot weer toe. Een haastige buurman mepte met het achterwerk van zijn coach bij het inparkeren onze linkerspiegel eraf. (Dat was dus de tweede spiegel die kapot ging, buiten onze schuld.) Wij waren er zelf niet, toen het gebeurde, maar de persoon die het veroorzaakt had, voelde zich heel erg schuldig, en had de politie al gewaarschuwd, en een proces-verbaal laten maken, al uitgezocht waar er in de buurt een Tiffin-dealer was, en briefjes op onze camper gehangen, dus toen we thuis kwamen zagen we de briefjes nog voordat we de zielig naar beneden hangende spiegel zagen. Och, ’n spiegeltje zul je denken, maar dit ongelukje leverde ons wel weer een week vertraging op. De veroorzakers hielpen ons de volgende dag met alles organiseren, verzekeringspapieren, enzovoort. Zonder spiegel kun je zo’n bakbeest echt niet rijden, dus was Aktie noodzakelijk. En dat was niet zo simpel. Eerst vonden we een Tiffin-dealer, die de spiegel wel kon bestellen, maar pas over 2 a 3 maanden tijd had om hem te monteren. Daarna vonden we een bedrijf dat wel kon en wilde monteren, maar de spiegel niet kon bestellen. Aan elkaar koppelen van die twee bedrijven lukte dus niet, dus moesten we alles weer zelf organiseren (en betalen). De spiegel werd besteld, en zou “overnight” geleverd worden. Nou weten we inmiddels dat “overnight” niet hetzelfde is als “de volgende dag”. “Overnight” betekent in de USA dat bestelde spullen 1 tot enkele dagen later geleverd worden, als alles goed gaat. Natuurlijk ging bij ons er natuurlijk weer iets mis. De spiegel werd door Tiffin naar een dealer in een andere staat geleverd, en raakte dus zoek. En het bleek dus ook de laatste spiegel te zijn die er bij Tiffin op voorraad was. Dus werd er een nieuwe spiegel door de dealer via Tiffin bij de leverancier van Tiffin besteld, die inderdaad na 6 dagen bij de dealer arriveerde, door ons opgehaald en betaald werd, en naar het montagebedrijf gebracht, dat de spiegel er in een uurtje, met onze hulp, opzette. Om naar het montagebedrijf te kunnen rijden werd de spiegel provisorisch gerepareerd met houten latjes, en, inderdaad, Duct-tape, het wondermiddel van de moderne Camperaar. (foto 32). Duct-tape hoort tot de eerste levensbehoeften van de camperaar in de USA. De eerst bestelde spiegel arriveerde terwijl de tweede spiegel gemonteerd werd, maar kon gelukkig teruggestuurd worden. De verzekeringsmaatschappij beloofde het geld te storten binnen drie dagen nadat ik de papieren had opgestuurd, en dat is nu dus 3 weken geleden……. En het gaat toch over een spiegeltje van US$ 1200,--. Maar de wachttijd hebben we goed opgevuld met de leuke dingen des levens. We kregen ipv. Het gehuurde Toyota’tje een upgrade naar een echte Amerikaanse full-size. Ja ze worden nog steeds gemaakt, en zijn nog steeds spotgoedkoop, en gebruiken nog steeds enorme hoeveelheden brandstof. Dit was een Mercury Grand Marquis, met een enorme V-8 in het vooronder. Om de auto extra lang te laten lijken, was er voor de motor gewoon een loze ruimte van een halve meter…. Hij reed inderdaad 1:5 maar wat een lol, om het gaspedaal helemaal in te trappen, en al dat geweld met spinnende wielen op het wegdek los te laten… (foto 25 en 26). Vanwege alle ellende trakteerden we ons op een maaltijd in een fondue-restaurant, “The Melting Pot” geheten. Een 3-gangen fondue-maaltijd. Kaasfondue vooraf, bouillonfondue als hoofdmaaltijd, en chocolade-fondue als toetje. Meer rollend dan lopend gingen we naar huis. Een van de volgende dagen was het weer raak, Carmelita verorberde een giga-portie oesters. Het grappige daarvan is, dat je na de maaltijd meer afval hebt, als waar je mee begon.
Nadat de spiegel gemaakt was, gingen we verder zuidwaarts, naar Charleston, naar verluidt een van de allermooiste en met historie gevulde plaatsjes aan de oostkust.
We kwamen heel toevallig terecht op James Island, dat bekend bleek te staan om zijn uitbundige kerst-licht-versieringen, die er al jarenlang in de bossen getoond werden, en we genoten van alle moois. In juli wordt al begonnen om alles op te bouwen, en vanaf half november is alles in volle glorie te zien. Elk jaar komen er weer nieuwe taferelen bij, ieder jaar mooier, groter en indrukwekkender. In totaal zijn er elk jaar tientallen miljoenen lampjes in gebruik. De nieuwere taferelen worden opgebouwd met LED-techniek. Vrijwilligers zijn elke dag bezig vanaf 13:00 uur om de defekte lampjes te vervangen, ’s avonds wordt alle verkeer in een eenrichtingsroute door de bossen geleid. Heel indrukwekkend. Opgezet door een van de campingmedewerkers, als een hobby, uitgegroeid tot een spektakel waar mensen van alle uithoeken uit de VS naar komen kijken. (zie de foto’s 36 t/m 48, en enkele videos). Nieuw dit jaar was een lichtshow die door computers helemaal aan de achtergrondmuziek werd aangepast, (zie de video “Licht op Muziek”).
De volgende dag naar Charleston, een stadje waar de eerste settlers voet aan grond zetten in de VS, vanuit Europa. (Foto’s 49 t/m 57). De bouwstijl ademt nog de Europese achtergrond, alhoewel er hout voor de woningen gebruikt werd, en men in Europa veelal baksteen gebruikte. We waren er op Zaterdag, dan is er een heel gezellig marktje, met van-alles-en-nog-wat, maar vooral veel te eten.

Van Charleston gingen we weer verder zuidelijk, naar de staat Georgia, daar waren we al eerder geweest, maar toen hadden we Savannah en Tybee Island moeten laten schieten, omdat alle campings er vol waren. Nu was het buiten seizoen, en konden we er een plekje veroveren, daarover meer in het volgende verslag. Tijdens de reis werden de eerste 10.000 mijl (= 16.093 km) volgemaakt. (foto 59.) Eindelijk hadden we de ergste kinderziektes gehad, het grote genieten kon beginnen…… Op foto 60 zie je ons de laatste staat plakken in ons schema’tje. We hebben tot-op-heden in de 9 maanden dat we op pad zijn in totaal 17 van de 50 staten “gedaan”, alhoewel er een paar zijn waar we nog terug willen komen….

© Harrie & Carmelita 2010-12-07