Nashville, Tennessee, en reaktie op enkele reaktie

Verslag 37: Nashville, Tennessee, en reaktie op enkele reakties.

Na Tupelo, de geboorteplaats van Elvis Presley, en Memphis, waar hij woonde, zou je denken dat we wel genoeg Elvis gehad hadden. De eerste twee platen die Elvis opnam waren opgenomen bij SUN Records in Memphis. De eigenaar van SUN Records had al snel door dat Elvis veel te groot zou worden voor zijn kleine maatschappijtje. Hij “verkocht” Elvis voor $ 35.000,-- aan RCA, waar Elvis snel door kon groeien, terwijl hij met dat geld vele kleinere talenten groot kon maken. Hij heeft altijd volgehouden dat dit een goede keuze geweest was. RCA was gevestigd in Nashville, Tennessee. Dus gingen we in Nashville een kijkje nemen. Nashville wordt gezien als de plaats waar country-music is ontstaan en groot geworden. Talloze country-sterren komen er vandaan, of hebben er gewoond, en in ieder geval hebben ze er hun platen opgenomen.
Op de camping in Nashville maakten we de eerste foto’s. Foto 1 laat zo’n supercamper zien, zoals je met bosjes tegenkomt. In dit geval is het een “Prevost”, je ziet een Prevost niet zo heel vaak, eigenlijk zijn het omgebouwde touringcars. Op de camping naast ons stond er zo’n joekel, 50 ft (meer dan 15 meter) lang. Dit ding stond naast ons te glimmen, maar bleek al meer dan 20 jaar oud te zijn. De eigenaar was dan ook altijd bezig met poetsen en bijhouden.
We waren tijdens Haloween op die camping, en diverse kampeerders hadden hun hele site en RV helemaal in Haloween-stijl versierd, met lichteffekten, en bewegende beelden. (foto’s 2 t/m 4). Normaal komen er allemaal kinderen langs om snoepgoed te verzamelen, en wij hadden dus veel snoepgoed ingeslagen. Helaas waren er maar heel weinig kinderen op die camping, en moesten we alle snoepgoed zelf opmaken, was een hele klus.
Nashville is ook bekend van de “Grand Ole Opry”, een muziekhal, die al meer dan 80 jaar bestaat, en wekelijks live-country-shows op radio en televisie verzorgt, met oude en nieuwe artiesten, bekend, en/of veelbelovend. Zo’n show duurt zo’n 2 uur, en zo’n 15 verschillende artiesten brengen 1, 2 of 3 liedjes ten gehore. De show wordt gesponsord door zo’n 4 grote sponsors, en dat betekent dat elk liedje vooraf gegaan wordt door een enorm schreeuwerige reklamespot. Al met al zit je een uur naar muziek te kijken/luisteren, en ook een uur naar reklame te kijken/luisteren. Erg storend, en ook erg Amerikaans. Voor ons was er eigenlijk maar een topper, dat was Connie Smith; Josh Thompson was een nieuw talent, daar verwachten we nog wel wat van. Er was een zangeres, waarvan ons helaas de naam ontschoten is, maar die begon met een Haloween-persiflage, zong het nummer “Stand by your Man” van Tammy Wynette (met opzet) vreselijk vals, het nummer heette nu: “Just slap your Man”: sla je man gewoon. Kijk even naar de video. Bij het derde nummer bleek ze juist heel erg mooi te kunnen zingen. Knap om dan een heel nummer zo verschrikkelijk vals te kunnen zingen. Afgezien van de afschuwelijke reklames, was het een heel plezierige avond.
De volgende dag naar het centrum van Nashville, om naar de beroemde RCA Studio “B” te gaan. (Foto’s 14 t/m 17.) Dit is de knusse studio waar Elvis vrijwel al zijn platen had opgenomen, en tientallen andere artiesten eveneens hun grootste suksessen hebben gemaakt. De studio wordt omschreven als “Home of 1000 Hits”, omdat er zeker een dergelijk aantal hits is opgenomen. De studio was niet meer in gebruik, maar speciaal voor de toeristen in de oorspronkelijke staat gehouden. Er stonden een paar originele opname-recorders, zelfs een 16-track-recorder, originele mengpanelen, en mikrofoons. Juweeltjes, zeker vergeleken met de huidige gecomputeriseerde systemen. Daarna naar de Country Hall of Music, de voorkant van het gebouw lijkt op een toetsenbord van een piano, en dat loopt tot binnen door. (Foto’s 18 t/m 31). Hier zijn op 3 etages allerlei zaken verzameld die iets met country-muziek te maken hebben. Ook nog meer Elvis-Presley-memorabilia zijn er te vinden. Extreme auto’s, gitaren, stage-costumes, enzovoort. En niet te vergeten, honderden gouden en platina platen, cassettes en CD’s.
’s Avonds naar de Honky-Tonk row, de uitgaansstraat van Nashville, met tientallen barretjes met live-muziek, (meestal country), waar het goed toeven was. (Foto 37.) Van daaruit gingen we eten in een “Texas-steakhouse”, waar een enorme pot pinda’s op tafel gezet werd, de schalen werden gewoon op de grond gegooid. (foto 38). Wij pasten ons snel aan aan deze gewoonte…..
Nashville heeft een grote en bekende dierentuin, waarin de dieren in een redelijk natuurlijke omgeving getoond worden. We gingen er speciaal naar toe, omdat er een witte Bengaalse tijger zou zitten. Het lievelingsdier van Delvin, Carmelita’s jongste zoon. En inderdaad, er was een witte Bengaalse tijger, samen met een “oranje” versie in een groot loopgebied. We hebben er honderden foto’s en video’s van gemaakt. Allemaal voor Delvin, en jullie kunnen meekijken. Een dierentuin heeft veel interessante en vooral opvoedkundige kanten voor kinderen, (en ook voor volwassenen), maar ik vind het wel heel verdrietig om zulke dieren zich helemaal te pletter zien te vervelen, alleen maar omdat wij ze zo graag willen zien. Zo ook deze tijgers, die hetzelfde rondje wel honderden keren achter mekaar liepen. Ik kan daar heel verdrietig van worden. De oranje tijger drukte die minachting voor zijn toeschouwers nog het beste uit, door pontifikaal zijn achterwerk naar de toeschouwers te keren, en uitgebreid zijn behoefte te gaan doen….. De Nashville dierentuin was heel goed verzorgd, met een aantal opvallende dieren, ook een bruine Panda hadden we nog nooit gezien, maar ik verlaat zo’n dierentuin altijd met gemengde gevoelens.

Deze keer was het een kort verhaaltje, en ik maak van de gelegenheid gebruik even te reageren op een paar reakties die we gehad hebben.
Zo was er Wouter uit Canada, die zich afvroeg hoe Nathalie, (onze buurvrouw op Bonaire / gids in New England) ooit beloofd kon hebben ons Moose te laten zien. Deze dieren zijn zo schuw, dat je echt uitzonderlijk veel geluk hebt, als je er ooit eentje ziet. Nou had Nathalie dat ook niet “beloofd”, maar ze wilde zo graag, dat we de kans kregen om ze te zien. Maar dat mislukte dus, en dat gaf ons de kans haar steeds weer ermee te pesten. Wouter stuurde me een pracht-foto, van een moeder-Moose, met twee jonkies, die hij zelf gemaakt had, dat is pas echt bijzonder. Die voeg ik als foto 56 toe, met vermelding: ©Wouter van der Hall.
Daarnaast nog de reaktie van Leike, waarin hij verwees naar de KIP-caravan die mijn ouders hadden. Dat was een geheel andere kwaliteit als de camper waar we nu in reizen. KIP-caravans waren van een geweldige kwaliteit, zo degelijk gebouwd, waardoor ze vreselijk zwaar waren. Maar mijn vader had daar geen problemen mee, hij sleepte die loeizware caravan rustig met een vaartje van 160 tot 180 km/uur naar het zuiden. (De trekauto was overigens wel Amerikaans, uit de tijd dat de Amerikanen nog auto’s wisten te maken. De 400pk sterke Thunderbird had er geen moeite mee.) Die caravan zat ook niks in wat kapot kon gaan. Een magnetron bestond nog niet, geen TV’s, geen satelliet-installatie, geen audio-installatie, geen airco, geen verwarming, geen douche of WC, uiteraard geen warm water. Zelfs geen koelkast, we deden het met een koelbox, waar je elke morgen een blok ijs voor moest gaan halen. Geen ijs, dan ook geen niet-bedorven broodbeleg meer. Er zaten twee 12V-lampjes in, maar geen accu, dus de lampjes brandden op de accu van de auto. Als je ze te lang aanliet ’s avonds, wilde de auto de volgende ochtend gewoon niet meer starten…. Die caravan heeft echt vrijwel alle uithoeken van Europa gezien, en er is werkelijk nooit een probleem mee geweest. Ja, ik denk met weemoed aan die tijd terug, als je ziet wat er nu een enorme hoeveelheid problemen met die high-tech camper in de USA zijn. Jammer dat het merk KIP uiteindelijk na diverse her-starts, toch niet overeind gebleven is. Onze caravan sleet zijn laatste dagen vast geparkeerd op een camping in de buurt van Roermond, waar ik Leike leerde kennen. We werden vrienden, als gangmakers op die camping. Na een play-back-show op die camping, met het nummer “Canyons of your Mind” van de “Bonzo-Dog-Doo-Dah-Band” gingen we de show-bizz in als Yuk-Yuk Productions, en ontwikkelden we ons tot een suksesvolle drive-in-disko, en dat allemaal naast onze studie en werk.
Leike, herinner je je nog de koffie, die we aan vrienden op de camping schonken? Doet me denken aan de koffie hier in Amerika. Niet te drinken! We hadden voor onszelf een bakje lekkere koffie gemaakt, en de gasten kregen allemaal koffie gemaakt van puur “Buisman” (’n soort koffiekleurstof, die de koffie bruiner liet lijken), voorgezet. Niemand durfde wat te zeggen, en wij kwamen niet meer bij van het lachen. Ik kan met veel genoegen terug denken aan die tijden, toen we met heel weinig middelen ontzettend veel plezier konden hebben.

Alhoewel we weinig reageren op mensen die een reaktie plaatsen, vinden we het wel heel leuk om reakties te krijgen….
We hadden nu wel genoeg gezien van country-music en Elvis Presley en gingen weer naar de oostkust. Het lukte niet meer om de draad op te pakken waar we hem hadden moeten laten liggen toen we overhaast naar de Tiffin-fabriek moesten gaan, omdat dat te noordelijk is, en al te koud geworden was, gingen we wat zuidelijker weer verder met de geplande toer, en moesten NewYork, Philadelphia en Washington laten liggen tot volgend jaar. We vertrokken net op tijd uit Nashville, want twee dagen na ons vertrek viel daar al de eerste sneeuw. We gingen de oostkust afreizen, vanaf Noord en Zuid Carolina. Maar dat komt in het volgende verslag.

©Harrie & Carmelita 2010-11-21