Overhaast naar Alabama

Verslag 34.: Overhaast naar Alabama.

Je kunt uit de titel al lezen wat we ondernomen hebben. We zaten helemaal in het Noorden van de USA, en reden in een ruk door naar het Zuiden.
We waren zo lekker tevreden over alle reparaties die die Route44 RC Repair Center in Lakeville (Massachusetts) had uitgevoerd. Een groot gedeelte van de problemen die er in de loop van de tijd in de camper tevoorschijn waren gekomen, waren opgelost, maar het belangrijkst was wel de voorruit, die keurig netjes weer geplaatst was, en vastgelijmd. We waren voorzichtig van Lakeville naar NewHampshire gereden, om het lange weekend met Nathalie en George van de Fall Foliage te genieten. Nathalie was overigens een geweldige gids, alhoewel ze ons wel tot grote aktiviteit maande, maar het is wel zo, dat een gids uit de regio je een veel beter beeld geeft van de bezienswaardigheden dan welke reisgids dan ook. We zijn op plaatsen geweest, waar we op “onze eigen manier” met reisgidsen, folders van de VVV, of Internet nooit geweest zouden zijn. Ook was het heel leuk onze Bonairiaanse buren eens van een andere kant te leren kennen. Het was een heel gezellig weekend. Nathalie en George: Bedankt!
Goed, we zaten dus in NewHampshire, en zouden eerst nog een stukje van de kust van Maine gaan doen, dan langs de kust naar het zuiden afzakken. Boston hadden we al gezien, NewYork en Philadelphia zouden volgen. We wilden de kou voor blijven, want die begint daar in het najaar aan te komen, en daar hadden we, als echte kou-lijders uit de Caribbean, natuurlijk geen zin in.
We reden de camping (Campton, New Hampshire) uit, en kwamen daarbij in een kuiltje in de weg, dat vol met water stond. We hoorden wel een raar “knak”-geluid, maar besteedden er geen aandacht aan. Toen we een keer weer wat harder aan het rijden waren kwam er een raar sis-geluid te voorschijn, wat we maar al te goed kenden. En ja hoor, de pas gerepareerde voorruit was alweer los, voor de derde keer…. (Zie foto’s 02 en 03). De dealer in Lakeville, die de ruit gerepareerd had, wilde ons niet meer helpen, omdat hij de indruk had, dat hij zijn best gedaan had, en er waarschijnlijk een ernstig probleem met die voorruit was. Wellicht een verkeerd type ruit, of de uitsnede in het polyester verkeerd, of dat het hele dak niet goed gemonteerd was, en gruwelverhalen tevoorschijn kwamen dat het hele dak eraf moest, en opnieuw geplaatst moest worden. (Je moet er niet aan denken……). Hij raadde ons aan naar de fabriek terug te gaan. (5 dagen rijden!) We hebben de fabriek gebeld, en ook de service-afdeling zei ons iets dergelijks, tenslotte nog de directeur (Chief Executive Officer) van de fabriek (Bob Tiffin) gesproken, die op Internet alom geloofd wordt voor de perfekte service die hij en zijn mannen verstrekken. Ook hij gaf aan dat de enige oplossing zou zijn de voorruit provisorisch te laten repareren, (zou Tiffin terugbetalen), en naar de fabriek terug te gaan. Allerlei hints van mij dat ons dat weken vakantie zou gaan kosten, nog afgezien van de reiskosten, wees hij onmiddellijk van de hand. Ze zouden de voorruit zo repareren dat hij er nooit meer uit zou vallen, en tegelijk ook al de nog overgebleven kleinere problemen oplossen. De kosten voor de reis naar Alabama zou niet vergoed worden. We zouden de beste service in de wereld krijgen, en er niets voor betalen, maar daar moest het wel bij blijven. Na een stijf avondje diskussieren met z’n tweetjes, besloten we dan maar naar Alabama te rijden, eerlijk gezegd hadden we geen andere keus. We zaten bijna in Canada, en Alabama is helemaal in het zuiden. In totaal keken we aan tegen zo’n 1500 mijl, ofwel 2500 km’s, met een, ook na provisorische reparatie, nog steeds onbetrouwbare ruit. We konden zo maar meemaken dat de ruit nog meerdere malen los zou springen. En dat terwijl er op de weg naar het zuiden de restanten van een orkaan, die ook al in de Caribbean geweest was, op ons lag te wachten, met heel erg veel regen….. Wij rijden maksimaal per dag zo’n 500 – 600 km, dat is toch al een heel eind met zo’n grote bak, dus we keken op tegen 5 dagen rijden, wellicht onderbroken voor nieuwe noodreparaties. Na de noodreparatie in Plymouth (New Hampshire), waarbij het bedrijf “Granite State Glass” zijn naam eer aan deed, en echt geweldig zijn best deed om de ruit er (voor de vierde keer) degelijk in te zetten. En niet alleen de reparatie was graniterig, de rekening was ook heftig, maar die zou ons door Tiffin vergoed worden.
We gingen op weg naar het zuiden. Door Boston, door de buitenwijken van NewYorkCity, door de buitenwijken van Philadelphia en Washington, door enorme hoosbuien, weer door het gebied van de Blue Ridge Parkway, dat we al eerder gezien hadden, (maar nu pakten we de snelweg), door de staten Virginia en Tennessee. (Zie de foto’s 04 t/m 10.) Na vier dagen, met het doel op een reisdag afstand, kwamen we in Alabama aan, toen de ruit opnieuw los bleek te gaan. (Foto’s 11 t/m 13.) Met veel plakband (Duct-tape is overal goed voor), en heel voorzichtig rijdend kwamen we in RedBay (waar de fabriek van Tiffin ligt), helemaal aan de andere kant van Alabama, vlak bij Missisippi, aan, waar de voorruit uiteindelijkhelemaal aan de boven- en zijkant los ging. Dat was dan dus de vierde keer! (Foto’s 14 t/m 19.) Van deze reis van 2500 km hebben we vrijwel geen foto’s, we hebben alleen maar 5 dagen gesjeesd.
Bij Tiffin aangekomen waren we even onder de indruk. Op het service-terrein (waar ze garantie-werk doen, reparaties, service en body-work) stonden zo’n 400 van die kanjers van coaches op service te wachten. Echt waar, de onze was een van de kleintjes. Er was een komplete camping ingericht, met full-hook-up (stroom, water en afvoer), (Foto’s 20 t/m 22). Er waren in totaal zo’n 45 overdekte service-plaatsen, waar alle mogelijke servicewerk gedaan kon worden. Er hing een fototje van de allereerste “Tiffin” kampeerwagen. (Foto 23), er is heel wat veranderd in al die jaren….). Het bleek dat er sommige campers (vooral oudere) al enkele weken op onderdelen stonden te wachten. Ook bleek dat we van-te-voren hadden moeten reserveren, nu kwamen we gewoon op een wachtlijst, en moesten we wellicht wel enkele weken wachten voor we aan de beurt zouden zijn. Praten, bedelen, lief zijn, kwaad zijn, niets hielp, totdat we het “geheime wapen” in de strijd gooiden. Carmelita begon bij een van de leidinggevenden daar spontaan te huilen over alle ellende die we al gehad hadden, en daar konden ze niet tegen. Zelfs ik weet nog niet of het “theater-tranen” of echte tranen waren, maar het werkte wel. Na drie dagen wachten waren we “al” aan de beurt. In totaal hebben ze nog bijna twee weken aan de coach gewerkt, en van onze lijst met problemen, die inmiddels al weer 30 items was geworden, hebben ze er 26 opgelost, ze legden ons uit dat van die 4 overgebleven zaken er twee waren, die niet op te lossen waren, en we maar mee moesten leren leven, en voor de twee andere moesten onderdelen besteld worden, die ons ook nog minimaal een week in RedBay zouden houden. We besloten ook met deze laatste twee te leren leven. Of eventueel andere oplossingen te zoeken. Misschien zouden we ooit later nog eens naar RedBay moeten gaan, en dan zouden we de te bestellen onderdelen van-te-voren kunnen opgeven. Het bleek overigens dat alle daar aanwezige Tiffin-eigenaren een tot tweemaal per jaar een bezoek aan de service-afdeling van Tiffin plande, om eventuele problemen op te lossen. Ze kwamen werkelijk uit alle hoeken en gaten van de USA, van Florida tot California, en van NewHampshire tot Alaska (4.500 miles) om service te kunnen krijgen bij Tiffin!
Het allereerste werkten ze aan de voorruit, en kwamen erachter dat er een drietal latjes bij ons niet geplaatst waren, waardoor het polyester frame te veel kon bewegen, waardoor de ruit los kwam te zitten. (Zie foto’s 24 t/m 27.) We waren heel blij dat ze inderdaad iets gevonden hadden, wat de oorzaak van de problemen was, want alleen maar opnieuw inzetten, zou waarschijnlijk het probleem weer laten terugkomen. Nu hebben we goede hoop dat het definitief is opgelost. De verloren tijd gebruikten we om zelf wat wijzigingen aan de coach aan te brengen, die we al een hele tijd op het verlanglijstje hadden staan.
We deden een toer door de fabriek, (foto’s 25 t/m 46) die een eindje verderop gelegen was, dat was heel indrukwekkend. Het bleek dat de fabrikage eigenlijk een heel handmatig proces is. Er verlaten 10 van die coaches per dag de fabriek, (in de pre-creditcrisis-tijd zelfs 13), en eigenlijk heel weinig is er geautomatiseerd. Niet een robot was er te zien….. Ze hebben in basis zo’n 5 verschillende types, elk met diverse lengtes en diverse indelingen, en dan ook nog eens een groot aantal keuzes uit houtsoorten en bekledingsstoffen. Zoals dat gebruikelijk is bij (familie-)bedrijven die door één persoon (directeur-eigenaar) geleid worden, was er in de hele fabriek geen papier te vinden, alles kwam uit het vakmanschap en de inzet van de werknemers. Ook van een gestruktureerd kwaliteitssysteem heb ik niets kunnen ontdekken. En dat verklaarde weer waarom wij zo ontzettend veel kwaliteitsproblemen hebben meegemaakt. Allemaal heel begrijpelijk maar wel heel vervelend. Wat dat betreft hebben de Europese kampeerwagenfabrieken het echt heel veel beter voor mekaar…… Veel van de opgetreden problemen waren overigens veroorzaakt door slechte kwaliteit van toeleveranciers. Maar ja, in de USA weten ze niet meer wat produceren is, alles wat maar enigszins mogelijk is, wordt in China, India of Vietnam gemaakt…..
Ook werd duidelijk dat de eindkontrole uitsluitend let op het uiterlijk. Voor een piepklein krasje wordt een heel deel van de camper overgespoten, maar of de koelkast naar behoren werkt, en of alle lampen het doen, daar wordt niet naar gekeken. Een goede eindkontrole zou het grootste deel van onze problemen voorkomen hebben….. Een goed kwaliteitsborgingssysteem zoals ISO9000 zou nog meer voorkomen hebben. In alle eerlijkheid, die rondleiding door de produktie was aan de ene kant indrukwekkend door de grootte en komplexheid van de gefabriceerde campers, (als je alleen al de bundels kabels zag, die overal in vloeren en wanden verborgen zitten,) maar ook teleurstellend door de ongestruktureerdheid van de produktie. En het schijnt bij andere fabrikanten nog veel erger te zijn….
Kijk eens naar de foto’s 29, 32 en 37. Enorme bundels kabels lopen onder de vloer, in de wanden, in het plafond en door kabelgoten. Je kunt je voorstellen dat er wel eens een kabeltje “los” kan zitten, waardoor “iets” niet werkt….. Alle kasten worden, specifiek gemaakt voor die ene camper voorgefabriceerd in de cabinet-shop, en staan klaar om gemonteerd te worden (foto 33, 34, 39, 40). In de video’s zie je het lassen van de verstevigingen in de wanden, (allemaal handmatig!) en het frezen van de uitsparingen in het dak (dat is wel computer-aided – CAM). Alles wordt gemonteerd, voordat het polyester front ertegenaan “geplakt” wordt, (foto 35 en 36), Uiteindelijk staan de coaches in allerlei verschillende soorten door elkaar in lange rijen, voor de eindmontage (foto 42 t/m 44). Een opmerkelijk fotoje is foto 45, waar je kunt zien wat de wettelijke minimumlonen in Alabama zijn. Niet echt veel…. (Dit is geen oude foto!).
Op foto 46 zie je een foto van het eerste exemplaar van een nieuwe lijn die Tiffin introduceerde, kleiner dan alle bestaande coaches die ze maken, maar wel super-super-luxe. Veel luxer dan de onze, alles zit er op of aan. (Luchtvering, luchtremmen, elektrische haspels en extra accu’s standaard, heat-pump airco’s, dubbeldeurs koelkast met ijsblokjesmachine, diesel-pusher, slide-out opbergbakken, satellietTV, navigatie, 4 televisies, dolby-surround, verzin het maar, alles zit erop, voor veel van die dingen moesten wij opties laten installeren). Korter maar wel duurder. Is toch een trend die ook hier in Amerika begint te komen: korter, maar wel luxer.

We wilden nog een persoonlijk gesprek met Bob Tiffin hebben, (de CEO), maar die was in California om nieuwe dealers te werven.
De ruit was als eerste gerepareerd, (was ook het belangrijkste), de eigenlijke reden dat we helemaal naar Alabama gereden waren, daarna werd de overgebleven lijst van 30 punten min-of-meer systematisch aangepakt. Het moet gezegd, de verleende service was fantastisch! De rubber flappen onder de slides, die nog insekten binnenlieten werden vervangen door borstels, die veel beter afdichtten, (foto 50 en 51). Op foto 31 kun je zien hoe de grotere coaches echte slide-outs hebben, waar een heel pakket van 8 of 10 accu’s op staan. Dat was bij ons niet mogelijk, maar ik had bij de aanschaf wel twee extra accu’s besteld, die door Lazydays ingebouwd waren. In de loop van het halve jaar dat we aan het rijden waren bleken die accu’s te zwaar voor het bergvak waar ze geplaatst waren, en het hele vak was uitgescheurd. (zie foto 52 en 53). Tiffin maakte een keurige accubak, die aan het chassis gelast werd, waardoor de accu’s netjes en stevig vastgezet werden, (foto 54) en wij een extra vrij bergvak kregen, wat ook door hun gerepareerd werd. Toen de coach op de “brug” stond, kon ik wat foto’s van de onderkant maken, dan zie je dat het onderstel echt afkomstig is van een vrachtwagen, zo grof en zwaar is alles gebouwd….. (foto 55 en 56).
De meest vreemde problemen zagen we in die service-afdeling. Zo stond er een coach (gelukkig niet de onze), waar ze bij de fabrikage vergeten waren een randje in een slide af te kitten, waardoor regenwater in de vloer gelopen was, de hele vloer verrot bleek te zijn, deze slide werd er helemaal uitgehaald, vloer vervangen, en alles werd weer op zijn plaats gezet (ook na drie jaar onder garantie). Ja, bij Tiffin zelf zijn ze wel erg tolerant voor wat betreft coulance-garantie. Ze hebben die naam niet voor niets. Je moet wel lang wachten, om het voor mekaar te krijgen, en je moet naar de fabriek gaan…..

Op de camping bij het service-terrein stond een coach, die zelfs nog meer “beestjes” voor de voorruit had staan, dan wij….. (foto 58). De tijd dat we moesten wachten, heb ik gebruikt om allerlei dingen aan de camper te veranderen, die we zelf belangrijk vonden, meestal afgekeken van de duurdere campers, en die er bij ons niet opzaten. Zoals een kabelhaspel, die de kabel elektrisch na gebruik weer oprolt. Zo’n kabel is erg stug, en het is een hele klus om hem na gebruik weer op te rollen. Nu is dat een druk op de knop. En als je dan een doekje om de kabel houdt, wordt-ie ook meteen netjes schoon gemaakt….. Zo’n zelfde haspel installeerde ik ook voor de waterslang, ook hartstikke handig.
Een leuke foto is foto 61. Een mededeling die in het service-gedeelte hangt. Oorspronkelijk begreep ik er niets van. Tiffin beveelt aan om geen ‘BRA’s” op de voorkant van het motorhome te installeren. ‘n BRA = BH. Dus ik snapte er niets van. Hier wordt bedoeld de plastic/rubber/leer beschermingszeilen die ervoor zorgen dat opspattende stenen de lak niet beschadigen. Tiffin is daar geen voorstander van….
Tijdens de hele service werd geprobeerd de problemen met de koelkast op te lossen door allerlei onderdelen ervan te vervangen, schakelaars, sensors, printplaten, enz. Maar het probleem bleef. Uiteindelijk werd besloten de hele koelkast te vervangen, en dat is een kanjer van een ding! Oorspronkelijk wordt zo’n koelkast geplaatst voor de wanden en het dak gemonteerd wordt, nu moest er een zijruit gedemonteerd worden, en werd de nieuwe koelkast door zeven man door het raam naar binnen geschoven! Het bleek uiteindelijk wel te werken. De koelkast die al 6 maanden om de zoveel dagen ophield met werken, en storing aangaf, werkt nu prima!
Tenslotte nog foto 65. Ik heb al eens verteld dat bijna iedereen een tow-car achter de camper hangt, (om boodschappen te doen). Wij hebben dat niet, en worden dan ook op campings als armoedszaaiers gezien (“You don’t have a tow? Can’t you afford one?”). Maar het kan nog erger. De mensen van foto 65 hadden een probleem met de bergruimte in hun camper, (te weinig), en hingen er dus nog een gigantische 2-assige aanhanger achter, helemaal ingericht als een schuurtje, waar ook nog een golfcar in stond, om boodschappen te doen. Ja, Amerika is inderdaad het land van de onbegrensde mogelijkheden….

Onze vakantieplannen weer helemaal gewijzigd, gingen we weer op pad. Alles overziend, zijn we best wel lang bezig geweest om alle problemen opgelost te krijgen. We hebben de camper nu zo’n zeven maanden, ofwel dertig weken, daarvan zijn we 8 weken in Bonaire/Nederland geweest, en zijn we 7 weken in de weer geweest om problemen opgelost te krijgen. Ook de 8 weken dat we niet in de USA waren, is er aan de camper gewerkt. Dat is toch wel heel erg slecht….. Netto hebben we in die 30 weken maar 15 weken echt vakantie gevierd met de coach. We hopen dat we nu het ergste gehad hebben. Al dit gedoe heeft ook invloed gehad op ons eigen humeur. En willen we niet weer meemaken.
We verlieten Tiffin in ieder geval met het idee dat we nu het ergste gehad hebben, en nu pas echt kunnen gaan genieten van onze (dure) aankoop. Laten we hopen dat dat ook zo zal blijken te zijn….
Voor mensen die dit lezen, en ook zo iets willen gaan ondernemen: hou er rekening mee, dat als je een spiksplinternieuwe camper koopt, je er gratis-en-voor-niets een hele waslijst met problemen bij krijgt. Huur je een camper, huur dan geen splinternieuwe, laat anderen dat maar doen, en de problemen oplossen…..

We kwamen er toevallig achter dat de fabriek vlakbij (een uurtje) Tupelo ligt, en dat bleek de geboorteplaats te zijn van Elvis, je weet wel, die met dat beweeglijke bekken. Ook Memphis is daar dichtbij, waar Elvis gewoond heeft (Graceland), en bekend is geworden. Dus richten we onze neus daarop, en gingen de geschiedenis van Elvis Presley bekijken. Zo bleven we ook nog een beetje in de buurt van de Tiffin-fabriek, je weet immers maar nooit…….

© Harrie & Carmelita, 2010-10-27