Gloucester en problemen met de voorruit

Verslag 29, Gloucester schiereiland bij Boston, Massuchusetts, en ernstige problemen met de voorruit.

We begonnen naar het eind van het tweede deel van onze USA-trip te gaan. De kampeerwagen had een paar dagen op het schiereilandje Gloucester, ten noord-oosten van Boston gestaan. Nog een tochtje over het schiereiland (is een kleinschalig gebied, met leuke huisjes, leuke kiekjes gemaakt, enzovoort). Heel apart was het Paper House, in het begin van de vorige eeuw was hier door een fanatieke knutselaar het hele huis versierd met gebruiksvoorwerpen, gemaakt van opgerolde oude kranten. Hoe kom je op het idee….. Stoelen, tafels, lampen, kastjes, en zelfs de piano was op deze wijze gemaakt (foto 4 t/m 8). Nog wat leuke reklamebordjes e.d. gefotografeerd, (foto 15 t/m 18) en we gingen weer noordwaarts, om onze Bonairiaanse bekende Bill te bezoeken, die behalve op Bonaire, ook nog in Maine woont. Tijdens het rijden zaten we mekaar aan te kijken, vanwege een vreemd suizend geluid, dat we nooit eerder gehoord hadden. Het dak van de camper op om te kijken of daar wat te zien was, en uiteindelijk zagen we het: de voorruit was uit de sponning gekomen, en kompleet met afdichtrubber naar buiten gegaan. Alleen de onderkant zat nog een beetje vast, er was een gapende spleet bovenlangs en aan de zijkanten. Tussen de 5 en 10 cm stond de boel open, nog een geluk dat het niet regende….. En het is natuurlijk niet een klein ruitje. Hij is wel 2m50 breed en 2m50 hoog. Zo konden we niet meer rijden. Na paniek-overleg met de fabrikant van de coach kregen we het advies bij een gespecialiseerd glasbedrijf in de buurt te rijden, die de boel er wel weer in zou zetten. Nou dat lukte dus niet. Er zat zo’n spanning op de ruit dat het onmogelijk was deze weer in de sponning te drukken. Het gat was wel ietsje kleiner geworden, en ik kon het afdichten met Duct-tape. Duct-tape is in de USA een wondermiddel. Werkelijk alles wordt daarmee gerepareerd. Je bent geen mens, als je geen rolletje duct-tape bij je hebt. Er bestaat zelfs een merk, met de merknaam Duck-tape. Zo ook wij, we hadden natuurlijk een rolletje in de coach liggen. De overgebleven spleet werd afgedicht met het wondermiddel, en de voorruit werd ook nog extra vastgezet met die duct-tape, zodat hij er niet uit kon vallen.
We hadden inmiddels al een afspraak gemaakt met een Tiffin-dealer, die een aantal reparaties aan de coach zou verrichten in de tijd dat wij naar Bonaire/Nederland zouden gaan. Daar kon die voorruit ook nog wel bij. De lijst met problemen was inmiddels opgelopen tot zo’n 35 items. Gedeeltelijk problemen die we ook al bij de aflevering in Tampa (Florida) hadden gehad, en daar provisorisch waren opgelost, en dus weer teruggekomen waren, maar ook een aantal nieuwe zaken hadden zich aangediend. Ik had inmiddels een uitgebreide omschrijving voor de dealer gemaakt, met een beschrijving van elk probleem,en een uitleg over wat er al aan gedaan was om het op te lossen. Betreffende dealer, we hadden hem alleen nog maar door de telefoon gesproken, deed niet zo dramatisch over die lijst. Hij vond het heel gewoon als je een nieuwe motorhome koopt, krijg je stapels problemen er voor niks bij. Tiffin, in de markt als een van de betere merken bekend, was daar geen uitzondering op. Hij zou alles piekfijn voor ons oplossen, als we onze break naar Bonaire en Nederland zouden maken van 7 weken; uiteraard onder garantie, en op kosten van Tiffin.
De reparatie moest nog even wachten, over een week zouden we vliegen.

Uiteindelijk gingen we op weg naar Bill, met een gehandicapte coach.

Harrie & Carmelita, © 2010-09-15