Massachusetts, (deel 1).

Verslag 27: Massachusetts (deel 1).

We verlieten het “Lobster-festival” in Shediac, (New-Brunswick-Canada).
New Brunswick reden we snel door naar de Amerikaanse grens, om een paar redenen. Zo langzaam maar zeker waren er aardig wat problemen en probleempjes met de camper ontstaan. Alle pogingen om die onderweg gerepareerd te krijgen mislukten. ’t Is natuurlijk vakantietijd, dus veel werknemers bij dealerbedrijven zijn ook op vakantie, en veel campers gaan de weg op, en moeten gerepareerd worden. Verder hebben wij de camper in Florida gekocht, en als je bij een dealer aanklopt ergens anders, kom je natuurlijk onderaan het lijstje te staan. (Ons lijstje met problemen was inmiddels uitgegroeid tot zo’n –ongelooflijk- 30 problemen. Ik zal daar later nog wel eens op terug komen.) Uiteindelijk hebben we via de fabriek een dealer gevonden in de buurt van Boston (Massachusetts), die ons wel wil helpen, en dat past mooi in ons plan, want wij willen vanuit Boston even naar Bonaire en Nederland vliegen, en dan kan de camper mooi enkele weken bij die dealer blijven staan, als ze er aan werken. Bovendien, in de buurt van Boston wonen onze buren op Bonaire, (Nathalie en George) en ook nog een andere bekende uit Bonaire, (Bill) en daar wilden we ook nog graag even op bezoek gaan, alvorens naar Bonaire te vliegen. Nathalie is heel trots op haar gedeelte van de USA (New England) en wil ons heel graag iets van deze regio laten zien.
Het weer in New Brunswick was heel slecht, dus we reden snel richting de Amerikaanse grens. Wel jammer, want New Brunswick leek ons tussen de mist en regenbuien door heel erg mooi, maar ook Prince Edward Island, en Nova Scotia lieten we liggen, en dat is heel jammer. Het blijft op ons verlanglijstje staan.

Bij de grens wachtte ons een verrassing. Er kwamen twee (vrouwelijke) douaniers de camper in, en die doorzochten meteen de hele camper. Ze rukten de koelkast open, en namen alle groente en fruit in beslag. En toen ze het mini-plantje in de badkamer zagen staan, werd dat ook meteen gekonfiskeerd. Alle planten en plantaardige produkten mag je niet over de grens meenemen, en al zeker geen aarde, ze zijn bang voor besmetting…… Moet je je voorstellen, de grens tussen USA en Canada is zo’n 5000 km, of daar geen aarde van het ene land naar het andere gaat. En als je ziet hoeveel zand er met de Niagara watervallen meegevoerd wordt….. en ook onze camper zat aan de buitenkant helemaal vol met modder, maar dat plantje mocht niet, dat zand kon besmet zijn. Het was nota bene maanden eerder in de USA gekocht, mee naar Canada genomen, en mocht nu de USA niet meer in. Het was nooit buiten de camper geweest.
Wij waren er heel erg aan gehecht, Carmelita had het plantje elke dag met veel liefde verzorgd en water gegeven, en nu werd het bruut in beslag genomen. Het zou vernietigd worden, samen met de in beslag genomen groente en vruchten. Toen Carmelita probeerde te suggereren dat het misschien goed zou zijn om die groenten en fruit aan arme Amerikanen te geven, hadden we het natuurlijk helemaal gedaan, ze keken ons aan, er ZIJN geen arme Amerikanen….. Uiteindelijk waagde ik nog een poging om ons geliefde plantje van vernietiging te redden, maar dat werd als omkoperij afgedaan, en we moesten als de donder opsodemieteren met mijn Minnie-Winnie (een bepaald merk/type camper). Mijn opmerking dat het geen Minnie-Winnie, maar een Tiffin Allegro-Bay, deed de douanier helemaal ontploffen, en ik sloop maar verder weg, zonder iets te zeggen, en zonder plantje. Zie de foto’s 2 t/m 4.
Vanuit Canada kwamen we in de staat Maine, waar we eigenlijk ook snel doorheen gereisd zijn, en kwamen via een piepklein stukje New Hampshire in Massachusetts. Maine en New Hampshire zijn zeker ook het bezoeken waard, maar daar komen we weer terug nadat we uit Bonaire/Nederland terug komen.
In Lynnfield, een plaatsje ten noorden van Boston werden we vorstelijk ontvangen door de mensen die een huis naast ons hebben op Bonaire, en in Lynnfield wonen. (foto 10 en 11). Nathalie en George begeleidden ons op de toer door Boston en omgeving.
Een bepaald moment (zie foto 12) was er grote paniek, we gingen bijna onder een brug door van 12’ 6” door, terwijl onze camper dus 12’ 9” is. (3m89). Maar dat veroorzaakte wel dat we vele mijlen moesten omrijden. We kampeerden op het schiereiland van Gloucester, waar veel “oude rijken” wonen, met heel mooie huizen. Opvallend is het grote hoogteverschil tussen eb en vloed, waardoor er allerlei meertjes droog vallen, en kanalen ontstaan, waar de boten en bootjes bij eb in de modder komen te liggen.
De volgende dag nog een whale-watching-tour. Nathalie beloofde dat deze veel leuker zou worden dan die in Percé, en dat was ook zo. Het begon natuurlijk allerberoerdst, nauwelijks op zee brak er een waar noodweer los, met zware regen, en blikseminslagen rondom de boot (foto 29 t/m 31), maar zoals in New England gebruikelijk is, klaarde het ook weer heel snel op, en hadden we een fantastische tocht. Walvissen hebben niet zoveel last van regen, en ze kwamen heel dicht bij de boot. Er was er zelfs eentje, die echt speciaal voor ons kwam kijken, stak zijn kop boven het water uit, en zat uitgebreid de toeristen te bekijken. (Kun je op het video-filmpje “Tourist-watching whale” bekijken.) Heel fascinerend, en heel zeldzaam. Verder hadden we ook nog het geluk om een groepje van drie walvissen tegelijk te zien, een moeder met dochter, en een tante, zo werd ons uitgelegd. Het kleintje (nou ja) werd echt geweldig bewaakt door de beide volwassenen. Vrouwelijke walvissen zitten in de zomer in noordelijke wateren, (omdat daar meer voedsel voor hen is), daar worden ze dan bevrucht door ’n mannetje, die ze daarna nooit meer zien, in het najaar vertrekken ze naar zuidelijker wateren (de Caraïben) waar het jong geboren wordt (die heeft nog te weinig spek om in het noorden te overleven), en in het voorjaar gaat het dan weer naar het noorden, ditmaal met jong, en heel vaak gaat er een soort tante mee, de beide vrouwen zorgen gezamenlijk voor de opvoeding van het jong. Tijdens de lange tocht naar het zuiden en terug eet de moeder-walvis vrijwel niets, geeft de kleine voeding, en komt zwaar vermagerd weer bij de rijke voedselwateren van het noorden aan. En zo’n groepje van drie zagen wij dus, vlak bij de boot. Eerst gaat moeder walvis naar beneden, dan gaat het jonkie erachteraan, en tante blijft even wachten of alles goed gaat, en gaat dan ook naar beneden. Naar boven gaat in dezelfde volgorde. Was geweldig leuk om te zien. Ik heb trouwens altijd gedacht dat die pluim die walvissen uistoten gewoon een waterstraal is. Niet waar. Die walvissen zitten op grote diepte, waar het water kouder is, en als ze dan boven komen is de lucht in hun longen zo ver afgekoeld, dat deze lucht kondenseert als ze het uitblazen. Die pluim is dus geen water, maar kondens. Tja zo’n toer met een goede bioloog is heel erg leerzaam.

Veel plezier bij het bekijken van de foto’s en vergeet de filmpjes niet.

Tot de volgende keer.

Harrie & Carmelita Cox ©2010-09-08