La Gaspésie (Quebec)

Reisverslag 25.


Er zijn inmiddels een aantal nieuwe mensen op de verzendlijst gezet. Voor hun even een uitleg.

Je komt nu in verslag 25 terecht van onze reis door de USA en Canada. Dat is de laatst nieuwe.

In de linkerkolom vind je een aantal aanklikmogelijkheden. Door bij “Recente reisverhalen” op de link “Alle reisverslagen” te klikken, kom je inderdaad bij alle reisverslagen. Helemaal onderaan staat het allereerste verslag (van 13 april 2010), als je alles op chronologische volgorde wilt lezen, moet je daar beginnen. De bij elk verslag geplaatste foto’s staan direkt onder de reisverslagen.
Tussen het verslag, en de foto’s zijn weer twee links, nl. “Vorige” en “Volgende”. Dat spreekt voor zich.
Als je alleen de foto’s wilt bekijken, klik dan in de linkerkolom op “Fotoboek”, dan krijg je alleen de foto’s, ook weer de oudste onderaan.
Tenslotte kun je dan nog klikken op “Video’s”, en vind je alle geplaatste stukjes video. Nu staan de oudste video’s echter bovenaan.

Sukses!


La Gaspésie (Québec)

Canada bestaat (net als de USA) uit een aantal staten (provincies). Québec is de belangrijkste Franstalige staat, en ligt aan de oostkant van Canada. Er wordt inderdaad vrijwel uitsluitend Frans gesproken, maar het lijkt op ’t eerste gehoor heel erg weinig op écht Frans. Je went er wel aan, trouwens. Québec is een heel grote staat, en loopt een behoorlijk eind door naar het noorden. In dat noorden is voor gewone stervelingen weinig te zoeken, en zijn geen of nauwelijks wegen. Wij hebben alleen het zuidelijke deel van Québec bezocht. Op de eerste foto bij het vorige verslag krijg je een idee hoe ver Québec naar het noorden doorloopt.
We hadden met veel plezier Québec-stad bezocht (vorige verslag), en reden nu verder naar het oosten, weer naar de kust. Naarmate je verder naar het oosten gaat, wordt het minder bevolkt, en de natuur meer indrukwekkend. Het meest oostelijke stuk is een soort schiereiland, en heet officieel “La Gaspésie”, naar het plaatsje “Gaspé”, nagenoeg aan het eind van het schiereiland. De weg loopt langs de hele kust, waar je geen duinen of stranden in Nederlandse zin aantreft. Er liggen zo hier en daar kleine vissersdorpjes, die hoofdzakelijk bestaan van de kreeften die er gevangen worden. Deze kust, tot aan Boston in de USA wordt dan ook “Lobster Coast” genoemd. Carmelita heeft een kreeft zitten oppeuzelen in het restaurant “Capitaine Homard”, ik trouwens ook, maar dan een biefstuk. Kreeften worden gevangen in kleine kooitjes, met daarin aas, die met gewichten verzwaard naar de bodem worden gezonken (niet heel erg diep), een touw met een drijver geeft aan waar de kooi zich bevindt. De drijver heeft kleuren die de eigenaar aangeeft. De kreeft kruipt een ingang in het kooitje in, en kan er niet meer uit. En de kooitjes worden regelmatig ophoog gehaald, de kreeften worden eruit gehaald, meestal in leven gehouden totdat iemand besloten heeft hem/haar op te peuzelen, waarna hij pas gekookt wordt. Op foto 7. zie je een aantal van die oude kreeftenkooien, die als versiering tegen het plafond van het restaurant waren aangebracht.
Een eindje verderop had een kunstenaar een groot aantal betonnen beelden langs de vloedlijn aangebracht, die bij vloed voor een deel onder water verdwenen. Nou ja, kunst? Maar wel leuk.
Ook zagen we een kompleet windmolenpark, met daarin één zo’n vertikale windmolen, die uitziet als een Moebius-ring. Ik weet eigenlijk niet meer hoe dat ding precies heet. Hij schijnt ooit bedacht te zijn door een Nederlander. T.o.v. de normale windmolens, heeft-ie een aantal voordelen. Hij hoeft niet “in de wind” gedraaid te worden, zoals gewone windmolens, omdat hij onafhankelijk van de windrichting werkt. En verder kan de zware generator gewoon op de grond geplaatst worden, zodat een veel lichtere konstruktie mogelijk is. Ik had altijd gedacht dat dit de windmolen van de toekomst zou worden, maar je ziet ze maar zelden in “levenden lijve”.
Verder zie je op foto 21 en 22 enkele foto’s die de creatieve kant van Carmelita laten zien. Ze is steeds meer en meer in de weer met de camera.
We wilden het “Reserve Faunique des Chic-Chocs” bezoeken, maar gezien de inktzwarte wolken die daarboven hingen, sloegen we dat maar over. Wel hebben we het Nationaal Park “Forillon” bezocht, vlakbij Gaspé.
Van Gaspé naar Percé, een heel gezellig toeristenplaatsje met een zeer opmerkelijke rotsformatie voor de kust, de “Rocher Percé”, die we van alle kanten konden bewonderen, omdat we een Whale-watching tour maakten. Dan stap je (voor veel geld) met een aantal andere idioten op een boot, die je na een urenlange tocht ver uit de kust op een plek brengt waar veel walvissen te zien zouden zijn. Nou dat waren dus een of twee walvissen, die op grote afstand te zien waren. Dank zij mijn grote zoomlens, en uitvergroting op de computer was er nog wat van te maken. (Foto 37, 38, en de video). Zonde van het geld, en ook nog eens stervens koud (zie foto 39).
We waren inmiddels in onderhandeling met een dealer voor het repareren van een groot aantal problemen met de camper, in de buurt van Boston. Het werd tijd om weer zuidwaarts te gaan. We hadden het meest noord-oostelijke deel van Canada gezien, althans voor zover we naar het Noorden zouden gaan, en dat was heel erg indrukwekkend. Mooie steden, en mooie natuur.

Groeten van Carmelita & Harrie , © hc, 2010-08-19