Canada, Montreal, en satellietschotel.

Verslag 23: Canada, Montreal, en satellietschotel.

Langs een grote omweg, gingen we dan toch uiteindelijk naar Canada. Hoe meer beelden we op TV zagen van de chaos in Toronto, in verband met de G8/G20, des te verstandiger we ons besluit vonden om Toronto maar te laten schieten. Wij gingen de grens over aan het einde van die bijeenkomsten, terwijl de Canadezen hun wonden zaten te likken. Die grenspassage stelde overigens niks voor, (we hebben niet eens een Amerikaanse douane gezien), dat zou nog wel anders worden als we van Canada weer naar de USA gingen….

We moesten wel naar Canada, want daar hadden we een afspraak.
In de kampeerwagen zitten een aantal breedbeeld-flatscreen TV-toestellen, en omdat het lekker is, om ’s avonds naar de TV te kijken, na een (lange) tocht, had ik uitgezocht wat de beste oplossing was om daar ook beeld op te krijgen. Standaard is de coach uitgerust met een (elektrisch draaibare) antenne, waar je lokale zenders mee kunt ontvangen, en een kabelTV-aansluiting, die je op sommige campings kunt aansluiten, samen met een “full hook-up” Van onze testrit, eind vorig jaar wisten we al dat de meeste campings geen kabelTV-aansluitingen beschikbaar hebben, maar ook dat de antenne in “buitengebieden” weinig zenders heeft. Dat klopte ook wel, soms hadden we een of twee zenders via de antenne, een enkele keer zelfs geen enkele. Tiffin biedt daarvoor als optie een satellietschotel op het dak aan, in een soort koepel. De standaardversie moet gewoon als je geparkeerd staat op de satelliet gericht worden (dat gaat automatisch), maar de luxere versie richt zich automatisch op de satelliet, zelfs onder het rijden, en blijft die satelliet vasthouden, tijdens het rijden. Dat laatste ging zelfs mij toch een beetje te ver, dus kwam de coach met de gewone satellietschotel op het dak. Ik dacht dat de satelliet-ontvanger er bij hoorde (ik had begrepen dat dat bij huisinstallaties wel zo is), maar zo werkte dat dus niet bij een RV. Ik moest zelf op zoek naar een ontvanger en een provider voor de programma’s. In de folder stond dat de TV’s High-Definition waren, dus ging ik op zoek naar een HD-ontvanger. Ik wilde die sublieme weergave, (op Bonaire nog zo goed als onbekend) ook wel eens meemaken. En dat was nog niet zo simpel. Ik probeerde Tiffin (de fabrikant) naast de schotel, tegen meerprijs zo’n ontvanger te laten leveren (alles in een hand, dat is altijd het handigst), maar dat wilde Tiffin dus niet doen. Daarna Lazydays (de dealer) gevraagd, die deden dat ook al niet. Naast Lazydays zit een heel grote leverancier voor RV-accessoires (CampingWorld), maar die zeiden ook al dat ze dit niet konden. Lazydays verwees me naar BestBuy, een heel grote elektronica-winkelketen. Die deden het dus ook al niet. Maar verwezen me naar DirecTV, een van de twee grootste providers, die zouden zowel de ontvanger leveren en installeren, als de programma’s leveren. Nou is DirecTV een heel groot bedrijf met heel weinig personeel. Je moet alle afspraken maken met computers aan de telefoon. Nou word ik daar dus helemaal gek van. Het lukt ook niet om een echte mens van vlees en bloed aan de lijn te krijgen. (Neem van me aan, ik heb echt alles geprobeerd.) En die computer werkt met spraakherkenning, maar geloof maar niet dat mijn Engels door de (Amerikaanse) spraakherkenning herkend wordt. In totaal ben ik een keer of 15 met DirecTV aan de lijn geweest, en is het me niet gelukt om dingen geregeld te krijgen. Soms was ik er bijna, maar raakte de verbinding slecht, en verbroken. Omdat ik iets speciaals wilde, (HDTV in een camper, en hier niet woon, en geen credit-historie heb) was het allemaal heel moeilijk, en werd ik diverse malen doorverbonden. Op een bepaald moment had ik twee computers met mekaar aan het diskussieren, terwijl ik op de achtergrond dit gedoe lijdzaam volgde. Uiteindelijk belde een echte Amerikaan voor me, en werd er een afspraak gemaakt voor de installatie. Wij waren op tijd op het afgesproken adres (in dit geval Judi’s adres in Apopka, Florida), en kwam de monteur veel te laat opdraven. Ook deze monteur was niet in dienst van DirecTV, maar alleen maar ingehuurd om de installatie te doen. Na een uur klungelen kwam hij erachter dat de schotel op het dak niet geschikt was voor HDTV, en dat hij geen gewone ontvanger bij zich had. Ik moest maar een nieuwe afspraak maken. Met de moed in de schoenen begon ik weer aan deze “mission impossible”, en wederom met hulp van iemand anders lukte dat. Ook toen kwam de monteur veel te laat op het opgegeven adres, het was een andere monteur, en deze kwam al snel tot de konklusie dat hij niet gekwalificeerd was om een “mobiele installatie” te doen. Hij raadde me aan de leverancier van de schotel te raadplegen, en die verwees me weer naar Campingworld. (Daar was ik al geweest), maar ik kreeg een aanbeveling van de leverancier mee, en dus ging ik opnieuw naar Campingworld. Zo iets heet in Algemeen Beschaafd Nederlands: “Van het kastje naar de muur sturen”. CampingWorld bleek jarenlang dealer van de gemonteerde satellietschotel te zijn geweest, en naar een ander merk te zijn overgestapt, vanwege kwaliteitsproblemen. Dat had ik natuurlijk weer, een slecht merk schotel op het dak…. Ze begonnen, na enkele dagen wachten, met de montage (wat helemaal niets voorstelt, want je hoeft alleen maar de ontvanger in de kast op zijn voorbestemde plaats te schuiven, en de klaarliggende kabels erin te steken). Na een uur klungelen kwamen ze tot de konklusie dat er waarschijnlijk een kabelbreuk in de kabel naar de schotel zat, want ze kregen de boel niet aan de praat. Een hele hoop geld, uren wachten, en eindeloze telefoontjes verder, en nog geen satelliet-televisie. Om gek van te worden. Ze verwezen me weer naar de leverancier van de schotel. Om nog gekker van te worden. Dat gebeurde allemaal in de tijd dat de coach bij Lazydays stond om de initiële problemen op te lossen. Een monteur van Lazydays, die om andere redenen in de coach aan het werk was, keek even naar de schotel/ontvanger-kombinatie, en konkludeerde dat er niks mis was, en ik alleen maar het abonnement bij DirecTV moest aktiveren en betalen. Simpel he? Nou zo simpel was dat dus niet. Weer diverse domme sprekende computers verder lukte dat uiteindelijk toen ik beloofde de premie voor een jaar in een maal vooruit te betalen (omdat ik geen credit-historie heb). Uiteindelijk kreeg ik dan de aansluiting, en raad eens, nog steeds geen beeld. Een hele hoop geld, uren wachten, een jaarabonnement vooraf betaald, en eindeloze telefoontjes verder, en nog steeds niks. Je moet hier wel enorm veel doorzettingsvermogen hebben, en een heel grote plank voor je kop, anders krijg je het hier echt niet voor mekaar. Nou zit dat met die plank bij mij wel goed…….

We waren inmiddels al onderweg, dus maar eens Lazydays gebeld, maar die kregen ook geen service voor mekaar op een voor ons akseptabel tijdstip. We hadden inmiddels al weer een lijst met zo’n 15 andere problemen, die ook opgelost moesten worden, maar daar vertel ik een andere keer wel over. Op een bepaald moment gedurende onze trip kwamen we bij een andere vestiging van Campingworld voorbij, en zij wilden wel naar onze Satelliet-problemen kijken. Ze waren immers jaren dealer van dat merk geweest, en hadden alle meetapparatuur daarvoor nog liggen. Ze kwamen na een simpele meting tot de konklusie dat de kabel weliswaar goed was, maar er een elektronische printplaat in de schotel-behuizing op het dak stuk was. Ze konden me wel niet helpen (ze waren immers geen dealer meer, en hadden dus geen onderdelen meer op voorraad), maar nu wisten we tenminste wat er aan de hand was. Maar weer eens de leverancier van de schotel gebeld. Die gaf me een stuk of 15 adressen van dealers die in staat moesten zijn om dat stomme printplaatje te verwisselen. De dealer van mijn keuze (afhankelijk van wanneer we in de buurt zouden zijn) zou het onderdeel bij de leverancier moeten bestellen, en deze zou betreffend onderdeel dan naar hem toe sturen, en ook de montagekosten betalen. Dat klonk heel redelijk. Dus ging ik maar weer eens aan het bellen. Toen bleek dat van die 15 dealers er eigenlijk geen een service wilde of kon doen, ze hadden allemaal slechte ervaringen met de garantieverplichtingen van de schotel-leverancier. Uiteindelijk, de dertiende wilde wel een afspraak maken, en het onderdeel bij de leverancier bestellen. We maakten een afspraak, met een ruime tijd ertussen, zodat het onderdeel op tijd aanwezig zou zijn. Die afspraak was in Canada, en omdat we beloofd hadden dat we er zouden zijn, maar door die vergadering van de G8/G20 moesten we een enorm eind omrijden om op de afgesproken tijd bij de dealer te zijn. Maar ja, voor mij geldt: afspraak is afspraak, dus reden we twee dagen om er op tijd te zijn. Ja, en toen we er aankwamen stond de eigenaar van de dealer ons op te wachten met de mededeling dat het onderdeel niet aangekomen was. Hij wist me te melden dat de fabrikant het waarschijnlijk niet, of te laat, verzonden had. Bellen met de leverancier leerde dat deze van mening was dat de dealer het onderdeel niet besteld had. Ik weet zeker dat een van beiden tegen ons gelogen heeft, maar ja, ik schiet ook niets op met uitzoeken wie dat nu was. Het resultaat was, dat ik na een hele hoop geld, uren wachten, een jaarabonnement vooraf betaald, en eindeloze telefoontjes verder, twee dagen omgereden, nog steeds geen satellietTV had.
Inmiddels was gebleken dat er ook problemen waren met de kabelTV-aansluiting, we kregen op die campings die wel kabelTV hadden, slechts zeer matig beeld (sneeuw en weinig zenders), zeker vergeleken met buren, die met simpele spullen ’s avonds urenlang naar kristalhelder beeld zaten te kijken. Dit was toch heel frustrerend, rondrijden in een enorme camper, met vier giga-TV-schermen, en slechts een enkel TV-zendertje te ontvangen via de normale antenne. En we waren inmiddels aardig verslaafd geraakt aan de reality-shows, waar de Amerikaanse televisie vol van zit. (Jerry Springer, de Maury-Show, dr. Ozz, Steve Wilkoss, Ray Rachell, dr. Phill, enzovoort), nou, niet te ontvangen met de gewone antenne. Dus maar weer opnieuw begonnen om die satelliet geregeld te krijgen, maar dat zou nog weken duren. Daarover later.
In ieder geval waren we in Canada. Heel kort in het Engelssprekende gedeelte (Ontario), en heel snel, en lang, in het Franstalige Quebec, ook hier weer de staat Quebec, niet de stad. Wat een verschil met de USA. Het is net of je in Frankrijk zit. Niet alleen de taal, maar alles is Frans, eindelijk weer eens echte koffie, in plaats van die giga-bakken leut, die ze in Amerika koffie noemen (free refill, dat wel). En echte Franse kaasjes, in plaats van die plakken plastic, die ze hier cheese noemen, en pate, en ja, die taal, ’t heet dan wel Frans, maar daar is niets van te horen. En de stokbroden dan….. Wat een verschil. En alleen de mensen die in de toeristenindustrie zitten spreken ook Engels, de rest helemaal niet, of wil geen Engels spreken. Hoe dan ook, het Franstalige deel van Canada beviel ons uitstekend, om te beginnen met Montreal. Kijk naar de fototjes, dan krijg je een idee van deze stad. Er zijn indrukwekkende gebouwen, overgebleven van de wereldtentoonstelling in 1967 en de Olympische Spelen in 1976. Er is een heel ingewikkelde brug in staalkonstruktie over de St. Laurent / St Lawrence. Zo ingewikkeld, ik denk dat de beroemde ontwerper van de Eiffeltoren in Parijs (ir. Eiffel) dat veel beter gekund had. Er is ook een (klein) Chinatown, weinig indrukwekkend, maar ja, we hadden het veel interessantere Chinatown in Ontario gemist. Gegeten (heel erg lekker), in een Portugees restaurant. Och ja, Montreal is een grote stad, en dat heeft ook wel weer wat, na al die bossen, bergen en watervallen…….
Ook in Canada hebben ze van die tonnetjes langs de weg, waar Carmelita zo van houdt, maar ze zijn wel veel slanker (foto 5).

Volgende keer meer over Quebec, de belangrijkste Franstalige stad in Canada,

Oh ja, we reageren dan misschien niet op ingezonden reakties, maar het is wel heel leuk, als iemand een reaktie plaatst.
Wisten jullie trouwens dat ons reisverslag inmiddels zo’n 30.000 keer bekeken is?

Harrie & Carmelita