De Adirondacks (NewYork State), en extra kastjes.

Verslag 22. De Adirondacks (NewYork State), en extra kastjes.

Zoals gezegd, het was de bedoeling om vanuit Niagara Falls over te steken naar Canada, en vandaaruit langs de zuidgrens van Canada weer naar de oostkust te gaan. Onderweg wilden we dan Toronto, Montreal en Quebec bezoeken, en wellicht ook nog de hoofdstad Ottawa. We hadden tevens een afspraak gemaakt met een RV-dealer in Cornwall (dicht bij Montreal), die de satellietschotel onder garantie voor ons zou repareren. We waren al eens een keer de grens overgestoken (bij Niagara Falls, in een rondrit busje), en hadden daar een zenuwachtige drukte meegemaakt aan de grens, in verband met de G8/G20-vergadering van de staatshoofden van de 8 resp. 20 meest invloedrijke staatshoofden, die dat weekend in Toronto zou plaatsvinden. Zelfs ons aller Jan-Peter was daar ook bij aanwezig, niet vanwege dat Nederland bij de 20 invloedrijkste landen behoort, maar als “toehoorder”. Het was al snel duidelijk, Toronto was zo gebarricadeerd in verband met de te verwachten ongeregeldheden, dat we maar beter Toronto konden vergeten, te meer ook omdat de meest aantrekkelijke stukken (Chinatown, CN-Tower) vlakbij de vergaderruimtes lag. Ook aan de grens was veel oponthoud te verwachten, als je met zo’n groot ding de grens oversteekt. Dus besloten we Toronto maar te vergeten, en dan dus ook niet bij Niagara Falls de grens over te gaan. We gingen terug en zouden door de staat NewYork naar de Adirondacks gaan, een groot natuurgebied, bekend van de Olympische winterspelen zoveel jaar geleden, in Lake Placid. Ja, was een leuk gebied. De foto’s geven een leuke impressie. Op de weg naar de camping nabij Lake Placid nog een leuke ervaring. Er stond een bordje langs de weg. Maximum gewicht 10 ton. En daar sta je dan, veel meer dan dat Amerikaanse tonnen en Europese tonnen niet gelijk zijn, en dat onze coach een maximaal toelaatbaar totaalgewicht van 30.000 pounds (lbs) had wisten we niet, en we besloten het er dus maar niet op te wagen. Het water onder de brug was wel heel erg koud…. Ik had wel zorgvuldig lengte, breedte en hoogte omgerekend in allerlei eenheden, maar gewicht? Geen idee. Inmiddels weten we dus dat 30.000 pounds overeenkomt met bijna 14 US tonnes, en dat dat w’el hetzelfde is als 14 Europese ton. Daar sta je dan toch wel even van te kijken, dat je als Nederlander met je B-E-rijbewijs zomaar met 14 ton over de weg mag scheuren, terwijl je in Nederland maar 3,5 ton mag rijden, en daarboven al een vrachtwagen-rijbewijs nodig hebt. We waren blij dat we het er toch maar niet op gewaagd hadden, en hadden meer dan een uur extra nodig, om de brug te omzeilen. Onze “truzen”, de GPS-systemen, werden ondertussen helemaal gek van ons. Ja, GPS-systemen, we hebben er twee, eentje standaard in de coach, die door ons meestal “Tiffany” genoemd wordt, en de GPS (Tom-Tom) die we meegenomen hebben uit Nederland, en die ook de weg weet in Amerika. Deze heet Truus. Het leuke is, dat Truus en Tiffany lekker met mekaar kunnen konverseren, en het ook best vaak oneens zijn. En omdat er eigenlijk dus 3 aan boord zijn, want het derde systeem heet “Carmelita”, kan er op basis van meeste stemmen gelden, toch meestal een richting gekozen worden. Die TomTom is trouwens heel handig als we een auto huren, want dan kan die daarin gebruikt worden. En vaak zijn er dorpen en straten op het ene systeem wel, en op het andere systeem niet te vinden. Eerlijk gezegd vinden we de Truus van TomTom beter dan de Tiffany van JVC. Alhoewel Tiffany wat meer fatsoen heeft. “Please make a U-turn” in plaats van “Nu omdraaien!”, klinkt toch echt veel netter.
Die camping bij Lake Placid was heel mooi, en we zijn er dan ook een paar dagen gebleven. Leuk was, dat er een aantal “ Old-timers” met een caravan op de camping waren (foto 16 en 17). Je kon een heel mooie wandeltrail lopen vanuit de camping (foto’s 18 t/m 23). Bij verblijf meer dan 3 dagen kreeg je een gratis maaltijd in de kantine, we weten nog steeds niet wat we gegeten hebben, en vermoeden dat het beren-vlees was. (Foto 24.) Ja er zaten inderdaad beren, we hebben ze wel niet gezien, maar ’s nachts bijvoorbeeld werd de vuilnisdump helemaal afgezet met schrikdraad, omdat de vuilnisbakken anders ’s nachts door rondstruinende beren opengebroken werd. (Foto 25.)

Zoals beloofd, zal ik zo af-en-toe wat vertellen over de speciale dingen die de kampeerwagen heeft, of die wij erin hebben (laten) aanbrengen. Deze keer over de kastjes.

We hebben door de “cabinet-shop” van Lazydays wat extra kastjes laten maken, en dat hebben ze heel netjes gedaan. Echte vaklui. Tussen het fornuis en de zijdeur zat een beetje ongelukkige open ruimte, waar we een rekje met allemaal open bakjes hebben laten maken, (foto 27), en voor de printer/scanner is er een speciaal kastje gemaakt, tussen de zithoek en de bank/bed. Daar staat de printer lekker veilig tijdens het rijden, en is makkelijk bereikbaar vanuit de zithoek. Het is de bedoeling om deze nog draadloos te maken, zodat je ook van buitenuit kunt printen, maar dat is nog niet gelukt. Tenslotte hebben we nog een leuke oplossing gevonden voor een probleem, veroorzaakt door de slide. Als de woonkamer-slide namelijk dicht is, (je kunt hem niet altijd op elke camping open zetten) kun je de TV en de kastjes erboven en eronder niet gebruiken. Voor de TV had Tiffin al iets verzonnen, er staat simpelweg een tweede TV in de woonkamer, boven het bestuurdersgedeelte, (een nogal rigoureuze oplossing, ons inziens). En wij hebben het onderste kastje laten veranderen door er een zijdeurtje in aan te brengen, en er een rek voor wijnflessen in te maken. Slide open of dicht, altijd te gebruiken. Geweldig handig. (zie de foto’s 29, 30 en 31.) Over dat bakkenkastje, en die wijnflessen-kast was Tiffin zo enthousiast, dat ze overwegen dat standaard in te voeren. Had ik maar patent aangevraagd…..

Vanuit de Adirondacks staken we de grens met Canada over, naar Cornwall, voor die service aan de satellietschotel, waar ons de volgende teleurstelling wachtte, maar die vergadering in Toronto was inmiddels achter de rug, en we waren heel blij dat we Toronto overgeslagen hadden, gezien de grote en ernstige rellen, die daar hebben plaatsgevonden. Canada is dat soort rellen helemaal niet gewend, en de televisie stond bol van de gebeurtenissen, en de kommentaren. ’t Is natuurlijk ook wel sneu als de vele miljoenen schade (gesproken werd van een biljoen) door de belastingbetalende Canadees moet opgebracht worden.
Volgende keer meer over Montreal.

Harrie & Carmelita.