Niagara Falls

Verslag 21: Niagara Falls.

Allereerst mijn ekskuses dat het zolang geleden is, dat er wat geplaatst is, een heleboel redenen daarvoor, Internet-bereikbaarheid is hier erg moeilijk, de Airstick (“Dongle”) zou ook in Canada werken, maar deed dat niet, en de WiFi op de campgrounds is buitengewoon onbetrouwbaar, langzaam, en vaak helemaal niet aanwezig. De foto’s bij het vorige verslag kostten wel 1 uur per stuk om te uploaden, en eerlijk gezegd, we zijn hier om er zelf van te genieten, en niet om onze bekenden van het reisverslag te laten genieten….. Bovendien hebben we de laatste paar dagen grote afstanden afgelegd, en alhoewel het met het beentje van Carmelita weer wat beter gaat, moest ik toch het grootste gedeelte rijden. Binnenkort gaan we een break inlassen, om even naar Bonaire en Nederland te gaan, dan loop ik de achterstand wel weer in.

Ook nu weer zal het plaatsen van foto’s moeizaam zijn, dus als er geen foto’s en filmpjes bij staan, kom dan later nog eens terug.


Niagara Falls:

Een van de grootste toeristische trekpleisters van Amerika, en misschien wel van de hele wereld, wij gingen er ook naar toe.
Een camping gezocht zo dicht mogelijk bij de Falls, met mogelijkheid om van daaruit trips naar de bezienswaardigheden te boeken.
Er is heel veel te zien, maar om dat zelf te doen met de coach, of zelfs met een huurauto is heel moeilijk, de parkeerplaatsen zijn overvol en hartstikke duur. Het was een goed idee, om dat met georganiseerde tours te doen, ofschoon je soms wel wat te gehaast overal doorheen gesleept wordt, en ook geacht wordt in de shops prullaria te kopen, die gerund worden door vrienden of familie van de gids, en/of waar de gids de beste provisie krijgt.
Maar toch twee tours gedaan, de eerste in de late namiddag, naar het Canadese deel, en de tweede toer naar het Amerikaanse deel, de volgende ochtend/middag.
Ik weet ’t niet helemaal zeker, maar de Niagara Falls is niet de hoogste, niet de breedste, maar wel die met het meeste water per uur eroverheen. In ieder geval is het de meest indrukwekkende, en het best bereikbaar voor ons, weinig sportievelingen. Het ligt precies op de grens van de Verenigde Staten en Canada. Er is een heel assortiment van avonturen te beleven, en dingen te zien. We hebben het grootste deel daarvan gedaan.
Het begon met de grens over gaan naar Canada. Wisten wij veel dat er direkt over de grens (in Toronto) enkele dagen later een bijeenkomst van de presidenten van de belangrijkste economische mogendheden (G8 en G20) plaats zou vinden? Er werden ook nogal wat protesten verwacht, en er was inmiddels al een grenspasseerder opgepakt met wapens en explosieven, dus was de kontrole zeer intensief.
We stonden dan ook uren in de rij te wachten. Maar daarna “in a hurry” naar het eerste avontuur, de “Journey behind the Falls”. Ze hebben daar tunnels gemaakt die echt achter de waterval doorlopen, met af en toe een kijkgat, waar je de immense watermassa’s kunt zien passeren. Griezelig, en indrukwekkend. Eerst sta je echt aan de zijkant van de waterval (foto 2), en daarna loop je erachter langs (foto 5). Dat Canadese deel van de Niagara Falls is het allergrootste, en heet de Horseshoe Falls. Dit is dus ook het deel waar in de loop der tijden vele durfals het leven gelaten hebben, in pogingen een tocht over de Falls in een-of-ander voer/vaartuig te overleven. De autoriteiten hebben overigens ingegrepen en er wordt nauwelijks meer over die pogingen gesproken, ook de tentoonstelling die er jaren geleden over dat onderwerp was, is gesloten. Dit om eventuele durfals niet op een idee te brengen. We waren overigens in goed gezelschap, President Truman, President Kennedy, Marylin Monroe, en Lady Di met kids, hadden de Niagara Falls voor ons bezocht…. Het is heel indrukwekkend boven aan de Falls te staan en de enorme waterhoeveelheden te zien die daar naar beneden storten. En dan te weten dat overdag de helft van het water omgeleid wordt, en gebruikt voor elektriciteitsopwekking. Het moet voordat die centrales er kwamen, dus nog veel meer geweest zijn. Vroeger “sleet” de Falls elk jaar zo’n 30 cm stroomopwaarts, door de enorme krachten van het water. Dat is nu dus ook minder. Het bijzondere is, dat de Amerikanen zich enorm ingehouden hebben in het bouwen van hotels en amusements-toestanden aan hun kant, (waar ze normaal zo goed in zijn), en de Canadezen er een echte toeristische kermis van gemaakt hebben, inklusief casino’s, enorme shoppingcentra, en giga-hotels. De Amerikanen worden dan voor hun terughoudendheid beloond met het feit dat ze wel moeten kijken naar de drukte, die aan de overkant (Canadese kant) is ontstaan, en omgekeerd dat de Canadezen vanuit de drukte naar een redelijk natuurlijk gebleven overkant kunnen kijken. We maakten een tochtje langs de Niagara River, na de Falls, een heel ruwe rivier, die via de Whirlpool uitkomt in het Lake Erie. Die Whirlpool, draaikolk, is een heel apart gebeuren. De Niagara River maakt daar een haakse bocht, waardoor er een draaikolk ontstaat, die heel diep is. Een soort omgekeerde Tornado. Ook daar zijn waaghalzen naar beneden gegaan, en levenloos weer teruggevonden. Voorwerpen die erin terecht komen, komen soms pas na vele uren weer boven….. De Canadezen wilden daar een kabelbaan overheen maken naar Amerika, maar Amerika stond dat niet toe, dus werd de kabelbaan maar van Canada naar Canada aangelegd…. ’s Nachts, wanneer zelfs 70% van het water uit de rivier wordt afgetapt voor elektriciteitsopwekking, komt de draaikolk nagenoeg geheel tot stilstand. Daarna stonden we even stil bij de elektriciteitscentrales. Dat doen ze eigenlijk wel heel slim. Het water wordt afgetapt van het hoge gedeelte van de rivier, tot 70%, en opgeslagen in gigantische ondergrondse bekkens. Naar behoefte wordt er water uit die bekkens naar de centrales geleid. Weinig stroombehoefte, weinig watergebruik. Bij konventionele waterkrachtcentrales is dat altijd een probleem, je kunt de capaciteit heel moeilijk aanpassen aan de behoefte. Hier is dat door die tussenopslag redelijk eenvoudig. Er wordt overigens door Canada en USA beide een enorme hoeveelheid elektriciteit geproduceerd, die een groot gedeelte van de rond Niagara Falls liggende staten van stroom voorziet. Een eind van de Falls af ligt een “natuurpark” dat door scholieren wordt onderhouden. Hoe zo “natuurpark”? Uiteraard bezochten we ook de Skylon Tower, die een ongelooflijk uitzicht biedt over de Falls en het toeristische Niagara Falls aan de Canadese kant. De Falls zelf worden ’s avonds “smaakvol” verlicht, met allerlei wisselende kleuren. Over wat je smaakvol vindt kunnen de meningen verschillen. Ik kan me herinneren van zo’n 30 jaar geleden, toen ik ook hier geweest ben, dat de smaakvolle verlichting ook nog aangevuld werd met smaakvolle strijkconcerten, dat was gelukkig nu niet meer zo. Anders had Andre Rieu nog een kans gehad, hier.

De volgende dag, het Amerikaanse deel. Weer een tocht langs de rivier, maar nu langs de Amerikaanse kant, (waar we de Canadese kant dus konden zien), gevolgd door een tocht met de “Maid of the Mist”. In een enorme lift ga je naar een (relatief) piepklein bootje, waarmee je tot vlakbij het neerstortende water komt. Je krijgt plastic regenjacks aan, maar die helpen ook al niet echt. Als je van onderaf naar het neerstortende water kijkt, zie je pas echt hoeveel water daar naar beneden komt. De feet (hoogte) en kubieke gallons zijn ons echt wel verteld, maar die zeggen ons toch niets, en zijn we dus vergeten. Maar ’t is echt een hele- hele-boel. Tenslotte naar de “Cave of the Winds”, waarbij je (gehesen in enorme plastic jassen) langs de onderkant van de Amerikaanse Falls loopt, en het water je over de voeten stroomt. Die loopbruggen worden elk jaar, na de winter, wanneer alles daar bevroren is, weer opnieuw opgebouwd, om de vele miljoenen toeristen van het spektakel te kunnen laten genieten.

Wij vonden het in ieder geval geweldig. Behalve de foto’s zijn er ook nog een paar filmpjes geplaatst, die het geweld nog beter laten zien.

We wilden van Niagara Falls naar de Canadese provincie Ontario gaan, naar Toronto, om vandaar het zuiden van Canada te bekijken. Maar hoe anders zou alles verlopen……

Harrie & Carmelita