Skyline Drive, Hershey, FingerLakes

Verslag 19: Virginia, Maryland, Pennsylvania en NewYork-state


Tussen de Blue Ridge Parkway en de Skyline Drive (twee routes die in feite op elkaar aansluiten) bleven we een paar dagen op een mooie camping aan een meertje. Het was een van de mooiste campings die we tot op heden gehad hadden. We genoten van het uitzicht, en maakten zelfs ’s avonds een kampvuurtje, zoals echte Amerikanen dat heel veel doen. (Is helaas in Europa op de meeste campings gewoon verboden). We voederden de eendjes met restjes oud brood, waarop moeder eend heel trots haar kleintjes aan ons kwam voorstellen, ze lagen zelfs te rusten onder onze tafel, in de schaduw van ons zonnescherm. Op die camping zagen we ook zo’n kleine opzetcamper met slides, die slides zijn echt heel populair.
En verder op de Skyline Drive. Eerlijk gezegd, we waren een beetje overvoerd met bomen en vergezichten door de Blue Ridge Parkway, maar ook was de Skyline Drive op zich een ouder gebergte, met vlakkere bergen en lagere toppen, en daardoor minder interessant. Nee, toen we moesten kiezen of we het aandurfden een tunneltje te rijden met minimale speling ten opzichte van het dak, besloten we het tunneltje te vergeten, de rest van de Skyline Drive te laten voor wat het was, en door te rijden naar het Noorden.
Carmelita kreeg plotseling vreselijke pijn in haar linker-bil, -been en –voet, autorijden was niet meer mogelijk, en lopen ging in feite ook niet meer. Carmelita was een paar dagen eerder door een onbekend beest gestoken, en dat werd een heel vervelende wond. Door alle akelige beelden die we op de TV zien, van beestjes die eieren leggen in je lichaam, en allerlei akelige en ernstige ziektes kunnen opleveren besloten we ons in het Amerikaanse health-care-system te storten. Eerlijk gezegd hadden we liever een privé-kliniek gehad, maar die hadden allen een te lange wachttijd, dus kwamen we op de EHBO van een ziekenhuis terecht, waar een aantal onderzoeken werden verricht, en de konklusie was: waarschijnlijk een zenuwontsteking. We kregen een paar recepten mee, en een hele stapel papieren, haast een boekwerk met allemaal waarschuwingen, zelfs bij het gebruik van een aspirientje. En de vreugdevolle opmerking dat eventueel resultaat pas over twee weken merkbaar zou zijn. Het werd wel duidelijk waarom het Amerikaanse health-care-systeem zo kostbaar is. Behalve dat alle apparatuur super-luxe was, moest er eerst een hele vragenlijst bij de receptioniste worden ingevuld, daarna stelde een verpleegster nogmaals vrijwel dezelfde vragen, en tenslotte deed de dokter het nog eens dunnetjes over. En bij alle drie was de eerste vraag of de patient misbruikt was, of aangifte van misbruik wilde doen. Jaja…. Afijn, we haalden de pilletjes, en Carmelita werd twee weken vrijgesteld van auto-rijden, en onze plannen werden op de beperkte mobiliteit aangepast.

We vonden nog wat tijd om met de camper naar een bedrijf te gaan dat ervaring met satelliet-schotels heeft. Onze satelliet-ontvanger had in de twee maanden dat we rondrijden, eenmaal ontvangst gehad, en daarna de geest gegeven. En wij maar betalen voor het abonnement op satelliet-TV… Het bedrijf in kwestie deed wat metingen, en gaf aan dat een bepaald onderdeel van de satelliet-schotel defekt was, maar ze hadden het betreffende onderdeel niet op voorraad. Omdat de kontakten met de service-dienst van de leverancier van de camper ook al niet geweldig werkte, ging ik zelf maar op zoek naar de leverancier van de schotel, en probeerde het onderdeel onder garantie ergens geleverd te krijgen waar inbouw mogelijk was. Dat had nog heel veel voeten in aarde, maar lukte uiteindelijk over twee weken, in Canada, waar we ongeveer over twee weken wel zullen zijn. Als ik er zelf niet achteraan was gegaan, zou die schotel waarschijnlijk nooit gerepareerd worden. Onze lijst met problemen met de camper is inmiddels ook alweer gestegen tot 15 punten, en een afspraak regelen “onderweg” is nagenoeg onmogelijk, dus zelfwerkzaamheid zal een groot deel van de problemen moeten oplossen.

Met een “manke” Carmelita bezochten we de fabrieken van Hershey, Amerika’s bekendste chocoladefabrikant. In het plaatsje Hershey ligt een heel komplex, gewijd aan deze chocolade. Het is niet duidelijk of de chocolade naar de naam van het plaatsje is genoemd, of andersom. In ieder geval is het hele plaatsje gericht op chocolade. In plaats van in een fabriek met echte machines kwamen we terecht in een soort pretpark, met allerlei “chocolade”-thema’s. En bleef ons een heleboel chocolade aan de vingertjes hangen.
We reden snel door Pennsylvania heen, pakten een puntje van Maryland mee, en kwamen in NewYork terecht. Het gaat hierbij om de staat NewYork, en niet de stad. Die laten we liggen voor de terugweg. De staat wordt veelal NewYork-state genoemd. Het bijzondere is dat in die staat een groot aantal natuurparken liggen, redelijk dicht bij die hele grote stad met dezelfde naam. Wij gingen naar de Finger Lakes, die op de kaart als een grote hand met vingers uitzien, vandaar de naam. Dat was inderdaad een heel mooi gebied. Wel toeristisch. Die meren waren erg mooi om te zien, en aan de rand van de meren waren een heleboel wijnboerderijen. Omdat we een auto-tje gehuurd hadden, hebben we een groot deel daarvan bezocht, en aan wijnproeverijen deelgenomen. Onnodig te vertellen dat we daar heel erg van genoten hebben….. Er waren een heleboel toeristische aktiviteiten, zoals een heel grote farmersmarket; veel van de daar aangeboden produkten waren gemaakt door in buurt wonende oud-emigranten uit Europa, die een uiterst sobere levensstijl handhaven, en dientengevolge de produkten uit natuurlijke materialen, en handmatig maakten. Ze liepen ook nog in traditionele klederdracht, helaas had ik niet de durf om foto’s van ze te maken. Sommige wineries hadden er een heel feest van gemaakt, met heuse bandjes, zo hebben we uren zitten genieten van Robin Burnett, die een lekker stukje rock-pop-country-fusion ten gehore bracht. Een klein stukje is daarvan te vinden bij de video’s. Na enkele dagen relatieve rust bij de Finger Lakes (om Carmelita’s been te ontlasten) gingen we dan toch maar naar het super-toeristische en drukke Niagara Falls. Daarover volgende keer meer.

Carmelita & Harrie