De Blue Ridge Parkway (vervolg) in Virginia.

Verslag 18. De Blue Ridge Parkway (vervolg) in Virginia.

Na het gezellige weekend met Judi & Ken, en de konijntjes (zoals ik ze blijf noemen), gingen we terug naar de Blue Ridge Parkway. Deze speciaal voor toeristen aangelegde weg, loopt wel door twee, of eigenlijk drie verschillende staten, aan het begin verlengd met het Great Smoky Mountains National Park, en aan het eind met de Skyline Drive. Dit is echt een enorm indrukwekkend stuk natuur. Een moeilijke tocht om te rijden, redelijk smalle, (naar Amerikaanse maatstaven) en bochtige wegen, adembenemende uitzichten, en bomen, bomen, bomen………
Het passeren van diverse tunneltjes was iedere keer een belevenis, niet alleen vanwege de vraag of we er wel onderdoor konden (we vertrouwden die rare maataanduiding in feet en inches nooit echt helemaal), maar hoofdzakelijk vanwege het gegil van de bijrijdster wanneer ik besloot toch maar te rijden. We hebben overigens een groot stuk van de Skyline Drive (zie volgende verslag) laten schieten, omdat er een tunneltje inzat met maar een inch (2,5cm) speling ten opzichte van onze coach. We vertrouwden dat toch onvoldoende. Een coach is leuk, maar een cabriolet-coach is toch minder….. De tunnel van foto 7 hebben we dus wel gereden. Langs de Blue Ridge Parkway zijn er allerlei dingen te doen. Zoals in het Blue Ridge Music Center, waar elke zondag een bij mekaar geraapt zooitje muzikanten uit de regio een soort jamsessie geeft. Daar moesten we natuurlijk naartoe, zeker ook omdat het voor niks was. Dit keer was het echte “Smokies”-muziek (uit de “Smoky-Mountains”, gezellig. (Kijk/luister ook even bij de filmpjes, daar staat een stukje). De basia van deze jam-session was een groep die de officiele naam "Rock Mountain Ramblers" heeft. We hebben zelfs een dubbel --CD van ze gekocht. Een eindje verderop stonden we toevallig geparkeerd naast een oudere versie van onze coach. Ook een Tiffin AllegroBay, van ongeveer dezelfde lengte. Zeker zo’n 10 jaar oud. Het uiterlijk is wel behoorlijk veranderd, in die tijd. We twijfelen een beetje of we het nieuwe model nou eigenlijk wel mooier vinden. Wel goed om te zien dat zo’n ding na 10 jaar er nog zo goed uitziet….
Dat was bij de Mabry Mill Sawmill. Een “antieke” koren- en zaag-molen. Dat ding is helemaal handgebouwd door een eigenwijze molenaar begin vorige eeuw. Ja, ze noemen hier iets al heel snel “antiek”…. Aangedreven door waterkracht uit een nabijgelegen beekje, zag het er allemaal heel erg technisch uit. We werden nog getrakteerd op een lokaal bandje, die lekkere (US-style) dansmuziek speelde. (Line-dancing). Leuk om naar te kijken.
Overal langs de Blue Ridge Parkway zie je kleine beekjes met watervalletjes, daar zijn we gek op.
Op naar de volgende bezienswaardigheid, de “Natural Bridge”. Nadat “onze” Natural Bridge (op Aruba) gesneuveld is, moesten we maar hier gaan kijken. Op de parkeerplaats stonden een paar heel vriendelijke bikers, met gigantische Honda driewiel-motoren met leuke aanhangwagentjes, in de vorm van een autotje. Zie de foto’s.
Ja, die Natural Bridge was echt wel indrukwekkend, zeker samen met de hele trail langs het beekje. We zagen nog meer watervalletjes, en een nagebouwd dorpje van de Monacan-Indianen. Echte afstammelingen gaven rondleidingen, en gingen gekleed in kopieën van de originele klederdracht. Ze spraken gelukkig wel echt Amerikaans-Engels. Die kleren waren helaas niet te koop. En met een foto van een indiaanse pop in het poppenmuseum (zouden we nooit ingegaan zijn, als de entree niet gratis was geweest), besluiten we dit verslag.
Volgende keer de tocht door wel vier Amerikaanse staten, Virginia, Maryland, Pennsylvania en NewYorkState. Op weg naar Canada……

Carmelita & Harrie