North Carolina en Weather Alert

Verslag 16: North Carolina en Weather Alert

Door de Smokies kwamen we dus in North Carolina terecht. Over het Great Smoky National Park heb ik al het een-en-ander in de vorige aflevering verteld.
We kwamen terecht in Cherokee, een soort reservaat voor de Cherokee Indianen. Hier kunnen de Indianen hun eigen prullaria (en voor een deel “made in China”) aan de argeloze toerist verkopen. De opbrengst komt in ieder geval grotendeels ten goede aan de Cherokee-Indianen. Er is een museum dat de historie van deze Indianen vertelt. Het is ongelooflijk wat de niet-originele bewoners van de USA (Europeanen en zo dus) allemaal met de Indianen hebben uitgespookt. Verdreven en verjaagd uit hun oorspronkelijke gebieden is nog het minste. Afgeslacht past beter. Met veel pijn en moeite blijft een beetje van het kultureel erfgoed van de Indianen (de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika) voor het nageslacht bewaard. Een letterlijk en figuurlijk zeer kleurrijk volk. We werden wel een beetje triest van alle verhalen die we gepresenteerd kregen over wat er in de diverse (burger)oorlogen met hun gebeurd is.

Cherokee ligt aan het eindpunt van de Blue Ridge Parkway, die ons door velen aanbevolen was. We zouden hem wel van het eind naar het begin moeten rijden, wat het navigeren moeilijker maakt, omdat alle gidsen “ andersom” geschreven zijn. Ook werd er nogal eens twijfels geuit of het wel mogelijk was die smalle tweebaansweg met die enorme camper te rijden. Tja, dan ligt er dus een uitdaging…… De route wordt heel veel met motoren gereden (zie foto 23). Ik vond het wel leuk, Carmelita was bij tijd en wijle wel wat angstig. Maar we hebben het er goed vanaf gebracht. De route wordt meestal in het zuiden aangevuld met het Great Smoky Mountains National Park (hadden we dus al gedaan), en in het noorden met het Shenandoah National Park en de Skyline Drive, en daarbij ga je door drie staten: Tennessee, North Carolina en Virginia. Al met al een prachtig natuurgebied, redelijk in natuurlijke staat gelaten, maar wel goed ontsloten.
Bij de foto’s heb ik wel een probleem om een idee te geven van al die bergen, bossen , bomen en beekjes. Het is in ieder geval indrukwekkend.
Een verhaaltje bij de foto’s 13 tot en met 19. Onderweg kwamen we langs de Blue Ridge Park Way een kleine stopplaats tegen. Je zou zeggen een “Truckstop”, maar ja trucks zijn niet toegestaan op die Parkway, de bijna even grote campers wel trouwens. In het winkeltje bij het tankstation verkochten ze wat levensmiddelen, maar die bleken zo goed als allemaal zwaar “over tijd” te zijn. Er stonden spullen waarvan de vervaldatum al meer dan een jaar geleden was. En ook de nog steeds vers aanvoelende broodjes waren al maanden over tijd. Dus maar geen levensmiddelen ingeslagen. Ernaast lag een piepklein restaurantje, waar ze reklame maakten met verse forel (trout), dat leek Carmelita wel wat, en ik zag die BIGAZZ-burgers wel zitten. Toen we bestelden maakte de eigenares van het zaakje duidelijk dat we de forel eerst zelf moesten gaan vangen in het ernaastgelegen visvijvertje. Nou is dat wat lastig als je helemaal geen visgerei bij je hebt, en zelfs nooit een vis gevangen in je leven. Maar gelukkig was er een vriendelijke huisvriend in het restaurant, die wel even een visje voor ons wilde verschalken. We vroegen nog hoe lang dat ging duren, maar daar werd slechts lachend op gereageerd, en weg was hij. We konden vanuit het restaurant de hele vispartij gadeslaan. Binnen 20 sekonden was het al raak, en kwam hij lachend met de vangst naar het restaurant, waar de vis in de pan ging, en keurig vers opgediend werd. Verser kan het natuurlijk niet. Carmelita heeft enorm zitten smikkelen, en de vriendelijke visser werd op pad gestuurd voor een tweede visje, dat meegenomen werd voor morgenochtend.
De motor werd behoorlijk op de proef gesteld op alle bergen, en we kwamen erachter dat er iets mis is met de afstelling, maar daarover later. Ook op de camping, moest ik voor de receptie stoppen, en uit het raampje van de receptie kijkend sloeg me de schrik om het hart. Zo schuin stond het ding, maar hij trok ons keurig de helling op, langzaam, maar zeker.
Ze hebben in die bossen een probleem met een bepaald soort bomen dat dood gaat door een niet-inheems kevertje, afkomstig uit Europa. Vooralsnog hebben ze nog geen oplossing daarvoor, alleen een soort bomen wordt aangetast.
We kwamen op de Blue Ridge Parkway ook wel andere campers tegen, maar lang niet zo massief als de onze, en dan wordt de weg toch wel heel erg smal. Gelukkig zijn vrachtwagens verboden.
Overal langs de weg kom je “Waffle House’s” tegen, maar iedere keer hadden we net gegeten, of was het te laat, maar deze keer lukte het dus wel. Gek, ik verwachte in een Waffle House dus een enorme keuze uit wafels, zoals je in Nederland in een pannenkoekrestaurant een grote keuze aan pannenkoeken hebt. Niet dus, al met al 5 verschillende soorten, aangevuld met allerlei andere gerechten, niet te vergeten hamburgers. Maar hij was wel lekker, die wafel. Alhoewel de Belgische suikerwafels echt nog veel lekkerder zijn.

Tenslotte nog iets over weersvoorspellingen.
In Amerika kan het behoorlijk spoken. (En niet alleen met Halloween). Orkanen, tornados, thunderstorms, rainshowers, floodings, alles is hier groter, het onheil dus ook. Bij een tornado moet je dus schuilen in de kelder, en dat is ietwat lastig bij een camper, en floodings (overstromende riviertjes) is ook al niet zo prettig, als je het leuk vindt om aan de rand van een riviertje, beekje of meertje te staan. We hebben al eens een rainshower gehad, waarbij er in een uurtje meer dan 25 cm water viel. Het water stond ons tot aan de assen. En ook een thunderstorm (onweer) is niet echt gezellig in zo’n kleine blikken doos. Alhoewel ze zeggen dat je in een auto redelijk veilig zit bij bliksem. Maar dit is denk ik zo in een stalen auto (dat heet de “Kooi van Faraday”, kan ik me uit de spaarzame momenten van oplettendheid in de Natuurkundeles nog herinneren), maar of dat ook geldt voor een camper, die geheel van polyester gemaakt is, betwijfel ik toch.
Carmelita is een beetje angstig als je al die beelden op TV ziet van alle natuurgeweld. De lokale zenders op TV geven ook kontinu meldingen door, maar ja, dan moet je wel weten in welke county je zit, en ze praten zo snel, dat je het maar moeilijk kunt volgen. Daarom hebben we een eigen weather-centre ingericht (zie foto 32).
Van boven naar beneden: een weerstation, geeft binnen- buiten-temperatuur, luchtvochtigheid, maanstanden, (nou ja), maar vooral de barometerstand, en daarop gebaseerd een voorspelling voor het weer. ’t Grappige is, je zit met een wolkenloze blauwe lucht en volop zon, maar de weersvoorspelling zegt regen. En ja hoor, 12 uur later valt het met bakken uit de hemel. Het klopt verrassend vaak. Alleen wanneer je in de bergen rijdt, worden de barometerstanden door de hoogte beïnvloed, en kloppen de voorspellingen niet meer. Links daaronder een buitentemperatuurmeter, ja het was 29 grd C. Rechtsdaarnaast de weather-alert-radio, waarover verderop meer. Rechtsonderaan twee thermometers, die de temperatuur in de diepvries en koelkast aangeven, met daarnaast de bedieningsknoppen voor de waterpomp en verlichting. Helemaal linksonderaan dan de (draadloze) bediening van het dakluik. Dat is heel wat uitgebreider dan een gewoon dakluik in de caravan. Je kunt de ingebouwde ventilator instellen op de gewenste binnentemperatuur, en hoe verder van de ingestelde temperatuur, hoe harder de ventilator gaat zuigen. Gelukkig heb ik geen toupetje, want ook dat is weer op z’n Amerikaans, heel veel lawaai, maar ook heel veel zuigkracht. Het dakluik gaat dan vanzelf open, maar ook aan regenweer is gedacht: bij regen gaat het luik even dicht. Handige konstruktie. Er zitten er zo drie in de coach, een in elke WC/badkamer, en een in de keuken.
OK, op foto 33. zie je dan het weather-alert. Telkens als je in een regio bent gekomen moet je hem op de juiste regio afstellen, en je kunt op elk moment met een druk pop de grote knop het weerbericht voor de regio opvragen. Maar als er gevaar in de regio dreigt (storm, orkaan, overstromingen, etc.), dan gaat er een rood lampje knipperen, even later gevolgd door een enorm gepiep. En dan kun je het gevaar afluisteren met die grote knop. Werkt echt uitstekend. De eerste keer, we zaten nog niet in de camper, maar in het appartement, begon midden in de nacht dat ding te piepen, en met onze duffe koppen duurde het wel even voor we wisten wat er aan de hand was. (moet je ook maar de gebruiksaanwijzing lezen, nietwaar?) En een uur later was er een stortbui met donder en bliksem van ongekende heftigheid. We hebben inmiddels vier keer zo’n alert meegemaakt, en het is toch wel een veilig gevoel, als je weet wat eraan zit te komen. Een keer was het een “flash-flooding”, een waarschuwing voor plotselinge overstroming van kleine beekjes, als gevolg van heftige regen in hogere gebieden. Dat deed ons besluiten de camper toch maar op een hogere plaats op de camping neer te zetten, en niet aan de rand van het riviertje. In dit geval had “ons” riviertje echter geen last van de flooding…… Maar het zal je maar gebeuren. Een handig apparaatje, voor minder dan 3 tientjes in elke supermarkt te koop, zonder abonnementskosten. Werkt alleen in de USA, en de grensgebieden met Canada en Mexico.

We onderbraken de tocht langs de Blue Ridge Parkway voor een ontmoeting met Judi & Ken in Greensboro, zo’n twee uur rijden vanaf de Parkway. Ze hadden daar een nieuw hondje gekocht, en kwamen dat supertrots aan ons showen. Meer daarover volgende keer.

Harrie & Carmelita