Reisverslag 10 Central-Florida-West,Noord-Florida

Reisverslag 10, Central-Florida-West, Noord-Florida-Oost, lekkage, The Hottest Sauce in the Universe, en het hondenraampje.

Eindelijk op pad!
We besloten het rustig aan te doen want we waren behoorlijk gestresst van alle gedoe. Dwars door Florida, van west naar noord, en dan naar Georgia. Een dagje rijden (200 miles) en twee daagjes niks doen, stadje bekijken, beetje klussen, er was nog steeds een lijst met zo’n 50 klusjes, die we zo voor-en-na zelf wilden doen, geen echt grote dingen, maar als je het een beetje netjes wil doen toch een heel gepriegel.

Eerst naar Weeki Wachee Springs State Park. Het park is genoemd naar een oude Indiaanse naam, die kleine bron, of kronkelend riviertje betekent. Daar is een natuurlijke waterbron waaruit een riviertje ontspruit met 72 grdF water (22 grdC). Er wonen daar ook nog een aantal zeemeerminnen. Die dagelijks in een onderwatertheater een aantal shows geven. Direkt in het water uit de bron. Het plaatsje zelf is een van de kleinste plaatsjes van de USA, met 9 inwoners. De burgemeester, is een oud-zeemeermin…… (Och ja, dit is Amerika, moet je maar denken.) Op zich een leuke show, kijk ook even naar het filmpje in het aparte gedeelte voor movies. Een riviercruise gemaakt door het kristalheldere water, met veel vogels, en een heuse “deer”, een hertje. En een show gehad met edukatieve uitleg met allerlei plaatselijke dieren, slangen, gators, enzovoort.
Van Weeki Wachee dwars door Florida, van west naar oost, met een stop in Ocala. Daar mochten we getuige zijn van een de reusachtige regenbuien die Florida kunnen teisteren. In een paar uurtjes viel er zo’n 10 inch (25 cm) regen. Ongelooflijk! Wij zaten lekker binnen in de droge coach te genieten van het spektakel (inklusief onweer, donderslagen en bliksem) buiten, het water stond tot aan de assen, totdat we ineens natte voeten kregen, en ja hoor, het volgende probleem, het water stroomde de WC in, er moest ergens een lekkage zijn, die we niet eerder gekonstateerd hadden, maar ja, zoveel water ineens hadden we ook nog niet gehad. Het zag er behoorlijk ernstig uit. Gebeld met Lazydays, die eigenlijk niet erg onder de indruk waren, dat gebeurde kennelijk wel vaker. Men maakte voor ons een afspraak bij een lokale RV-dealer, die zou kijken wat er aan de hand was, en proberen de boel te repareren. We waren zeer onder de indruk van deze RV-dealer, Tradewinds RV Services & Parts, in Ocala, waar de baas/eigenaar Tim) op heel systematische wijze onderzocht wat de oorzaak zou kunnen zijn. Hij keek o.a. naar het dakluik in de WC, het zijraampje, en de warmwaterboiler, die ook in de WC zit. Bij die boiler bleek een heel stuk slecht/niet afgekit te zijn, hetgeen meteen zorgvuldig afgekit werd. Na twee uurtjes drogen werd de betreffende zijkant en dak met een tuinslang bewerkt. En de konklusie werd getrokken dat het probleem opgelost was. In de tussentijd kregen wij een boodschappenautootje mee, om even te gaan shoppen. Ik vind het leuk om te vermelden dat dat autootje gewoon zo’n Dodge RAM V8 was, (jawel, Patrick, zoals jij hebt), die op Bonaire als gigantisch versleten wordt, en hier als boodschappenautootje dienst doet. (Wel met 500.000 miles op de teller!) Maar ja, zoals je op de foto 11. kunt zien is het vergeleken met de coach ook echt wel een kleintie. De rekening werd direkt door Lazydays aan Tradewinds betaald, en zou weer gedeklareerd worden bij Tiffin. In dit geval komplimentjes voor alle betrokkenen, snel gereageerd, en goed werk afgeleverd. Ik moet zeggen dat we zo’n noodweer niet meer gehad hebben, dus of het echt dicht is, zijn we nog niet zeker van. We zien wel.

Verder naar de oostkust van Noord-Florida. Daar ligt een plaatsje (Saint Augustine) dat bekend staat als het oudste plaatsje van Amerika. Maar ja, Amerika heeft gewoon een gebrek aan historie, dus alles wordt er met de haren bijgesleept. In dit geval was het de oudste Spaanse nederzetting in de USA. Zo zullen we ook nog wel de oudste Portugese, de oudste Engelse, de oudste Ierse en de oudste Nederlandse nederzetting enzovoort tegenkomen…. Zo ging het ook al met de oudste pier in Daytona Beach, inmiddels zijn we nog een andere oudste pier tegengekomen, maar die in Daytona was de oudste houten pier. Ja, zo lusten we er nog wel een paar…..
Goed, Saint Augustine was wel een heel leuk plaatsje. In zo’n stadstreintje door het plaatsje getuft, de oudste drug store, en het oudste houten schoolgebouw gezien. Het fort bezichtigd, het leuke is dat dit fort nooit in een veldslag veroverd is, uitsluitend slechts bij vredesbesprekingen in andere handen terechtkwam. De wanden waren vervaardigd van geperste schelpen, een op zich heel zwak materiaal, maar t.o.v. kogels gedroeg het zich als taai en plakkerig, geen kogel kwam erdoorheen. Bovendien was de vorm voor die tijd zeer revolutionair, waardoor het moeilijk in te nemen was. In de weekenden wordt daar een demonstratie met een oud kanon gegeven, in oorspronkelijk (Spaanse) klederdracht. Tjonge, het duurt eeuwigheden voordat zo’n kanon eindelijk eens een keer geladen is. Wij maakten de demonstratie gelukkig mee, maar behalve een hoop herrie en rook, gebeurde er erg weinig.
Uitgerekend in St. Augustine is heel veel te vinden over Henry Flagler, die bekend werd door de ontsluiting van Florida door het aanleggen van een treintrajekt tot in de Florida-Keys. Overal op de tussenstations werden grote en luxe hotels en voorzieningen aangelegd voor de reizigers, reizen was in die tijd iets voor de rijken, en daar sprong Flagler handig op in. In Saint Augustine zijn vele opvallende gebouwen te vinden die Henry Flagler daar heeft laten bouwen. Zo ook de Villa Zorayda, waarvan de bouwstijl geïnspireerd is door het Alhambra in Spanje. (zie de foto’s). Er is ook een tentoonstelling in het Lightner Museum. Otto Lightner was eigenlijk een verzamelaar van verzamelingen, en dat is daar goed te zien. Maar dat hebben wij gemist, we moesten kiezen uit het Lightner-museum, of het happy-hour bij de San Sebastian Winery, en die keus viel niet moeilijk…… Die wijnen waren overigens best wel aardig, allemaal iets bovengemiddeld zoet, maar zeer smaakvol. Ook hun champagne, die zo dus niet mag heten, was de moeite waard. Kijk ook even naar hun poster, (foto 24.) ’n beetje rare kurk ligt er bij die fles….
Terug naar het stadje, waar we nog een paar sfeervolle fototjes maakten van oude gebouwen, een zilveren ringetje lieten maken (zie ook bij de videos), en een flesje scherpe saus kochten, in een winkeltje, gespecialiseerd in scherpe sauzen. Wij wilden natuurlijk de aller- aller-scherpste, nou, die hadden ze wel, The Hottest Sauce in the Universe. Nou ben ik ook wel wat gewend, maar Carmelita eet nog veel scherper (Pica) dan ik. We mochten de saus proberen op een taco-tje. En dat deden we dan ook, ik een druppel, Carmelita 3 druppeltjes, echt niet meer. Ja, hij was wel pittig, maar doe maar zo’n flesje. We werden nog ingeschreven in de “Wall of Flame”, en liepen met ons flesje naar buiten. (Zullen we er twee kopen?, och doe maar eentje…) En wat er gebeurde toen we buiten waren is haast niet te beschrijven. Afwisselend brak ons het zweet uit, en begonnen we te rillen, we kregen ernstige overgeef-neigingen, huilen barstte ons uit, diverse ledematen begonnen te trillen, en net toen we dachten dat we het ergste gehad hadden, begon het weer opnieuw. We zaten totaal ontdaan op een bankje met het flesje in de hand. Het was echt heel erg! Onze lippen verbrand, en eerlijk is eerlijk, Carmelita, die er echt weg mee weet, was er veel erger aan toe dan ik. We hadden een restaurant gereserveerd, waar we twee uur na het proeven van de twee taco’tjes meer strompelend dan lopend heen gingen. Mij smaakte de biefstuk eigenlijk ook niet, maar Carmelita’s maaltijd ging volledig in de doggy-bag. Het flesje zal deze reis niet opengemaakt worden, en nemen we mee naar Bonaire, en we dagen iedereen uit een Taco met vier druppeltjes te nuttigen, maar pas nadat we de ambulance gewaarschuwd hebben….. Gezien het feit dat Amerikanen in het algemeen helemaal niet scherp eten, was dit een enorme verrassing, en over wat er de volgende dag op het toilet gebeurde hebben we het dan nog niet eens….

Ik heb ooit beloofd in elke reisverslag iets specifieks over onze coach te vertellen. Dit keer is het Hondenraampje aan de beurt. Je ziet het wel eens bij grote trucks, maar bij campers is het eigenlijk alleen Tiffin, die dat heeft, zo’n raampje in de rechterzijkant, voor de bijrijdersstoel, waar je een poging kunt doen om wat meer te zien van de dode-hoek, die dode-hoek is echt een probleem bij dit soort bakbeesten, ondanks allerlei hulpmiddelen als meerdere zijspiegels, zijcamera’s, en dat raampje, is het nog steeds enorm uitkijken. En dat raampje is bij Tiffin eigenlijk meer voor het idee, als dat het echt zin heeft. Maar ondertussen blijken meereizende hondjes, aldus verhalen van Tiffin-eigenaren, die we onderweg tegenkwamen, dat raampje ontdekt te hebben, en er tijdens het reizen pal met de snuffert voor te gaan liggen. Ons hondje, Nikita kijkt ook altijd graag tijdens het rijden naar buiten, dus die zal ook wel meteen daar gaan zitten/liggen, als ze een van de volgende keren meegaat. Wordt dus vervolgd.

We hadden nog niet heel Florida gezien, met name de Noord-west-hoek, de Florida-Panhandle schijnt zeer de moeite waard te zijn, maar dat laten we liggen tot de volgende winter, het wordt tijd verder naar het Noorden te gaan, de zomer komt eraan, en in de zomer moet je in het Noorden zijn………