Florida Centraal-oost, eerste schade

Reisverslag 9: Central Florida-oost, stabilisator, en de eerste schade.

We zaten door de vele mankementen, die opgelost moesten worden, een beetje “gevangen” in de buurt van Lazydays, Seffner, vlakbij Tampa. We moesten toch elke dag bij de Coach zijn, om de voortgang een beetje in de gaten te houden, en mogelijkerwijs ietsje meer druk uit te oefenen. Omdat we de Coach niet konden gebruiken, huurden we een autotje. Een keer zelfs een Toyota Prius hybride, om te proberen hoe dat eigenlijk rijdt, en dat was heel apart, niks bijzonders eigenlijk. Knap gemaakt van die Japanners.
Bovendien heel veel geshopt, er moest ook nog veel inboedel voor de Coach gekocht worden.

In het weekend tussen de reparaties aan de camper, en de inbouw van het alarmsysteem gingen we even naar Apopka, waar Judi en Ken wonen, (die op dat moment in Bonaire zaten), om de Satelliet-TV-ontvanger in te laten bouwen, wat zoals al gezegd, mislukte.
Nadat de Coach een week bij CarTunes geweest was voor de alarminstallatie, ja dat is lang, maar het is ook wel “High-Tech”, ik zal daar later wel eens wat over vertellen, gingen we een week met de coach op trektocht door Central-Florida, hij was nog niet helemaal storingsvrij, maar we konden wel nog een aantal problemen eruit vissen. Bij een bezoek aan Centraal-Florida hoort natuurlijk ook een bezoek aan Orlando, met alle “Disney-gekte” die daarbij hoort. Mocht je er ooit heen gaan, voor ons is de “Tower of terror” het meest fascinerende. Een lift in een hotel raakt in de war, en je maakt angstaanjagende momenten door als hij eigenschijnlijk normaal funktioneert, en ineens naar beneden stort. Het effekt wordt versterkt, doordat de lift naar beneden gaat, en de wanden naar boven, waardoor je een ogenschijnlijk onmogelijke val maakt, alles versterkt door geluids- en lichteffekten. Bijzonder knap gedaan. Een paar jaar geleden heeft Carmelita hier van angst niet alleen mijn bovenbeen, maar ook dat van haar buurvrouw aan de andere kant, bont-en-blauw geknepen….. Ook de Space-coast (Cape-Canaveral, waar de ruimtevaartuigen gelanceerd en geland worden) is de moeite van een bezoek meer dan waard, maar ook dat hadden wij al
tijdens eerdere bezoeken gezien. Maar zowel Disney, als Cape-Canaveral is een aanrader, ook wanneer je allang geen kind meer bent, maar wel nog een beetje jong van hart…

Nadat we in het resort, waar we deels gelogeerd hadden, onze opgeslagen spullen hadden opgehaald,
gingen we naar het Blue Spring State Park, De daar “altijd aanwezige” Manatees (zeekoeien) waren eventjes weg, en we hebben ze dus niet gezien, maar wel vele alligators, en schildpadden. Mooi natuurgebied. De foto’s laten dat een beetje zien. Op de foto's zie je allemaal van die slierten in de bomen hangen, dat zijn epifyten, planten die in de bomen groeien, en alleen maar vocht uit de lucht halen, ze beschadigen op geen enkele manier de boom zelf. 't Ziet er zeer exotisch uit. Deze worden "Spanish Mooss genoemd' en werden vroeger veel gebruikt om matrassen mee te vullen. Ze hebben van nature een vocht-regulerende werking.
Op foto 12 kun je de coach zien, ergens op een parkeerplaats, met de stabilisers in gebruik. De achterwielen worden gewoon van de weg getild….. Dat geeft me aanleiding om even wat over stabilisers te vertellen. Alle motorhomes, zeker die met slides, hebben die dingen. Daar kun je de coach mooi horizontaal mee zetten, en ook stabiliseren, wat, zeker bij slides heel zinvol is, omdat die slides het hele ding erg wiebelig maken. Als je wel eens in een caravan gereisd hebt, weet je dat daar ook pootjes onderzitten, die je moet uitdraaien, voor de stabiliteit. Vroeger, toen ik met mijn ouders grote tochten maakte met de caravan, was ik bevorderd tot meester-pootjes-uitdraaier. Mijn vader had gereden, en was dus vrijgesteld, en dat soort werk is nou eenmaal geen vrouwenwerk (!!!), dus mijn moeder was ook al vrijgesteld. Eigenlijk was dat een rotklus, plankjes eronder, en zwengelen totdat je een ons woog. Maar altijd gedaan hoor….. Een keer, in Normandie (Frankrijk) hoefde dat niet, omdat het zo’n rotweer was, en dat hebben we geweten. Toen we met zijn drieën achterin de caravan stonden kiepte hij ineens achterover. En dat was niet het ergste, ik stond helemaal achterin, en mijn vader, die toen een behoorlijk gewicht op de weegschaal bracht, plofte boven op me, ik snap nog niet dat alle beenderen en zo nog funktioneerden. Toen we met zijn drietjes tegen de helling op weer omhoogklauterden, kantelde het ding weer horizontaal, moest ik toch nog de regen in, om de pootjes uit te draaien. De schade viel wel mee. Dat pootjes uitdraaien was overigens een heel verantwoordelijke klus, voor een jongetje van zo’n jaar of acht. Eenmaal, in Spanje, heb ik de zwengel in het gras laten liggen, toen we weg reden, en denk maar niet dat je ergens in Spanje zo’n zwengel voor een KIP-caravan kunt vinden. Ik mocht de hele rest van de vakantie de pootjes uitdraaien met een steeksleutel, en dat is monnikenwerk…. Ik heb later nog een elektrische pootjes-uitdraaier uitgevonden (ik was een jaar of 10), en met hulp van de chef werkplaats een prototype gerealiseerd van een ruitenwissermotor die ik op de sloop gehaald had. Helaas mocht ik het projekt niet ten uitvoer brengen…. Je begrijpt dus dat ik een behoorlijk trauma had overgehouden van de stabiliseringspootjes. Nou, in Amerika doen ze dat anders. Daar zitten 4 elektrische of hydraulische pootjes onder de motorhome, (soms zelfs pneumatisch), en een druk op de knop zorgt ervoor dat de kompjoeter de motorhome perfekt horizontaal stelt. Dat systeem is voorzien van allerlei beveiligingen, die ervoor zorgen, dat je ze niet uit kunt zetten, zonder dat de handrem aangetrokken (is hier trouwens een voetbediende handrem) is, en niet wegrijden als de poten nog uit staan. Perfekt systeem, behalve, als het zo als bij ons het geval was, niet goed afgesteld is. Als onze coach op z’n pootjes stond, was het hele chassis getordeerd, en konden beide zijdeuren niet meer open. Niet echt handig. Na reparatie (calibratie) leek het allemaal beter, maar die kompjoeter bleef onder bepaalde omstandigheden het ding scheef zetten. Dat is zelfs nu, nu we echt op toer zijn, nog niet opgelost, maar je kunt de kompjoeter by-passen, en de coach handmatig horizontaal zetten. Op foto 13 zie je het bedieningspaneel. Zit gewoon op het dashboard, en je kunt gewoon binnen blijven zitten, als je de boel stabiliseert. Wat een luxe!

Daarna door naar Daytona-Beach. ’n Mooie tentoonstelling met allerlei unieke race-monsters, en allerlei muntenverslindend speeltuig, gebaseerd op autoracen. En een bezoek aan het strand, waar indertijd de wereldsnelheidsrecords te land gevestigd werden. En natuurlijk op de pier van Daytona-Beach af. Zoals je weet, hebben we wat met pieren. Dat werd nu natuurlijk ook weer bevestigd. De oudste pier van de Verenigde Staten was gesloten voor renovatie. Dat hadden wij natuurlijk weer. Maar toch een leuk plaatsje, aan het water.

In OrangeCity hadden we de derde nacht dat we met het ding onderweg waren onze eerste schade. Er zullen echt nog wel meer krasjes en deukjes ontstaan gedurende onze trip, (hopelijk niet meer), maar de eerste, komt het hardst aan. We stonden gewoon op een camping, en een laat-arriverende gast draaide midden in de nacht een beetje ongelukkig met zijn 5th wheeler om de bocht, en mepte met de achterkant tegen onze spiegel. Gevolg: flinke krassen op de spiegel, en het binnenwerk van de spiegel ontwricht. Wij sliepen, en hadden niks gemerkt, maar de volgende ochtend werden we door de veroorzaker gewekt, en de trammelant van verzekeringen begon. De schade bedroeg intussen zo’n duizend dollar, en is uiteindelijk keurig door de verzekering van de veroorzaker betaald. Het repareren kon bij Lazydays gebeuren, daar hadden we toch een afspraak, alleen door laksheid bij Lazydays werd de spiegel traag besteld, en bovendien het verkeerde type. Dus dat leverde ook alweer vertraging op. Maar nu zit er dus een splinternieuwe glimmende spiegel op de auto. Tja, dat is een duur ding, twee grote spiegels in een behuizing, verstelbaar, verwarmbaar, met ingebouwd knipperlicht, dat moet wel wat kosten….
En zo kwam de camper dus weer bij Lazydays voor de overgebleven reparaties. (Uiteindelijk zo’n 90 punten). Ik heb daar in de verloren uurtjes zelf wat aanpassingen gedaan, die we zelf belangrijk vonden, maar we mochten niet konstant bij de coach zijn, ze waren ons gezeur kennelijk spuugzat, dus ondernamen we wat zaken. We hebben meer dan uitstekend gegeten bij een Spaans-Colombiaans restaurant met de welluidende naam “Colombia” in Brandon (vlak bij Seffner), heel goed eten, leuke ambiance, goede bediening, maar wat kunnen die Amerikanen ontzettend luidruchtig zijn, vreselijk!
En we bezochten het Hillsborough River State Park, ook al zo’n mooi stuk natuur, eigenlijk vlakbij de “bewoonde wereld”, waar Florida zo ontzettend rijk aan is. Alleen konden we echt geen drie sekonden stil staan, want we werden opgevreten door de vliegen en muskieten. We zijn er echt weggevlucht….

Nog eenmaal naar de Alarm-company, die er toch nog twee dagen mee bezig was, en daarna nog een halve dag terug naar Lazydays, voor de installatie van het laatste onderdeel, dat nog aangekomen was, en toen kon het grote avontuur dus pas echt beginnen!
We schreven 30 april 2010, al met al zo’n maand later dan gepland onderweg. Maar als vanaf nu alles goed gaat, dan zal alle ellende (zoals vele reageerders ons al geadviseerd hebben) snel vergeten zijn.

Onderweg naar Wiki Wachee, alweer een mooi natuurgebied, waar nog heuse zeemeerminnen wonen, en shows geven…….

Carmelita & Harrie