Economische achtergronden en de aflevering.

Reisverslag 8: Economische achtergronden en de aflevering.

Zoals omschreven in het vorige verslag, toen we op 21 maart de Coach voor het eerst “ in het echt” zagen lagen we nog helemaal op schema. Het was wel raar dat de planning voor de aflevering helemaal door mij gemaakt moest worden. Op dat gebied was men bij Lazydays erg terughoudend.

Het werd duidelijk dat de economische bedrijvigheid in Amerika door de kredietkrisis en daaropvolgende wereldwijde financiële krisis ernstig getroffen was. Ik denk dat we in Europa nauwelijks een idee hebben hoe ernstig het daar aan toe gegaan is. We hadden al in oktober 2009 gezien dat er vele winkels in die reusachtige winkelcentra leeg stonden, nieuwe centra waren helemaal niet afgebouwd, en stonden (op een enkele “super” na helemaal leeg). Dat bleek nu (maart 2010) helemaal niet anders, eerder erger geworden, terwijl de ekonomie eigenlijk weer aan de beterende hand was. Die krisis heeft ook de RV-markt beïnvloed, bleek. Juist de “middenklasse” waar wij op zoek waren, was sterk negatief beïnvloed. De grote jongens (>40 feet) waren nauwelijks getroffen, (de Captains of Industry, en de CEO’s van de grote financiele instellingen, die scharrelden hun bonussen toch wel bij mekaar), en de onderkant van de markt had het ook al niet zo slecht, omdat veel mensen die door de kredietcrisis uit hun huis waren gezet, in een (kleine) zoveelstehands RV op een campground onderdak vonden. Maar in de middenklasse heeft het hard toegeslagen. Veel bedrijven hebben het loodje gelegd, ook het bedrijf van de RV, die wij 6 jaar geleden hadden uitgekozen. Zelfs het beroemde “eeuwenoude” merk Airstream is failliet gegaan, maar gelukkig door een konkurrent overgenomen. (Airstream zijn die caravans, geheel van aluminium met die heel aparte vormgeving, een foto is in de foto-bijlage). Voordat de krisis toesloeg was de markt behoorlijk oververhit. Bouwers van RV’s hadden een groot probleem bij de chassis-fabrikanten de benodigde chassis/motor-kombinaties te krijgen (er zijn eigenlijk maar twee grote fabrikanten van chassis voor RV’s). Er werden in de verhitte tijd voor de crisis meerjaar-kontrakten afgesloten, en toen de boel instortte, verplichtten de chassis-fabrikanten de RV-fabrikanten tot het nakomen van hun afspraken, en de afgesproken chassis af te nemen. Dit bracht de RV-fabrikanten nog erger in problemen. Toen de boel instortte, heeft de Amerikaanse regering de grote auto-fabrikanten (GM, Chrysler en zo) wel financieel ondersteund, maar de markt van RV-fabrikanten is veel te veel versnipperd, en geen enkele steun van overheidswege kwam in deze markt terecht. Er zijn echt tientallen RV-fabrikanten verdwenen. Wat er ook gebeurde is dat die paar RV-fabrikanten die het redelijk goed deden, uit de failliete boedels van de omgevallen kollega’s spullen kochten die ze konden gebruiken. Zoals chassis/motor-kombinaties. Zo kon het dus ook gebeuren, dat onze splinternieuwe Tiffin AllegroBay uit januari 2010 op een chassis uit juni 2008 gebouwd werd…. Dat klonk wel zuur, toen ik er achter kwam, maar ik kan/kon er helemaal niets aan doen. Het heeft overigens geen invloed op mijn garantievoorwaarden, die zijn onverminderd van kracht.
Tiffin heeft tijdig maatregelen genomen, en 500 medewerkers naar huis gestuurd. Lazydays leefde op erg grote voet, en is bijna failliet gegaan, en er zijn uiteindelijk toch 200 medewerkers ontslagen. Dit is m.i. niet op de juiste wijze verdeeld door de organisatie. Het grappige is, dat doordat de vertegenwoordigers geen vast salaris krijgen, hier vrijwel geen ontslagen plaats vonden.
Tot januari 2010 was de markt eigenlijk nog behoorlijk in een mineur-stemming, maar Maart 2010 werd een topmaand voor Lazydays, ze verkochten 509 RV’s, en het was 4 jaar geleden, dat een dergelijk aantal gehaald werd. En al die RV’s moesten afgeleverd worden in dezelfde periode dat wij de onze wilden hebben. Het management heeft dit in het geheel niet zien aankomen, en de hele organisatie stond kompleet op z’n kop. Mensen raakten overspannen, en er bleken overal gaten in de organisatie ontstaan te zijn, die nu tevoorschijn kwamen. Ook bij Tiffin, de fabrikant van de coach was eenzelfde situatie ontstaan, en ik denk dat daardoor bij de fabrikage van onze coach een heleboel mankementen ingebouwd werden. In ieder geval heeft de eindkontrole bij Tiffin onvoldoende gefunktioneerd. De ingangskontrole bij Lazydays heeft ook al nauwelijks gekontroleerd, er stond slechts een punt op de mankementenlijst. Terwijl februari nog erg rustig was (toen onze opties bij Lazydays geïnstalleerd moesten worden) werd maart een kompleet gekkenhuis. De door ons uit Europa en Bonaire meegebrachte “specials” moesten toen nog geïnstalleerd worden……
Terwijl Lazydays met de installatie van onze opties bezig was, organiseerden wij andere zaken. We kochten een heleboel spullen voor in de coach, een laptop voor gebruik in de coach, enzovoort. Hierbij bleek het voor een “alien” uit de Antillen onmogelijk om zaken te regelen. Wij hebben geen “Social Security Number”, (heet dat niet “SoFi-nummer” of “Burgerservicenummer” in Nederland?), geen kredietregistratie, wat in de USA ook al heel ongebruikelijk is, geen adres, en geen Amerikaanse Creditcard. Al mijn Nederlandse en Bonairiaanse credit- en debitcards bleken om financiële afspraken op langere termijn te maken, niets waard. We hebben 5 uur in een grote winkel gezeten om twee mobiele telefoontjes te krijgen, en een aircard voor Internet-toegang op de kompjoeter. Uiteindelijk was alleen prepaid-kaarten mogelijk, wat het bellen en Internetten dus aanzienlijk duurder maakt. We moesten daarvoor ook nog een adres in Amerika organiseren, (gelukkig mochten we van Judi en Ken’s adres gebruik maken). En we moesten een Amerikaanse creditcard zien te krijgen, wat ook al weer met hulp van Judi via haar vaste bankrelatie lukte. Ook een abonnement op satelliet-televisie was heel moeilijk, en kon alleen als ik een jaar abonnementsgeld als een soort borg vooruit betaalde.

Op 29 maart kregen we te horen dat alle opties op 30 maart geïnstalleerd zouden zijn, en dat we de “Club Lazydays Delivery Experience” zouden kunnen gaan meemaken als we de volledige rekening betaalden. Die Club Lazydays Delivery Experience is een heel geplande gebeurtenis, waarin de RV op een speciale parkeerplaats (delivery-bay) komt te staan, na helemaal gekontroleerd, voorbereid en schoongemaakt te zijn. De kopers worden dan langs een aantal Lazydays medewerkers geloodst, die allerlei zaken regelen, verzekering, voorlopige en definitieve kentekenplaat, allerlei garantieplannen, een tas met allerlei leuke kadotjes van Lazydays, een grote doos met een “starters-pakket”, allerlei kortingskaarten, een enorme stapel met gebruiksaanwijzingen en garantiebewijzen, enz. enz. Daarna ga je naar je nieuwe coach, en krijg je een RV-walk-through, door een ervaren techneut, die je alle knopjes en mogelijkheden stap voor stap uitlegt. Daarna kun je de nacht in je nieuwe coach op die speciale “delivery-bay” doorbrengen, en alle knopjes uitproberen. De volgende dag ga je dan (na je gratis ontbijt in de kantine van Lazydays) echt op weg.
Dus wij zouden 30 april die Lazydays Delivery Experience gaan meemaken. (Overigens precies op de al maanden eerder afgesproken datum.) Op foto 2. zie je ons zitten, aan het buro van Diana, om alle papieren te tekenen. De coach stond keurig te glimmen op de delivery-bay. De walk-through, werd (door mij) halverwege gestopt, omdat we al een stuk of twintig funkties waren tegengekomen, die het niet deden. Wij wilden de coach dus niet afnemen, maar hadden hem wel al betaald. Nou was ons al duidelijk geworden dat het heel gewoon was dat er bepaalde zaken niet in orde zijn, die worden dan meteen door een technicus verholpen, Zodat de aflevering toch doorgang kan vinden. Maar hier waren het wel een heleboel problemen, klaarblijkelijk was er in het geheel geen pre-delivery-inspektie geweest. Het was ook overduidelijk, er moesten die maand meer dan 500 coaches afgeleverd worden, iedereen liep op zijn tenen. We hoorden dat de goeie technici dagen van 12 tot 14 uur maakten, en zaterdag en zondag aan het werk waren om alles klaar te krijgen. Nadat we aangegeven hadden dat we niet akkoord waren met de aflevering, werd beloofd dat alles z.s.m. opgelost zou worden, en daarna gebeurde er vrijwel niets. Wij ervoeren het als “je hebt betaald, en kunt verder doodvallen”. Zo af en toe kwam er een technicus even kijken, maar werd heel snel al weer naar een andere RV gestuurd, van een n’og belangrijker klant, met een n’og ernstiger probleem, die n’og langer had staan te wachten.
Enkele dagen later, op vrijdagavond, zouden wij toch vertrekken, omdat we op de daaropvolgende zaterdag een afspraak met de leverancier van de satelliet-installatie hadden, en de maandag daarna met de installateur van de alarminstallatie. We zouden na de installatie van de alarminstallatie terug komen om de lijst met mankementen alsnog af te maken. In die paar dagen waren er van de 25 mankementen wel enkele opgelost, maar was de lijst gegroeid naar 40 mankementen.
We gingen toch weg, na grondige afspraken gemaakt te hebben dat we twee weken later maandagochtend om 8 uur klaar zouden staan voor het oplossen van de nog openstaande punten. (een week voor de alarminstallatie, en een week rondrijden, om alle systemen zorgvuldig uit te proberen, dat was overigens al lang vantevoren gepland.)
De inbouw van de alarminstallatie gebeurde bij CarTunes in Largo, en verliep voorspoedig, maar was ook aan het eind van de week niet klaar, er waren nog een aantal mankementen, gedeeltelijk veroorzaakt door mankementen in de coach zelf.
Bij de buren van de alarmcompany verhuurden ze van die verlengde limousines. Er stond zelfs een geheel roze limousine, op basis van een Hummer H1. Ook van binnen geheel roze, trouwens….. Die hadden we op Bonaire moeten hebben bij de trouwerij!!!!!. (zie foto’s 3,4 en 5.) Ook in Largo, vlak bij de alarminstallateur kwamen we een restaurantje met de welluidende naam “Carmelita” tegen, waar we natuurlijk moesten gaan eten. Het bleek een Mexicaan te zijn, en alhoewel we geen korting kregen vanwege de naam, hebben we er wel uitstekend gegeten….
We waren eigenlijk van plan de lezers van deze reisbeschrijving tips te vragen voor de naam van onze coach, we hadden al wat tips gekregen (o.a. “The Beast”) maar vonden de naam die we zelf verzonnen hadden eigenlijk wel heel aardig, bij die alarmcompany brachten ze ook teksten aan op auto’s, en ze hadden leuke ideeën hoe dat zou moeten, dus kwam er op alle vier de kanten de naam “HarCar” te staan, op de voorkant overigens in spiegelschrift, voor al die mensen die ons in hun binnenspiegel zullen zien naderen… En daar moest op gedronken worden…. (foto’s 10 t/m 13).
Ook de inbouw van de satelliet-ontvanger liep driemaal mis (wel al volledig betaald, en zelfs een jaar abonnementsgeld vantevoren betaald), een maal kwam er een installateur met een ontvanger die niet op de aanwezige schotel (standaard vanaf Tiffin) aangesloten kon worden, de tweede installateur had niet begrepen dat het om een RV ging, en kon alleen maar normale huisinstallaties doen, en ging weer weg, en de derde keer kwam er helemaal niemand opdagen. (Wel iedere keer vele uren moeten staan te wachten natuurlijk).
Toch gingen we een week weg met de coach, met een half-werkend alarmsysteem, en een heleboel mankementen aan de coach zelf. Wij hadden het ook gewoon nodig om even uit alle geren en geregel weg te zijn. Het deed ons vreselijk veel verdriet dat je zo’n duur ding koopt, er van alles niet in orde is, en er een heleboel monteurs in-en-uit de coach lopen, ondertussen alles vreselijk vies makend. De huur van het appartement dat we voor die aanloopperiode gehuurd hadden was ook alweer afgelopen, en we zetten alle spullen die we daar opgeslagen hadden in de coach. (zie foto 6.) Tijdens die week hebben we een aantal leuke plekken in Florida gezien, waarover ik in het volgende bericht verder vertel, en groeide de lijst met mankementen van 40 naar 90.
Twee weken nadat we Lazydays verlaten hadden, stonden we op maandagochtend om 8 uur weer bij Lazydays klaar, om alle mankementen verder op te lossen. “Onze” Delivery Advisor, Tiffany, was inmiddels van het strijdtoneel verdwenen voor een sabatical, en haar vervanger, Marcus, was een nietsnut van ongekende grootte. Hij werkte ons op allerlei manieren tegen, wij moesten bijvoorbeeld aantonen dat we de coach en alle opties betaald hadden, terwijl dat echt wel bij Lazydays bekend was. Hij gaf eigenlijk aan, dat we er maar niet op moesten rekenen dat er die week (het was maandagochtend), aan de waslijst met problemen gewerkt zou worden. Of met andere woorden we werden veroordeeld tot n’og een week extra op de Lazydays Campground te moeten verblijven, (waar in de buurt nauwelijks iets te beleven is), en we nog een week later aan onze trip zouden kunnen beginnen. We gaven aan dat we verwachtten dat nog diezelfde middag begonnen zou worden, maar om 5 uur stond onze coach nog steeds onaangeraakt op de parkeerplaats. Ook dinsdagochtend stonden we weer om 8 uur klaar, Marcus liet zich niet zien, en liep ons zelfs uit de weg. Wij hebben het toen maar hogerop gezocht, eerst bij de vertegenwoordiger, die ons zo pro-aktief in de aanloopperiode had geholpen, en later bij de hogere bazen. We kregen via TJ Degiorgio, de service-manager, hij was niet zozeer goed, maar wel heel belangrijk, kontakt met Andy Dietz, een van de Delivery Foremen. En dit was een echte kanjer. Hij luisterde naar de problemen, overtuigde zich van de status ervan, en had bij tijd-en-wijle vier technici gelijktijdig aan onze coach aan het werk. Hij adviseerde ons aktief op een aantal punten die nog op ons optie-lijstje waren blijven staan, en de lijst van 90 punten was vrijwel geheel opgelost 9 dagen later. Nu moet je niet denken dat het allemaal heel belangrijke zaken waren, er was een groot aantal kleinigheden (niet werkende koplamp, niet werkende kontrolelampjes, ontbrekende motorkapsteun, enzovoort, die overigens veelal praktisch werden opgelost door ze om te ruilen met onderdelen van andere campers, die gereed stonden voor aflevering, of gewoon te koop stonden. Wie weet, was dat ook met onze camper gebeurd? Ik ga niet alle 90 punten opsommen, maar er waren wel een paar heel belangrijke zaken bij, ik noem bijvoorbeeld een van de slides, waarvan de motor en de vertragingskast niet goed uitgelijnd waren, waardoor de koppeling ertussen iedere keer kapot ging, en de slide niet meer naar binnen wilde, waardoor je niet meer met de coach kon rijden. (Kostte een hele dag). De warmwaterboiler verwarmde alleen maar met LP-gas, maar niet elektrisch, ook belangrijk, uitzoeken wat daar de oorzaak van was, kostte ook al bijna een dag; er bleek een lekkage te zijn in de drinkwatertank, veroorzaakt doordat Tiffin bij de montage van enkele onderdelen te lange schroeven had gebruikt, die dus door de watertank heen geschroefd bleken te zijn, (kostte wel anderhalve dag). In de tijd dat we alsmaar stonden te wachten, hebben we nog een kursus gedaan, de “RV Driver Confidence Course”, die ons een prachtig diploma opleverde, (zie foto 14), maar ook goed leerde hoe je met zo’n bakbeest moet sturen, en inparkeren, enzovoort. Heel zinvol. Op foto 15 zie je mij in een van de heftige en zinvolle diskussies met Andy Dietz om de problemen te lijf te gaan. Die negen dagen stonden we dus grotendeels in de service-bays bij Lazydays, temidden van enorme hoeveelheden troep en onderdelen, samen met een behoorlijk aantal andere “gedupeerden”. Een nadeel hiervan was, omdat die bays overdekt zijn, we nooit een echte regenbui hadden gehad, en dus ook niet de waterdichtheid hadden kunnen kontroleren……
Een klein aantal problemen bleef bestaan, omdat ze niet op te lossen waren of niet op te lossen waren in de beperkte tijd die we ze nog gaven, want we wilden immers eindelijk eens op pad. We besloten er maar mee te leren leven, en bij de geplande grote servicebeurt eind 2010 bij de fabriek (Tiffin) aan te kaarten, of onderweg nog eens naar te laten kijken. We wilden en gingen weg….. Nog twee daagjes naar de alarmcompany, en ook daar werden de meerderheid van problemen opgelost, en kozen we het wijde sop……. (nou ja, de wijde weg dan maar).
Al-met-al hadden we door de ontstane problemen zo’n drie weken langer bij Lazydays en CarCreations rondgehangen dan de bedoeling was. We begonnen op vrijdag 30 april dan eindelijk aan de langverwachtte tocht, oververmoeid, en doodop van alle gezeur dat we achter ons lieten.
Inmiddels hadden we alweer een nieuw lijstje gemaakt, met alle aanpassingen en wijzigingen die we zelf nog wilden gaan doen in de komende tijd (haakjes, plankjes, bakjes, lampjes, handige aanvullingen, extra spiegels, enzovoort) Deze lijst was ook al weer gegroeid tot zo’n 50 items. De eerste dagen van onze trip deden we dus lekker rustig aan, en werkten intussen wat van die aanpassingen af. En bekeken ook nog wat leuke dingen in Florida. Maar daarover meer in het volgende verslag.

Harrie & Carmelita